ليست شهداي دفاع مقدس (ك)

شهيد عبدالمناف كاويان‌پور فرزند رجبعلي در سال 1341 در روستاي «كاسگر محله» از توابع شهرستان نور (استان مازندران) در خانواده‌اي مذهبي متولد شد. وي از همان سنين كم معلم خانواده بود (1) در حفظ اسلام مي‌كوشيد و براي پيروزي انقلاب اسلامي بسيار زحمت مي‌كشيد. فرد مؤمني بود و در كارها به خصوص كارهاي مربوط به زمين و كشاورزي به پدر و مادرش كمك مي‌كرد. بسيار خوش‌اخلاق و بامحبت بود. در رعايت نظافت كوشا بود و هميشه لباس تميز مي‌پوشيد و عطر مي‌زد و خيلي شجاع بود. عبدالمناف در اوج حضور مردم در قيام مردم عليه رژيم پهلوي و برپائي راهنمايي‌ها بود. او از نظر سياسي بسيار خوش‌فكر و روشن‌بينانه عمل مي‌كرد. با شروع جنگ تحميلي كاويان‌پور داوطلبانه به جبهه اعزام شد و به عنوان نيروي گشتي سپاه در جنوب كردستان درمنطقه حاج عمران انجام وظيفه كرد. وي خود را نسبت به حضور در جبهه و جنگ با دشمنان متعهد مي‌‌دانست. سرانجام اين عاشق وارسته در شب جمعه يازدهم ماه مبارك رمضان درسال 1365 در منطقه حاج عمران بر اثر اصابت خمپاره و با اهداي سر و يك دست به درجه رفيع شهادت نائل آمد و همراه ساير سرداران بي‌سر خميني به لشگر حسيني پيوست. و شهرستان نور با شهادت عبدالمناف بر خود باليد و نام وي در جمع نورانيان آسمان‌نشين ثبت كرد. گردآورنده : فاطمه كاويان‌پور

منبع:گردآورنده : فاطمه كاويان‌پور

نامش عبدالرسول بود متولد نهم بهار سال 1343 و از اهالي شهرستان بهبهان. مثل همه‌ي کودکان به مدرسه رفت و با شوقي وصف ناشدني به تحصيل پرداخت.
کاووسي بعد از اخذ مدرک کارداني علوم تربيتي به استخدام وزارت آموزش و پروش درآمد و به تدريس پرداخت.
وي در زمان جنگ تحميلي به ياري رزمندگان اسلام شتافت و سرانجام در تاريخ 28/2/1365 در سن 22 سالگي در منطقه حاج عمران به شهادت رسيد.

منبع:كتاب ميان مدرسه وعشق   -  صفحه: 78

درسال 1342 در روستاي كاسگرمحله از توابع شهرستان نور استان مازندران چشم به جهان گشود.او همچون سايركودكان روستا با طنين آواي پرندگان و حركات موزون شاخسار درختان و جاري شدن نهرآب و كشتزار و هواي پاك مأنوس شد وقتي پاي در كوچه‌پس كوچه‌هاي محل نهاد دست دوستي در دستان كودكان محل گذاشت. كم‌كم او نيز با بازي‌هاي مختلف آشنا شد به ويژه فوتبال كه خيلي علاقه داشت. با گذشت ايام منصور نيز راهي مدرسه شد روزهاي خوش تحصيل و كسب دانش براي او نيز مانند ساير دانش‌آموزان خاطرات تلخ و شيريني را به همراه داشت. منصور تا كلاس سوم راهنمايي درس خواند و همزمان با اوج‌گيري مبارزات مردمي او نيز با شركت در راهپيمايي‌ها و مراسم مذهبي و با پخش اعلاميه فعاليت‌هاي مذهبي و ديني خودش را آغاز نمود و علي‌رغم سخت‌گيري‌ خانواده لحظه‌اي ترديد به خود راه نداد و استوار و محكم در مسيري كه انتخاب كرده بود كوشا و مصصم قدم برمي‌داشت. بعد از پيروزي انقلاب اسلامي به خلعت سبزپوش نهاد مقدس سپاه ملبس شد. منصور فردي بسيار خوش‌اخلاق، متعهد، و مسئوليت‌پذير بود. به پدر و مادرش با توجه به تفاوت نظرات فكري بسيار احترام مي‌گذاشت و چهره او از سربزيري و مظلوميتش هميشه براي همه آشكار بود. منصور در سن 20 سالگي ازدواج كرد و فقط2 سال با شريك زندگي‌اش هم خانه بود و در همين مدت كوتاه نيز اغلب در جبهه‌هاي نبرد حضور داشت. آخرين باري كه براي مرخصي به منزل آمده بود گويا مي دانست كه بايد وداع كند صحبتهايش با همسرش سفري بي‌بازگشت را توصيف مي‌كرد سرانجام منصور كاويان‌پور در ساعت 21 مورخ 23/6/1364 در جزيرة‌ مجنون در حاليكه سوار برقايق بود بر هودجي از نور نشست و در درياي شهادت بر ساحل امن وصل قرارگرفت. امروز تنها يادگارش انشاالله زنه نگهدارنده ياد و خاطره او خواهد بود.

