«ابوعامر» يكي از راهبان و علمايِ مسيحي بود كه در «يثرب» زندگي ميكرد و مورد علاقه و احترام مردمِ آن شهر بود. وقتي كه رسولِ اكرم وارد « مدينه» شد و در آنجا مسجدي را بنا نمود، مردم دسته دسته به دين اسلام ايمان آورده و «مسجد النّبي» را مركز فعاليتهاي خود قرار دادند. وقتي مردم از اطرافِ ابوعامر پراكنده شدند، حسادت و حسِّ رياست طلبي وي برانگيخته شد. او قبل از هجرت پيغمبر به مدينه، به مردم آن شهر مژده ي آمدنِ «احمد» و «موعودِ انجيل» را مي داد، امّا وقتي پيامبر وارد مدينه شد، با رسولِ خدا به دشمني برخاست. روزي وي نزد رسول اكرم رفت و عرض كرد: « شما چه پيامِ تازه اي براي مردم آورده ايد؟» پيامبر فرمود:« من مردم را به دينِ حنيفِ حضرتِ ابراهيم دعوت مي كنم.» ابوعامر عرض كرد:« من به دينِ حضرتِ ابراهيم ايمان دارم؛ بنابراين فرقي ميانِ من و شما نيست.» پيامبر فرمود: نه؛ اينطور نيست. تو دينِ حضرتِ ابراهيم را با خرافاتِ تورات و انجيل مخلوط كرده اي.» ابوعامر قهر كرد و از نزد پيامبر خارج شد وقتي منافقان توجّه مردم را به مسجدالنّبي ديدند، شروع به تفرقه اندازي نمودند. براي اينكار مسجدي را در مدينه درست كردند و ابوعامر را به رياستِ آن انتخاب كردند. در اين موقع آيه اي از جانب خداوند نازل شد و به پيامبر دستور داد «مسجدِ ضِرار» را كه باعث ضرر رساندن به اسلام و مسلمانان شده است، خراب نمايد. به دستور پيامبر چند نفر از مسلمانان، مسجد ضِرار را خراب كردند، زيرا اين مسجد با نيّت پاك و براي خدا ساخته نشده بود بلكه منافقان به نيّتِ پليد شيطاني خود و براي نابودي اسلام آن را بنا نموده بودند. پيامبر نيز ابوعامر را نفرين كرد و فرمود: « از خداوند مي خواهم هر كدام از ما كه بر حقّ نيست، او را در تنهايي هلاك كند.» ابوعامر نيز گفت: «الهي آمين» بالاخره ابوعامر از مدينه خارج شد و به شام رفت تا مردم آنجا را كه اكثراً مسيحي و يهودي بودند بر ضدِ مسلمانان تحريك كند. امّا قبل از اينكه اقداماتش به نتيجه برسد، در بياباني از تنهايي هلاك گرديد و به سزاي مخالفت با رسولِ اكرم رسيد.
