باب الله
یکی دیگر از القاب حضرت الزمان (علیه السّلام) «باب الله» است.
از دیرباز برای هر شهر و دیاری حصار و دروازه¬ای بنا نهاده می-شده تا اهالی آن از هجوم و یورش بیگانگان ونامحرمان در آسایش و آرامش به سر برند و برای هر منزل و سرایی دیوار و دری می افراشتند، تا هر آشنا و ناآشنایی از آن در، وارد و خارج شود و گذر زمان از این قانون و اساس چیزی نکاست؛ بلکه روز به روز پیچیده تر شد تا به شکلی جدید در آمد و گویا این قانون از ضروریات خلقت است که انسان ناگزیر است از آن پیروی کند تا آن جا که ایزد یکتا برای بهشت و جهنم هم حصار و دری قرار داده و این قانون در میان حیوانات نیز حکم فرماست، بلکه برای هر چیزی حصار و دری است تا از درب و راه آن، رفت و آمد شود.
امام باقر (علیه السّلام) در تفسیر آیه ی شریف «وَ أتُوا البُیُوتَ مِن أبوابِهَا» 1فرمودند:
مقصود آیه این است که [خدای سبحان فرمان می دهد که] در هر کاری باید از راه [و دروازه] آن وارد شوید.2
خدای بی نیاز و بخشنده احسان و نعمت های بی پایان، دانش و حکمت های والا و نجات بخش خویش را در قرآن کریم و سینه¬ی نبی مکرّم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) به ودیعت سپرد؛ بدین جهت، آن ها بسان شهری بزرگ، فراتر از عقل و اندیشه¬ی انسان، می مانند که از گنج ها و اسرار، آکنده اند و هر سوی آن دو شهر بی پایان و پاینده را حصاری بلند و پولادی بنیان نمود و نگاهبانی برایشان گماشت تا از آلوده گشتن و چپاول بدخواهان، بد اندیشان و دنیا پرستان سالم و پاک بماند، زیرا این میراث الهی باید سالم و بدون هیچ کاستی و آلودگی به آیندگان انتقال یابد. «إِنَّا نَحنُ نَزَّلنَا الذِّکرَ وَ اِنَّا لَهُ لَحفِظُونَ»3ایزد متعال امامان معصوم (علیهم السّلام) را راه و دروازه¬ی ورود به معارف و حکمت¬های بلند خود قرار داده.
خاندان نبوت، آن درب¬های دانش و معارف الهی هستند که خدا به روی بندگان خود گشوده و هر که بخواهد بر خدای متعال وارد گردد و به توحید و یکتا پرستی چنگ اندازد و در دریای نور و دانایی شنا کند و بهره مند گردد، باید آن معارف را تنها از اهل بیت (علیهم السّلام) بگیرد، چون آنان «باب الله» اند و معارف حیات بخش الهی پیش آن ها سپرده شده است.
امام باقر (علیه السّلام) در تأویل و تفسیر آیه¬ی شریف «وَ أتُوا البیُوتَ مِن أبوَابِهَا» فرمود:
آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) درب های معرفت و شناخت خداوند هستند.4
اسود بن سعید:
خدمت امام باقر (علیه السّلام) شرف یاب گشتم. حضرت بدون پیشینه لب به سخن گشود و فرمود: ما حجّت خدا و باب الله [= درب های شناخت و هدایت به سوی خداوند] هستیم.5
اصبغ بن نباته:
ابن کوّاء از امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) در مورد تفسیر آیه¬ی شریف «وَ لَیسَ البرُّ بِاَن تَاتُوا البُیُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَکِنَّ البّرَّ مَنِ اتَّقَی وَ اتُوا البُیُوتَ مِن أَبوابِها»6سؤال نمود. حضرت پاسخ فرمود: هر کس با ما بیعت و به ولایت ما اعتراف کند، از درب وارد شده و هر کس با ما مخالفت ورزد و دیگری را بر ما پیش و برتری دارد، او از پشت سرای و پنجره¬ی آن داخل گشته است.7
امام صادق (علیه السّلام):
اهل بیت (علیهم السّلام) ابواب الله¬اند و اگر آن ها نبودند، خدا هرگز شناخته نمی شد.8
آن که از گردن نهادن به ولایت امیرالمؤمنین، علی و فرزندان معصومش (علیهم السّلام) سرباز زند و بر این پندار است که بر خدا وارد گشته و یگانه پرست است و حکیم، او دزدانه وارد شده است و به خطا و بی راهه راه پیموده و از کفر و شرک سر درآورده و سرانجامی جز هلاکت و ناکامی نخواهد داشت.