منبع:فاطمه كاويان‌پور

لطف‌علي در روز سوم مرداد ماه سال 1339 ديده به جهان گشود. روزهاي کودکي‌اش را در استان کهکيلويه و بويراحمد گذراند و در سن 7 سالگي به مدرسه رفت. با اوج‌گيري انقلاب در کسوت ياران امام (ره) قرار گرفت و با فرياد مرگ بر شاه از رژيم شاه بيزاري جست.
در زمان جنگ تحميلي به خدمت نظام خوانده شد و در تاريخ 18/12/1361 همراه لشکر 21 حمزه و در رسته پياده آموزش به جبهه اعزام گرديد.
کاوياني سرانجام در حين عمليات در تاريخ 17/5/1363 در سن 24 سالگي در جزيره مجنون به شهادت رسيد و در گلزار شهداي گچساران به خاک سپرده شد.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

پروانه در سال 1351 ديده بر دنياي خاکي گشود. اهل خانه با ولادت او سر از پا نمي‌شناختند و همه غرق در شادي بودند. وقتي 7 ساله شد او او را به مدرسه فرستاند تا از علم روز بهره‌اي داشته باشد. تحصيلات ابتدايي را با موفقيت به پايان رساند.
14 ساله بود که بمباران رژيم بعثي بهار زندگيش را به خزان اندوه تبديل ساخت و او در پانزدهمين روز از زمستان سال 1365 در منطقه آب‌شيرين در سن 14 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:ماهنامه وصال   -  شماره مجله: 25-  صفحه: 8

عزت‌الله کاوياني يکي ديگر از رادمردان غيور لشکر روح‌الله بود که بعد از پيروزي انقلاب اسلامي به ياري امام امت شتافت و به عنوان جهادگر مهندسي رزمي در ميادين نبرد حق عليه باطل رزميد او که جزو نيروهاي جهادسازندگي بود سرانجام در تاريخ 7/12/1362 در اسلام آباد غرب رداي سرخ شهادت بر تن کرد و عاشقانه روانه ديار نور گشت.

منبع:پرونده شهيد در پايگاه امام حسين (ع)

صفت الله در تاريخ 1/6/1337 در تهران محله امامزاده معصوم (ع) به دنيا آمد.پدر با سعي و تلاش بسيار به تربيت او همت گماشت دوران تحصيل خود را در نراق سپري کرد وتوانست مدرک ديپلم خود را در رشته برق دريافت نمايد.کاوياني پس به دانشگاه شهيد رجايي راه يافت و مدرک کارداني خود را دريافت کرد. او چندي بعد به استخدام صدا و سيماي شهرکرد درآمد و به عنوان کارمند فني مشغول به کار شد.با شروع انقلاب در صف مجاهدين راه حق قرار گرفت و تا اينکه جنگ تحميلي او را به صحنه‌هاي ايثار و مجاهدت کشاند و در تاريخ 22/1/1362در سن 25 سالگي در منطقه فکه در عمليات والفجر10 به ديدار خدا شتافت پيکرش براي هميشه در آنجا ماند تا حافظ مرزهاي ايران اسلامي باشد.از او يک فرزند به يادگار ماند.

