اگر در روزهاي داغ تابستان بدون ورزش كردن قصد لاغر كردن خود را داريد، پيشنهاد مي كنيم سوار صندلي عقب يكي از تاكسي هاي ون شويد تا در كمتر از چند دقيقه لاغري از طريق سوناي متحرك را تجربه كنيد!
به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين روزها كه بحث اجراي قانون هدفمندي يارانه ها و افزايش كرايه هاي حمل ونقل در كشور از هميشه داغ تر شده، موضوع استفاده از وسايل حمل ونقل عمومي نيز براي مردم بيش از گذشته اهميت پيدا كرده است.
درواقع بعد از اجراي قانون هدفمندي يارانه ها تقاضاي مردم براي استفاده از سيستم حمل ونقل عمومي ارزان به شدت افزايش يافت.
از سوي ديگر دولت و شهرداري ها نيز به منظور ترويج استفاده از وسايل حمل ونقل عمومي در كشور طي سال هاي اخير برنامه هاي زيادي مانند تحويل تعداد زيادي اتوبوس به ناوگان اتوبوس راني كشور را به اجرا درآوردند.
اما يكي از نمونه هاي به نسبت ناموفق ترويج استفاده از وسايل حمل ونقل عمومي در كشور را مي توان استفاده از ون هاي چيني دانست.
استفاده از ون هاي چيني از زماني كه شما مي خواهيد سوار آنها شويد تا زماني كه از آن پياده مي شويد، برايتان دردسرساز است!
اگر شانس با شما يار باشد، هنگام سوار يا پياده شدن سرتان به سقف ون نمي خورد. در حين حركت نيز روي صندلي ها احساس چندان راحتي نداريد و در صورت عبور ون از روي موانع حتي كوچك با شدت هر چه تمام از روي صندلي خود به بالا و پايين پرتاب مي شويد.
اما اين پايان ماجرا نيست. چون برخي رانندگان ون، خودرو خود را به مخزن گاز مجهز مي كنند كه نصب اين مخزن باعث مي شود رديف آخر صندلي هاي ون به ميزان قابل ملاحظه اي بالا رفته و سرنشينان اين قسمت از ون حين عبور خودرو از روي موانع عملا سرشان به سقف خودرو برخورد مي كند.
از سوي ديگر در روزهاي داغ تابستان نيز نشستن در تاكسي هاي ون عملا غيرممكن مي شود و برخي اوقات دماي داخل كابين به حدي بالا مي رود كه مسافران به شدت كلافه مي شوند. اين درحالي است كه منافذ ورود و خروج هواي ون نيز چندان مناسب نبوده؛ به طوري كه در برخي از انواع ون ها وقتي مسافري پنجره كنار خود را باز مي كند عملا مانع باز شدن پنجره مسافر عقبي مي شود.
اما اگر در جلوي صف ايستاده و در پي نشستن روي صندلي رديف جلو ون هستيد تا در مسير احساس راحتي بيشتري داشته باشيد، بهتر است زياد دلتان را خوش نكنيد!
حتي سرنشين رديف جلو ون نيز هنگام نشستن روي صندلي احساس چندان راحتي ندارد، زيرا فضاي كافي براي قرار دادن پا در آن وجود ندارد و مسافر مجبور است در طول مسير پاي خود را به صورت كج قرار دهد. همچنين در صورتي كه پنجره كنار سرنشين جلو باز نباشد، فرد در طول رسيدن به مقصد هيچ نقطه اي براي تكيه دادن دست هاي خود ندارد تا احساس راحتي كند.
باز وبسته كردن در ون هاي چيني نيز دردسرهاي زيادي دارد و بسياري از افراد مسن و حتي زنان قادر نيستند اين درها را باز يا بسته كنند و فقط در صورتي كه درهاي ون برقي باشند، براي سرنشينان سهولت ايجاد مي شود.
