سراب آرزو – غزلی از رهی معیری

دل مــــــــن ز تابناکی به شـــراب ناب ماند

نکند ســـــــــــــیاهکاری که به آفتـــــاب ماند

نه ز پای می نشــــــــیند نه قــرار می پذیرد

دل آتشـــین مــن بین که به مـــــوج آب ماند

ز شـــب سیه چه نالم که فروغ صبح رویـت

به ســـیپیده ســحرگاه و به مــاهتاب مــــــاند

نـــفس حیات بخشـــت ، بــــه هوای بامدادی

لب مسـتی آفرینت ، به شــراب نــاب مـــاند

نـه عجـب اگر بــه عالم اثری نمــاند از مــا

کـه بر آسـمان نبـینی اثــر از شــهاب مـانــد

رهــی از امیـد بـاطل ، ره آرزو چه پویی ؟

که سراب زندگانی ، به خیال و خواب ماند