منبع:پرونده‌هاي ارسالي از شوراي ايثارگران سازمان صدا و سيما

احمد کاووسي نودر فرزند غلامحسين در سال 1337 در روستاي نودرخوسف از توابع شهرستان بيرجند متولد شد. و در خانواده‌اي مذهبي و متدين رشد کرد. تحصيلات ابتدايي را به پايان رساند. چون مدرسه راهنمايي در آن حوالي نبود، تحصيل را رها کرد و به کار کشاورزي و قالي‌بافي پرداخت. نوجواني مؤدب و مؤمن بود. به مسايل مذهبي اهميت مي‌داد و در جلسات مذهبي و دعاي کميل و ندبه شرکت مي‌کرد.
در سال پنجاه و هفت که مصادف با اوج‌گيري انقلاب بود،‌ به جمع راهپيمايان پيوست و با اين که نوجوان بود،‌ در شعارنويسي و حمل پلاکارد و تبليغ عليه رژيم شاه فعاليت مي‌کرد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي تمام تلاشش را به کار بست تا از دست‌آوردهاي انقلاب حراست نمايد به همين منظور در شهريور پنجاه و هشت به عضويت رسمي سپاه پاسداران درآمد و پس از فرا گرفتن فنون نظامي عازم کردستان شد. پس از يک سال خدمت در کردستان به بيرجند برگشت و يک سال بعد يعني در ارديبهشت سال شصت با عنوان تکاور در ستاد عمليات جنوب مشغول خدمت شد. او فردي کارآزموده شده بود و داراي ديپلم نظامي بود، بنابراين به عنوان يک سردار بي‌نظير در واحدهاي مختلف جابه‌جا مي‌شد. مدتي به عنوان تکاور عمليات بيرجند و مشهد و مربي آموزش نظامي نيشابور بود. در خرداد شصت و چهار معاون واحد آموزش تيپ ويژه شهدا و در سال شصت و پنج مسئول مديرداخلي سپاه بيرجند گرديد.
سپس مجدداً با عنوان معاون آموزشي نظام تيپ ويژه شهدا عازم جبهه‌هاي جنوب شد. در طول خدمتش در سپاه چهاربار در عمليات مناطق جنگي شرکت کرد و بيست ماه از خدمتش را در جبهه گذراند. او از جمله افرادي بود که تمام همتش حفظ انقلاب و اسلام و اطاعت از ولايت مطلقه‌ي فقيه بود. رزمنده‌اي شجاع و مخلص بود و فرمان مافوق را به نحو احسن اطاعت مي‌کرد. سرانجام در تاريخ دهم بهمن ماه سال 1365 در عمليات کربلاي 5 در منطقه‌ي شلمچه در سن 28 سالگي به آرزوي ديرينه‌اش رسيد و در اثر اصابت ترکش خمپاره به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.
پيکر شريفش پس از تشييع باشکوه در بيرجند در گلزار شهداي اين شهر به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستان بيرجند صفحه 602

عباسعلي كاوياني در سال 1345 در روستاي نجف‌آباد اصفهان قدم بر عرصه گيتي نهاد. او كه در خانواده‌اي فقير و مذهبي به دنيا آمده بود درس رنج و زحمت و توكل برخدا را از پدرش آموخت. با آغاز مبارزات مردم مسلمان ايران عليه رژيم ستمشاهي عباسعلي به موج خروشان مبارزين پيوست. پس از پيروزي انقلاب و شروع جنگ تحميلي عباسعلي تمام تلاش خود را مبني بر دفاع از كشور انجام داد اما مسئولين به دليل سن كم او با ورودش به جبهه موافقت نكردند. عباسعلي با سعي فراوان از طريق جهاد سازندگي به جبهه رفت و پس از مدت كوتاهي به عنوان راننده بلدوزر مشغول به خدمت شد. وي به دليل ابراز لياقت و توانايي وافر و با پشت سر نهادن رده‌هاي مختلفي همچون مسئوليت تيم و مسئوليت محور، به عنوان مسئول مهندسي گردان رزمي نجف‌آباد در نبردهاي دفاع مقدس شركت نموده و در احداث جاده بقية الله مجروح شد. سرانجام در نيمه شب 7/9/1366 براثر اصابت خمپاره‌اي روح پرفتوح مجاهد خستگي‌ناپذير «حاج عباسعلي كاوياني» ملكوت آسمانها را در نور ديد. پيكر نوراني‌اش در مراسم با شكوهي تشييع شد و يادش تا بقاء انسانيت روشني بخش اذهان گشت.

