غيبت يا حضور؟

غيبت يا حضور؟ مسئله اين است! او در غيبت است تا صبر جهان از غيبت‌اش به سر آيد و او را صدا زند تنها در چنين زماني است كه او خورشيد روشنايي بخش بشريت طلوع خواهد كرد.
غيبت امام(ع) آزمايشي الهي است كه در آن بندگان آزموده مي شوند تا سره از نا سره تميز يابد و كساني كه داراي ايمان راسخي نيستند، باطن آن‏ها و حقيقت وجودشان آشكار گردد.
در تمامي آيين هاي بشري اين باور وجود دارد كه مصلحي ظهور خواهد كرد و جهان را از عدل و داد سرشار خواهد كرد اما شيعيان بر اين باورند كه اين منجي حاضر و حي است و بر تمامي اسرار آگاه اما از ديدگان غايب است.
او در غيبت است تا صبر جهان از غيبت‌اش به سر آيد و او را صدا زند تنها در چنين زماني است كه او خورشيد روشنايي بخش بشريت طلوع خواهد كرد.
با وجود اين باور هماره اين سوال مطرح بوده است كه اگر امام(ع) حاضر است پس چرا غايب است و چگونه مي شود از امامي كه از انظار غايب است سود جست و از وجود او تاثير گرفت؟
در كلام معصوم آمده است وجود آن حضرت(ع) در زمان غيبت مانند خورشيدي است كه ابرها بر نور آن سايه انداخته اند. (بحار الانوار، ج 53، ص 180).
تشبيه زيباي به كار رفته در حديث نشان مي دهد كه وجود آن حضرت حتي در غيبت همچون خورشيد در پس ابر همچنان بر وجود ما مي تابد و جهاني را از نور خود روشن مي كند. آري اين خورشيد است كه نور روشنايي اش را بر همه چيز و همه كس بدون چشم داشتي افروخته است.
از معاني گران بهايي كه مي توانيم از حديث بياموزيم آن است كه همچنان كه مردم انتظار بيرون آمدن خورشيد از پس ابرهاى تيره را مى كشند تا بيشتر ازآن بهره مند گردند، در زمان غيبت نيز شيعيان و محبان حضرت هماره انتظار وجود مباركش را دارند كه اين انتظار در انسان‌ها حالت انتظاري خوشايند و اميد بخش ايجاد مي كند كه آنها را از ياس و نااميدي مي رهاند.
از ديگر فوايد آن حضرت(ع) در دوران غيبت آن است كه اگر چه خورشيد در پس ابر براي مدتي پنهان مي شود، اما نور روشنى بخش خود را از جهانيان دريغ نمى كند و باز هم از پس ابر، زمين و آسمان را روشن مى كند. امام(ع) نيز هر چند كه در پسِ پرده غيبت قرار دارد، اما نور ولايت آن حضرت بر همه عالميان پرتوافكن است، چه اين كه اگر نور آن امام نباشد، بنابر روايات معصومين (ع) زمين و اهل آن از بين مى روند و اوست كه امان اهل زمين است.
پنهان شدن خورشيد در پس ابر نه تنها سبب نمي شود انسان ها خورشيد را فراموش كنند، بلكه توجه آن ها را به خورشيد بيشتر مي كند. غيبت نيز منجر مي شود كه مردم مقام و جايگاه امام را بيشتر درك كنند و آرمان اصلي و ظهور آن حضرت را فراموش نكنند. ابر و خورشيد براي هميشه با هم نيستند سرانجام ابر از مقابل خورشيد كنار خواهد رفت و روزي غيبت امام (عج) تمام مي‌شود و او خواهد آمد.
كسي نمي تواند وجود آن حضرت را منكر شود؛ چرا كه هركس با وجود اين همه آثار، باز هم منكر وجود مباركش شود، مانند كسى است كه منكر وجود خورشيد گردد، هنگامى كه در پشت ابرها از ديدگان، به ظاهر پنهان است، گرچه آثار وجودش به جهانيان مى رسد.
نور وجود آن حضرت و نور علم و هدايت او به خلق مي رسد همانگونه كه نور خورشيد از پس ابر به زمين مي رسد و همانا با وجود نور او مردم به گمراهه نمي روند؛ همانگونه كه معصوم مي فرمايد: اگر امام(ع) نبود، مردم با اعمالشان مستحق عذاب هاي گوناگون مي گشتند. خداوند نيز در قرآن اينگونه مي فرمايد: اي رسول تا وقتي كه تو در ميان مردم هستي آنان را عذاب نمي كنم.
خورشيد مركز منظومه شمسي و سبب حيات در كره زمين است، حتي اگر پشت ابر باشد. او، خورشيد هستي نيز قلب عالم امكان است حتي اگر غايب باشد.
غيبت امام(ع) آزمايشي الهي است كه در آن بندگان آزموده مي شوند تا سره از نا سره تميز يابد و كساني كه داراي ايمان راسخي نيستند، باطن آن‏ها و حقيقت وجودشان آشكار گردد. امام قائم (ع) به خاطر عدم پذيرش جامعه، از نظرها پنهان است. او همچون امامان معصوم ديگر اگر آشكار بود، مردم همان ظلمي را كه در حق آن امامان كردند در حق او نيز مى كردند، اما او غائب است تا مردم آمادگى پذيرش او را در طول زمان و با برنامه‌ريزي‌هاى دراز مدت و تكامل معنوى و مادى پيدا كنند.
طول غيبت امام و دوري از خورشيد هستي بخش بشريت و حرمان مردم از وجود آن منجي و مصلح و عدل گستر جهاني به تدريج منجر به فساد در تمامي زمينه ها مي گردد و همين خستگي و رسيدن به كمال نارضايتي در مردم منجر به پديد آمدن زمينه هاي انقلاب و ظهور آن حضرت مي شود و تنها در آن زمان است كه مردم منتظران واقعي ظهور آن مصلح و عدل گستر جهاني مي شوند؛ چرا كه تا همگان، تلخي و رنج ظلم و فساد را نچشند آماده درك لذت عدالت و اصلاح نخواهند شد، چنانكه در كلام معصوم(ع) آمده است: "يملاء الارض عدلا و قسطا و نورا كما ملئت ظلما و جورا و شرا؛ آن حضرت زمين را پر از قسط و عدل و نور خواهد كرد همان گونه كه پر از ظلم و جور شده باشد ".
اگر چه غيبت امام فوايد فراواني دارد و ما مي توانيم بدين وسيله خود را آماده پذيرايي و پذيرفتن وجود آن حضرت بكنيم، اما هيچگاه غايب بودن آن حضرت نمي تواند خلا درك وجود آن حضرت و بركت رهبري جهاني آن حضرت را پر كرده و تشنگان ولايت دولت كريمه اش را سيراب كند، از اين رو است كه ما هميشه اين دعا را با خود زمزمه خواهيم كرد:
اللهم انا نشكو اليك في دولة كريمه تعز بها الاسلام و اهله و تذل بها النفاق و اهله.