پرندگان شکاری

بازداری فن شکار با پرندگان شکاری ,نه به این معنا که فقط با باز بلکه با استفاده از تمام پرندگان شکاریست.

باز داری فقط پس از فتوحات بزرگ مسلمانان که موجب حشر و نشر عربها با ایرانییان شد نزد ایشان اهمیت یافت و دیری نگذشت که امیران عرب به آن علاقه نشان دادند و آن را مایه سرگرمی و سبب ارضای عشق مفرط خود به اسب سواری یافتند ,

خلفا و بزرگان بازداری و شکاررا به صورت نهاد و سازمانی به ریاست یک مير شكار (امیرالصيد، امیرشکار) ارتقا دادند و همانند شاهان ساسانی لذت می بردنداز اینکه  با باز نشسته بر دست در شکارگاههای بزرگ به شکار بپردازند. در دربار امویان باز سالار نزد سلطان مقام رفیعی دا شت از این رو ارزیابی نقش پرندگان شکاری در زندگی اقتصادی مسلمانان بخصوص چند قرن اول هجری به خاطر داد و ستدی که ایجاد میکرد و شمار کسانی که برای صید و تربیت ونگهداری ازآنان لازم بود آسان است.