ليست شهداي دفاع مقدس (م)

سيد حسن (مرتضي) محسني‌پور دهم شهريور ماه در سال 1341 در روستاي باغميران در نزديکي اصفهان چشم به جهان گشود. و در محيط با صفاي روستا و فضاي مذهبي خانواده به همراه پدر، قلبش را با زلال جاري معارف اسلامي آشنا ساخت، وي پس از مدتي براي ادامة تحصيل به نزد برادرش در تهران عزيمت نمود و همراه با شرکت در کلاس‌هاي ايدئولوژي، قرائت قرآن و مطالعه کتاب‌هاي محتلف جهت بالابردن سح معلومات خود به همراه ساير مردم مسلمان ايران در راهپيمايي و تظاهرات حضور يافت. بعد از پيروزي انقلاب اسلامي به عضويت نهاد مقدس سپاه درآمد.
و با شروع جنگ تحميلي به گردان 9 سپاه وارد شدف و در عمليات بيت‌المقدس شرکت کرد. درشب عمليات در جلوي خاکريز عراقي ها زخمي شد و به دليل موقعيت حساس منطقه در حاليکه مقداري آب گرم داخل قمقمه که به همراه داشتند همانجا به همراه چند نفر ديگر به مدت 24 ساعت ماند.
و سپس خود را به نيروهاي اسلام رساند و از آنجا به بيمارستان اهواز و سپس به تهران منتقل شد. او جراحتش را از همه مخفي مي‌کرد و در اين مدت آشکارا بي‌لياقتي‌اش براي شهادت خودش مي‌گفت:«شب‌ها خوابم نمي‌برد، در تمام مدت به ياد دوستانم هستم که چگونه در مقابل چشمان من پرپر شدند، نيمه‌هاي شب بيدار مي‌شوم و به ياد عزيزان اشک مي‌ريزم. محسني‌پور تا مدتي پس از بهبودي در تهران و در قسمت‌هاي مختلف سپاه فعاليت مي‌کرد، اما هميشه به دنبال راه‌حلي براي حضور در جبهه بود تا اينکه بالاخره نظر مسئولين را جلب کرد و اين بار در تيپ سيد‌الشهدا و در واحد آرپي‌جي هفت مشغول شد اما پس از مدتي به يکي ديگر از گردان‌هاي همان تيپ و در کنار دوستانش و به مدت سه ماه آموزش ديد دراين مدت در دعاهاي کميل و توسل و نماز جماعت در مسجدي که در منطقه توسط برادران با کيسه‌هاي شن و الوار ساخته شده بود شرکت مي‌کرد.رفتار کاملاً اسلامي و برخوردهاي او با مسائل مختلف براي همه درس ايثار و ايمان بود.
گاهي اوقات سعي مي‌کرد با انتقادهايي از خودش، ضعف ديگران را گوشزد کند بالاخره پس از طي دوره آموزشي شب اعزام فرا رسيد و او خوشحال و مسرور آماده مي‌شد يکي از برادران گفت:« حالا که مي‌خواهيد برويد، آن کسي که قرار است شهيد شود جلو بيايد تا من صورت او را ببوسم، و آن برادر در جمع‌ ما اول محسني‌پور را انتخاب کرد آن شب سيد حسن در قرارگاه تاکتيکي با همه شوخي مي‌کرد و به ديگران روحيه مي‌داد. براي رسيدن به پشت سنگرهاي دشمن مدت 3 الي 4 ساعت راهپيمايي کرديم و چند بار استراحت، محسني‌پور هربار شادتر از قبل به بچه‌ها کمپوت تعارف مي‌کرد. با قرارگرفتن در منطقه مشخص شد همه آماده و گوش به فرمان ايستادند، رمز مقدس يا الله، يا الله، يا الله، مخابره شد، و حمله آغاز گرديد. همزمان با پيشروي يکي از سنگرهاي تيربار دشمن شديد به روي نيروها آتش مي‌ريخت.
با درخواست داوطلب به منظور انهدام آن سنگر محسني‌پور جلو رفت بعد از مدتي با صداي انفجار که بر اثر پرتاب نارنجک به درون آن سنگر بلند شد و تيربار از کار افتاد ولي سيد حسن قبل از اينکه موفق به پرتاب نارنجک شود بر اثر اصابت گلوله مجروح و پس از مدت کوتاهي شهيد شد. بيست و سوم فروردين ماه سال 1362 در سن 21 سالگي سيد لياقت شهادت يافت. فرداي آن شب وقتي بالاي سر او رفتيم ديدم دو دستش از طرفين باز است و رو به آسمان خوابيده در حالي‌که نگاهش به آسمان بود و لبخندي بر لبان خشکيده‌اش نقش بسته بود آسوده و آرام شهيد شده بود.

