اینجا ما یک دنیا مشکل داریم
از میان ۱۳۷ هزار دانشجوی ساکن خوابگاه ۲۲۰۱ نفر متاهل هستند و از ۳۴۴ خوابگاه، ۳۹ خوابگاه مربوط به متاهلین است. (رئیس صندوق رفاه دانشجویان)
سیاست دانشگاه، رفتن به سمتی است که بتوان به درصد بیشتری از متقاضیان متاهل خوابگاه ارائه داد، البته این امر در ۲ یا ۳ سال آینده غیرممکن است. (مدیرکل امور دانشجویی دانشگاه امیرکبیر)
مالک خوابگاه های متاهلین و مجردین دانشگاه تربیت معلم، حکم تخلیه این خوابگاه ها را دریافت کرده و در صورت عدم توافق در جهت تمدید قرارداد اجاره، از دستگاه قضائی می خواهیم تا جلوی اجرای این حکم را با توجه به مشکلات دانشگاهی بگیرد، چرا که دانشگاه در حال حاضر جای دیگری برای اسکان دانشجویان ندارد. (معاون مجلس وزارت علوم)
آیین نامه ستاد تخلیه تدوین شده است و فشار دانشگاه برای تخلیه خوابگاه ها فقط به دلیل در صف بودن سایر متقاضیان است. (معاون دانشجویی دانشگاه تهران)
اولویت خوابگاه متاهلی براساس رتبه تحصیلی دانشجویان پسر است و به دلیل آنکه خوابگاه متاهلین باید در خارج از کوی باشد، دانشگاه برای ساخت خوابگاه متاهلین دارای مشکل زمین است. (معاون دانشجویی دانشگاه تهران)
تمامی این گفته ها حاکی از آن است که مسوولان دانشگاهی از مشکلات و مسائل خوابگاه های متاهلین باخبر هستند ولی اینکه مشکلات هنوز گریبانگیر دانشجویان است، جای تعمق دارد. حدود ۳۰ سال از تاسیس خوابگاه متاهلین می گذرد ولی طی سال ها تغییر مدیریت و سیاست های مختلف، مشکلات خوابگاهی همچنان باقی مانده است. ساختمان های قدیمی خوابگاه های متاهلین طی ۳۰ سال قدمتشان جوابگوی چند نسل مختلف بوده اند که نیازها و خواسته هایشان با یکدیگر تفاوت داشته است.
مشکلات مالی که گریبانگیر اکثر دانشجویان متاهل است باعث شده آنها در بعضی موارد، حتی به موقعیت خود در خوابگاه ها، اعتراض نکند. اتاق های کوچک با امکانات کم، برای آنها حکم سرپناهی دارد که با توجه به اجاره های بالا، بهتر از آن را نمی توانند داشته باشند، بعضی دانشجویان می گویند؛ بالاخره این خوابگاه ها، ارزش آن را دارد که مبلغ زیادی بابت خانه ندهیم.
آنها دیگر یک دانشجوی مجرد و تنها نیستند که در پی حقوق شخصی خود، دوندگی کنند و همان سخن همیشگی که تاهل تعهد می آورد، باعث شده که آنها از حق طبیعی خود برای داشتن یک موقعیت مناسب در خوابگاه - که می توانست وجود داشته باشد- بگذرند.
▪ کمبود امکانات در خوابگاه متاهلین
ـ مهد کودک برای بچه ها وجود ندارد
ـ امکانات ورزشی کم است
ـ اتاق مطالعه تهویه هوا ندارد
ـ کولر نداریم
یک اتاق کوچک با وسایل مختصر، یک اجاق گاز در گوشه اتاق که نماد آشپزخانه است و سه نفر ساکن. شاید برای عده ای غیرقابل درک باشد که چگونه یک دانشجوی دکترا یا کارشناسی ارشد خانواده اش را در چنین مکانی اسکان می دهد، تنها به این دلیل که تحصیل کند.