حضرت مهدی (علیه السّلام) زاده¬ی زهرا (علیها السّلام) است. خدای متعال دانش و معارف خویش را در سینه ی او نهفته و در عصر امامت و پیشوایی او هر کس بخواهد از خود بگذرد و در سرای توحید و یکتا پرستی، بار اندازد و اقامت گزیند و چونان حضرت ابراهیم، موحّد عصر خویش گردد، بر اوست که هر چه بیشتر به حضرت حجه بن الحسن (علیه السّلام) متوجه باشد و به آستان پاکش پیوندی روحانی زند، زیرا مهدی (علیه السّلام) باب الله است و از سوی او سیل معارف و حکمت¬های خدا به جانب مردم گشوده و سرازیر می شود. به واسطه¬ی آن حضرت، مردم روزی خورند. به یمن و برکت اوست که آسمان، برکات خود را نازل کند و خاک، گوهر هستی خویشتن را بیرون دهد و آشکار کند: «و بکم ینزّل الغیث»9.
باری! آن که از امام زمان (علیه السّلام) غفلت کند و در برابر بزرگی اش سر فرو نیاورد و یا به ولایت او اقرار و اعتراف ننماید و در این اندیشه است که سالک راه خداست و به خدای یگانه اعتراف کرده، سخت در اشتباه است و جاهلانه رفتار نموده و سر از جاده¬ی کفر و بی خبری در آورده، همان گونه که در زیارات حضرتش می خوانیم:
السلام علیک یا باب الله الذی لا یؤتی الاّ منه؛
درود بر تو ای درب ورود بر خداوندگار که به جز آن در، نتوان به خدا وارد شد.10
جای بس تعجب است که انسان برای هر جا و هر کاری به جست و جوی در و راهی برای آن برآید، چه طور برای رسیدن به سرای توحید و یکتا پرستی و بهره گرفتن از معارف باری تعالی از درب و راهش غفلت می کند و آیا این، نافرمانی حق تعالی و کفر پیشگی نیست؟
ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی *** این ره که تو می روی به ترکستان است
پی¬نوشت¬ها:
1. سوره¬ی بقره، آیه 189: «و از در خانه ها وارد شوید».
2. بحارالأنوار، ج 2، ص 262، ح 8، کتاب العلم، باب 32، البدعـة و السنـة و الفریضـة.
3. سوره ی حجر، آیه¬ی 9: «ما قرآن را نازل کردیم و ما به طور قطع نگهدار آنیم».
4. بحارالانوار، ج 2، ص 104، ح 60، کتاب العلم، باب 14، من یجوز اخذ العلم منه.
5. کافی، ج1، ص 145، ح 7، کتاب التوحید، باب النوادر.
6. سوره ی بقره، آیه ی 189: «و کار نیک، آن نیست که از پشت خانه¬ها وارد شوید [آن چنان که در جاهلیت، به هنگام حج مرشوم بود]؛بلکه نیکی این است که پرهیزگار باشید؛ و از در خانه¬ها وارد شوید».
7. بحارالانوار، ج 24، ص 248، کتاب الامامه، انهم (علیه السّلام) اهل الاعراف، ح 2.
8. کافی، ج 1، ص 193، ح 2، کتاب الحجه، باب ان الائمه (علیه السّلام) خلفاء الله.
9. مفاتیح الجنان، زیارت، جامعه ی کبیره.
10. همان، زیارت حضرت، ص 868.
منبع: کتاب ترسیم آفتاب