منبع:يادواره شهيد

جاويد در سال 1338 در شهر اردبيل ديده به جهان گشود. او در خانواده‌اي مذهبي که از عاشقان و خدمتگزاران اباعبدالله (ع) بودند و با عشق مادري پرورش يافت که سيده اي مؤمن بود قدمهاي کوچک جاويد در هفتمين پائيز زندگي در رکاب تحصيل قرار گرفت و دستان ظريفش براي اولين بار نوشتن را تجربه نمود وي پس از اخذ مدرک ديپلم به صفوف به هم پيوسته مردمي پيوست و خشم و انزجار خود را نسبت به رژيم منحوس پهلوي با پخش کتب و نوارهاي سخنراني امام خميني (ره) اعلام نمود.بعد از پيروزي انقلاب اسلامي عليرغم پيشنهاد مديريت کارخانه توليدي به جمع سنگرسازان بي‌سنگر در جهادسازندگي پيوست و در پشت جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل به تدارکات پرداخت.اما شور و اشتياق دروني او را به عرصه‌هاي عشق و شور کشاند و به عنوان مسئول کميته پزشکي گروههاي نامنظم جهادسازندگي به سوسنگرد رفت. ده روز بيشتر از حضورش در جبهه‌هاي نبرد نمي‌گذشت که در محاصره دشمن قرار گرفته و در بيست و چهارم آبانماه سال 1359 در سن 21 سالگي بر اثر اصابت گلوله در منطقه سوسنگرد به درجه رفيع شهادت نايل گشت.

منبع:كتاب روايت سيمرغ

روز ششم اسفندماه سال 1345 درشهر تهران محله‌ي «شهرري» به دنيا آمد. کودکي او در سايه‌ي زحمات بي‌دريغ خانواده گذشت. هنوز کودکي بيش نبود که با حضور در مساجد و مجالس ذکر اهل‌بيت (ع) روح و جانش را صيقل داد.
آموختن علم را در سنّ 7 سالگي آغاز کرد و تا پايان سال دوم راهنمايي تحصيل نمود. وحيد که او را محمدمهدي صدا مي‌زدند، در سال‌هاي جواني به استخدام اداره‌ي مخابرات درآمد و در مرکز شهيد قدوسي مشغول به کار شد.
محسنيان در زمان جنگ تحميلي همراه لشگر امام رضا (ع) به ميدان رزم شتافت و در عمليات مرصاد حماسه‌اي باشکوه آفريد تا آن‌جا که او را شکارچي تانک مي‌خواندند.
وي سرانجام در تاريخ 19/5/1367 در سنّ 22 سالگي در شلمچه به آرزوي ديرينه‌اش دست يافت.

منبع:كتاب منظومه‌ي ملكوت جلد1 صفحه 347

محمدشمس در پانزدهم تيرماه سال 1331 در شهر تهران به دنيا آمد. کودکي را در محله‌ي گذرمستوفي طي کرد و همراه ديگر کودکان به مدرسه رفت و تا اخذ مدرک ديپلم برق در مدرسه صنعتي تحصيل نمود.
محققين بعد از اتمام دوره‌ي خدمت نظام‌وظيفه، در اداره‌ي مخابرات استخدام گشت و با اوج‌گيري انقلاب در صف مجاهدان راه حق قرار گرفت تا آن‌جا که دست چپش در عصر روز بيست و ‌دوم بهمن‌ماه هنگام تسخير کلانتري تهران مجروح شد.
محمد با وجود خدمت در مخابرات به عنوان تکنسين، با آغاز جنگ راهي ميدان نبرد شد و در روز بيست و ‌دوم آبان‌ماه سال 1359 در تهران هنگامي‌که 28 سال بيشتر نداشت، به شهادت رسيد.
بعد‌ها بر روي سنگ مزارش نوشتند:
گر مرد رهي، ميانِ خون بايد رفت
از پاي فتاده، سرنگون خواهد رفت

