در استیل کنونی هنر رزمی
کومدو
از Jukdo یا چهار قطعه شمشیر از چوب بامبو و Hogoo یا محافظ سر و بدن استفاده می شود.
در کومدو، اگر رزمی کاری، ضربه ای دریافت کند، مبارزه را واگذار کرده است. در این وضعیت، دیدگاه و شرایط روحی فرد، اهمیت بسیاری دارد. شعار »هرگز دشمن خود را دست کم نگیرید« شاید در هیچ رشته رزمی دیگری مثل کومدو مهم نباشد. هنر استفاده از شمشیر در کشور کره به حدود سه هزار سال پیش برمی گردد که به عصر برنز معروف است.
در سال 1896، و در طول عمر مدرنیزاسیون، هنر استفاده از شمشیر به Ghihuck-Gum نیز معروف گشت و از این سبک رزمی در مدارس آموزش پلیس استفاده می شد. بعد از آن بود که کومدو به عنوان یک هنر رزمی پیشرفته استفاده از شمشیر و شیوه ای برای بهتر شدن گسترش یافت و از آنجا که حمایت فلسفه Taoist را به دنبال خود داشت جای خود را به سرعت در بین مردم باز کرد. در اوایل قرن بیستم میلادی، این هنر رزمی با سلاح های سبک همچون شمشیر بامبو و زره در کشور ژاپن نیز گسترش یافت.
هر چند امروزه متدهای پیشرفته تر و البته خطرناکتری در این رشته رزمی به کار می روند که می توان دلیل محبوبیت این سبک را در اوایل 1960، همین مسئله عنوان نمود.
منبع :iran martial arts
