علی اسفندیاری متخلص و معروف به نیما یوشیج در دهکده یوش نور به دنیا آمد . در 12 سالگی همراه خانواده اش به تهران رفت و پس از مدتی زبان فرانسه و عربی را فرا گرفت . او به تشویق استادش نظام وفا سرودن شعر را آغاز کرد و بر اثر آشنایی با زبان و ادبیات فرانسه ، راهی تازه در برابرش آشکار شد . مطالعات و تحقیقات او در این زمینه به ثمر نشست و او سبکی تازه را در شعر در پیش گرفت . رویدادهای اجتماعی سال های 1300 و 1301 ش ، نیما را به کناره گیری از مردم و زندگی در میان جنگل ها ، دامان طبیعت و هوای آزاد کشاند و آنجا بود که منظومه افسانه را سرود . این منظومه ، به عنوان مهم ترین اثر نیما ، حد فاصلی است بین دنیای شعر قدیم و دنیایی که نیما بعدها در شعر به وجود آورد و می توان آن را نقطه عطف و مقدمه و آغازی برای شعر فارسی معاصر دانست . شعر آزاد نیمایی ، تفاوت آشکاری با شعر سنتی داشته ، از لحاظ عاطفی ، بیشتر جنبه اجتماعی و انسانی دارد . او از لحاظ زبان ، هر کلمه ای را در شعر نو به کار می برد با این شرط که با کلمات مجاور ، مهجور ، بیگانه و ناسازگار نباشد . از نیما یوشیج به غیر از مجموعه اشعار ، آثار دیگری نیز به چاپ رسیده که داستان ها ، اشعار و قصه برای کودکان ، یادداشت ها و نامه ها و آثار تحقیقی از آن جمله اند . اما مهم ترین اثر این شاعر نوپرداز مازندرانی ، افسانه نام دارد . به نظر او ، وزن باید تابع احساسات و عواطف شاعر باشد . نیما یوشیج را به حق، پدر شعر نو فارسی می خوانند . وی اشعار زیادی به زبان مادری خود یعنیطبری سروده است و در آن به بیان احساسات خود پرداخته است . نیما یوشیج سرانجام در شانزدهم دیماه 1338 در 62 سالگی در تهران بدرود حیات گفت و در امامزاده عبدا... تهران به خاک سپرده شد . سی و چهار سال بعد ، در دیماه 1372 ش ، به همت مردم نور و یوش ، پیکر نیما یوشیج از امامزاد عبدا... تهران به زادگاهش ، یوش منتقل شد و در آنجا مدفون شد
