اتاق انتظار - ما را چه مي شود؟ ما را چه شده و چه مي شود كه دلتنگ تو نيستيم؟ چه شده كه در هوايي نفس مي كشيم كه هواي توست، در زماني مي زييم كه زمان توست و بر زميني گام برمي داريم كه بهانه چرخشش تويي و اين همه كافي نيست تا به ياد بياوريم چه كم تو را طلب كرده ايم! چه اگر خواستنمان بويي از دلتنگي حقيقي در خود داشت، دريغ نمي داشتي خود را از ما كه تو مگرمي شود از حال و قال شيعيانت غافل باشي و مغفول بگذاريشان؟
اين ماييم كه گرفتارغفلت شده ايم، آن قدرغفلت امانمان را بريده كه فراموش كرده ايم نجات ما در گرو ظهور توست، آن قدر در خود و دلبستگي هاي خود غرق گشته ايم كه دعاهايمان هم ديگر دعا نيست و دلمان از سر سوز نيست كه تو را طلب مي كند، از سرعادت است كه درهر دعايي تعجيل در فرجت را از خدا مي خواهد... دل هاي ما كلي مشغله و تفريح و سرگرمي درست كرده اند براي خودشان تا مبادا غروب هاي جمعه بگيرند و از خود بپرسند اين حس براي چيست؟ دل هاي ما بهانه هاي جورواجور زياد دارند براي دلتنگي هايشان بتراشند كه مبادا به ياد بياورند در زماني مي زيند كه صاحبش در پرده غيبت است از نااهلي اهل زمانش و آن قدر سوز و شور در دعاهايمان نمي بيند كه برساندمان به پاسخ «متي ترانا و نراك...»
دل هاي ما مي خواهند سر خود را كلاه بگذارند كه چيزي كم و كسر ندارند، اما جاي خالي تو آن قدر بزرگ است كه هيچ يك از اين همه مثلا دل خوشي ها و خود را به آن راه زدن ها هم چاره اش نمي شود و باز يك جايي يك جوري دلمان به صرافت مي افتد كه چيزي انگار گم كرده، كه چقدر يك چيزي را كم دارد و هر قدر سعي مي كند با همه چيزهايي كه به او آرامش مي داده اند هميشه، خودش را آرام كند
نمي شود و نمي تواند؛ آن دلتنگي عظيم كه چاره نمي شود مگر به ظهور، تويي و تا نيايي گره از كار بشر وانشود و هرچه بگردد اين دل و به هرجا بزند علاجي بر اين زخم كهنه نمي يابد...
يابن الحسن! از قول نايب بر حقت با خداي خويش نجوا مي كنيم كه پروردگارا! ما مشكلاتي داريم كه با دعاي ما معلوم نيست حل بشود، تو كه مالك قلب هايي به قلب مقدس و نازنين آقاي ما و مولاي ما بينداز كه براي ما دعا بكند.
