ليست شهداي دفاع مقدس (ت)

حسين در سال 1341 قدم بر عرصه هستي نهاد. دوران کودکي را در زادگاهش به پايان رساند و تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را در مدرسه فارابي به پايان رساند. تقوي منش ،در سال 1354 به دبيرستان دارالفنون راه يافت و موفق به اخذ مدرک ديپلم در رشته تجربي گرديد. در زمان مبارزات مردم غيور ايران بر عليه رژيم پهلوي به موج خروشان مبارزان پيوست و بعد از پيروزي انقلاب در شناسائي گروهک منافق نقش عمده‌اي ايفاء نمود. تقوي منش علاقه خاصي به ورزش واليبال و مطالعه کتب مذهبي مانند آثار شهيد بهشتي و دستغيب داشت .
در سن 17 سالگي قدم بر خاک خونين رزم نهاد و به عضويت گردان 9 سپاه پاسداران درآمد.و دو مرتبه مجروح شد و سرانجام اين سرباز دلسوخته و اين پاسدار مبارز بعد از رزمي دلاورانه در عمليات فتح‌المبين با مسئوليت معاونت محور گيلانغرب در عمليات بيت‌المقدس در تاريخ 10/2/1361 ،همراه گردان حبيب بن مظاهر به جاده اهواز خرمشهر رفت و به علت اصابت ترکش خمپاره به قلب، در سن 20 سالگي به شهادت رسيد. پيکر پاکش را در بهشت‌زهرا (س) قطعه 26 به خاک سپردند.

منبع:پرونده شهيد در لشگر 27 محمدرسول‌الله(ص)

جواد تازه در شرکت پپسي کولا ( زمزم ) به کار مشغول شده بود. اما خيلي زود در بين همکارانش به خوش‌اخلاقي و خوش‌رويي معروف شده بود. او قدر موقعيت‌هاي جديدي را که در شغلش پيدا مي‌کرد، مي‌دانست. دليلش هم اين بود که در 8 سالگي پدرش را از دست داده و مجبور شده بود کار کند و کمک خرج خانواده‌اش باشد. او به کارهايي مثل مکانيکي و کمک رانندگي مشغول بود و از اين طريق امرار معاش مي‌کرد.
در دوران انقلاب هميشه در راهپيماي‌ها شرکت مي‌کرد. بعد از انقلاب هم براي احترام به شهدا و خانواده‌شان، در روزهاي تعطيل به گلزار شهدا مي‌رفت و به خانواده‌هاي شهدا دلداري مي‌داد و مي‌گفت: « خوشا به حال شما که چنين فرزندان مومني داشتيد و در راه خدا فدا کرديد. »
وقتي به جبهه مي‌رفت، به ما مي‌گفت که نبايد در نبودنش بي‌قراري کنيم. هر وقت که به مرخصي مي‌آمد، ناراحت بود و مي‌گفت: « من قابل نيستم که شهيد شوم. » موقع رفتن به جبهه، به بچه‌هايش که هر سه پسر بودند، مي‌گفت: « اگر من ديگر برنگشتم، شما بايد مرداني متعهّد و باايمان باشيد و راه پدرتان را ادامه دهيد. »
دفعه‌ي آخر حال و هواي ديگري داشت؛ انگار مي‌دانست که ديگر برنمي‌گردد. شب قبل از اعزام به حرم رفت و تا صبح از خدا آمرزش طلبيد. بعد هم به مهران اعزام شد. چيزي نگذشت که خبر شهادتش را آوردند. او در تاريخ 16/5/1362 در عمليات والفجر 3 به آرزوي خودش رسيد و به سوي خدا شتافت.

منبع:كتاب ستارگان صنعت خراسان رضوي   -  صفحه: 160

با عبد‌الامير از همان ابتداي کودکي دوست بودم. سال 1339 در آبادان متولد شد و پدر و مادرش که دزفولي هم بودند او را در جوي کاملاً مذهبي که ارادت خاصي نسبت به اهل بيت داشتند، پرورش دادند. از همان کودکي هوش و استعدادش او را از ديگر اعضاي خانواده متمايز ساخت و در دوران تحصيل عموماً به عنوان شاگرد ممتاز به حساب مي‌آمد. بعد از اتمام دوران راهنمايي وارد هنرستان فني شد و رشته‌ي برق را انتخاب کرد. آشنايي با امام و راهش تحول عظيمي را در او به وجود آورد. در مسائل اعتقادي هر مطلبي را به سادگي نمي‌پذيرفت، اول بايد به آن مي‌رسيد بعد آن را بپذيرد. وقتي کنکور داد در رشته‌ي مهندسي برق دانشگاه آمل قبول شد. پس از مدتي تحصيل با ايجاد انقلاب فرهنگي دانشگاه‌ها تعطيل شد و او به جهاد پيوست و مشغول برق‌‌رساني روستاها شد. با شروع شدن جنگ مسئول کميته ارزاق جهاد شد و توزيع اقلام و مواد غذايي بين رزمندگان جبهه آبادان را بر عهده گرفت. عبد‌الامير هيچ گاه دوست نداشت بيکار بماند. در تابستان جنوب که دماي هوا 50 درجه بود مشغول برق‌رساني به روستاها مي‌شد و در حالي که عراق در جاده‌ي آبادان _ ماهشهر و ميدان تير آبادان مستقر بود هم‌چنان مشغول تأمين برق آبادان از فاصله‌ي 18 کيلومتري بود که بالاخره موفق شد با زبان روزه برق را تا سنگرهاي رزمندگان اسلام برساند و دعاي خير آن‌ها را متوجه خود سازد. روزهاي ابتدايي با بيل مکانيکي کانالي طولاني به عنوان سنگر حفر نمود و تعجب همه را برانگيخت. هيچ وقت يادم نمي‌رود در جريان برق‌رساني به آبادان وقتي قرار بود تيرهاي برق را ايجاد کند ارتفاع زياد بود و دقيقاً در ديد دشمن قرار داشت. بچه‌ها هربار او را از بالاي تير به پايين مي‌کشيدند ولي او هر بار بالا مي‌رفت و به کارش ادامه مي‌داد. عبدالامير دوبار تا آستانه شهادت پيش رفت ولي خودش با اطمينان مي‌گفت: من بار سوم شهيد مي‌شوم. در همين اثنا برايش از دانشگاه اخطاريه آمد که اگر برنگردد اخراج مي‌شود. بچه‌ها بهش مي‌گفتند برو حيف است فقط چند واحد مانده، اما او مي‌گفت مگر مي‌شود از منطقه‌ي جنگي خارج شد و در دانشگاه راحت مشغول درس خواندن شد. عمليات بيت‌المقدس بود و در جاده خرمشهر _ اهواز مشغول خاکريز زدن که در يورش هواپيماها‌ي دشمن دچار حادثه و بر اثر اصابت بيل لودر مجروح شد. او را به بيمارستان گلستان اهواز منتقل کردند اما خدا نخواست بيش‌تر از اين زميني بماند و براي همين در دوازدهمين روز از ارديبهشت ماه 1361 در 22 سالگي به ضيافتي عظيم دعوتش کرد تا از شراب طهور الهي سرمست شود. هم‌اکنون گلزار شهداي آبادان معطر به عطر آسماني اوست.

