ليست شهداي دفاع مقدس (چ)

حسين در روزهجدهم آذرماه سال 1340 در روستاي «گله‌دار» متولد شد. در هفت سالگي وارد دبستان شد و تا کلاس پنجم ابتدايي ادامه تحصيل داد. سپس به دليل فقر مالي و کمبود امکانات آموزشي تحصيل را رها کرد و به کار و فعاليت پرداخت. پس از پيروزي انقلاب، لحظه‌اي از همکاري با بسيج، سپاه و نهادهاي انقلابي کوتاهي نکرد و با شروع جنگ تحميلي بلافاصله رهسپار جبهه‌هاي نبرد شد. در عمليات پيروزمند بيت‌المقدس که به آزادسازي خرمشهر انجاميد، قهرمانانه عليه خصم زبون جنگيد و پس از چهار ماه پيروزمندانه به زادگاهش مراجعت نمود. براي بار دوم راهي جبهه‌ي کردستان شد و مدت چهار ماه در کوه‌هاي برفگير غرب از استقلال کشور پاسداري نمود. در اين مأموريت بر اثر برخورد با مين از ناحيه‌ي پا مجروح شد. در تاريخ 3/12/62 در عمليات خيبر که در هورالهويزه و جزيره‌ي مجنون صورت گرفت، شرکت کرد و پس از مجروح شدن به پشت جبهه بازگشت.
آخرين بار در فضايي آکنده از معنويت با خانواده وداع کرد و به مادرش سفارش نمود براي شهادتش آماده باشد. سرانجام در فکه بر اثر اصابت ترکش خمپاره مجروح شد و پس از 20 روز بستري بودن در بيمارستان در تاريخ 6/11/63 در سن 23 سالگي به فيض شهادت نايل آمد.

منبع:كتاب حديث عاشقان صفحه 139

سال 1341 شهر اصفهان شاهد ولادت کودکي آسماني بود. رسول در دامان پاک مادري مهربان رورش يافت، و همزمان با هفتمين برگ ريزان پاييزي آموختن علم را سرلوحه کار خويش داد. او از همان آغاز کودکي آنچه که از فرامين اسلام مي‌دانست به کار بست. اما در سن 7 سالگي در غم از دست دادن مادر گريست. با ورود به کارگاه تراشکاري مطالعاتش را در خصوص مباني اسلام و قرآن و نهج البلاغه افزايش داد و در زمان مبارزات مردم غيور ايران همراه و همسنگر جوانان پاک ايران شد. چراغي در زمان حکومت پهلوي براي مبارزه با شاه فنون نظامي را آموخت. اقامه نماز شب و گرفتن روزه‌هاي مداوم او را از ظواهر دنياي مادي دور ساخت. به طوريکه مکررر به پدرش مي‌گفت: اسلام اميدش به ما جوانمان است تا اينکه با اعازم برادر بزرگترش به جبهه تأمل را جائز ندانست و به ميدانهاي رزم شتافت. رسول 9 ماه مردانه از خاک خونين خرمشهر دفاع نمود و سرانجام درروز بيست و هشتم اسفند ماه سال 1359 در سن 18 سالگي به ضرب گلوله بعثيون عاشقانه به آسمان پرواز کرد، ملائک عرش الهي را براي ورودش زينت دادند و او در جوار رحمت حق سکني گزيد.

