جنگي براي سايبرترون

مثلا مگاترون رهبري مزدور است که از هر کسي حرف‌شنوي ندارد و فکر مي‌کند از همه زرنگ‌تر است، اما همواره استاراسکريم او را خوار مي‌کند و او از اين‌که به مافوق خود طعنه و کنايه بزند باکي ندارد. در سمت خوب بازي، آپتيموس پرايم به‌طور مداوم از عبارات لطفا يا متاسفم استفاده مي‌کند، انگارنه‌انگار که قدرتمندترين آتوبات زنده است. بودن در سمت بدها جذاب‌تر است و اتفاقات بيشتري برايتان جذابيت خواهد داشت.

کمپين اين بازي در 10مرحله خلاصه مي‌شود و بازي كردن آن حدود 15ساعت به‌ درازا مي‌کشد، اما از آنجا که بايد در راهروهاي مشابه هم زياد حرکت کنيد، انگار 15سال طول مي‌کشد. مکانيک بازي، خوب پياده شده است و از جايي به جاي ديگر پريدن کاملا تاثيرگذار است و متوجه مي‌شويد که يک روبات 5تني را جابه‌جا مي‌کنيد و مي‌توان سريع روي دشمن تمرکز کرد. البته نمي‌شود پشت چيزي قايم شد و بايد با دشمن‌ رودررو و شجاعانه جنگيد. چه در حالت شبه‌انساني و چه در حالت خودرويي (بجز جت‌ها) نياز به مهمات داريد و مهمات بسرعت در حال تمام شدن هستند و بايد براي يافتن گلوله اضافه، جاي‌جاي نقشه را بگرديد. پروسه خشاب عوض کردن خيلي کند است و وقتي موج حملات شروع مي‌شود، زير لب آرزو مي‌کنيد که کاش تفنگتان سريع‌تر پر مي‌شد.

اين مشکلات کوچک را بزودي کنار مي‌گذاريد، چون کمپين بازي خوب مي‌تواند اين ضعف‌ها‌را بپوشاند. دشمنان شما از نظر نوع محدود هستند و بجز روبات‌هاي سپردار که بايد به پشتشان تير بزنيد، باقي‌شان براي نابودي به تاکتيک و تکنيک خاصي نياز ندارند.

البته هوش مصنوعي آنها نسبتا خوب است و هر دفعه روبات‌ها از يک جا سر در مي‌آورند و نمي‌شود چيزي را پيش‌بيني کرد. در يکي از مراحل بازي که از نوع اسکورت و دفاعي است بايد از رچت در مقابل موج‌هاي حملات اسنايپرها، جت‌ها و ديگر روبات‌ها دفاع کنيد، اما هوش مصنوعي دشمنان شما از ياران‌تان قويتر است و بهتر است خيلي به آنها متکي نباشيد.

اگر در حالت شبه‌انسان باقي بمانيد، بازي ترانسفورمرز برايتان جذابيت زيادي نخواهد داشت اما هر موقع خواستيد مي‌شود بسادگي به حالت خودرو در آييد. بخش کوچکي از هر مرحله نيز مخصوص اين کار در آمده است تا به ‌فرم خودرويي در بياييد و کار خاصي را انجام دهيد که در حالت شبه‌انسان انجام دادن آن غيرممکن است. اين بخش‌ها بهترين بخش‌هاي بازي هستند و هيجان زيادي دارند.

کل کمپين بازي را مي‌شود با دو دوست انجام داد که بهتر است اين کار را انجام ندهيد، چرا که هوش مصنوعي يارانتان آنقدر ضعيف است که ممکن است در نقشه گم شوند و حتي وقتي زير فشار شديد حملات هستيد، جاي دوري از نقشه مشغول خوشگذراني باشند. همچنين وقتي به ‌سراغ غولآخرهاي بازي مي‌رويد، ديگر کاري از دستشان بر نمي‌آيد و فقط جلوي دست و پا را مي‌گيرند. از طرف ديگر وقتي غولآخر مي‌بيند که شما يک يار اضافه داريد، قوي‌تر مي‌شود و حملات مرگبارتري دارد در حالي که يار کامپيوتري شما بدون اين‌که نگران جان خود باشد يا بخواهد نقطه خاصي را هدف بگيرد، به آسمان تير شليک مي‌کند. نبرد با غولآخرها بسيار طولاني است و حدود نيم ساعت براي هر غولآخر بايد کنار بگذاريد و آخر کار به‌ ازاي شليک هر گلوله سه بار آرزو مي‌کنيد که اي کاش اين گلوله کارش را تمام مي‌کرد.

