رقيه كوچك ميزبان سر پدري مي‌شود كه همه پناهش بود

 

قيام حق‌طلبانه و بيداري‌جويانه امام حسين (ع) عليه حكومت فاسد و جائر فرزند معاويه آنگاه چهره مي‌نمايد كه افرادي از هر قشر و با هر سني در اين كاروان نوراني حضور مي‌يابند.
امام (ع) در اين قيام خونين، اهل‌بيت خود را از خرد و كلان، پير و جوان و زن و مرد و كودك با خود همراه مي‌سازد و بارها اعلام مي‌دارد كه از نتيجه سفر خود آگاه است و دل در گرو رضايت خداوند دارد كه مي‌خواهد او كشته و خانواده‌اش را اسير ببيند.
حضور غيرنظاميان چون زنان و كودكان در واقعه عاشورا يكي‌ از شگفتي‌هاي‌ اين نهضت عظيم است و همين امر موجب برجسته‌تر شدن چهره ‌حماسي‌ حادثه‌ عاشورا شده است.
كاروان حسيني كه متشكل‌ از زن‌، مرد، پير، جوان‌، خردسال‌ و حتي‌ كودك‌ شيرخوار، غلام‌ و برده‌ بود از شهر مكّه‌ و از ميان صفوف حج‌گذاراني مي‌گذرد كه نداي هل‌من ناصر امام خويش را نشنيده‌اند و سرگرم طواف كعبه‌اي شده‌اند كه روح خويش را از دست داده است.
فاطمه بنت‌الحسين (ع) كه در ميان محبان اهل بيت (ع) به رقيه 3 ساله مشهور است، بعد از برادرش علي اصغر، يكي از خردسال‌ترين كاروانيان است و با سن كمي كه دارد تاثير زيادي دراين نهضت عظيم گذاشته است.
در خصوص سن رقيه (س) در ميان تاريخ‌نگاران اختلاف نظر وجود دارد؛ اگر اصل تولدش را بپذيريم، مشهور اين است كه وي در زمان وقوع حادثه عاشورا سه يا چهار سال بيشتر نداشته است و در روزهاي آغازين صفر سال 61 هـ.ق به شهادت مي‌رسد.
براساس روايات تاريخي، نام مادر حضرت رقيه (س) امّ اسحاق است كه پيش‏تر همسر امام حسن مجتبي (ع) بوده و پس از شهادت ايشان به وصيت امام حسن (ع) به عقد امام حسين (ع) درآمده است.
مادر حضرت رقيه (س) از بانوان بزرگ و با فضيلت اسلام به شمار مي‏آيد و بنا به گفته شيخ مفيد در كتاب الارشاد، كنيه ايشان بنت طلحه است.
نام رقيه از «رقي» به معني بالا رفتن و ترقي، گرفته شده است؛ اين اسم لقب حضرت است و نام اصلي‌اش فاطمه است، چرا كه نام رقيه در شمار دختران امام حسين (ع) كمتر به چشم مي‏خورد و به اذعان برخي منابع، احتمال اينكه ايشان همان فاطمه‌بنت‌الحسين (ع) باشد، وجود دارد.
كاروان زخم‌خورده و داغديده اسراي كربلا از معركه ابن‌زياد خارج شده‌اند و پس پيمودن مسافتي در كنار خرابه‌اي در ويرانه‌هاي شام آرام گرفته‌اند؛ هريك سر در گريبان فرو برده و وجوشان دمي از خاطرات غم‌انگيز و جانگدازي كه بر عزيزان و بزرگان اين كاروان رفته است، خلاصي ندارد.
نداي سوزناك كودكي اين سكوت سنگين و غمبار را مي‌شكند،‌ همه به دنبال صدا گشتند تا بدانند باز كدام كودك از غم فراق عزيزش بي‌تاب گشته است؛ چيزي نگذشت كه نظرها بر رقيه كوچك خيره ماند.
دختر كوچك امام حسين (ع) از خواب بيدار شده است و سراغ پدر را مي‌گيرد؛ گويا در عالم رؤيا پدر را ديده و روزهاي خوش با او بودن برايش تداعي شده است.
صدا به قدري جانسوز است كه كوفيان بي‌خبر از عشق و محبت را از كوره به در مي‌برد و چيزي نمي‌گذرد كه درمان فراق را مي‌يابند؛ آري ديدار پدر دختر بي‌تاب را آرام خواهد كرد، اما او كه به دنبال صداي گرم و نوازش دستان پدر است، ناگاه سر مطهر پدرش را در ميان دامان خويش ديد.
نازدانه با فرياد و ناله خود را روي سر بريده پدر انداخت و با سوز دل از پدر خويش پرسيد كه «چه شد تو را اين گونه مهمان‌نوازي كردند؟ مگر اينان خود تو را دعوت نكردند و به تو قول ياري نداده بودند؟»
غم از دست‌دادن پدر و درك آن همه مظلوميت و رنج بر جسم نحيف فاطمه 3 ساله آنقدر گران آمد كه تاب تحمل را از كف داد و در حالي كه سر پدر را تنگ در آغوش داشت؛ در كنج آن خرابه غربت، ديدگانش را براي هميشه به روي هم گذاشت و به ديدار پدر شتافت.

*مرقد مطهر رقيه (س)

عبدالوهاب بن احمد شافعى مصرى مشهور به شعرانى (متوفى به سال 973 قمرى ) در كتاب «المنن» باب دهم، نقل مي‌كند «نزديك مسجد جامع دمشق، بقعه و مرقدى وجود دارد كه به مرقد حضرت رقيه (س) دختر امام حسين (ع) معروف است و روى سنگى واقع در درگاه اين مرقد، چنين نوشته شده است «هذا البيت بقعه شرفت بآل النبى صلى‌الله عليه و آله و بنت الحسين الشهيد، رقيه (س)» اين خانه مكانى است كه به ورود آل پيامبر (ص) و دختر امام حسين (ع)، حضرت رقيه شرافت يافته است»