غزل شمارهٔ ۷۳
در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش خوشا کسیکه کند عیش با نگاری خوش
کنار جوی گزین گوش سوی بلبل دار کنون گه هست به هر گوشه‌ای کناری خوش
گرت به دست فتد دامنی که مقصود است بگیر دامنی کوهی و لاله‌زاری خوش
بیا به وصل دمی روزگار ما خوش کن به شکر آنکه ترا هست روزگاری خوش
به رغم مدعیان در فراق او هرکس به پرسدم که خوشی گویمش که آری خوش
مرا ز صحبت یاری گریز ممکن نیست هزار جان عزیزم فدای یاری خوش
دل عبید نگردد شکار غم پس از این گرش به دام افتد چنان نگاری خوش
