هر چه به سمت الموت بروید به مرگ نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوید. دور یا نزدیک شدن به آن فقط بستگی به این دارد که کدام راه را انتخاب کنید. وقتی از تهران به سمت قزوین می‌روید پیش از رسیدن به این شهر کافی است به سمت راست بپیچید و به سمت قلعه الموت و دریاچه اوان حرکت کنید.
بعد از آنکه نخستین رشته کوه‌ها را در آن جاده باریک و پیچ در پیچ پشت سر گذاشتید، می‌رسید به تابلویی که می‌گوید برای رسیدن به مرگ باید از جاده اصلی خارج شوید و پس از چند کیلومتر می‌رسید به روستای مرگ (به کسر میم). در آن جاده نام روستاهایی را خواهید دید که بسیار دور از ذهن هستند، اما مِرگ چیز دیگری است چون تا وقتی نام آن را به انگلیسی نخوانید نمی‌فهمید که این راه به مَرگ (به فتح میم) نمی‌رسد.
برای کسانی که به منطقه‌ای دور از محل زندگی یا زادگاه خود سفر می‌کنند معمولا برخی از نام‌ها عجیب و غریب به‌نظر می‌رسد. اگر نگاهی به اطلس راه‌های ایران بیندازید و به نام روستاهای گوشه و کنار کشور توجه کنید، درمی‌یابید از این دست نام‌ها کم نیستند. خرگوش، گازورخان، جکیگور، گاوده یا کشمش تپه فقط چند نمونه از این نام‌هاست که هر کدام وجه تسمیه‌ای دارند و به‌دلیلی انتخاب شده‌اند؛ دلایلی که شاید غیراز ساکنان این روستاها، فرد دیگری از آنها خبر نداشته باشد. برخی از نام‌های دیگر هم وجود دارد که نه تنها ناآشنا و عجیب و غریب نیستند بلکه بسیار معروفند، ولی انتخاب آنها برای یک روستا در ایران، تعجب‌برانگیز است.
مصر بدون اهرام
این مصر، آن مصری نیست که ماه‌های اخیر درگیری‌های سیاسی و اعتراض‌های مردمی به چندین دهه دیکتاتوری را پشت سرگذاشت. هیچ اثری از اهرام ثلاثه هم در آن دیده نمی‌شود. اتفاقا مصر ما خیلی ساکت و آرام است. سکوت این روستا که در دل کویر قرار دارد، جز با سرو صدای گردشگران، به ندرت شکسته می‌شود.
روستای مصر در 40 کیلومتری شهر جندق استان اصفهان واقع شده است. این روستا در چند سال اخیر به‌دلیل منظره‌های زیبای کویری که در اطراف آن وجود دارد از گمنامی درآمده، با این حال هنوز یک روستای کوچک و دورافتاده است که فقط گاهی در زمان تعطیلات گذر عده‌ای از دوستداران کویر به آنجا می‌افتد. تنها شباهت روستای مصر با کشور مصر، کویر است. با کمی فاصله گرفتن از روستای مصر، تپه‌های رملی زیبایی را می‌توان دید که غیراز پای پیاده یا با شتر امکان ادامه راه در آنها وجود ندارد. تماشای غروب یا طلوع آفتاب در میان این تپه‌ها، تجربه‌ای فراموش نشدنی است. مصر از تهران نزدیک به 700 کیلومتر فاصله دارد و از این روستا تا اصفهان نیز باید نزدیک به 500کیلومتر را پشت سر گذاشت. به‌دلیل این فاصله دور و جاده نامناسبی که به این روستای کوچک می‌رسد، مصر هنوز هم بیشتر روزهای سال را در تنهایی خودش سر می‌کند.
سرزمین ماچوپیچو
یکی از معروف‌ترین آثاری که در کشور پرو وجود دارد و هر سال هزاران گردشگر را به آنجا می‌کشاند، بلندی‌های ماچوپیچو است. در آن منطقه آثار نادری از زندگی سرخپوست‌های آمریکای لاتین کشف شده است اما برای رفتن به پرو لازم نیست حتما به آمریکای لاتین سفر کنید. برای دیدن پرویی که نه سرخپوست دارد و نه بلندی‌های ماچوپیچو، کافی است به سمت شاهرود بروید. از شاهرود به جای ادامه مسیر در جاده اصلی که به سمت سبزوار و مشهد می‌رود باید به سمت شمال شرقی حرکت کرد تا بعد از بسطام و قهج، سر و کله تابلوی پرو در کنار جاده پیدا شود. در شمال پرو، کوه زرینکمر قرار دارد و این روستا از شرق به سیاهکوه می‌رسد.
