قطب1
حضرت مهدی (علیه السّلام)، نقطه¬ی پرگار آفرینش
خدای ابدی و ازلی، اساس آفرینش خود را با نور رسولش (صلی الله علیه و آله و سلّم) پایه گذاری کرد و پس از آن، نور امیرالمؤمنین، علی (علیه السّلام) و خاندان سرافرازش (علیهم السّلام) را آفرید و بدین صورت سلسله¬ی آفریدگان، از آن چهارده نورِ پیراسته پدیدار گشت.
ایزد یکتا، عرش و کرسی را از پرتو نور آن پاکان پدید آورد. کهکشان¬ها و اختران را از بودِ آن ها خلق کرد. فرشتگان و جنیان، حوریان و آدمیان را به میمنت آن ها رنگ هستی داد. بهشت و جهنم، آب و خاک را از انوار خجسته، نمودار ساخت. حضرت حق، دانش خویش را در قرآن کریم، به صورت گنجی بی پایان نهفت و قرآن را در سینه ی بی کران آن پاکان آسمانی (علیهم السّلام) سپرد؛ بدین سبب سیلاب علم و دانش پیش اهل بیت (علیهم السّلام) است و از سوی آنان به قلب های تشنه در سراسر جهان سرازیر می گردد. خورشید و ماه از فروغ آن ها روشنایی گرفت و گیتی از حیاتشان زنده و شاداب گشت و هر جا حقیقتی به دیده آید، کان وجودش اهل بیت (علیهم السّلام) هستند.
حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) :
خدای متعال، من، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السّلام) را پیش از آدم بیافرید، آن زمانی که نه آسمانی برافراشته و نه زمین پهن و گسترده شده بود، نه نوری بود و نه تاریکی، نه خورشید و نه ماه، نه بهشت و نه دوزخ؛ عباس عموی پیامبر پرسید:ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) ! آفریدگار سبحان پیدایش شما را چگونه صورت گری و ساختاری نمود؟ فرمود: ای عمو! خدای دانا هنگامی که بر آفرینش ما اراده کرد، کلمه¬ای فرمود که از آن نوری پدیدار گشت؛ سپس کلمه دیگری فرمود که از آن روح را آفرید. آن نور و آن روح را در هم آمیخت و من، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السّلام) را آفرید. ما خدای سبحان را پیش از هر کس، تسبیح و تقدیس می¬گفتیم و از هر گونه عیب و تقصیر پیراسته و منزّه می¬داشتیم؛ سپس بنای آفرینش را گذارد. نور مرا شکافت و از آن عرش را آفرید، نور علی (علیه السّلام) را شکافت و از آن فرشتگان را خلق کرد، نور دخترم فاطمه را گشود و آسمان و زمین را از آن پدیدار ساخت، نور حسن را باز کرد و از آن خورشید و ماه را صورت¬گری نمود و نور حسین را شکافت و از آن بهشت و حوریان را وجود داد.2
امام باقر (علیه السّلام):
نخستین چیزی که خداوند خلق نمود، [حضرت] محمد و خاندان ره یافته و رهنما بود.3
حضرت علی (علیه السّلام):
محور سنگ آسیاب بر من می چرخد و من در جایگاه خود هستم، وقتی که بروم، مدار آن آسیاب به هم می ریزد و نظم سنگ¬های آن به هم می خورد [= من نقطه ی پرگار و محور جامعه و عالم خلقت¬ام، اگر رخت بربندم و نباشم، جهان فروپاشد و اختران فرو ریزند].4
