الثائر، الموتور
مهدی (علیه السّلام) خونخواه امام حسین (علیه السّلام).
در گرمای خشک و سوزان صحرای کربلا خون عزیز زهراء (علیها السّلام)به ناروا بر زمین ریخته شد، آن عزیز در خون پاکش غلطید و تا دامنه¬ی رستاخیز، قلوب انسان ها را به درد آورد و قلب¬های باورمندانش در این مصیبت جان گداز شکافت و بسوخت. این مصیبت، ساکنان زمین و آسمان ها را ماتم زده کرد، حیوانات عزادار گشتند و طبیعت بی جان بر امام حسین (علیه السّلام)گریست.
شهادت پیشوای سوم شیعیان، بر همگان سخت آمد، انبیا را به سخت گریستن واداشت و مهر قبولی توبه، شرط استجابت نیایش و والاییِ منزلتشان گردید. یاد غربت آن امام همام و کام خشکیده و کشته شدن مظلومانه¬ی او و یاران آسمانی-اش، در اسارت و اهانت رفتن بانوان حریمش، عرش رحمانی را به لرزه درآورد؛ ملائکه به ناله و شیون صدا بلند کردند و بدنی که همتای قرآن کریم بود به جای احترام و تکریم به زیر افتاد و درهم شکسته شد.
قیامتی در عالم به پا گشت، سرور شهیدان چه با شکوه صبر را پیشه خویش ساخت و چه بزرگوارانه و سخاوت مندانه از سال خورده، جوان و شیرخوارش گذشت. عاشقانه جان داد و داده ها را به خدایش تقدیم نمود، نه زبان به شکوه گشود و نه از شجاعت و یقین دست شست که ابراهیم خلیل الرحمن به شگفتی انگشت گزد.
در مقابل، از یزیدیان هر پستی و ذلتی نمودار و رسواگر سرشت و کیش ناپاکشان گشت. ناسزا گفتند و نابرابری کردند، باطل را نقطه پرگار خود ساختند و حق را پای مال نمودند و لکه ای سیاه از ننگ و بدنامی در تاریخ به ثبت رساندند. در یک کلمه، آن چه در دل از امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)در میان توده¬هایی از کینه و آزمندی ها، نهان ساخته بودند، یک سره آشکار ساختند.
برخی که به ظاهر در آن صحنه و عرصه حضور و ظهور نداشتند، با آن خصم بدسگال هم نوا و آفرین گو بودند. آنان به کار بدِ پیشینیان شان خشنود گشتند و در حقیقت با دل و جان حضوری آزمندانه داشتند.
در آن صحرای سوزان، فرزند رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) نمادی از حقیقت و ایمان را به تصویر کشید و از عشق و فداکاری، باور و زندگانی، چگونه زیستن و چگونه مردن، درسی جاودانه و ماندگار ارائه نمود؛ درس مقاومت و ستیزه به آدمیان آموخت، نَه گفتن، سربرافرشتن در برابر بیدادگر، و عزت و سربلندی، یاد داد. او شوکت کفر و ظلم را در هم شکست، کاخ استبداد را فروریخت و در کالبد اسلام، جانی دمید و رنگی تازه داد.
امام باقر (علیه السّلام):
یحیی، فرزند زکریا و [امام] حسین (علیه السّلام)، فرزند [امام] علی (علیه السّلام)هم نامشان در پیشین نبوده و در ماتم شان خورشید و آسمان چهل صبح گاه گریست.1
امام باقر (علیه السّلام)در سرایش مجلس عزا برپا می نمود و به نزدیکانش فرمان می داد که در گریستن بر امام حسین (علیه السّلام)از تقیه پروا کنند.2
امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)در حال خواندن آیه ی «فَمَا بَکَت عَلَیهِمُ السَّماَءُ وَ الأرضُ وَ ما کانوُا مُنظَرینَ»3بودند، ناگاه امام حسین (علیه السّلام)از در وارد شدند، حضرت فرمود:
دیری نپاید که این فرزندم کشته شود و آسمان و زمین بر او بگریند4.