منبع:كتاب منظومه ي ملكوت جلد1 صفحه 219

پاييز به نيمه خود رسيده بود که اولين فرزند خانواده آقاي حسن شريف‌زاده (محمد آقايي) روشنايي‌بخش خانه شد. روز ششم آبان ماه سال 1339 مردم روستاي حصارشنه قدم نوزاد نورسيده را جشن گرفتند. ايام کودکي داوود زير سايه پرمهر خانواده سپري شد. در سن 5 سالگي به مدرسه رفت و دو پايه تحصيلي را در مدت يک‌سال پشت سرگذاشت.
او در ايام فراغت نيز پدر را در امر کشاورزي ياري رساند. با اتمام دوره ابتدايي سيل باعث خرابي محل سکونت و نابودي قنات‌هاي آن‌ها شد و آن‌ها به ناچار به شهر قم مهاجرت کردند. در سن 6 سالگي به اقامه نماز پرداخت و در سن 10 سالگي فريضه روزه را به‌جاي آورد. گرچه گرفتن روزه سخت بود اما هرگز راضي به افطار نمي‌شد و مي‌گفت: من خجالت مي‌کشم که در ماه رمضان روزه‌ام را بخورم. تحصيلات دوره راهنمايي را در مدرسه شهيد کريمي آغاز کرد و يک‌سال بعد از پدر خواست تا معلمي براي او جهت آموزش قرائت کلام الله مجيد استخدام کند. اما حق‌الزحمه آموزگار 30 تومان بود و پدر نمي‌توانست اين هزينه را تأمين کند.
به ناچار داوود پيشنهاد داد در خانه جلسات قرآن برگزار کنند و خيلي زود توانست قرآن را با صوت زيبا تلاوت نمايد. او با کار در بازار و کمک به مادر در کار قالي‌بافي سعي کرد بخشي از هزينه‌معاش خانواده را تأمين کند.
محمدآقايي بعد از اخذ مدرک ديپلم به رانندگي و کاشي‌کاري روي آورد. پدر اصرار داشت در ادارات دولتي استخدام شود اما داوود گفت: «حکومت غيراسلامي است.»
با اوج‌گيري انقلاب او به خيل ياوران امام (ره) پيوست و با حضور در تظاهرات پخش اعلاميه در شهرهاي کاشان و يزد و ياري سربازاني که به فرمان امام (ره) از پادگانها گريختند نهضت را ياري رساند. معتقد بود: اگر امام بيايد ايران گلستان مي‌شود و در روز ورود امام (ره) به کشور مسؤوليت انتظامات را برعهده گرفت. بعد از پيروزي انقلاب نيز به عضويت کميته انقلاب اسلامي درآمد و چندي بعد لباس سبز سپاه پاسداران را پوشيد. محمدآقايي براي مدتي مسئوليت پاسداري از بيت امام (ره) را پذيرفت و در زمان درمان امام (ره) در بيمارستان قلب (2) حفاظت از ايشان را برعهده گرفت.
کمک به نيازمندان و اخلاق نيکو از جمله خصائل بارز او بود. وي در زمان غائله کردستان به باشگاه افسران سنندج رفت و در جريان نبرد از ناحيه پا مجروح شد اما مقاومت کرد. ضدانقلاب باشگاه را به مدت 30 روز محاصره کرد و هر شب تعدادي از پاسداران را به شهادت رساندند تا اينکه داوود و دوستانش با شعار دادن و گول زدن دشمن باعث فرار دشمن شدند.
زماني‌که از کردستان براي استراحت به قم برگشت، دلش طاقت نياورد و جهت انجام مأموريت به شهرهاي تبريز و زنجان سفر نمود. او يک‌سال و نيم در آنجا به پاسداري از ارزش‌هاي انقلاب پرداخت. با شروع جنگ تحميلي عازم ديار نور شد پدر مخالف بود اما داوود گفت: «اگر من به جبهه نروم کساني مي‌روند که چند فرزند دارند و اين خلاف مروت است. خدا را خوش نمي‌آيد که آنها جبهه باشند و من از آنجا دور باشم.» داوود با گروه شهيد چمران به دارخوئين رفت و بعد از شهادت فرمانده گروهان به عنوان فرمانده انتخاب شد. 3 ماه بعد به خانه بازگشت مادر از او خواست ازدواج کند اما محمدآقايي نپذيرفت و پاسخ داد: «يا شهادت که بهترين هديه خداوند است و يا پيروزي که پس از آن ازدواج خواهم کرد.»
او مدت 3 ماه نيز در جبهه آبادان مشغول تبليغ معارف و جنگ با دشمن بعثي بود. سرانجام فرمانده رشيد گروهان در روز سيزدهم فروردين ماه سال 1360 هنگامي‌که براي نجات يکي از بسيجيان مجروح گروهانش تلاش مي‌کرد، براثر اصابت ترکش خمپاره دعوت حق را لبيک گفت و در سن 21 سالگي جان به جان آفرين تسليم کرد.
پيکرش را در قبرستان شيخان قم به خاک سپردند. مادر بعد از شهادت او گفت: خدايا همانگونه که عزيزان زهرا (س) را قبول کردي، عزيز ما را هم قبول کن. پسرم! از فاطمه زهرا (س) شفاعت ما را هم بخواه.

