ليست شهداي دفاع مقدس (ح)

محمدحسين در دهمين روز دي‌ماه سال 1348 متولد شد، خانواده‌اش اعتقاد زيادي به دين مبين اسلام داشتند، لذا محمدحسين در چنين فضايي که آکنده از نور تقوا و ايمان بود، بزرگ شد.
7 ساله بود که آموختن علم را آغاز نمود و هوش سرشار محمد باعث شد محل تحصيل او را تغيير داده و او را در مدرسه علامه‌حلي ثبت‌نام کنند. اما مدير مدرسه سابق او مخالف بود به پدرش گفت: «ما از اين بزرگوار درس مي‌گيريم او را از پيش ما مبريد اين بچه همت بالايي دارد و ما از رفتار و کردار او درس مي‌گيريم اين جمله پدر را خيلي شگفت‌زده کرد. تا اينکه محمدحسين در سن 13 سالگي عازم سفر شد، دلش پر مي‌کشيد براي جنگ و جبهه.
مادر مخالف بود و دليلش را سن کم محمد مي‌دانست اما او پاسخ داد: «مادر علي‌اصغر هم کوچک بود ولي براي امام حسين (ع) جان خود را فدا کرد. و او بالاخره از طريق بسيج به ميدان رزم شتافت و نبردي مردانه با متجاوزين بعث را آغاز نمود».
اسفندماه سال 1362 مادر از محمد خواست تا براي مراسم عيد نوروز به خانه بازگردد اما او نپذيرفت و گفت:«امسال به فرموده رهبر، عيد نداريم چرا که تعداد کثيري از رزمنده‌ها به شهادت رسيده‌اند».
سرانجام محمد در اولين روز از بهار سال 1363 در سن 15 سالگي در سرزمين طلائيه به روي مين رفت و جانش را در راه دفاع از ايران اسلامي تقديم حضرت دوست کرد و پيکر پاکش هيچ‌گاه به وطن بازنگشت.

منبع:پرونده شهيد در گروه تحقيقاتي فتح الفتوح

عبدالرضا حاجبي سال 1348 در يزد ديده به جهان گشود.
پس از طي دوران طفوليت در 6 سالگي تحصيل را آغاز نمود و مراتب درسي را با موفقيت پشت سر گذاشت. دوران راهنماييش مصادف بود با حوادث انقلاب و ايشان با وجود سن کمي که داشت بسيار پرشور در راهپيمايي‌ها شرکت مي‌کرد هم‌چنين حضور فعال او در مراسم دعا و توجه خاصي که از 8 سالگي براي اداي نماز داشت باعث شده بود از جذابيت خاصي ميان اهالي محل، معلمان و دانش‌آموزان برخوردار شود.
هنگامي که چهارده ساله شد در بسيج ثبت‌نام کرد و آموزش نظامي را فرا گرفت. شب‌ها پس از رسيدن به درس‌هايش به پايگاه حظيره مي‌رفت. او مجموعاً هفته‌اي دو شب در خانه بود و بقيه را از شب تا صبح به پاسداري از شهر مشغول بود.
هنگامي که فرمان بسيج عمومي صادر شد، از خانواده‌ي خود اجازه‌ي رفتن به جبهه خواست. وقتي خانواده‌اش به او گفتند: جبهه براي تو همين مدرسه است در پاسخ به آن‌ها گفت: «جبهه‌ي عمل آن‌جاست که در آن دفاع از مملکت و اسلام و قرآن باشد. من حتماً بايد به جبهه بروم و از کشورم دفاع کنم. حتي اگر با من مخالفت کنيد، باز هم مي‌روم چون وجودم سرشار از عشق جبهه و شهادت است و امکان آرام گرفتن برايم نيست.
شما اگر از مرگ در جبهه مي‌ترسيد بدانيد که ممکن است حتي در رختخواب هم مرگ به سراغ انسان بيايد پس چه بهتر که من در جبهه‌ي نبرد حق عليه باطل شرکت کنم و در آن‌‌جا شهيد شوم.»
خلاصه برخلاف مخالفت‌هاي خانواده، در سال 1364 با خداحافظي از تمام افراد خانواده رهسپار جبهه شد و پس از يک سال حضور در جبهه در سال 1365 در سن 17 سالگي به فيض عظيم شهادت نايل آمد.