نكته جالب اينجاست با توجه به اين كه كرايه تاكسي هاي ون با تاكسي هاي سواري تفاوت چنداني ندارد، به همين دليل مردم نيز مدتهاست كه تمايل چنداني به استفاده از ون نشان نمي دهند و با درنظرگرفتن تمامي معايب فوق بايد به مردم كاملا حق داد كه اين خودروها را ناديده بگيرند. اين درحالي است كه برخي از رانندگان تاكسي هاي ون نيز براي تشويق مردم به سوارشدن مشتريان مبلغي كمتر از تاكسي هاي سواري از مردم دريافت مي كنند كه اين كار نيز تابع قانون خاصي نيست.
ون سوناي متحرك
تاكنون بسياري از كارشناسان نسبت به استفاده از ون هاي چيني در ناوگان حمل و نقل عمومي كشور انتقاد كرده اند.
از جمله حميد طاهباز توكلي- دبير انجمن مراكز تخصصي تحقيق و توسعه صنايع و معادن، دراين باره مي گويد: «ون هاي چيني به هيچ وجه براي استفاده در مناطق كوهستاني به ويژه شهر تهران مناسب نيستند.»
وي مي افزايد: «ون هاي چيني كشش حركت در سربالايي را نداشته و موتور آنها داغ مي كند، بنابراين امكان استفاده از كولر آنها وجود ندارد.»
او با بيان اينكه درتابستان خودروهاي ون به دليل فضاي بسته و محدود و تعداد بالاي مسافر، به حمام سوناهاي سيار تبديل مي شوند، خاطرنشان مي كند: «اين درحالي است كه به دليل واردشدن فشار به موتور اين خودرو، امكان استفاده از كولر نصب شده روي آنها وجود ندارد. البته چنين وضعيتي كم و بيش در فصل زمستان نيز وجود دارد.»
او تصريح مي كند: «اي كاش با توجه به اين كه تهران يك شهر كوهستاني است هنگام تصميم گيري براي واردات ون هاي چيني، تحقيق و دورانديشي بيشتري صورت مي گرفت.
دبير انجمن مراكز تخصصي تحقيق و توسعه صنايع و معادن با بيان اين كه به جاي واردات ون هاي چيني، مي توانستيم از تاكسي هاي مورد استفاده در تركيه كه حدود هفت مسافر به راحتي در آن جا مي شوند، استفاده كنيم، مي گويد: «ون هاي چيني به شدت فضاي بسته و محدودي داشته و مسافران هنگام سوار و پياده شدن از آنها و نشستن، دچار كمر و گردن درد مي شوند.»
وي عنوان مي كند: «بهتر بود قبل از تصميم گيري براي واردات ون هاي چيني، به تجربه مشابه كشورهاي ديگر مانند مالزي و تركيه توجه كرده و بعد تصميم گيري مي شد، اما معمولا متأسفانه چنين تحقيقاتي انجام نمي شود.»
درهمين حال اوستا گودرزي- عضو هيئت علمي دانشكده مهندسي خودرو دانشگاه علم و صنعت نيز با اشاره به اين كه ون هاي وارداتي چيني نمونه از رده خارج شده ون هاي ژاپني هستند، مي گويد: «در حال حاضر الگويي در خودروسازي جهان شكل گرفته كه خودروسازان خودروهايي كه ديگر در بازارهايي همچون ژاپن، اروپاي غربي و آمريكا قابل عرضه نباشد را براي توليد به شريك چيني خود واگذار مي كنند.»
او با بيان اين كه استانداردهاي چين از نظر سطح آلايندگي، ايمني و مصرف سوخت در سطح پاييني است، خاطرنشان مي كند: «خودروسازان جهاني خودروهايي كه از نظر استانداردها مانند ايمني و مصرف سوخت در بازارهاي درجه يك قابل توليد نباشند را در چين توليد مي كنند. اين درحالي است كه برخي خودروهاي چيني حتي نتوانسته اند حداقل استانداردهاي اروپايي را پاس كنند و در عين داشتن آلايندگي بالا، ايمني پايين دارند.گودرزي عنوان مي كند: «خودروهاي وارداتي از چين از محصولات درجه يك اين كشور نيز نبوده و برخي از آنها بازار خود را در چين نيز از دست داده اند، اما به دليل قيمت پايين وارد ايران مي شوند.»
