صنعت امروزی حمل و نقل نتیجه تکامل تدریجی و تغییرات بنیادی زندگی انسان و دگرگونیهای اساسی در امر تولید و پیشرفتهای تکنیکی است که طی قرون متمادی حاصل آمده. در هر دوره ای پاسخ به این مسئله که چگونه می توان بین توزیع ناهماهنگ منابع تولید و توسعه روزافزون نیازهای انسانی رابطه ای معقول برقرار ساخت، جزء عمده ترین اندیشه های انسانی بوده و درست از زمانی که قدرت عقلانی انسان او را بر چهارپایان مسلط ساخته تا به امروز که در اندیشه تسلط بر فضا است، در حمل و نقل خود و کالایش راه تکامل جسته است.
ابتدایی ترین شیوه حمل و نقل باربری به وسیله انسان بوده. انسان در حرکت آهسته و کند خود نه تنها کالای مورد نیازش را از نقطه ای به نقطه دیگر انتقال داده بلکه نخستین انگیزه های پویایی او در شناخت مکانهای مختلف و بهره برداری از آنها نیز بوسیله راه پیمایی تکامل یافته است. آثار این نوع نقل و انتقال را اگرچه امروز خیلی بندرت در کشورهای توسعه یافته جهان می توان دید، ولی برحسب ضرورتهایی هنوز بخش مهمی از باربری کشورهای فقیر و در حال توسعه جهان به وسیله انسان انجام می گیرد. رایج بودن حمل و نقل به وسیله انسان دلیل روشن بر کمبود زمینه های کار و فقدان اشتغال مفید در کشورهای فقیر و کم توسعه جهان است. ولی این شیوه حمل و نقل اصولاً گران ترین و خسته کننده ترین نوع حمل و نقل می باشد و عملی است غیراقتصادی، زیرا نیروهای انسانی مصروف در آن عملاً بدون تولید ثروت جدید به مصرف می رسد. به علاوه توسعه فضای اقتصادی تحت تأثیر مشکلات حمل و نقل از شعاع معین و محدودی تجاوز نمی کند و توسعه اقتصادی که هدف غایی هر جامعه است انجام نمی گیرد. چنانکه شرایط تولید در بسیاری از روستاهای مناطق کوهستانی به سبب
فقدان ارتباط با بازارهای مصرف، خود به خود به طرف اقتصاد بسته خود مصرفی رانده شده است.
مرحله بعدی نسبتاً تکامل یافته در تاریخ حمل و نقل، استفاده از چهارپایان و حیوانات باربر بود. این نوع حمل و نقل از دو هزار سال قبل از میلاد با پیدایش چرخ و ارابه آغاز شده که جزء اساسی ترین عوامل در توسعه مبادلات این عصر به شمار می رود.
