نويسنده:مهدي شادماني
کام شيعه مگر شيرين مي شود؟ مگر مي شود در تولد حضرت امام حسين (ع) خوشحال بود؟ مگر مي شود شادي کرد؟ مگر راهي براي شادي وجود دارد؟ اصلاً مي شود حسين خواند و خون نديد؟ مي شود حسين نوشت و ياد ظلم نيفتاد؟ مي شود حسين گفت و کربلا نگفت؟
خيلي دوست دارم به نشاط مذهب شيعه، به شوخ طبعي حضرت علي (ع) و به خنده هاي شب عاشورا فکر کنم اما لابه لاي اين فکرها ياد ظهر عاشورا مي افتم. داغ علي اصغر (ع) را کنار مي گذارم. داغ علي اکبر (ع) روي دلم است. از غم علي اکبر (ع) فرار مي کنم. سقي (ع) پيش رويم است. داستان ابوالفضل (ع)، داستان عاشقي است؛ عاشقي که با درد به معشوقش رسيد؛ داستان آفريننده و بنده است؛ داستان زيبايي است اما من با اين داستان چه کنم؟
از غم دست چپ عباس (ع) دق مي کنم و براي دست راستش جان ديگري ندارم. اين وسط نمي دانم با شقاوت عمود چه کنم. براي لحظه لحظه عاشورا زار مي زنم، براي همه شان دق مي کنم، براي همه مي ميرم و رد مي شوم، حالا غم شام غريبان را کجاي دلم بگذارم؟ خدا مي داند که چه کردند با فرزندان آل عبا و چقدر خوب که من دقيق نمي دانم.
ظالمان، مستکبران و دژخيمان، شهيد کردن بهترين مردمان دنيا کافي شان نبود که به جان خيمه ها افتادند؟ براي رد شدن از اين غم ها هزار جان لازم است.
يا ابا عبدالله (ع) براي تولدتان چه بنويسم؟ چه کنم که وقتي نام مبارکتان را مي بينم، همه ظلم هايي که به شما روا کردند پيش رويم رژه نرود؟اي حضرت، اي بلند مرتبه، اي آقا، تولدتان مبارک باشد اما اجازه بفرماييد که براي تولدتان هم گريه کنم.
براي من شيعه، در غم مظلوميت شما هيچ شادي نمانده؛ فقط اگر همين روزها، همين روز تولدتان، همان فرزند وعده داده شده را ديديد، اگر حضرت مهدي (عج) را ديديد، بهشان بفرماييد که کاممان از ظلم به اسلام و ظلم به شيعه، بد تلخ است. اگر مي توانيد زودتر بياييد تا کاممان شيرين شود.
منبع: همشهري جوان، شماره 221.