اما دانشجویان برای ادامه تحصیل چندسالی را در این مکان با تمام مشکلاتش زندگی می کنند. اینجا خوابگاه متاهلین است و با وجود تمام مشکلات، کمبود امکانات و اعتراضات، دانشجویان هنگام حکم تخلیه، از رفتن سر باز می زنند و هنوز تعداد زیادی خانوار برای ورود به این مکان تلاش می کنند. این واقعیتی انکارناپذیر است و هر ساله این ماجرا تکرار می شود، اعتراضات صورت می گیرد و بدون هیچ گونه افزایش امکاناتی وضع ادامه می یابد.
ایوب مرادی دانشجوی دکترا که دو سال گذشته ساکن خوابگاه متاهلین دانشگاه شهید بهشتی بوده درخصوص مشکلات خوابگاه ها می گوید؛ دو سال پیش وقتی برای گرفتن خوابگاه رفتیم، گفتند دانشگاه علامه طباطبایی جا ندارد و اگر می توانید پول بدهید تا شما را به خوابگاه شهید بهشتی معرفی کنیم، با دوندگی زیاد و امروز و فردا کردن مسوولان، جایی را به ما اختصاص دادند و گفتند باید ماهیانه ۱۲۰ هزار تومان واریز کنید.
یک ضامن داشته باشید و سه برابر کرایه ماهیانه را به عنوان تضمین بدهید. اتاق های خوابگاه ۲۵، ۲۸ و ۳۵ متری بود که عملا جایی برای زندگی کردن نبود و مجبور بودیم اسباب و اثاثیه را نبریم. وقتی وسایل اتاق را می چیدیم دیگر جایی برای راه رفتن نبود. خوابگاه هفت طبقه داشت هر طبقه ۱۲ واحد و کلا ۷۲ واحد داشت. سال دوم که آنجا بودیم کرایه یک واحد ۲۸ متری را حدود ۱۳۵ هزار تومان کردند و امسال - که ما را به زور بیرون کردند- کرایه ها ۱۵۰ هزار تومان شده است.
مرادی افزود؛ بعضی از خوابگاه ها مثل خوابگاه شهید مدرس غذا در اختیار دانشجو قرار می دهد تا دانشجویان به تحصیل و مطالعه برسند ولی آنجا خبری از غذا نبود. سرویس رفت وآمد به دانشگاه نداشتیم و سالن مطالعه مناسبی وجود نداشت. از مهد کودک و امکانات ورزشی خبر نبود. حیاط خوابگاه کوچک بود و جای خاصی برای ورزش کردن ندارد. یکی از مشکلات اصلی ما این بود که برای ما ساعت ورود و خروج مثل پادگان گذاشته بودند.
قبل از ۶ صبح نمی توانستیم خارج شویم چون درها بسته بود و از آن طرف ۱۲ شب به بعد نمی توانستیم بیرون برویم و اگر کسی این ساعت می آمد پشت در خوابگاه می ماند، باید آنقدر در می زدیم تا نگهبان دلش بسوزد و در را باز کند. این مشکل هنوز هم وجود دارد. تنها مزیت خوب خوابگاه این بود که همه واحدها به اینترنت دسترسی داشتند و همچنین هنگام خرابی داخل خانه مثل شکستگی لوله ها، خدماتی داشتند که رسیدگی می کرد. به غیر از این، چیز خاص دیگری نداشت.
وی ادامه داد؛ زمانی که داشتم پایان نامه ام را می نوشتم و باید تمام وقتم به مطالعه و تحقیق بگذرد، گفتند بیشتر از دو سال کسی نمی تواند بماند. چند بار نامه از حراست فرستادند و ما مجبور شدیم از خوابگاه برویم و دچار مشکلات دیگری شدیم. کلا مشکل بود ولی حسنش این بود که جایی برای ماندن داشتیم و می شد در آن زندگی کرد و آن هم زندگی که، نه مهمان می توانست بیاید و برود و نه اینکه خودمان جای درست و حسابی داشتیم و مانند بسیاری از دانشجویان که شاغل نبودند باید همواره به فکر کرایه آخر ماه می بودیم.
