نسبيت عدالت 
اساس خاتميت و ابديت دين
برخي مي گويند : عدالت يعني رعايت توازن در اجتماع يعني هر حالتي كه به صلاح اجتماع باشد و بهتر بتواند آن را حفظ كند و جلو ببرد، عدالت است . نظر همين عده پيرامون حقوق اساساً افراد حقوقي ندارند حق از آن اجتماع است و تكليف از آن افراد تنها بايد به تكليف عمل كنند ، وظيفه دارند اما اجتماع است كه صاحب حقوق است . علي (ع ) راجع به مساله حقوق در اوايل خلافت خطبه اي با اين مضامين ايراد فرموده اند : ميدان حق از همه اشياء توصيف شدني تر است . هيچ چيزي هنگام گفتن و دفاع كردن و حرف زدن به اندازه حق ميدان ندارد . اما آنجا كه پاي عدل و انصاف در كار مي آيد ميدان حق تنگترين است و همان كسي كه داد سخن براي حق مي دهد در مقام عمل از زير بار آن در مي رود. و در جاي ديگر مي خوانيد : حق به نفع هيچكس جريان پيدا نمي كند مگر اينكه عليه او هم جريان پيدا كند . با اين اوصاف نظريه محق بودن صرف اجتماع رد مي شود. در حقيقت اگر در دنيا كسي پيدا شود كه امر بر ديگران حق دارد ولي هيچكسي براو حق ندارد، مختصراً خداوند است . و علت اين تفاوت و عدم تقابل حقوق ، افتراقي است كه بين حق خداوند و حق سايرين است. ديگران حق دارند چون درخواهند با استفاده از حق خود منتفع شوند امّا حق خداوند براي انتفاع بردن نيست. تنها معنايش اين است كه ديگران در مقابل خدا مكلفه و هيچ كس بر خدا حقي ندارد. به ديگر مفهوم ، كسي در دنيا طلبكار از خداوندنيست و خداوند در قبال حقوق بندگان ، اگر چيزي را كه بنده حق خود مي داند به او ندهد حق او را پايمال نكرده و به او ظلم ننموده است.
