غزل شمارهٔ ۹
دلا با مغان آشنائی طلب ز پیر مغان آشنائی طلب
به کنج قناعت گرت راه نیست ز دیوانگان رهنمائی طلب
وگر اوج قدست کند آرزو ز دام طبیعت رهائی طلب
اگر عارفی راه میخانه گیر و گر ابلهی پارسائی طلب
دوای دل خسته از درد جوی نوای خود از بینوائی طلب
اگر صد رهت بشکند روزگار مکن از خسان مومیائی طلب
عبید ار گدائی غنیمت شمار وگر پادشاهی گدائی طلب
