«... فَیَالَهَا حَسْرةً عَلَى كُلِّ ذِی غَفْلَة أَنْ
یَكُونَ عُمُرُهُ عَلَیْهِ حُجَّةً »(1)
از تعبیرهاى پر معنایى كه در خطبه شصت و چهار نهج البلاغه آمده است «حجّت بودن
عمر» است.
چگونه عمر انسان مى تواند حجّتى بر ضدّ او باشد؟
ظاهراً نكته اش این است كه خداوند در طولِ عمرِ انسان، به قدر كافى درسهاى عبرت
به او مى دهد و حوادث بیدار كننده و هشدار دهنده را فراهم مى سازد، علاوه بر پیام
هایى كه به وسیله پیامبران مرسل و اوصیاى آنها براى انسان فرستاده است.
از همین رو در آیه «سى و هفت» سوره «فاطر» چنین مى خوانیم:
«أَوَلَمْ نُعَمِّرْكُمْ مَا یَتَذَكَّرُ فیهِ مَنْ تَذَكَّرَ وَ
جَاءَكُمُ النَّذیِرُ«فاطر/37»
«هنگامى كه فریاد دوزخیان بلند مى شود و از پیشگاه خدا تقاضا مى كنند ما را از
دوزخ خارج كن و بار دیگر به دنیا بازگردان تا اعمال صالحى غیر از آنچه داشتیم انجام
دهیم به آنها گفته مى شود:
آیا شما را به آن اندازه، عمر نبخشیدیم كه هر كس اهلیّت دارد در آن متذكّر شود و
آیا انذار كننده (الهى) به سراغ شما نیامد؟!»(2)
پی نوشت ها:
1- نهج البلاغه، خطبه 64
2- معارف نهج البلاغه، جلد 3 صفحه 62
منبع : تبیان
