|
تاریخ گذاری اشیای باستانی کار ساده ای نیست، اما اندازه گیری برخی ایزوتوپ های رادیواکتیو می تواند به تعیین سن مصنوعات و سنگواره های قدیمی کمک کند.تا همین اواخر تاریخ گذاری نسبی تنها روش شناسایی سن واقعی یک شی باستانی بود.
باستان شناسان با بررسی رابطه شیء با لایه های رسوبات در منطقه با مقایسه آن شیء با دیگر چیزهای یافت شده در محل اکتشاف، می توانند تخمین بزنند شیء در چه زمانی به آن محل وارد شده است.
گرچه تاریخ گذاری نسبی هنوز روشی بسیار مورد استفاده است، چندین روش تاریخ گذاری نوین به آن افزوده شده است.تاریخ گذاری رادیواکتیو شامل تعیین سن یک سنگواره یا نمونه باستانی با اندازه گیری میزان کربن ۱۴ در آن است.
کربن ۱۴ یا رادیوکربن یک ایزوتوپ رادیواکتیو طبیعی است که هنگامی تشکیل می شود که پرتوهای کیهانی در بخش فوقانی جو به مولکول های نیتروژن برخورد می کنند، و باعث اکسیداسیون و تبدیل آنها به دی اکسیدکربن می شوند.
گیاهان سبز این دی اکسیدکربن را جذب می کنند، بنابراین تعداد مولکول های کربن ۱۴ به طور مداوم تا زمانی که گیاه بمیرد، د رآن افزایش می یابد.
کربن ۱۴ همچنین به بدن حیوانات که گیاهان را می خورند نیز وارد می شود. پس از مرگ مقدار کربن ۱۴ در نمونه آلی همگام با تلاشی مولکول ها به طور منظم کاهش پیدا می کنئد.
کربن ۱۴ نیمه عمری برابر ۴۰±۵۷۳۰ سال دارد، به این معنا که حدود هر ۵۷۰۰ سال یک بار یک شیء نیمی از محتوای کربن ۱۴ خود را از دست می دهد.
نمونه های به دست آمده از ۷۰۰۰۰ سال گذشته که متشکل از چوب، زغال، استخوان، تورب، شاخ و یا یک بسییاری از اجسام کربن دار دیگر باشند، با استفاده از تکنیک قابل تاریخ گذاری هستند.
|