دنياي سايبرترون کاملا به‌ تصوير کشيده شده است و مي‌توان سياره‌شان را بخوبي سياحت کرد. اتمسفر بنفش‌رنگ آن خبر از دنيايي بيگانه مي‌دهد و ساختار مسيرها و ساختمان‌ها کاملا پيچيده است. وقتي بازي را شروع مي‌کنيد، جلوه‌هاي آن خيره کننده است، اما بعد از مدتي که در همان محيط بيش از يکي‌دوبار قرار مي‌گيريد، همه چيز برايتان تکراري مي‌شود. سايبرترون سرزميني نيست که بشود براي پيک‌نيک به آنجا رفت و نمي‌توانيد پس‌زمينه‌هاي زيباي يك آرمان‌شهر را در آن پيدا کنيد. تا يکي‌دو مرحله آخر شما به منظره خيره‌کننده و يکتايي نخواهيد رسيد و در اين مرحله است که بالاخره احساس مي‌کنيد بعد از يک کار طاقت‌فرسا در محيطي تکراري و روزمره به فضاي باز پناه برده‌ايد. دنيا آنقدر خوب و اعصاب خردکن ساخته شده است که کاملا مي‌توان احساس کرد چرا مگاترون مي‌خواست به زمين حمله کند و آن‌را غصب کند.

خوشبختانه فراتر از جنگي براي سايبرترون، حالت‌هاي ديگر بازي هم طراحي شده است. بازي چندنفره پياده‌سازي شده و مي‌توان در آن همانند حالت هورد معروف گيرز آو وار2 به سراغ دشمنان رفت. مهمترين تغييري که در اين فرمول موفق انجام شده است، ميزان ارزي است که بر اساس کشتن دشمنان دريافت خواهيد کرد. موج‌هاي روبات‌هاي دشمن بي‌رحمانه شما و دوستانتان را شکار مي‌کنند ولي مي‌توانيد بين هر دور به ارتقاي خود بپردازيد و مطمئن باشيد که نجات پيدا خواهيد کرد. چيزهاي خريدني مثل تفنگ‌هاي قدرتمند نيازي به توضيح ندارند، اما بايد مطمئن شويد که پيش‌نيازها را داريد. همچنين بايد سلامتي و مهمات بخريد و همين باعث مي‌شود حالت چند نفره ترانسفورمرز ساختاري نيمه استراتژيک هم پيدا کند. يکي از کليدي‌ترين استراتژي‌ها، يافتن راهي بهينه براي خرج کردن ارزي است که از کشتن دشمنان به‌دست مي‌آوريد. البته اگر دوستان‌تان به اندازه شما قوي نشده باشند، کمي بازي پيچيده مي‌شود اما وقتي همه در يک سطح باشند، بازي بسيار جالب و هيجان انگيز خواهد شد.

حالت رقابتي اين بازي به اندازه همکاري آن جذاب نيست، اما نمي‌شود بسادگي از آن گذشت. ساختاري که در

بجز جايزه‌هاي اين بازي، جوانب ديگري براي انتخاب اين حالت وجود دارد. چهار کلاس مختلف براي انتخاب وجود دارد که در هر کدام راه نفوذ به جبهه دشمن به‌ شيوه خاصي تعريف شده است. دانشمندان ضعيف‌ترين کلاس کاراکترها هستند اما دو قابليت مفيد دارند، آنها تنها کساني هستند که مي‌توانند به جت تبديل شوند و همچنين مي‌توانند همگروهي‌هاي زخمي را خوب کنند. اگر کشتن بيشتر با طبع شما سازگار است، بهتر است سراغ سربازان برويد که با قويترين سلاح‌ها کار مي‌کنند و از قابليت‌هايشان، حمل مهمات بيشتر است. رهبران نيز بايد حضور داشته باشند و با فريادهايي که مي‌زنند، جنگ را به‌‌سود خود تبديل مي‌کنند. دست آخر هم اسکات‌ها هستند که مخفيانه حرکت مي‌کنند و يافتن آنها دشوار است و با تبديل شدن به جت مي‌توانند دورتادور صحنه نبرد بچرخند.

ترانسفورمرز، طراحي ضعيفي در بخش کمپين دارد و شايد کار کردن روي حالت‌هاي ديگر، ذهن توسعه‌دهندگان اين بازي را از اصل کار منحرف کرده است. تنها گزينه جالب، تغيير شکل در کسري از ثانيه است که به گيم‌پلي بازي کمک مي‌کند. اما اگر خوب دقت کنيد، اين بازي مي‌تواند حداقل براي يکي دو هفته وقت شما و دوستانتان را بخوبي پر کند. بالابردن سطح در بازي نيز تقريبا به يک عادت تبديل مي‌شود و نمي‌توانيد اشتياق خود را براي گرفتن سطح بيشتر کنترل کنيد. اگر گيم‌پلي اين بازي کمي بهتر از حالت فعلي بود، نبرد سايبرترون به يک بازي استثنايي تبديل مي‌شد، اما هنوز مي‌تواند لحظات خوشي را ايجاد کند.

محمدرضا قرباني