منبع:مجله‌ي الغديريان   -  شماره مجله: 19-  صفحه: 13

محمد علي حاجلو در هفتمين روز از فروردين ماه سال 1326 در شهرستان ساوه ( استان مركزي ) پا به عرصه هستي نهاد. در سن 7 سالگي به مدرسه رفت و تا پايان سال سوم راهنمايي به آموختن علم پرداخت. حاجلو بعد از مدتي به عنوان كارگر مشغول به كار شد. تا اينكه آغاز حمله رژيم بعثي عراق او را به صحنه نبرد كشاند. آرپي‌جي‌زن بسيجي دلاور عرصه‌هاي ايثار عمليات والفجر 8 را ميعادگاه عروج خويش ساخت. نهم اسفند ماه سال 1364 فاو به خون سرخ محمدعلي زينت يافت و پيكر پاك سرباز 38 ساله روح الله را در بهشت زهرا (س) به خاك سپردند.

منبع:پرونده شهيد در پايگاه امام حسين (ع) حوزه 279 كميل بسيج اسلامشهر

در اوج سياهي و ظلمت در سال 1338 نوري از خانه حاجي شاه پديدار شد، شهناز پا بر جهان هستي گذارد شهر کوچک دزفول ميزبان قدوم آسماني شد پدر با سعي و تلاش به تربيت 7 فرزند خود همت گمارد و شهناز را آنگونه که شايسته زن مسلمان ايراني است پرورش داد وي در سالهاي آغازين انقلاب در جهادسازندگي به خدمت پرداخت در همين زمان جنگ آغاز شد و او در کنار ديگر مردم خرمشهر به دفاع از کيان اسلامي مشغول گرديد.
اما در همان روزهاي اول جنگ هشتم مهرماه سال 1359 بر اثر اصابت ترکش در سن 21 سالگي با خون سرخ خود خرمشهر را خونين شهر ساخت.
و عاشقانه به ديار دوست پرکشيد دو برادرش نيز در طول سالهاي دفاع مقدس به شهادت رسيدند.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد2  

شهيد بزرگوار تقي حاجي آقايي در سال 1341 در يك خانواده مذهبي در روستاي گرم آبسرد منطقه دماوند به دنيا آمد. دوران تحصيل خود را همراه با كار و تلاش به پايان رساند. اين شهيد عزيز اغلب وقت خود را صرف توسعه بسيج مي‌كرد و به طور مرتب در جلسات قرآن شركت مي‌نمود. پس از شروع جنگ تحميلي به جبهه‌ها اعزام شد و سرانجام در تاريخ 3/11/1365 در منطقه عملياتي شلمچه در سن 23 سالگی به درجه رفيع شهادت نايل گشت.

منبع:كتاب يادياران

منصور در روز بيستم خردادماه سال 1341 در شهرستان نجف‌آباد اصفهان پا به عرصه هستي نهاد و در آغوش پر مهر خانواده پرورش يافت .در سنين نوجواني به انجام فرائض دين مبين اسلام همت گماشت و در خردادماه سال 1359 مدرک ديپلم خود را در رشته رياضي فيزيک دريافت نمود. او در زمان اوج‌گيري مبارزات مردم بر عليه شاه به موج خروشان ياران امام (ره) پيوست ،حاجي اميني تحصيلات خود را در رشته فيزيوتراپي دانشگاه ادامه داد و به عضويت بسيج المهدي در آمد ،تا اينکه در تاريخ 6/5/1359 به دنبال تقاضايي بهداري سپاه مسئوليت امور جانبازان سپاه پاسداران را پذيرفت .در اين زمان در دانشکده تربيت مدرس پذيرفته شد ،منصور چندي بعد معاونت برنامه‌ريزي بهداري کل سپاه را پذيرفت و در سال 1364 به مکه مکرمه مشرف گشت.براي مدتي در سپاه گيلانغرب خدمت کرد و براي اولين بار در سال 1362 قدم به ميدان جهاد نهاد و در عمليات والفجر1 يک چشم خود را از دست داد .حاجي اميني بعد از عمليات خيبر با سمت معاونت فرمانده گردان انصارالرسول از لشگر 27 محمدرسول‌الله (ص‌) در عمليات کربلاي 5 شرکت نمود و در تاريخ 12/12/1365 در منطقه شلمچه به علت اصابت ترکش به صورت در سن 24 سالگي به لقاء‌الله پيوست .پيکر پاکش را در بهشت‌زهرا (س) قطعه 26 رديف 76 به خاک سپردند، از او دو فرزند به يادگار ماند منصور سومين شهادت خانواده حاجي اميني بود.