منبع:اسوه‌هاي شهادت در اصفهان صفحه 109

علي‌اكبر در يكي از محلات جنوب شهر تهران در خانه‌اي محقر پا به عرصه هستي نهاد. كودكي را در پناه دستان خسته پدر و نگاه نگران مادر سپري كرد. او از همان اوان خردسالي به ياري پدر شتافت و تا كلاس سوم راهنمايي تحصيل نمود. در اين زمان به علت عدم حضور به موقع در كلاس، اخراج شد. اما مدتي بعد با پيگري عموي بزرگوارش و اطلاع يافتن مدير مدرسه از موقعيت اقتصادي او دوباره به مدرسه بازگشت و به صورت شبانه تا پايان سال چهارم هنرستان به ادامه تحصيل پرداخت. چراغي در اين زمان در كارخانه كفش ملي استخدام شد. با اوج گيري نهضت خونين خميني كبير (ره) بر عليه استبداد پهلوي عاشقانه در صف مجاهدان راه حق قرار گرفت و به خانواده اش گفت:«بايد ظلم را از خانه بيرون كنيم تا زندگي سالم و با ايمان داشته باشيم چون ما مسلمان هستيم. اگر كشته شدم ناراحت نباشيد چون در راه وطن بايد جهاد كنيم ». وي در سال 1357 به شهرستان اسلامشهر مهاجرت نمود. در آنجا نيز از ياري رساندن به پيروان و سربازان امام (ره) غافل نشد. در سال 1359 به خدمت سربازي فرا خوانده شد و در آذر ماه سال 1360 به منظور دفاع از خاك ميهن اسلامي به ميادين نبرد حق عليه باطل شتافت. علي اكبر بعد از حمله طريق القدس 4 روز به شهر بازگشت و بعد از آن براي بار دوم پا در ميدان ايثار نهاد و در تاريخ 15/11/1360 عاشقانه سر در آستان الهي سائيد و به ديار ابديت پر گشود.

منبع:پرونده شهيد در پايگاه امام حسين (ع)

بهزاد چراغي در تاريخ 1/6/1353 در خانواده‌اي مذهبي و مؤمن ديده به جهان گشود. او هنگامي که به سن 6 سالگي رسيد و وارد دبستان شد در محيط دبستان،‌ دانش‌آموزي درس‌خوان، مؤدب و وظيفه‌شناس بود. ايشان از جمله دانش‌آموزان متعهد و فعال بود که بارها مورد تشويق و ترغيب معلمين قرار گرفت. با توجه به اين‌که چراغي کودکي نيکو صفت بود همه او را دوست داشتند و محبوب معلمين و همکلاسي‌هايش بود، تا اين که وي نيز چون ساير شهداي گلگون کفن در تاريخ 8/6/1365 در روستاي ماربره هدف بمباران هوايي بعثيان از خدا بي‌خبر قرار گرفت و در سن 12 سالگي به صفوف شهيدان والامقام پيوست.

منبع:كتاب لاله هاي افروختني   -  صفحه: 106

در يکي از دهات شمال و در يک خانواده‌ي کشاورز در سال 1336 فرزندي پا به عرصه‌ي وجود گذاشت که او را «ناصر» ناميدند. ناصر تحصيلات خود را تا پايان سال دوره‌ي راهنمايي ادامه داد اما از آن‌جا که سال شناسنامه‌اي او بيش از سال واقعي‌اش بود، نتوانست ادامه‌ي تحصيل دهد و براي کار عازم تهران شد. حدود يکي دو سال در تهران مشغول به کار بود تا اين که به خدمت نظام وظيفه اعزام گرديد.
سال‌هاي خدمت او مصادف با سال‌هاي اوج‌گيري انقلاب بود و چند روزي پس از خاتمه‌ي خدمتش، انقلاب به ثمر نشست و وي با اسلحه‌هايي که از پادگان‌هاي آزاد شده به دست آورده بود، در مسجد آل محمد (ص) به پاسداري پرداخت بعد وارد کميته‌ي تهران‌پارس شد و پس از مدتي به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآمد و در پادگان ولي عصر مشغول خدمت گرديد. مدتي از طرف سپاه در راه‌آهن و زندان اوين فعاليت داشت تا اين‌که با شدت گرفتن درگيري‌ها در کردستان داوطلبانه عازم آن ديار شد و پس از بازگشت از اين مأموريت عازم موطن اصلي خود به نام ده گلاب زرنيخ گرديد. در آن‌جا با تلاشي چشمگير در آموزش جوانان منطقه موفق به ايجاد بسيج سپاه پاسداران شد که ياد آن تلاش‌ها و زحمات در اذهان پاک مردم آن ديار هنوز باقي است.
وي فردي مقيّد به احکام اسلامي و مخصوصاً نماز بود و به نماز اول وقت بسيار اهميت مي‌داد. قبل از هر وعده‌ي غذا از همه‌ي حاضرين مي‌پرسيد که آيا نماز خود را خوانده‌ايد يا خير و اگر همه نماز را نخوانده بودند، اجازه نمي‌داد غذا خوردن شروع شود. عاشق مطالعه‌ي قرآن بود و ديگران را نيز به اين امر سفارش مي‌کرد. با جريان‌هاي انحرافي مخالف بود و چهره‌ي آن‌ها را مي‌شناخت و در افشاي بني صدر نقشي فعال داشت. ضمن همه‌ي کارها از ورزش غافل نبود و در ورزش‌هاي رزمي تبحر خاصي يافت.
دل او که در جستجوي معشوق بي‌تابي مي‌کرد، بالاخره راه وصل را در حضور در جبهه يافت و در 25 ماه مبارک رمضان سال 1360 عازم ديار عاشقان شد. ابتدا به جبهه‌ي سرپل ذهاب رفت و بعد از اين که خمپاره به پايش اصابت کرد، ناچار چند روزي بستري شد اما تا بهبودي کامل صبر نکرد و اين بار عازم جبهه‌ي بازي دراز گرديد. حدود يکي دو ماه در آن‌جا به حراست از ميهن اسلامي پرداخت تا اين که يک روز هنگام ظهر ناصر مشغول اذان گفتن شد. بعد از اذان بود که ناصر، اين نام با مسمّي به فرياد هل من ناصر ينصرني حسين (ع) لبيک گفت و صداميان کافر ناجوانمردانه خمپاره‌اي به محل استقرار وي پرتاب کرده و او را در سنّ 24 سالگي در خون سرخش غلطاندند و به ياري و نصرت مولايش حسين (ع) و امام زمان (عج) و نايب بر حقش خميني (ره) شتافت و عاشقانه به لقاالله پيوست.

