بعد از اسيري خاندان اهل‌بيت (عليهم‌السلام) و سفر آنها به شام و كوفه،
حضرت رقيه (ع) بعد از تحمل سختي‌‌هاي اسيري در شبي جانسوز در شام به شهادت
رسيد.
* رقيه كه بود
اصل وجود دختري چهار ساله براي امام حسين (عليه السلام) در منابع شيعي آمده است، اما در بعضي منابع در اين باره اختلاف وجود دارد.
در كتاب كامل بهايي نوشته علاءالدين طبري (قرن ششم هجري) قصه دختري
چهار ساله كه در ماجراي اسارت در خرابه شام در كنار سر بريده پدر به شهادت
رسيده، آمده است، اما در مورد نام او كه آيا رقيه بوده يا فاطمه صغري و
... اختلاف است.
همچنين سيد بن طاووس در كتاب «لهوف» خود مي‌نويسد: «شب عاشورا كه
حضرت سيدالشهداء (عليه السلام) اشعاري در بي‌وفايي دنيا ميخواند، حضرت
زينب (س) سخنان ايشان را شنيد و گريست. امام (عليه السلام) او را به صبر
دعوت كرد و فرمود: «خواهرم ام كلثوم و تو اي زينب! تو اي رقيه و فاطمه و
رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامي كه من كشته
شدم، براي من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخني ناروا مگوييد و
خويشتن‌دار باشيد.»
* مادر حضرت رقيه
براساس نوشته‌هاي بعضي كتاب‌هاي تاريخي، نام مادر حضرت رقيه (عليها
سلام)، امّ اسحاق است كه پيش‌تر همسر امام حسن مجتبي (عليه السلام) بوده و
پس از شهادت ايشان، به وصيت امام حسن (عليه السلام) به عقد امام حسين
(عليه السلام) درآمده است. مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام) از بانوان بزرگ و
با فضيلت اسلام به شمار مي‌آيد. بنا به گفته شيخ مفيد در كتاب الارشاد،
كنيه ايشان بنت طلحه است.
نام مادر حضرت رقيه (عليها سلام) در بعضي كتاب‌ها، ام جعفر قضاعيّه
آمده است، ولي دليل محكمي در اين باره در دست نيست. هم چنين نويسنده معالي
السبطين، مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام) را شاه زنان؛ دختر يزدگرد سوم
پادشاه ايراني معرفي مي‌كند كه در حمله مسلمانان به ايران اسير شده بود.
وي به ازدواج امام حسين (عليه السلام) درآمد و مادر گرامي حضرت امام سجاد
(عليه السلام) نيز به شمار مي‌آيد.
البته لازم به ذكر است كه اين مطلب از نظر تاريخ‌نويسان معاصر
پذيرفته نشده است؛ زيرا در منابع تاريخي آمده است كه ايشان هنگام تولد
امام سجاد (ع) از دنيا رفته و تاريخ درگذشت او را 23 سال پيش از واقعه
كربلا، يعني در سال 37 هـ .ق دانسته‌اند. از اين جهت امكان ندارد، او مادر
كودكي باشد كه در فاصله سه يا چهار سال پيش از حادثه كربلا به دنيا آمده
باشد. اين مسأله تنها در يك صورت قابل حل است كه بگوييم شاه زنان كسي غير
از شهربانو مادر امام سجاد (عليه السلام) است.
* نام‌گذاري حضرت رقيه (ع)
رقيه از «رقي» به معني بالا رفتن و ترقي گرفته شده است. گويا اين اسم
لقب حضرت بوده و نام اصلي ايشان فاطمه بوده است؛ زيرا نام رقيه در شمار
دختران امام حسين (ع) كمتر به چشم ميخورد و به اذعان برخي منابع، احتمال
اينكه ايشان همان فاطمه بنت الحسين (ع) باشد، وجود دارد. در واقع، بعضي از
فرزندان امام حسين (ع) دو اسم داشتهاند و امكان تشابه اسمي نيز در
فرزندان ايشان وجود دارد.
گذشته از اين، در تاريخ نيز دلايلي بر اثبات اين مدعا وجود دارد.
