سوره مبارکه مؤمن
( غافر )
این سوره مبارکه، درباره استکبار کافران و جدال آنها با حق سخن می‌گوید و با بیان حال گذشتگان و تکذیب کنندگان حق و عذاب خوار کننده الهی که آنها را فرا گرفت و بیان آنچه در آخرت برای آنها اتفاق خواهد افتاد، این استکبار و جدال را درهم می‌شکند. حجتهای باطل آنها با استدلالهای محکم بر توحید در ربوبیت ابطال می‌کند و پیامبر - صلی الله علیه وآله- را به صبر امر کرده و به آن حضرت و مؤمنان وعده ی نصرت می‌دهد.1
«و قال ربکم ادعونی استجب لکم إنّ الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین»2
پروردگار عالم از یک سو دستور به دعا و از سوی دیگر وعده به اجابت داده است اما به شرط آنکه فقط او را صدا بزنند و غیر او را نخوانند و دل نبندند.
دعا را عبادت نامگذاری کرده و ترک آن را استکبار نامیده و به ترک کننده ی آن وعید به "داخل شدن با خواری و ذلت به جهنم" داده است.
در کتاب خصال از امام صادق - علیه السلام - نقل شده است: اگر به کسی سه چیز عطا شود، از سه چیز محروم نخواهد شد. به هرکس دعا داده شود اجابت داده شده. به هر کس شکر داده شود زیادی و افزایش داده شده و به هر کس توکل داده شود کفایت و اداره امور او داده شده است چرا که خداوند عز و جل در کتابش فرموده است «و من یتوکل علی الله فهو حسبه» و فرموده «لئن شکرتم لأزیدنکم» و فرموده «ادعونی استجب لکم».