منبع:كتاب ره يافتگان وصال

حميد کاوياني در سال 1338 در خانواده‌اي مؤمن ديده به جهان هستي گشود. او از آغازين روز حيات عاشق اسلام و قرآن بود و از همان طفوليت با آموختن قرآن کريم، عشق ورزي به اين مصحف تابناک را پيشه‌ي خود ساخت.
حميد به هنگام پيروزي انقلاب 19 ساله بود و به خاطر اعتقادات عميق مذهبي در جريان خروش انقلابي مردم براي پيروزي اين نهضت آسماني مخلصانه حضور داشت. در راهپيمايي‌ها نيز از پيشتازان انقلابيون مبارز بود.
سال 1360 آگاهانه به مجموعه جهادسازندگي روستا پيوست و اين گزينش براي تأمين معيشت نبود؛ چرا که او در پي آماده کردن توشه‌اي براي سفر آخرت بود. حميد نماز شب را با خضوع و خشوع به جا مي‌آورد و در جبهه، در دل شب براي همرزمان خود آب مهيا مي‌نمود و آن‌ها را براي نماز شب بيدار مي‌کرد.
او در جبهه تيربارچي گردان بود و در عمليات فتح‌المبين حماسه‌اي با شکوه آفريد و در عمليات خيبر داوطلب رفتن روي مين شد تا معبر را براي دوستانش باز کند. دوستانش سعي کردند تا او را منصرف نمايند اما او گفت: "من هرگز در اين هنگامه امتحان کوتاهي نخواهم کرد و من بايد جزو گروه خط شکن باشم."
اما او در اسفند ماه سال 1362 به همراه دو همرزمش با نام و ياد سيدالشهدا بر روي مين رفت و به سختي مجروح شد. پيکر غرق به خون را به بيمارستان اهواز و سپس به بيمارستان شهيد فقيهي شيراز اعزام کردند؛ مدتي در اين بيمارستان بستري بود تا اينکه صبحگاه اولين روز بهار سال 1363 در سن 25 سالگي پرکشيد و در گلزار شهداي گچساران آرام گرفت.

منبع:كتاب شقايق هاي آسماني جلد 1   -  صفحه: 154

محمدرضا کاويان در روز چهارم آبان‌ماه سال 1347 ديده به جهان گشود. در نه ماهگي به بيماري سختي دچار شد؛ به طوري‌که اميدي به زنده ماندن ايشان نبود. اما از آن‌جا که خداوند تقديرش را شهادت رقم زده بود، به او عمر دوباره بخشيد و شفا پيدا کرد. در دوران کودکي بسيار آرام و ساکت بود. در سنّ هفت سالگي در دبستان فخر دايي ( امام جعفر صادق (ع) فعلي ) مشغول به تحصيل شد.
علاقه‌اي به درس خواندن نشان نمي‌داد و تا کلاس پنجم ابتدايي بيشتر درس نخواند. پدر و مادر با اصرار از او خواستند که تحصيلاتش را ادامه دهد ولي فايده‌اي نداشت و ايشان بعد از مدتي در رستوران چهارفصل نزد پدرش مشغول به کار شد. مدتي نيز نزد يکي از دوستان پدرش در جوشکاري به کار پرداخت.
اگرچه به درس خواندن علاقه‌اي نداشت، اما بسيار کاري و سخت‌کوش بود. طي مدت زمان کوتاهي، چندين شغل از جمله خياطي، لحاف‌دوزي، کبابي، ميوه فروشي و ... را تجربه کرد. تا اين که در سنّ 17 سالگي تصميم گرفت به جبهه برود. با توجه به اين که محمدرضا هنوز به سنّ قانوني نرسيده بود، پدر و مادر وي با حضور او در جبهه مخالف بودند و به هر طريق سعي مي‌کردند مانع از رفتن او به منطقه شوند؛ اما علاقه‌ي وافر محمدرضا و پافشاري‌هاي او سرانجام آن‌ها را تسليم خود نمود و او را راهي جبهه کردند.
کاويان مدت 18 ماه در خط مقدم جبهه با عشق به خدا و ولايت، به نبرد با دشمنان بعثي پرداخت و لحظه‌اي از تلاش و مجاهده در اين راه غافل نشد؛ به کساني که زخمي مي‌شدند، کمک مي‌کرد و تا آن‌جا که امکان داشت، شهدا را به عقب منتقل مي‌نمود. اسلحه و مهمات به خط مي‌رساند و از هيچ کاري براي خدمت به دين و ميهن دريغ نمي‌کرد.
سرانجام در راه تحقّق آرمان‌هاي بزرگ انقلاب اسلامي در تاريخ 28/1/1367 در سنّ 20 سالگي بر اثر استنشاق گازهاي شيميايي در جبهه‌هاي نبرد نور عليه ظلمت در منطقه‌ي فاو به ديدار حق شتافت و شربت شهادت نوشيد.
مزار پاکش در بوشهر قرار دارد.
از او يک فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب اول ميدان مين   -  صفحه: 177