وي با بيان اين كه قيمت ون درج يك در جهان در حدود 40 هزار دلار است، اظهار مي كند: «واردات اين نوع ون ها براي سيستم حمل ونقل عمومي نيز هزينه هاي زيادي دارد، بنابراين بهتر است كه به جاي واردات ون هاي بي كيفيت چيني، دولت هزينه هاي لازم براي توليد ون باكيفيت در خودروسازان داخلي را تأمين كند.»
راننده ها مقصرند!
اما براي اين كه يك طرفه به قاضي نرفته باشيم سراغ يكي از رانندگان تاكسي هاي ون در خط سيدخندان- انقلاب رفته و نظر او را درباره كيفيت و راحتي ون هاي چيني پرسيديم.
حسين كه راننده يكي از همين تاكسي هاي ون است، با قبول برخي ايرادات موجود در اين نوع تاكسي ها مي گويد: متأسفانه برخي رانندگان به موقع به سر و وضع خودروي خود نمي رسند و اين باعث مي شود ون در طول زمان به دليل استفاده بيش از حد فرسوده شود.
وي مي افزايد: «به عنوان مثال خيلي از مردم از راحت نبودن صندلي تاكسي هاي ون گله دارند كه اين موضوع به خاطر رسيدگي نكردن راننده به وضعيت صندلي خودرويش است و اين شكايت كاملا حق مردم است.»
حسين در عين حال با بيان اين كه مي توان ناوگان حمل ونقل شهري به ويژه در تهران را با ون هاي باكيفيت تقويت كرد، مي گويد: «متأسفانه رانندگان تاكسي با پرداخت مبالغ زيادي اقدام به خريد ون مي كنند، اما بعد از تحويل خودرو تازه با مشكلاتي مانند تأمين قطعات يدكي و هزينه بالاي تعميرات مواجه مي شوند. اين درحالي است كه مي توان با حمايت از مالكان تاكسي هاي ون سهم قابل توجهي از حمل ونقل درون شهري در تهران را با استفاده از اين وسيله انجام داد.
به گفته او يك تاكسي ون قادر است در طول يك روز كاري حتي تا 200 نفر را نيز جابه جا كند.
اما در اين بين مديرعامل سابق سازمان مديريت و نظارت بر تاكسيراني تهران نيز اواخر سال قبل به نكات جالب و در عين حال قابل تأملي درباره ون هاي وارداتي اشاره كرد.
حسين تيموري كرماني اظهار كرد كه در سال 1384 هنگامي كه بحث ورود خودروهاي ون به ناوگان حمل ونقل عمومي مطرح بود ما نياز شهر تهران را 700 دستگاه اعلام كرديم اما معلوم نيست چه كساني و بر چه اساسي گفتند تهران به 10 هزار ون نياز دارد و ما نفهميديم اين خودروها چگونه وارد سيستم شدند.
او گفت: ورود بيش از حد و بدون برنامه ريزي و كار كارشناسي سبب بروز مشكلات زيادي شد تا درنهايت مسئوليت مديريت و نظارت بر اين خودروها به سازمان تاكسيراني محول شد، اما از آنجا كه تعداد ون هاي موجود بسيار بيشتر از حد نياز است و اين خودروها بعضا به دست افراد غيرحرفه اي و غيرمتخصص افتاده سوق دادن آنها به سوي مأموريت اصلي شان و خدمات رساني در خطوط مشخص كار دشواري است.»
مديرعامل سابق سازمان مديريت و نظارت بر تاكسيران شهر تهران تأكيد كرد: از ابتدا بايد براساس ضوابط و مقررات به افراد واجد شرايط خودروهاي ون واگذار مي شد، آن هم به ميزان لازم تا تمام اين خودروها كاملا تحت نظارت و در خطوط و مسيرهاي مشخص به كارگيري مي شدند.
