خداوند در آیه 17 سوره انسان می فرماید: و در آنجا از جامى که آمیزه
زنجبیل دارد به آنان مىنوشانند.
در این آیه خداوند به اهل بهشت وعده فرموده که به پاداش کارهای نیکویشان
در دنیا به آنان شرابی می نوشاند با طعم زنجبیل، در تفسیر نمونه آمده که
اعراب به عطر زنجبیل علاقه داشتند.
زنجبیل با نام علمی آن "زنجیبر افیسینال" گیاهی بومی هندوستان است و اعراب
در روزگاران قدیم زنجبیل را از هندوستان وارد می کردند.
زنجبیل اصالتاً یک گیاه چینی و هندی است و در این کشورها در طول 5 هزار
سال در پخت و پز غذا مصرف شده است. از آنجا که مردم علاقه وافری به طعم تند
و بوی معطر آن داشته اند و نوعی خاصیت گرمایی داشته و برای درمان درد معده
مؤثر بوده است، کاشفان و جهانگردان در سراسر نقاط گرمسیری آن را کشت داده
اند.
ساقه های ریشه دار زنجبیل عبارت از دکمه ای به هم پیچیده، ضخیم و قهوه ای
روشن است که می توان از بازار محلی نیز آنرا تهیه کرد.
از آنجا که زنجبیل نوعی گیاه زیرزمینی است لذا ساقه ریشه دار این گیاه
بخشی از ساقه اصلی است که برحسب انفاق در زیرزمین رشد و نمو پیدا می کند.
ریشه اصلی این گیاه از گره های موجود روی ساقه های ریشه دار آن نمو می کند.
بالای سطح زمین ساقه های 30 سانتیمتری دارای برگهای طولانی، باریک، کج و
معوج و سبز با گلهای سفید و سبز مایل به زرد قرار دارد.
خواص زنجبیل
زنجبیل محرک جهاز هاضمه و برای هضم غذا بسیار مفید است. زنجبیل برای درمان
سوه هاضمه، نفخ، قولنج، استفراغ، تشنج موضعی، حالتهای در ناک معده و تنگی
نفس بسیار مؤثر است.
عصاره زنجبیل همراه با آب لیمو و نمک طعام اگر قبل از غذا خورده شود، برای
بی اشتهایی سودمند است. همچنین در مورد صفرا و سرسام تجویز می شود.
در مورد سوزش گلو و گرفتگی سینه و صدا یک تکه زنجبیل را می جوند تا بزاق
خوب ترشح شود. عصاره زنجبیل برای درمان دیابت و روماتیسم مزمن مفید است.
دندان درد و سر دردهای عصبی با خمیری از زنجبیل خشک و آب تسکین می یابد.
ابن سینا خواص تقویتی بسیاری علاوه بر این خواص برشمرده است. جالینوس
استفاده از زنجبیل را در مورد فلج و همه بیماریهای ناشی از سردی تجویز می
کند.