حقیقی یکی از دانشجویان خوابگاه متاهلین جلال آل احمد می گوید؛ خوابگاه هایی که ما الان در آن ساکن هستیم مشکل مدیریتی دارد. حتی شورای صنفی خوابگاه و بچه هایی که شورای افتخاری خوابگاه هستند، مشکلات را پیگیری می کنند زیاد اهمیتی به شورا و خوابگاه متاهلین در دانشگاه تهران نمی دهند. در بین سه خوابگاه متاهلین، خوابگاه ما، پایین ترین درجه کیفیت را دارد.
حقیقی در مورد امکانات خوابگاه می گوید؛ تاسیسات قدیمی است نشت آب، قطع مکرر برق (در بعضی ها اتاق ها) و نبودن آسانسور، دانشجویان را دچار مشکل کرده است.
فضای مناسب برای مطالعه وجود ندارد. اتاق مطالعه قبلی را پارتیشن بندی کردند و بچه های جدید در آنجا ساکن شدند. الان سالن مطالعه خوابگاه، کیفیت بدی دارد. چون در زیرزمین واقع شده است و نه تنها نورگیر نیست، بلکه تهویه هم ندارد.
وی بزرگ ترین مشکل خوابگاه را عدم دسترسی به اینترنت عنوان کرد و گفت؛ با اینکه اینجا بزرگ ترین مجموعه دانشگاهی تهران است ما در خوابگاه به اینترنت، دسترسی نداریم. جدیدا کامپیوتر آورده اند که آن هم قدیمی است و جوابگوی نیازهای دانشجویان نیست. مشکل دیگر کمبود فضای ورزشی است.
وی گفت؛ اینجا، قبلا از لحاظ مدیریتی بهتر بود، مخصوصا برای خانم ها، چون همسران اکثر دانشجویان یا محصل نیستند یا فارغ التحصیل هستند. قبلا کارگاه های آموزشی داشتند ولی در طول این سه سال، کلاسی برگزار نشده. اخیرا طرحی قرار بود اجرا شود که دوباره تعطیل شد. مسئله دیگر، اردوهای دانشگاه تهران است چون بچه های ما از خیلی سفرها و اردوها باخبر نمی شوند.
حقیقی گفت؛ در این خوابگاه حدود ۲۰۰ خانوار زندگی می کنند که حداقل ۵۰ تا ۶۰ خانوار دارای فرزند هستند، بچه هایی که مدرسه نمی روند نیازمند این هستند که مهد کودکی داشته باشند. ما سعی کردیم خودمان، مهدکودک را، راه بیندازیم ولی بعد گفتند چه کسی می خواهد امنیت بچه ها را تضمین کند و این مسئله منتفی شد.
وی افزود؛ من قبلا یک دوره ای در شورای صنفی خوابگاه بودم. از مسوولان و ریاست دانشگاه خواستیم برای بازدید به اینجا بیایند که معاونشان را فرستادند. درخواست ما را قبول می کنند، می آیند و خیلی خوب هم به حرف هایمان گوش می دهند ولی می روند و پشت سرشان را هم نگاه نمی کنند که ببینند مشکل حل یا پیگیری شده یا نشده. بحث دیگر این است که شوراها، بخصوص در خوابگاه متاهلین به آن صورت نمی توانند فعالیت کنند. هم خودشان مشغله زیادی دارند و هم اینکه خود شورا در دانشگاه تهران نمی توانند به مشکلات صنفی دانشجویان برسند.
من سه سال سابقه سکونت دارم. سال اول ارزاق خوبی به دانشجویان می دادند. طوری که ما دو نفر درطول سال تقریبا برنج، گوشت و لبنیات نمی خریدیم ولی سال بعد، از سه نوبت به دو نوبت و یک نوبت رسید. امسال یک نوبت دادند که از نظر کیفیت و کمیت تنزل پیدا کرده است. سال های قبل اگر ۳۰ کیلو برنج می دادند الان به ۱۰ کیلو رسیده است.
