غزل شمارهٔ ۸۱
منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم
به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید نشسته در غم و از غمگسار خود محروم
گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم
ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان مباد هیچکس از روزگار خود محروم
ز آه سینه بسوزم اگر شوم نفسی ز سیل این مژهٔ سیل بار خود محروم
ز هر بدی که به من میرسد بتر زان نیست که مانده‌ام ز خداوندگار خود محروم
امید هست عبید آنکه عاقبت نشوم ز لطف و رحمت پروردگار خود محروم
