غزل شمارهٔ ۹۷
مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه چه نیکبخت کسی کش به روی تست نگاه
زهی طراوت رخ چشم بد ز روی تو دور زهی حلاوت لب لااله الالله
خطاب سرو به قد تو : خادم و عبید حدیث گل بر روی تو : عبده و فداه
به زلف پرشکنت رشتهٔ امید دراز ز سرو ناز قدت دست آرزو کوتاه
کرشمه میکنی و عقل میشود حیران به راه میروی و خلق میروند از راه
خوشا که زلف تو گیرم به خواب خوش هرشب خوشا که روی تو بینم به کام دل هر ماه
به پیش قاضی عشاق در قضیهٔ عشق عبید را رخ زرد است و اشگ سرخ گواه