خوابگاه ما با اینکه در جای خوبی قرار دارد، اتاق ها طوری است که بالکن دارند و بچه ها مجبور شدند برای اینکه اتاق ها دید نداشته باشد، حصیر و پارچه بکشند و منظره زشتی را ایجاد کرده است.
ح- برادران، یکی از دانشجویان ساکن خوابگاه متاهلین سعادت آباد می گوید؛ این خوابگاه، نسبت به خوابگاه های دیگر، بهتر است. با اینکه ده سال از ساخت آن می گذرد ولی سه، چهار سال است که سکونت در آن آغاز شده است. وضعیت ظاهری ساختمان خوب است. اینجا اکثر بچه ها ارشد هستند و حدود ۱۷۶ خانوار در آن زندگی می کنند.
من شنیده ام در اکثر خوابگاه ها مسئله گم شدن کفش ها پیش آمده است. ولی خوشبختانه در این سه سال موردی در این خوابگاه پیش نیامده است، حدود ۴۰ درصد ساکنان خوابگاه بچه دارند به همین خاطر مهدکودک با یک مربی هم داریم.
برادران می گوید؛ در اتاق مطالعه مشکل داریم. میزوصندلی کم داریم. در دوره مدیریت قبلی می گفتند فقط کسانی که ثبت نام کردند حق استفاده از اتاق مطالعه دارند. حدود پنج یا شش خوابگاه به نام خانم ها بود و می گفتند؛ آن پنج نفر باید از اتاق مطالعه استفاده کنند. اتاق مطالعه کوچک است و این کمبود باعث شد ما در اتاق هایمان مطالعه کنیم. ما کامپیوتر داریم ولی به اینترنت وصل نیست.
اینجا اکثر بچه ها، تلفن ثابت دارند و از مرکز، اینترنت می گیرند، از دو سال پیش وعده اینترنت داده اند و تا به حال خبری نشده است. شکل دیگر این است که استفاده از کامپیوتر ساعت خاصی دارد، مشکل زمانی داریم. گاهی مواقع ساعاتی پیش می آید که کار داریم ولی دسترسی به کامپیوتر نداریم.
از نظر امکانات ورزشی، یک سالن برای بدن سازی با تعدادی وسایل و یک میز پینگ پونگ گذاشتند. برای خانم ها هم ایروبیک گذاشتند. وی می گوید؛ الان درس من تمام شده و باید خوابگاه را به اسم خانم که ارشد قبول شده کنم. نزدیک به ۶-۵ ماه است که درگیر این ماجرا هستیم. از نهاد رهبری و دفتر ریاست جمهوری نامه آوردیم، یک عده هستند که حقشان نیست، اینجا باشند. یکی به جای دیگری آمده خوابگاه گرفته. وقتی یک نفر مسوول می آید اینجا این وظیفه من نیست که بروم بگویم. شاید آن طرف با من دوست باشد. ولی وقتی کسی مسوول می شود باید هر طوری است خودش آن فرد را شناسایی کند.▪ منتظر وعده های شهردار هستیم
علی فرهادی مدیرکل کوی دانشگاه تهران با اشاره به اینکه امکانات موجود، پاسخگوی نیاز دانشجویان نیست، می گوید؛ خوابگاه های دانشگاه، با نگرش و بر طبق ضروریات زمان، طراحی و ساخته شده است و نمی توانیم آن ساختمان را متناسب با نیازهای امروز تغییر دهیم. البته می توان با تغییرات جزئی از همان ساختمان یک واحد را تغییر کاربری دهیم. اما می توانیم در ساختمان های جدید، پیش بینی کنیم که چه نیازهایی داریم؛ مثل پله های اضطراری و امکانات بهداشتی. طبیعی است که پیش بینی های امروز ما، جوابگوی نیاز ۱۰ سال دیگر نباشد.