منبع:روزنامه هاي كثيرالانتشار

عباس‌علي محمدان در سال 1346 در خانواده‌اي مذهبي در شهرستان زابل ديده به جهان گشود. دوران ابتدايي و راهنمايي را با نمرات خوب و با موفقيت پشت سر گذاشت و وارد دبيرستان شد. از خصوصيات شهيد مي‌توان به علاقه‌ي شديد او به مسجد و حضور در آن اشاره کرد. او در ايام محرم و اعياد و مراسم مذهبي در مسجد محله حضور فعال داشت و به برگزاري هرچه بهتر اين مراسم کمک مي کرد. در ايام بازگشت حضرت به ميهن اسلامي با توجه به علاقه‌اي که به حضرت امام (ره) داشت مدت بيست روز در تهران حضور يافت و از نزديک شاهد ورود امام به ميهن بود. در همين زمان با تجاربي که از حضور مردم در صحنه انقلاب کسب نموده بود به بسيج و سازماندهي نيروهاي مسجد محله خود پرداخت. از نظر اخلاقي رفتاري شايسته داشت، به طوريکه همه فاميل،‌ دوستان و آشنايان به او ارج مي‌نهادند. از سوي ديگر لحظه‌اي از فکر انقلاب و محرومان غافل نبود و در راه به ثمر رساندن انقلاب و محروميت زدايي از هيچ تلاشي دريغ نمي‌کرد. در مراحل بعدي از طريق پشتيباني جنگ جهادسازندگي به جبهه‌هاي نور عليه ظلمت عزيمت کرد تا در کنار ساير همرزمان جهادگرش به دفاع از آب و خاک وطن اسلامي‌مان پردازد. در همين زمان بود که روح بي‌قرار او تاب نياورد و در تاريخ 12/7/1363 در جبهه سرپل ذهاب در سن 17 سالگي به آرزوي ديرينه خود يعني شهادت نايل گرديد.