احمد درسال 1333 در يکي از روستاهاي ورامين ديده به جهان گشود،‌ و پس از تحصيلات ابتدايي جهت ادامه تحصيل به شهر ورامين آمد.وي پس از اخذ مدرک ديپلم و انجام خدمت سربازي مشغول کار در آموزش و پرورش شد، و در کنار آن به تحصيل در تربيت معلم پرداخت، و توانست مدرک فوق ديپلم را دريافت نمايد. کبريايي به منظور نبرد با ضد انقلاب به کردستان رفت.و پس از آن در جهاد لبنان و جنگ با کفار صهيونيست شرکت کرد، پس از بازگشت به ايران مجدداً به جبهه‌هاي خونين اسلام اعزام شد و سرانجامدر تاريخ 1362/8/28 در سن 29 سالگي به آرزوي ديرينه‌اش نايل آمد.

منبع:كتاب يادياران

عبدالمجيد کبابي‌زاده در سال 1341 در خانواده‌اي مذهبي در بوشهر ديده به جهان گشود. از همان دوران کودکي درد و رنج زندگي را لمس کرد؛ از آن جهت که براي تأمين زندگي مجبور بود روزها درس بخواند و شب‌ها کار کند.
دوران تحصيل خود را با اخذ ديپلم در دبيرستان نواب صفوي به پايان رسايد. وي علاقه‌ي عجيبي به احکام اسلام خصوصاً نماز داشت. از خصوصيات بارز اخلاقي وي احترام به اطرافيان، خوش ‌اخلاقي، خوش‌رفتاري و حسن‌سلوک با دوستان و خويشاوندان بود. همين خصوصيات باعث شده بود که همه او را دوست داشته باشند. وي به ورزش نيز علاقه‌ي فراواني داشت.
عبدالمجيد در بدو شروع انقلاب شکوهمند اسلامي ملت شريف ايران، هم‌گام با مردم مبارز بوشهر حضور فعال و مستمر داشت و جهت به ثمر رسيدن انقلاب، لحظه‌اي از پاي نمي‌ايستاد. براي پيروزي انقلاب، در حد توان خويش به پاسداري شبانه مي‌پرداخت. او با عضويت در بسيج محل، خدمات صادقانه‌ي خود را به جامعه‌ي اسلامي ارائه داد؛ زيرا خدمت به اسلام و قرآن را برتر از هر کاري مي‌دانست.
در سال 1358 پدر خود را از دست داد. اگرچه فوت پدر در سنين نوجواني‌اش برايش مشکل بود، ولي هيچ‌گونه وقفه‌اي در خدمتش به نظام اسلام و انقلاب اسلامي حاصل نشد.
کبابي‌زاده در 15 ارديبهشت‌ماه سال 1361 به خدمت مقدس سربازي اعزام شد و پس از گذراندن دوره‌ي آموزشي در جهرم به پاسگاه عرب حسن شوشتر، انتقال يافت. وي در پاسگاه محل خدمتش نيز آرام و قرار نداشت و هميشه عشق رفتن به جبهه‌هاي نبرد را داشت.
تا اين که در اواخر آبان‌ماه سال 61 به همراه تني چند از دوستانش به صورت داوطلب عازم ميدان نبرد عليه متجاوزين بعثي عراق شد و در عمليات ظفرمند محرم، فعالانه شرکت جست و پس از چندي مبارزه، در حال جهاد با کفار بعثي در تاريخ 4/9/1361 در 20 سالگي به صف شهيدان فاتح کربلاي خوزستان پيوست.
مزار پاکش در گلزار شهداي بوشهر قرار دارد.

منبع:كتاب پل استوار   -  صفحه: 147

عباس در سال 1344 در شهر بوشهر ديده به جهان هستي گشود. كودكي او در سايه‌ي دستان نوازش‌گر خانواده‌اي مهربان سپري شد. 7 ساله بود كه به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا اخذ مدرك سيكل ادامه داد.
در اين زمان جنگ آغاز شد و او در سنّ 16 سالگي درس و مدرسه را رها كرد و عاشقانه راهي ديار خون و آتش شد. بسيجي دلاور لشكر توحيد با سمت تيربارچي، مدت‌ها در جبهه جنگيد و سرانجام در عمليات والفجر 8 در جاده‌ي فاو – ام‌القصر به بيكران آسمان بال گشود.
عباس در تاريخ 29/11/1364 در سنّ 20 سالگي بر اثر اصابت گلوله به سينه در خون خود كفن گشت و در گلزار شهداي بوشهر آرام گرفت.

منبع:كتاب آخرين خلوت جلد 2   -  صفحه: 203