فرهادی در مورد مبحث عده از دانشجویان در مورد قرار گرفتن اتاق مطالعه در اختیار دانشجویان جدید، گفت؛ آن دانشجویان باید خودشان را جای دانشجویی بگذارند که پشت در خوابگاه، چشم انتظار ورود به خوابگاه است یا اینکه وضعیت خودشان را قبل از اینکه ساکن خوابگاه شوند به یاد بیاورند که به هر راهی متوسل می شدند تا زودتر وارد خوابگاه شوند - که حق هم دارند- دانشجو است، آمده درس بخواند، همسرش یا دانشجو است یا خانه دار.
هیچ منبع درآمد و پشتوانه مالی ندارد، طبیعی است. نخستین نیاز دانشجویان مسکن است و آنها حتی حاضرند یک اتاق در اختیارشان قرار بگیرد تا از بلاتکلیفی درآیند ولی زمانی که امکانات ما جوابگو نیست، نمی توانیم به موازات نیاز دانشجو به تعداد، واحد مسکونی فراهم کنیم، ولی اگر ببینیم با همان امکانات، می توان تعدادی را اسکان داد، باید از ظرفیت مطلوب، بهره برداری صحیح کنیم. قبول داریم که هر ظرفی ظرفیتی دارد، ولی باید در حد معقول، بهره برداری بهینه شود. واحدهای خوابگاه دارای سوئیت های جداگانه است و تمام تاسیسات ما در خوابگاه چه در سطح شهر و چه حوزه های متمرکز، شبانه روزی فعال است.
فرهادی افزود؛ باید دید دانشجو چه چیز را کمبود امکانات می داند. این کمبود نه تنها در دانشگاه تهران که در همه دانشگاه های کشور وجود دارد. دانشگاه تهران چه از لحاظ آموزشی، خوابگاهی، رفاهی با توجه به جهت دانشجویی اش و با توجه به قدمت اعتبار جهانی و ملی و تعداد هیات علمی حرف اول را در کشور می زند. ۹۰ تا ۹۵ درصد جمعیت کل دانشجویی دانشگاه های ما به جمعیت خوابگاهی ما نمی رسد، با این حال وضعیت ما ایده آل نیست.
مدیرکل کوی دانشگاه عدم دسترسی به اینترنت را یکی از نیازهای اساسی دانشجویان عنوان کرد و در پاسخ به تعدادی از دانشجویان که مشکل اینترنت در خوابگاه را یکی از مشکلات مهم شان توصیف می کردند، گفت؛ ما یاد گرفته ایم یا مسوول باشیم با مسوولی داشته باشیم. شما وقتی مسوولیتی در کاری ندارید، در نگهداریش هم کمتر کوشا هستید.
ما نمی توانیم سایت کامپیوتری را شبانه روزی در اختیار دانشجویان قرار دهیم. هدف از این امکانات، استفاده آموزشی است و ممکن است دانشجویی به هر علتی از همین امکانات بهره برداری نادرست کند، چون امکانات محدود است و نیاز به زمانبندی دارد، بنابراین باید متولی وجود داشته باشد که امکانات را بین افراد تقسیم کند. علت دیگر این است که مخابرات باید به ما کابل بدهد که سایت هایمان را در خوابگاه فعال کنیم. مثلا خوابگاه جلال آل احمد به خاطر سازمان ترافیک، کابل هایشان ظرفیت سرویس دهی به جاهای دیگر را ندارد.
وی درخصوص اولویت بندی خوابگاه های متاهلین گفت؛ اختصاص خوابگاه ها، براساس مقطع تحصیلی است، خوابگاه سعادت آباد را به مقطع دکترا و خوابگاه جلال آل احمد را به کارشناسی ارشد، دادیم. اما در این هم اختلاف سلیقه است. مثلا دانشجویی دکترا داریم که طبق اولویت بندی و برنامه ریزی باید به سعادت آباد برود ولی ترجیح می دهد در جلال آل احمد بماند یا بالعکس - این تقسیم بندی به این علت است که دانشجویانی که در یک مقطع مشترک تحصیل می کنند، مسائل یکدیگر را بهتر درک می کنند.