منبع:كتاب كبوتران بهشتي جلد3 صفحه 85

پاسدار شهيد هرمز (ميثم) محمد بيگلو در سوم اسفند ماه سال 1337 در خانواده‌اي مسلمان و متدين در شهرستان رشت زميني شد.
با سپري کردن دوران خردسالي پا به مدرسه نهاد و مقاطع تحصيلي را يکي پس از ديگري در مدارس رشت با موفقيت پشت سر گذاشت. وي در اوقات فراغت علاوه بر مطالعه کتاب‌هاي غير درسي و تلاوت روح بخش کلام‌الله مجيد به ورزش هندبال نيز مي‌پرداخت که عنوان قهرماني کشوري را نيز از آن خود نموده بود. ميثم از سيما و اخلاق نيکو و پسنده‌اي برخوردار بود و به همين دليل مهر و محبت او به دل اطرافيان مي‌نشست. او به ساده زيستن بسيار اهميت مي‌داد لذا از هر گونه تشريفات و تجملات دنيوي در زندگي و محل کار پرهيز مي‌کرد و به ديگران نيز ساده زيستن را توصيه مي‌نمود.
ايشان در به زانو درآوردن نظام طاغوت و به ثمر رساندن انقلاب اسلامي به همراه دوستان خود در استان فعاليت و تلاش چشم‌گيري داشت و بعد از پيروزي انقلاب اسلامي وي جهت حفظ دست‌آورهاي آن در تمامي صحنه‌ها حضوري شجاعانه و فعال داشت و در سرکوبي توطئه‌هاي ضد انساني و ضد اسلامي منافقين بسيار تلاش مي‌نمود.
هم‌زمان با تشکيل ارتش 20 ميليوني به عضويت بسيج درآمد و پس از مدتي کوتاه به همراه چند تن از دوستان جهت فراگيري فنون نظامي به تهران رفت و تحت نظر محسن چريک از بهترين مربياني که سال‌ها تجربيات نظامي در لبنان و فلسطين را داشت به فراگيري آموزش نظامي پرداخت و هم چون فولاد آبديده گشت. ميثم پس از آن به شهرستان رشت مراجعت نمود و به آموزش نيروهاي بسيج و سپاه کمر همت بست. بيگلو در غائله انزلي زحمات زيادي را متحمل شد و آسايش و امنيت را به مردم شهيدپرور اين شهرستان تقديم نمود. وي در توطئه دانشگاه گيلان نيز که از سوي دشمنان اسلام و انقلاب تدارک ديده شده بود خدمات شاياني نمود.
بيگلو به همراه ديگر دوستانش در مدت يک ماه براي ساختن پادگان نظامي چالوس و امکانات آموزشي تلاش‌هاي فراوان نمود و پس از آن به عنوان فرمانده پادگان آموزشي المهدي (عج) چالوس انتخاب و هم زمان سه پايگاه آموزشي (ساري، رامسر، منجيل) را نيز هدايت و کنترل مي‌نمود. با تلاش و همت والاي بيگلو خيل عظيمي از نيروهاي رزمنده گيلان و مازندران دست پرورده اين مربي ارزشمند و متعهد به اسلام و انقلاب و مطيع امر ولايت شدند، که توانستند در جبهه‌هاي غرب و جنوب به مقابله با خصم زبون و ديو صفت وابسته به شرق و غرب برخيزند و از خودشان رشادت و دلاوري و افتخار و نامي نيکو و پايداري به يادگار بگذارند.
اين دلاور جوان و رزمنده اسلام و انقلاب با اين که مسئوليت خطير آموزش نيرو را بر عهده داشت و 26000 نفر از نيروهاي سپاه و بسيج را آموزش نظامي مي‌داد، ليکن خود بي‌قرار حضور مستمر در جبهه‌هاي حق عليه باطل بود و نمي‌توانست دوري از ميدان نبرد و رزم با دشمن بعثي را تحمل کند و به قول خودش «دوست داشت در دانشگاهي باشد که در هيچ جاي کره زمين پيدا نمي‌شود» دانشگاهي که انسان‌هاي وارسته، درس آئين کشورداري، شجاعت و دلاوري، دفع ستم و حمايت از مظلوم، راه و روش اطاعت از ولي امر مسلمين را به نحو شايسته فرا مي‌گيرند و با عمل خود، به ديگران آموزش مي‌دهند. وي در پاوه که جولانگاه سر سپردگان اجانب شده بود و پاسداران اعزامي را مظلومانه در بيمارستان سر مي‌بريدند و سرها را به ديوار ميخ مي‌کردند و پاها و کمر را شکسته و بدن‌ها را بريده و به آتش مي‌کشيدند، مشتاقانه رهسپار آن‌جا گرديد و در بهار 1358 در کنار شهيد والا مقام دکتر چمران تجربيات تازه‌اي در جنگ کوهستاني فرا گرفت. ميثم در سال1361 و عمليات بيت‌المقدس و در مناطق عملياتي جفير و کوشک شرکت گسترده و چشم‌گيري داشت و بر اثر اصابت ترکش خمپاره زخمي گرديد.
بيگلو جهت قرب الهي و انجام وظيفه اسلامي‌اش و به حکم تکليف در تابستان 1361 دختر مومنه‌اي را به عقد خود درآورد و 27 روز پس از ازدواج به سوي ميدان‌هاي رزم و نبرد با دشمنان بعثي شتافت که در تاريخ 24/4/1361 در جبهه شلمچه و در عمليات رمضان در سن 24 سالگي نداي حق را لبيک گفت و به درجه عظماي شهادت نايل آمد و نام پرآوازه‌ و بلند او در تاريخ رشادت‌هاي مردان رشيد و دلاور اسلام و انقلاب گيلان و ايران ثبت گرديد.
مزار پاکش در گلزار شهداي رشت قرار دارد.