قطبِ عالم امکان، حضرت بقیـة الله (علیه السّلام) نقطه ی پرگار خلقت است. افلاک در چرخش و حرکتی بس دقیق به دور آن نقطه و کانِ نور می چرخد. خورشید از فروغ آن حضرت، نور و گرما گیرد و بازتابد. ماه در میان تاریکی ها و ظلمت ها از جمال مهدی (علیه السّلام) بازتابی از نور دارد. ستارگان رهنما به برکت آن حضرت، روشن شوند و راه پیمایان را رهنمون¬گر باشند. زمین که گسترده و آرام است، رام و مسخر آن حضرت گشته و آب، روانی و لطافت خویش را مدیون آن سرور است. بدین سبب یکی دیگر از القاب حضرت بقیـة الله (علیه السّلام) قطب است؛ یعنی نقطه¬ی آغازین خلقت، محور عالم آفرینش، در حدیث پر رمز و راز کساء که حضرت فاطمه سلام الله علیها گزارش گر و گواهِ آن چه بین خدای متعال و فرشتگان گذشت، می باشد، به چنین حقایقی تصریح گشته. حضرت ولیّ عصر (علیه السّلام) از دودمان آن اصحاب و یاران کساء است، بلکه وجود نورانی و حقیقت تمام چهارده نور پاک (علیهم السّلام) آن جا حاضر بودند و شامل دعای خیر نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) و فخر ایزد دانا گشتند و آیه¬ی تطهیر در شأن و منزلت همه¬ی آن ها نازل گشته است. هنگامی که پنج تن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) ، امام حسن، امام حسین، امیرالمؤمنین علی و حضرت زهرا (علیهم السّلام) در زیر عبا گرد آمدند، آفریدگار هستی به فرشتگان و ملکوتیان آوا در داد:
یا ملائکتی و سکّان سماواتی انّی ما خلقت سماء مبنیه ولا أرضاً مدحیه ولا قمرا منیرا ولا شمسا مضیئه ولا فَلَکاً یدور ولا بحراً یجری ولا فلکا یسری الاّ فی محبـة هولاء الخمسـة الذین هم تحت الکساء؛5 ای فرشتگان و ساکنان آسمان هایم! به راستی این آسمان را برافراشته نساختم، این زمین را آن طور هموار نگستراندم، این ماه روشن، این خورشیدِ فروزان را نیافریدم، این اخترانِ در چرخش را، آب این دریاها را روان نساختم و این کشتی ها را بر دریاها و اقیانوس¬ها در حرکت در نیاوردم جز برای محبت و دوستی¬ام به این پنج تن که در زمین در زیر عبا جا گرفته اند.
حضرت بقیـة الله (علیه السّلام) گرچه نهان و مستور از دیدگان¬اند، اما سراسر گیتی از وجود فرخنده¬اش بهره جسته و همگان و هم چیز، هستی خویش را وام دار آن حضرت¬اند.
بدین جهت خدای دانا زمین را بدون حجّت و امام نگذارد و اگر در جهان هستی دو نفر بمانند، یکی از آنان امام باشد وگرنه زمین بلرزد، اختران فروریزند و هستی نابود شود.
امام باقر (علیه السّلام):
اگر امام از روی زمین رخت بربندد، زمین هم چون دریا متلاطم و مضطرب گردد.6
امام صادق (علیه السّلام):
اگر در زمین جز دو نفر نمانند، یکی از آن دو امام است و پیشوا.7
پی¬نوشت¬ها:
1. نجم الثاقب، ص 91، باب 2، لقب شماره¬ی 118؛ العبقری الحسان، ج 1، باب بیان اسامی و القاب.
2. بحارالانوار، ج 15، ص 10، تاریخ نبینا (صلی الله علیه و آله و سلّم) ، باب 1، بدءخلقه و ما یتعلق بذلک، ح 11.
3. کافی، ج1، ص 442، کتاب الحجـة، باب مولد النبی (صلی الله علیه و آله و سلّم) ، ح 10.
4. بحارالانوار، ج 34، ص 96، تاریخ امیرالمؤمنین (علیه السّلام)، باب 23، الفتنـة التی وقعت فی زمان علی (علیه السّلام)، ح 942.
5. مفاتیح الجنان و عوالم العلوم، ص 638، حدیث کساء.
6. کافی، ج 1، ص 253، کتاب الحجـة، باب ان الارض لاتخلو من حجـة، ح 12.
7. همان، ص 254، کتاب الحجـة، باب انه لو لم یبق فی الارض الاّ رجلان لکان احدهما الحجـة، ح 1.