مدیرکل کوی دانشگاه تهران ادامه داد؛ در شرایط فعلی، ۳۲ خانوار در خوابگاه فرهنگ، ۲۰۰ خانوار در خوابگاه جلال آل احمد و ۱۷۴ خانوار در سعادت آباد زندگی می کنند، به طوری که تعداد متقاضی خوابگاه ها متغیر است. حدود ۴۰ تا ۵۰ خانوار متقاضی در نوبت داریم که مشکل اصلی آن به خود دانشجویان برمی گردد، چون در زمان مقرر خوابگاه را تخلیه نمی کنند و چون فضا، فضای دانشگاهی است، شئونات دانشگاه اجازه نمی دهد هر روشی و برخوردی را جهت تخلیه در پیش بگیریم.
همچنین به علت اینکه هر دانشجو یک پرونده و امتیازی دارد نمی توان به صرف قبول شدن همسران شان، در خوابگاه جایگزین شوند. ممکن است براساس پرونده خودش، امتیازش به حدنصاب رسیده و ساکن است ولی پرونده همسرش در اولویت دهم باشد، اگر یک یا دو امتیاز اختلاف باشد قابل چشم پوشی است، درغیر این صورت باید خوابگاه را تخلیه کند و دوباره براساس امتیازبندی جدید، اولویت بندی شوند.
وی همچنین درخصوص وضعیت خوابگاه فرهنگ گفت؛ خوابگاه فرهنگ هنوز تخلیه نشده، ولی در دستور کار دانشگاه - به علت تغییر کاربری - قرار دارد. باتوجه به تراکم در پردیس مرکزی دانشگاه، پردیس مشابهی تحت عنوان پردیس شمالی در منطقه کارگر شمالی، شکل می گیرد و چون این ساختمان در آن محدوده قرار گرفته، به فضای آموزشی تبدیل می شود. تا این لحظه، تخلیه قطعی است ولی هنوز دانشجویان ساکن هستند و ممکن است تخلیه خوابگاه تا پایان سال یا پایان ترم طول بکشد.
جا برای اسکان آنها فراهم شده و ظرفیت های خالی که در خوابگاه سعادت آباد ایجاد شده به بچه های خوابگاه فرهنگ اختصاص یافته و کسانی که مجاز به اسکان هستند به خوابگاه سعادت آباد یا جلال آل احمد می روند.
فرهادی درمورد افزایش ظرفیت دانشگاه ها و افزایش تعداد خوابگاه ها گفت؛ یکی از سیاست های کاری ما، افزایش امکانات است. ولی اگر بخواهیم یک ساختمان خوابگاهی به مجموعه ای اضافه کنیم بالغ بر یک میلیارد و دویست هزار تومان و اگر با تجهیزات درنظر بگیریم یک میلیارد و پانصد هزار تومان، هزینه ساخت دارد. این رقم نیز در اعتبارات دانشگاهی پیش بینی نشده است. سرعت و حرکت ما در خدمات دانشجویی با رشد علمی دانشجویی ازنظر کیفی و کمی متناسب نیست. ۱۰ سال پیش جمعیت دانشجویی ما خیلی کمتر از امروز بود ولی امکانات تقریبا همین بود.
ظرف ثابت مانده ولی چون هزینه ساخت نداریم سعی کردیم امکانات موجود را به روز کنیم که آن هم هزینه سنگینی به دانشگاه وارد می کند. مجموعه شهرک خوابگاه با جمعیت ۱۰-۱۲ نفری، چون وابسته به دانشگاه است، هیچ گونه خدمات شهری ویژه ای، به آن تعلق نمی گیرد. کوی دانشگاه و خوابگاه های آن نزدیک به ۶۰ سال قدمت دارد و اکثر ساختمان ها و تاسیسات آن باید نوسازی شود، سیستم حرارتی و برودتی آن باید به روز شود، امکانات رفاهی ارتقاء یابد، اتاق مطالعه، کتابخانه، امکانات ورزشی، رفاهی، بهداشتی و روانی، فضای سبز و روشنایی نیز متناسب با نیاز دانشجویان فراهم شود.
