سي شب ماه محرم بايد از عباس گفت

نام سقا ديده‌ها را خوب گريان مي‌كند
ديده پراشك را سقا چراغان مي‌كند

او بود باب الحسن ذخر الحسين عبدالحسين
عالمي را بر در ارباب مهمان مي‌كند

هركه مي‌گويد حسين آغوش بگشايد بر او
بر دل سينه‌زنان لطف فراوان مي‌كند

دست داده تا بگيرد دسته هر افتاده را
اين ابالفضل است بر ما لطف و احسان مي‌كند

خلق مي‌دانند در بهداري قرب حسين
دردها را بيشتر عباس درمان مي‌كند

مادرش ام‌البنين هم ضامن عشاق اوست
در قيامت شيعيان را شاد و خندان مي‌كند

دست او بر دست زهرا روز محشر ديدني است
دست او مشكل‌گشايي از محبان مي‌كند

پيش او از معجر زينب سخن گفتن خطاست
اين سخن عباس را زار و پريشان مي‌كند

سي شب ماه محرم بايد از عباس گفت
گفتن از او لطف مهدي را نمايان مي‌كند