چنانچه در كتب تاريخي آمده است: «در ميان كودكان امام حسين (ع) دختر كوچكي
به نام فاطمه بود و چون امام حسين (ع) مادر بزرگوارشان را بسيار دوست
ميداشتند، هر فرزند دختري كه خدا به ايشان ميداد، نامش را فاطمه
ميگذاشت. همان گونه كه هرچه پسر داشتند، به احترام پدرشان امام علي (ع)
وي را علي ميناميد.»
* اسيري حضرت رقيه
حضرت رقيه در واقعه عاشورا حدود سه يا چهار سال سن داشت كه بعد از
شهادت امام حسين(ع) و يارانش در عصر عاشورا به همراه ديگر زنان بني‌هاشم
توسط سپاه يزيد به اسيري رفت.
اما داستان شهادت حضرت رقيه (ع). از درون خرابه‌هاي شام، صداي كودكي
به گوش مي‌رسيد. همه آنهايي كه در ميان اسرا بودند، خوب مي‌دانستند كه اين
صداي رقيه، دختر كوچك امام حسين (ع) است. او حالا از خواب بيدار شده بود و
سراغ پدرش را مي‌گرفت. انگار كه خواب پدرش را ديده بود. يزيد دستور داد سر
امام حسين (ع) را به دختر كوچك نشان دهند و او را ساكت كنند، اما وقتي
حضرت رقيه (ع) و امام حسين ع باز هم به هم رسيدند، اتفاق جانسوزي افتاد.
* اين بار، پدر در سوگ رقيه نشست
چقدر بي‌تابي دخترم! اين همه دلشكستگي چرا؟ مگر دست‌هاي كوچكت در
امتداد نيايش عمه، تنها از خدا آمدن بابا را طلب نكرد؟ اينك آمده‌ام در
ضيافت شبانه‌ات و در آرامش خرابه‌ات. كوچك دلشكسته‌ام! پيش‌تر نيز با تو
بودم و مي‌ديدمت. شعله بر دامان و سوخته‌تر از خيمه آه مي‌كشيدي و در
آميزه خار و تاول، آبله و اشك، صحراي گردان را به اميد سر پناهي مي‌سپردي.
مهربان دلشكسته‌ام! صبور صميمي! مسافر غريب و كوچك من!
مگر نگفتي كه بابا كه آمد، آرام مي‌گيرم. اين همه ناآرامي چرا؟ مگر
نگفتي بابا كه آمد سر بر دامانش مي‌گذارم و مي‌خوابم؟ نه ...، نه دختركم
نخواب! مي‌دانم اگر بخوابي، ديگر عمه نمي‌خوابد.
مي‌دانم خواب تو، خواب همه را آشفته مي‌كند.
نه ... نخواب دخترم!
دخترم! بگذار لب‌هاي چوب خورده‌ام امشب ميهمان بوسه‌اي باشد از پيشاني
سنگ خورده‌ات؛ از گيسوي پريشان چنگ خورده‌ات؛ از شانه‌هاي معصوم تازيانه
ديده‌ات؛ از صورت رنگ پريده سيلي خورده‌ات. بگذار امشب، مثل شب آرامش تنور
بر زانوان زهرا آسوده بخوابم.
نه دخترم! نخواب! بگذار بابا بخوابد.
و چنين شد كه رقيه (س)، هنگامي كه سر پدر در آغوشش بود، جان سپرد.
منابع:
بهايي علاءالدين طبري
لهوف سيد بن طاووس
چهل روز عاشقانه، محمدرضا سنگري
چهار راه برای رسیدن به آرامش:
1.نگاه کردن به عقب و تشکر از خدا 2.نگاه کردن به جلو و اعتماد به خدا 3.نگاه کردن به اطراف و خدمت به خدا 4.نگاه کردن به درون و پیدا کردن خدا
پل ارتباطی : samsamdragon@gmail.com
تالارهای تحت مدیریت :
مطالب عمومی کامپیوتراخبار و تکنولوژی های جدیدسیستم های عاملنرم افزارسخت افزارشبکه