مدیرکل کوی دانشگاه، وعده های قالیباف را از یاد نبرده و می گوید؛ خرداد امسال شهردار تهران، از مجموعه ما بازدیدی داشتند و وعده هایی دادند که قسمتی از آن انجام شد و البته برنامه هایی نیز به فراموشی سپرده شد.
آسفالت محوطه را درست کردند، هزینه فضای سبز را از دوش ما برداشتند. یکسری ارقام رفاهی در اختیار ما گذاشتند، حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ کولر، یخچال، ۷۰ تا ۸۰ تلویزیون، ۲۰۰ تا ۳۰۰ اجاق گاز، ۱۰۰ دستگاه آبگرمکن در اختیار خوابگاه ها قرار گرفت. ولی چیزهای مهمتری بود که انجام نشد. یکی از وعده های ایشان حمل و نقل رایگان بود (حدود ۲۵ میلیون ماهیانه، بابت حمل و نقل به شهرداری پرداخت می شود)، یکی از نیازهای اساسی ما دسترسی به اطلاعات و فناوری و اینترنت بود و ایشان طبق توافقات، به ما قول دادند شبکه فیبر نوری را در خوابگاه ها ایجاد و فعال کنند که هیچ قدمی برداشته نشد.
حمایت های عمرانی، سالن ورزشی، آمفی تئاتر، امکانات و تجهیزات نوسازی و حتی امکانات فرهنگی، استفاده دانشجویان از خدمات فرهنگی شهرداری و بن کتاب که انجام نشد. به هر صورت ما هنوز منتظر تحقق وعده های شهردار هستیم.
فرهادی درمورد ساخت خوابگاه در سال آینده گفت؛ برای ساخت خوابگاه هیچ بودجه رسمی پیش بینی نشده و برنامه ریزی ها مقطعی بوده است. برای سال ۸۶ ، نوسازی - نه خوابگاه جدید - دو ساختمان که از قدیمی ترین ساختمان هاست در دستور کار ما قرار دارد که تخریب شود و ساختمانی با استانداردهای روز و ظرفیت نسبی بیشتر ساخته شود، در تیرماه امسال دو خوابگاه جدید احداث و افتتاح شد که یکی کاملا جدید بود و یکی دیگر را تخریب کردیم و نوسازی شد. این اقدامات با کمک خیرین صورت گرفته و بدون کمک آنها، مشکلات خوابگاهی کشور حل نمی شود، چون امکانات دولتی و اعتبارات رسمی جوابگوی این نیاز نیست.
چندی پیش در خبرها آمده بود، طی ۴ سال گذشته، خیرین ۱۴۰ واحد خوابگاه متاهلی ساخته اند که از این آمار ۳۰ واحد در تهران و ۱۱۰ واحد خوابگاه متاهلی در شهرستان هاست، در این مدت خیرین ۱۱۵ هزار و ۲۳۰ مترمربع زمین به دانشگاه های کشور بجز دانشگاه های استان تهران اهدا کردند و برای ۷ هزار و ۲۷۵ دانشجو خوابگاه ساختند، طی ۴ سال گذشته ۳۲ هزار و ۹۶۰ مترمربع فضای خوابگاهی برای دانشگاه های تهران با ظرفیت ۳ هزار و ۴۸۰ نفر ساخته اند.
همچنین ۳۴ هزار و ۴۰ مترمربع فضای خوابگاهی در شهرستان ها با ظرفیت ۳ هزار و ۷۹۵ نفر ساخته اند و بیش از ۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون ریال وجه نقد به دانشگاه های کشور اهدا کرده اند.