منبع:ماهنامه ستارگان درخشان   -  شماره مجله: 54-  صفحه: 4

محمدهادي محمدپور فرزند رحمان در سال 1347 در بيرجند به دنيا آمد. دوران ابتدايي را با موفقيت به پايان رساند و سپس جهت ادامه‌ي تحصيل وارد حوزه‌ي علميه شد. دو سال در حوزه‌ي علميه درس خواند سپس عازم مشهد مقدس گرديد و در مشهد به كسب علوم حوزوي پرداخت.
جواني بسيار متعهّد و مقيّد به انجام واجبات و ترك محرمات بود. هنگامي كه به مشهد رفت، مصادف با اوج‌گيري انقلاب و راهپيمايي‌هاي ميليوني مردم بود. او نيز كه خود سرباز امام زمان عجل‌الله تعالي فرجه‌الشريف و عاشق انقلاب بود، با اشتياق خاصي در راهپيمايي‌ها شركت مي‌كرد و در همه‌ي جلسات مذهبي و انقلابي حضوري فعال داشت. بيشتر شب‌ها تا صبح كشيك مي‌داد و هنگام روز نيز از دست‌آوردهاي انقلاب دفاع مي‌كرد. جواني بسيار خوش‌اخلاق و متديّن بود. در احترام به بزرگتران خصوصاً پدر و مادر الگو بود و هر گاه به خدمتشان مي‌رسيد، خالصانه در كارهاي زندگي به آن‌ها كمك مي‌كرد.
با آغاز جنگ تحميلي عراق عليه ايران او كه عاشق جهاد و شهادت بود، آرام و قرار نداشت. چهارده سال بيشتر نداشت كه براي اولين بار به عنوان امدادگر، عازم جبهه‌هاي نبرد شد و پس از ماه‌ها كمك‌رساني به رزمندگان اسلام نزد والدينش مراجعت كرد اما طولي نكشيد كه عشق جهاد مجدداً او را به جبهه كشاند. مدت‌ها در لشكر 5 نصر خدمت كرد تا اين‌كه سرانجام در تاريخ بيست و هشتم آبان‌ماه سال 1362 بعد از شركت در عمليات والفجر 4 در منطقه‌ي پنجوين بر اثر اصابت تركش در سنّ 15 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد و روح مطهر شهيد محمدهادي همراه با ارواح مقدس ديگر شهداي اسلام به سوي كربلاي امام حسين (ع) پرواز كرد اما پيكر پاكش ناپديد شد.
سرانجام پيكر پاكش پس از نه سال به وسيله‌ي گروه تفحص كشف و پس از تشييع باشكوهي در گلزار شهداي بيرجند به خاك سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 652