غزل شمارهٔ ۲
ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا بیا که موسم عیشست و آشتی و صفا
لبت به خون دل عاشقان خطی دارد غبار چیست دگر باره در میانهٔ ما
مرا دو چشم تو انداخت در بلای سیاه و گرنه من که و مستی و عاشقی ز کجا
کجا کسیکه از آن چشم ترک وا پرسد که عقل و هوش جهانی چرا کنی یغما
ز زلف و خال تو دل را خلاص ممکن نیست که زنگیان سیاهش نمی‌کنند رها
دلم ز جعد تو سودائی و پریشانست بلی همیشه پریشانی آورد سودا
عبید وصف دهان و لب تو میگوید ببین که فکر چه باریک و نازکست او را
