آیا اعتقاد به آمدن منجى در آینده مخصوص مسلمانان و به ویژه شیعیان است؟ فوتوریسم) به معناى اعتقاد به ظهور یک نجات دهنده بزرگ آسمانى و امید به آینده روشن که در آن، نگرانیها و هراسها مرتفع گردد و به برکت ظهور یک شخصیت ممتاز الهى، همه تاریکیها از پهنه گیتى برچیده شود و ریشه ظلم و جهل و تباهى از روی کره زمین برکنده شود، یک اعتقاد عمومى ثابت است که همواره، همه جا و همه زمانها، نزد تمام ملتها شایع و رایج بوده است.
در کتاب هاى مربوط به مذاهب به نام ها و القاب مختلفى بر مى خوریم؛ براى نمونه:
در مذهب یهود: سرور میکائیلى، عزیر، منحاس، ماشیح؛
در مذهب مسیحیت: مهمید آخر، مسیح، پسر انسان؛
در مکتب زرتشت: سوشیانس؛
در مکتب هندوها: ویشنو، منصور، فرخنده؛
در مکتب بودا: مایتریا، بودای پنجم؛
در مذهب اسلام: مهدى، قائم؛
آنچه از تاریخ امتها استفاده مى شود، این است که مسأله عقیده به ظهور یک رهبر مقتدر الهى و آمدن مصلحى در آخرالزمان، به نام منجى موعود جهان، به قدری اصیل و ریشه دار است که در اعماق دل ملتّها و پیروان همه ادیان الهى و تمام اقوام و ملل جهان جا گرفته است، تا جایى که در طول تاریخ بشریت، انسانها در فراز و نشیبهاى زندگى، با یادآورى ظهور چنین رهبر مقتدرى، پیوسته خود را از یأس و ناامیدى نجات مى دادند و در انتظار ظهور آن مصلح موعود جهانى در پایان جهان، لحظه شمارى مى کنند.
باید توجه داشت در ادیان، منجى به افراد مختلفى اطلاق مى شود؛ ولى در ویژگى هاى دوران ظهور، مشترکات فراوانى یافت مى شود. تحت یک آیین قرار گرفتن مردم در دوران ظهور، اجراى عدالت فراگیر، نابودى مظاهر شرک و فساد، امنیت و آرامش کامل، حق گرایى عموم مردم، از بین رفتن فقر و آشکار شدن همه زیبایى ها، چیزى است که ادیان براى ظهور به تصویر کشیده اند.
