آورده اند كه روزى اميرالمؤمنين على عليه السلام در موضعى نشسته بود. در پيش وى درختى انار خشك بود. جماعتى دوستان و دشمنان وى در آمدند. حضرت امير عليه السلام فرمود: امروز آيتى به شما نمايم كه همچو مايده عيسى بود در بنى اسرائيل . گفتند: آن چيست ؟ گفت : در اين درخت انار نگاه كنيد. چون نگاه كردند، به ولايت على بن ابى طالب عليه السلام آن درخت سبز شد و شاخ بكشيد و انار بار آورد. ايشان تعجب مى كردند. فرمود: برخيزيد و بسم الله بگوييد و انار باز كنيد. برخاستند و بسم الله مى گفتند. آنان كه دوستان بودند، انار باز مى كردند و آنان كه دشمنان بودند دست به هر انارى كه دراز مى كردند، بالاتر مى رفت و دست ايشان بدان نمى رسيد. گفتند: يا اميرالمؤمنين ! چگونه است كه دست بعضى بدو مى رسد و دست بعضى نمى رسد؟ گفت : فرداى قيامت نيز چنين بود. دوستان ما در بهشت بر تختها نشسته باشند يا تكيه كرده ، چون ميوه خواهند، درخت سر فرود آرد تا ايشان ميوه باز كنند بى زحمت كه : و ذللت قطوفها تذليلا ؛(127) و دشمنان ما در دوزخ به بهشتيان مى نگرند و آن نعمتها مى بينند و دست ايشان بدان نرسد. بهشتيان را گويند كه پاره اى آب بر ما ريزيد يا از آن نعمتها كه روزى شما كرده اند: افيظوا علينا من الماء او مما رزقناكم الله ؛ (128) ايشان گويند: فارغ باشيد كه از اين هيچ به شما نرسد كه حق تعالى بر كافران حرام كرده است : ان الله حرمهما على الكافرين .(129)