پرو 3هزارنفر جمعیت دارد. هر چند اثری از ماچوپیچو در آن نیست، می‌توان از دو قلعه تاریخی و امامزاده روستا بازدید کرد. افزون بر آنکه با کمی فاصله گرفتن از پرو می‌توان به بسطام رفت و سری به مقبره بایزید بسطامی زد یا به قلعه‌نو خرقان رفت و از مقبره ابوالحسن خرقانی بازدید کرد که در همان نزدیکی قرار دارد. البته بیشتر افرادی که از پرو می‌گذرند، آنانی هستند که قصد سفر به جنگل ابر را دارند. روستای ابر درست در نقطه مقابل پرو است. برای رسیدن به ابر باید از همان جاده جدا شد و مسیر خاکی را ادامه داد تا منظره حاشیه کویر تبدیل شود به چشم‌انداز سرسبز جنگل و کوه.
کشمیر در کویر
چین و هند از سال‌ها پیش بر سر کشمیر دعوا دارند و هر یک از این دو کشور مدعی حکومت بر تمام آن هستند. عده‌ای از کشمیری‌ها هم برای تشکیل کشوری مستقل به همین نام تلاش می‌کنند. این درگیری‌ها باعث شده است کشمیر که طبیعت کوهستانی بسیار زیبایی دارد، مدام در ناآرامی و کشمکش‌های سیاسی به سر برد، ولی کشمیر ایران چنین مشکلاتی ندارد و راحت و آسوده سر جای خودش نشسته است، نه کسی برای آن دعوا می‌کند و نه کسی مدعی استقلال آن است. باغ کشمیر یکی از مناطق حفاظت شده کشور است که ابتدا در سال 1375 به‌مدت 5 سال به‌عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شد، سپس به‌دلیل وجود جنگل‌های پسته وحشی درسال 1381 تبدیل به منطقه حفاظت شده جنگلی شد. باغ کشمیر در 55کیلومتری شمال تربت جام قرار دارد و وسعت آن 20 هزار و 299 هکتار است. پوشش گیاهی کشمیر از درختان و بوته‌های پسته وحشی، بادام، درمنه، آویشن، کاکوتی، زیره وحشی، زالزالک و اسپند، بارهنگ تشکیل شده است. تنها مشکل کشمیر ایران این است که محیط‌بانان باید با شکارچیان غیرمجازی که در آن جولان می‌دهند و تخریب‌کنندگان محیط‌زیست مقابله کنند.
اسلام‌آباد در هر گوشه و کنار این فقط پاکستان نیست که اسلام‌آباد دارد. غیراز پایتخت پاکستان که به این نام خوانده می‌شود در ایران هم چندین روستای اسلام‌آباد وجود دارد. برای نمونه در بخش میاندورود شهرستان ساری در مازندران، بخش مرکزی شهرستان سراب در آذربایجان شرقی، در توابع شهرستان تربت حیدریه خراسان رضوی، بخش مرکزی و بخش باجگیران شهرستان قوچان، اطراف شهرستان بروجرد در لرستان، بخش مرکزی شهرستان کرمان، بخش مرکزی شهرستان میانه در آذربایجان شرقی، بخش مرکزی شهرستان ارومیه در آذربایجان‌غربی، بخش مرکزی شهرستان گنبدکاووس در گلستان، بخش مرکزی شهرستان سردشت در آذربایجان غربی، بخش مرکزی شهرستان گرگان در گلستان و در توابع شهرستان چاراویماق در استان آذربایجان شرقی روستاهایی به نام اسلام‌آباد وجود دارند.