منبع:پرونده شهيد در لشگر27 محمدرسول‌الله

سال 1330 در آذر شهر تبريز چشم به جهان گشود و به ياد جوان رعناي بني هاشم، علي‌اكبر نام گرفت. آغوش خسته پدر و دستان پينه بسته مادر، از او مردي ساختند كه با شروع تحصيلات دبستان، بار كمك به خانواده را به دوش كشيد و دريك كارگاه قاليبافي مشغول كار شد. طولي نكشيد كه فشار زندگي بر علاقه اش به تحصيل غلبه كرد و او را از رفتن به مدرسه بازداشت. در سال 1346، علي‌اكبر به اميد يافتن كار به تهران سفر كرد و به ناچار به خدمت سربازي رفت. مدت زيادي نگذشت كه او با اوضاع نامناسب و جو آلوده ارتش آن زمان آشنا شد و به کار بازرگاني پرداخت. با اتمام دوره سربازي مسؤولين خواستار حضور او در ارتش شدند. حاجي پور مخالفت نمود و در ميان مردم، يكي از پايگاههاي مبارزه با رژيم طاغوت را بنا نهاد. پس از انتشار مژده پيروزي انقلاب و كنار رفتن ابر ظلم و ستم، او با كمك دوستانش كميته مسجد «قبا» را سازماندهي نمود و خود به عنوان مسئول كميته انتخاب شد. پس از تشكيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، علي‌اكبر به اين جمع پيوست و به آموزش نظامي‌ پاسداران پرداخت. مدتي نيز مسئوليت حافظت از بيت امام خميني (ره) را بر عهده داشت. با آغاز غائله كردستان و صدور فرمان رهبر انقلاب، امام خميني (ره) مبني بر آزادسازي پاوه، علي‌اكبر به عنوان فرمانده همراه يك گردان، به نيروهاي شهيد چمران پيوست. او در آنجا و ديگر شهرهاي كردستان حماسه‌هايي آفريد كه از توان نظامي‌ و درايت بالايش حكايت داشت. پس از حمله عراق به خاك كشورمان، علي‌اكبر همراه گردان خود راهي جبهه‌هاي جنوب شد و در عملياتهاي مختلف با مسئوليت فرماندهي گردان، فرماندهي محور عمليات، فرماندهي تيپ 1 و معاونت لشگر 27 محمد رسول الله (ص) حضور يافت. در عمليات بيت‌المقدس از ناحيه پا به شدت مجروح شد. همان سال بود كه با دختري مؤمن و متعهد آشنا گشت و او را به همسري برگزيد. حاجي پور براي مدتي کوتاه به همراه افراد لشگر 27 محمد رسول الله (ص) به لبنان رفت. عمليات والفجر 4، علي‌اكبر و گردانش را به سوي جبهه‌هاي غرب سوق داد. مرحله اول عمليات پيروزمندانه به پايان رسيد و ارتفاعات 1904 كه مشرف بر پنجوين عراق بود از دست دشمن آزاد شد. پس از تثبيت مواضع به دست آمده، علي‌اكبر به منظور شناسايي موقعيت دشمن براي آغاز مرحله دوم عمليات، به منطقه پنجوين رفته بود كه لوله تانكي سينه او را نشانه رفت و پيكرش را همرنگ شقايق‌هاي آزاد دشت شهادت كرد. سيزدهم آبان سال 1362، روز موعود بود. روزي كه علي‌اكبر سر بر دامان محبوبش، سيد الشهدا (ع) نهاد و همچون علي‌اكبر او، جام نوشين حيات ابدي را سركشيد. فرمانده دلاور گردان عمار در سن 32 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:كتاب بيكرانه ها  

يوسف در اولين روز از شهريور ماه سال 1346 در روستاي کلبيا به دنيا آمد. کمي که بزرگتر شد راه مدرسه‌ي کوچک بر مصاد را در پيش گرفت و پنج سالي پياپي درس خواند.
آن‌گاه به بوشهر مهاجرت کرد. دانش‌آموز دوره‌ي دبيرستان بود که سيل خانمان برانداز سال 1365 او را وادار به هجرت به شهينا نمود. در اين زمان به دانشگاه تربيت معلم راه يافت.
يوسف هيچ‌گاه از مطالعه‌ي کتاب و حضور در جلسات مذهبي غافل نشد. زماني‌که جنگ آغاز شد آگاهانه و از سر خلوص به عنوان آرپي‌جي زن به ميدان رزم شتافت و سرانجام نيز در آخرين مرحله از حضور داوطلبانه‌اش در جبهه‌هاي حق عليه‌باطل در روز دوم تيرماه سال 1367، در سن 21 سالگي ميان جز و مد عشق و جنون، ليلاي شهادت را در جزيره‌ي مجنون جواب آري داد.
مزار پاکش در گلزار شهداي شهينا قرار دارد.

منبع:كتاب به درياپيوستگان صفحه 107