منبع:كتاب سيماي مسجدآل محمد(ص)   -  صفحه: 135

(عبدالرزاق) رضا فرزند ذبيح‌الله در سال 1336 در روستاي ستق از توابع شهرستان ساوه چشم به جهان گشود، شش سال بيشتر نداشت که براي آموختن علم راهي مدرسه شد و تحصيلات خود را تا پايان مقطع متوسطه در رشته تجربي ادامه داد. رضا ضمن تحصيل در مدرسه به جرگه سربازان روح‌الله (ره) پيوست، خدمت نظام وظيفه او با صدور فرمان تاريخي امام (ره) مبني بر ترک پادگانها نيمه تمام ماند،‌ او به همراه دوستانش سعي خود را مصروف تسخير مرکز نظامي، دولتي،‌ تاريخي امام (ره) نمود. پس از پيروزي انقلاب اسلامي چراغي خدمت سربازي خود را به پايان رساند و به عضويت نهاد مقدس سپاه پاسداران درآمد،‌ جهاد خالصانه در کردستان و همراهي با دليرمرداني چون متوسليان، دستواره، همت و … تجربيات ارزشمندي را در اختيار وي نهاد، وي در عمليات‌هاي بسياري در جبهه‌هاي غرب و جنوب شرکت نمود، و مسئوليت‌هاي بي‌شماري را بر عهده گرفت، و 11 بار زخم عشق را به جان خريد، او چندي بعد به همراه حاج احمد متوسليان به لبنان رفت، حضور شجاعانه رضا در عمليات والفجر مقدماتي باعث شد بچه‌ها در اين عمليات لقب شمشير لشگر را به او بدهند. دلاور لشگر 27 محمدرسول‌الله (ص) در سال 1361 با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج نمود، سرانجام فرمانده لشگر27 محمدرسول‌الله (ص) در تاريخ 25/1/1362 در عمليات والفجر1 بعد از 29 ماه مبارزه نداي حق را لبيک گفت و به آسمان پر گشود.

منبع:پرونده شهيد از لشگر 27 محمدرسول‌الله ، كتاب پرواز پروانه‌ها

مجيد چکشي در نوزدهم تيرماه سال 1347 در تهران متولّد شد. فرزند اول خانواده بود و نور چشم آن‌ها.
تا سوم راهنمايي به درس خواندن ادامه داد و بعد براي آن‌که به پدرش در خرج خانواده کمک کند، درس را رها کرد. بعد از رسيدن به سنّ خدمت سربازي، خود را معرفي کرد و دوران آموزشي خود را پشت‌سر گذاشت و سپس عازم جبهه‌هاي نبرد شد.
مجيد در تاريخ بيست و يکم تيرماه 1367 در منطقه‌ي زبيدات در سنّ 20 سالگي مفقودالاثر شد.

منبع:كتاب حيات جاويد جلد1   -  صفحه: 256