آلمان به مقدار کافی
حالا که فقط یک آلمان روی نقشه جهان وجود دارد، اما حتی آن زمان که آلمان دو تکه بود و نیمه شرقی و غربی داشت، باز هم تعداد آلمان‌های ایران از آلمان‌های جهان بیشتر بود. در ایران 3 روستا به نام آلمان وجود دارد. اولی اطراف رشت است و یکی از توابع بخش خشک‌بیجار محسوب می‌شود که براساس سرشماری سال 1385 جمعیت آن 262 نفر بود. دومی در نزدیکی شلماش در کردستان واقع شده است. البته نام سومین روستا، دقیقا آلمان نیست این روستا «آلمان آباد» نام دارد که در دهستان بزکش در بخش مرکزی شهرستان اهر واقع شده است. نام این روستا در سال 89 با سقوط بوئینگ 727 به مقصد ارومیه، چند بار شنیده شد چون محل سقوط آن هواپیما به این روستا نزدیک بود.
میامی دور از دریا
میامی شهری ساحلی است در جنوب شرقی ایالت فلوریدا در کشور آمریکا که با احتساب ساکنان حومه این شهر، جمعیت آن به 5میلیون و 400هزار نفر می‌رسد. این شهر که هر سال تعداد زیادی گردشگر را به‌خود جلب می‌کند به نام «شهر جادو» شهرت دارد. اما هیچ‌یک از این اطلاعات ربطی به شهری که ما درباره آن صحبت می‌کنیم، ندارد. میامی یکی از شهرهای استان سمنان است. این شهر در بخش میامی در شهرستان شاهرود قرار گرفته است. در سرشماری سال 1385،جمعیت این شهر 4354 نفر بود. 65 کیلومتر بعد از شاهرود، وقتی به سمت سبزوار حرکت می‌کنید، تابلویی که نام این شهر را بر خود دارد را در سمت راست جاده خواهید دید.
برای رسیدن به میامی کافی است از جاده اصلی خارج شوید و مسیر سمت راست را در پیش بگیرید. درباره نام این شهر مانند بسیاری از نام‌های دیگر، عقاید و دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد؛ برای مثال عده‌ای عقیده دارند نام این شهر ابتدا «میم بند» بود که در گذر زمان به «میمند»، «میمد»، «میمه»، «میمی» و بالاخره «میامی» تغییر پیدا کرده است. براساس این دیدگاه میم به معنی درخت انگور است که یکی از محصولات کشاورزی این منطقه به شمار می‌رود. به هر حال، ریشه نام این شهر هر چه باشد، حالا به آن میامی می‌گویند. هیچ می‌دانستید میامی هم کاروانسرا دارد؟ یکی از جاذبه‌های این شهر که معمولا مسافران شهر مشهد را هم به‌خود جلب می‌کند، کاروانسرای تاریخی آن است. قدمت این بنا به دوره صفویه بازمی‌گردد که در مرکز شهر و بافت قدیم میامی قرار دارد. این کاروانسرا بیش از 5 هزار مترمربع مساحت دارد. اگر با دیدن این شهر باز هم میل به دیدن میامی داشتید، می‌توانید راه خود را به سمت مشهد ادامه بدهید.
اگر از مشهد 45 کیلومتر به سمت سرخس بروید به یک سه‌راهی خواهید رسید که با جدا شدن از راه اصلی و پشت سرگذاشتن 35کیلومتر به دومین میامی می‌رسید. غیراز طبیعت این منطقه که در فصل بهار بسیاری از گردشگران را به‌خود جلب می‌کند، یکی دیگر از جاذبه‌های این روستا، آرامگاه امامزاده‌یحیی بن زید(ع) است. غیر از نام‌هایی که درباره آنها نوشتیم، چند اسم دیگر هم وجود دارد که از آنها به‌عنوان دیگر نام‌های بین‌المللی موجود در کشور یاد می‌شود. اما چون نه خودمان به آنجاها سفر کرده بودیم و نه اطلاعاتی درباره آنها توانستیم به دست بیاوریم فقط به ذکر آنها اکتفا می‌کنیم. آن طور که می‌گویند پاکستان در اطراف سیاهو در هرمزگان، عمان در اطراف رزن در همدان و چاد در اطراف سراوان در سیستان و بلوچستان قرار دارد. همچنین اگر روی نقشه ایران کمی چشم بچرخانید، می‌توانید روستای بیروت را در نزدیکی برداسکن و روستای هندوکش را در جنوب سبزوار پیدا کنید.