عبدالله بن سنان:
روز عاشورا بر امام صادق (علیه السّلام)وارد شدم، رنگ رخسارش دگرگون بود و حزن و اندوه در سیمایش نمایان گر، اشک از دیدگانش مانند دانه¬های مروارید می غلطید و بر صورتش جاری بود.5
هر نبی¬ای که نام و یاد امام حسین (علیه السّلام)آشنایش گشت، غم و اندوه یارش شد و در ماتمش گریست.6
حضرت زکریا با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) در عمل هم دردی کردند و یحیی به سان امام حسین (علیه السّلام) از خدا خواست تا مانند او کشته شود و هم رنگ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) گردد. او در سوگ فرزند امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)سه شبانه روز گریست.7
ام سلمه:
از زمانی که نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) ارتحال نمودند، ناله و شیون جنیان را نشینیدم جز آن شبی که فرزندم [حسین (علیه السّلام)با آن مصیبت] به شهادت رسید.8
ابن عباس:
در رکاب امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)به نینوا، کرانه-ی رود فرات رسیدیم، امام بانگ زدند: ای ابن عباس! آیا این صحرا را می شناسی؟ گفتم: خیر. فرمود: اگر مانند من می¬شناختی، از این جا عبور نمی¬کردی تا چون من بگریی و حضرت گریست، به طوری که رخسار و محاسنش تَر شد و اشک بر سینه¬اش روان گشت و می گفت: ای وای، ای وای! مرا با خاندان ابوسفیان – لعنت خدا بر آنان باد – چه؟ مرا با خاندان حرب و گروه شیطان، کفر پیشگان چه؟ [ما هم از گریه ی او] گریستیم.9
امام صادق (علیه السّلام):
قاتلان امام حسین (علیه السّلام) از زنازادگان بودند و آسمان تنها بر او گریست.10
امام زمان (علیه السّلام)به خط مبارک خود به نایبش محمد فرزند عثمان نگاشت:
هر که پندارد امام حسین (علیه السّلام)کشته نشده کافر گشته، خدا را دروغ پنداشته و در گمراهی گام برداشته است.
برخی دانشمندان دل باخته¬ی امام زمان( علیه السّلام)، ثائر و موتور – خون خواه – را از القاب آن حضرت دانسته اند.12 در زیارات و روایات نیز با این نام از حضرتش یاد شده است:
السلام علیک یا طالب ثار الأنبیاء و الثائر بدم المقتول بکربلاء؛
درود بر تو ای خون خواه خون انبیا، درود بر تو ای خون خواه خونی که در کربلا بر زمین ریخته شد!
امام رضا (علیه السّلام)در توصیف آن حضرت می فرماید:
پدرم فدای فرزند برترین کنیزان، فرزندش آواره و بی خانمان و الموتور بأبیه و جدّه؛ و خون خواه پدرش و نیایش باشد.14
قائم آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) خون خواه آن حسینی است که انبیاء و فرشتگان بر او گریستند و حیوانات در عزایش رفتند. امام حسین (علیه السّلام)پنجمین تن از آل عبا و بازمانده از آنان است. حضرت رسول و امیرالمؤمنین علی (علیهما السّلام)بر او ناله زدند. خبر شهادت او قلب حضرت زهرا (علیها السّلام)را تفتید، قدم های عزیزش را لرزاند و او را در خاک نشاند.
پیشوایان معصوم همگی در ماتم او در عزا نشستند، و حضرت مهدی (علیه السّلام)وارث آن ناله های در سینه های خسته و بغض های در گلو مانده است؛ میراث بر درد و ترس و شیون¬های کودکان.
مولا حضرت بقیه الله (علیه السّلام)در ماتم پدر غریبش سخت بگرید. او در زیارت ناحیه چنین می فرماید:
ای جدّ غریبم! آن چنان در عزایت گریه کنم که اشک چشمانم تمام شود و اگر اشک دیدگانم بخشکد، خون بگریم، ای کاش در کار و زار کربلا می بودم و جانم را سپر بلایت می کردم!15
حضرت در رستاخیزش، قاتلان جدش را حاضر گرداند و از آن ها و زادگانشان که به کردِه های پیشینیان شان خرسند شده و در روز عاشورا زینت بستند و شادی کردند، انتقام گیرد و حق خود را ستاند، بلکه بیدادگران و قاتلان نیاکان نیکش را نیز بخواهد و قصاص گیرد.
خاندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) و باورمندانشان همگی نفرت و کینه¬ی قاتلان امام حسین (علیه السّلام)را در دل داشته و آرزومند بوده و هستند که آن ها هم خون خواه و انتقام جوی آن خون پاک باشند. امام باقر (علیه السّلام)در نیایشی با خدا می فرماید:
بارالها! مرا در رکاب حضرت مهدی (علیه السّلام)از خون خواهان امام حسین (علیه السّلام)قرار ده.16
همو در جایی دیگر به شیعیان فرمود:
در روز عاشورا این گونه به هم دیگر تسلیت گویید: خدای سبحان در مصیبت و ماتم امام حسین (علیه السّلام)مزد و پاداش ما را بزرگ گرداند و ما و شما را از انتقام جویان خون امام حسین (علیه السّلام)قرار دهد: «عظّم الله اجورنا بمصابنا الحسین (علیه السّلام)و جعلنا و ایّاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام المهدی. »17
امام حسین (علیه السّلام)به فرزندش امام سجاد (علیه السّلام)فرمودند:
سوگند به خدا! خون من از جوشش باز نایستد تا آن که خدا مهدی – عجل الله تعالی فرجه الشریف – را برانگیزد و او هفتاد هزار نفر را به انتقام من از دو چهرگان، بدکاران و بدکیشان بکشد.18
پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم): فرزندم امام حسین (علیه السّلام)در بیابان کربلا، غریب و تنها، با کامی تشنه و بی یاور کشته شود؛ هر که او را یاری رساند، مرا یاری داده است. فرزندم [حضرت] حجّت (علیه السّلام) او را یار و یاور باشد.19
شعار سپاهیان حضرت مهدی (علیه السّلام)«یا لثارات الحسین (علیه السّلام) ؛ ای خواهان خون به ناحق ریخته حسین علیه السلام».20
امام زمان (علیه السّلام)به جد غریب و فرزندان وی چنین درود فرستد:
سلام بر آن که پیکرش به خون آغشته گشت؛ سلام بر آن که حرمت خیمه گاهش شکسته شد؛ سلام بر پنجمین از یاران کساء؛ سلام بر کشته شده به دست زنازادگان؛ سلام بر آن که فرشتگان آسمان بر او گریستند؛ سلام بر گریبان های دریده؛ آن قدر بر تو گریه کنم تا از سوز جان فرسای مصیبت و غصه ی جان کاه و اندوه زیاد، جان سپرم.21
پی¬نوشت¬ها:
1. بحارالأنوار، ج 14، ص 182، کتاب النبوة، باب 15، قصص، زکریا و یحیی( علیهما السّلام)، ح 25.
2. وسائل الشیعه، ج 14، ص 509، ب 66، استحباب البکاء لقتل الحسین (علیه السّلام )، ح 20، ش 19709.
3. سوره ی دخان، آیه ی 29: «نه آسمان بر آنان گریست و نه زمین، و نه به آن ها مهلتی داده شد».
4. شفاء الصدور، ص 22.
5. همان، ص 258.
6. عوالم امام حسین (علیه السّلام)، ص 104.
7. بحارالأنوار، ج 44، ص 223، تاریخ الحسین بن علی( علیه السّلام)، باب 30، اخبار الله بشهادته، ح 1.
8. همان، ج 45، ص 239، تاریخ الحسین بن علی ( علیه السّلام)، ، باب 43، نوح الجن علیه ( علیه السّلام)، ح 8.
9. عوالم امام حسین ( علیه السّلام)، ص 144، باب 2، ح 2.
10. بحارالأنوار، ج 44، ص 303، تاریخ الحسین بن علی ( علیه السّلام)، باب 36، کفر قتله ( علیه السّلام)، ح 15.
11. همان، ص 271، باب 32، ان مصیبته کان اعظم المصائب، ح 3.
12. نجم ثاقب، باب 2، ص 116 و 65، لقب ش 154 و 32؛ العبقری الحسان، ج 1، باب بیان اسامی و القاب، ص 33 و 38.
13. مفاتیح الجنان، دعای ندبه.
14. بحارالأنوار، ج 50، تاریخ الامام محمدجواد ( علیه السّلام)، باب 2، النصوص علیه صلوات الله علیه، ح 7.
15. همان، ج 101، ص 238، کتاب المزار، باب 35، زیاراته – صلوات الله علیه – المطلقه، ح 38، زیارت ناحیه مقدسه.
16. مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا.
17. مستدرک الوسایل، ج 10، ص 316، کتاب الحج، ابواب المزار و ما یناسبه، باب 49، ح 8 ، ش 12079.
18. بحارالأنوار، ج 45، ص 299، تاریخ الحسین بن علی علیه السلام، باب 45، العله التی من الجها أخّر الله العذاب، ذیل ح 10.
19. موسوعـة کلمات الامام الحسین ( علیه السّلام)، ص 399.
20. مستدرک الوسائل، ج 11، ص 114، کتاب الجهاد، ابواب جهاد العدو، باب 47، استحباب اتخاذ المسلمین، ح 1.
21. بحارالأنوار، ج 101، ص 238، کتاب المزار، باب 35، زیاراته (علیه السّلام)المطلقه، ح 38، زیارت ناحیه ی مقدّسه.
منبع: کتاب ترسیم آفتاب