منبع:كتاب نخل هاي ايثار   -  صفحه: 43

در روستاي پايکوهي «چاه شرف» گريه نوزادي فضاي کلبه محقر عبدالله را شکافت و تقويم سال 1343 تولد قهرماني فداکار را در روز پنجم فروردين در کهنه دفتر خويش به ثبت رساند. پدر به ياد جعفر بن ابي‌طالب (ع) سردار رشيد اسلام،‌ او را جعفر ناميد تا با الگوپذيري از آن قهرمان تاريخ، در عصر غروب انسانيت، مسير رهايي را پيموده و گوهر آدميت را به منصه‌ي ظهور برساند. تحصيلات ابتدايي را در دبستان چاه شرف به پايان رساند. و سپس به دليل فقر و تنگدستي درس را کنار گذاشت و با تلاش خستگي ناپذير به کار و فعاليت پرداخت.
هنگامي که انقلاب اسلامي به رهبري عالمي فرزانه، ديو پير استبداد و استعمار را از پاي درآورد، با شور و شوقي وصف ناپذير در جشن‌هاي انقلاب شرکت کرد و سپس به جمع جان بر کفان سپاه پاسداران درآمد. با هجوم بي‌رحمانه‌ي استکبار به مرزهاي ميهن اسلامي، راهي ميعادگاههاي عشق و ايثار شد و بيش از سه سال به دفاع از کيان اسلام و انقلاب پرداخت.
جواني ساده و بي‌پيرايه بود که جهاد قهرآميز با دشمن را با راز و نياز شبانه در هم آميخته بود و در هيبت يک مجاهد في سبيل الله شمايلي خداگونه داشت. سرانجام جان بر سر پيمان نهاد و در منطقه‌ي جزيره‌ي مجنون در حال دفاع از مواضع رزمندگان اسلام در تاريخ 10/6/65 در سن 22 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.

منبع:كتاب حديث عاشقان صفحه 122

حسين در سال 1345 در منطقه‌ي رهنان شهر اصفهان ديده به جهان هستي گشود. پدرش حسن، مردي نيکوکار بود و سعي کرد تا فرزندش انساني وارسته و متديّن تربيت شود. او در سنّ 7 سالگي به مدرسه رفت و تا سال چهارم ابتدايي به آموختن پرداخت. سپس در يک ر يخته‌گري مشغول کار شد و بعد از فوت پدر مسئوليت خانواده را پذيرفت.
حسين با آغاز جنگ تحميلي در سنّ 17 سالگي کار را رها کرد و عاشقانه راهي ميدان نبرد گرديد. اما چندي بعد به علت اين‌که برادرش سرباز بود، به خانه بازگشت تا کمي از نگراني و دل‌تنگي مادر بکاهد.
حسين در سال‌هاي پرشور جواني جهت انجام خدمت نظام‌وظيفه آماده شد و همراه سپاهيان غيور ايران در قسمت تخريب و غواصي به مبارزه با دشمنان بعثي پرداخت.
تقي‌يار يک سال و 6 ماه در جبهه جنگيد و سرانجام در تاريخ 4/10/1365 در منطقه‌ي ام‌الرّصاص شهيد راه حق شد و در سنّ 20 سالگي به بي‌کران آسمان بال گشود.
پيکر پاکش براي هميشه چون گوهري ناياب در صدف خونين ام‌الرّصاص باقي ماند تا راه سبزش هم‌چنان جاودان بماند.

منبع:كتاب سرگذشت سرافرازان (2) صفحه 227

لحظه لحظه شکفتن محسن بود، زمين براي اولين بار در شهريورماه سال 1342 عرصه‌گاه وجود نازنينش گشت. دوستان و آشنايان دسته دسته به ملاقاتش آمدند. زمان لبريز از حس پرواز بود، اما مردم رهنان صداي بال ملائک را نمي‌شنيدند. اواخر دهه‌ي 40 بود که محسن قدم در راه علم نهاد تا بداند و دانستن را تجربه کند. آموختن علوم کلاسيک را در کنار فراگيري علوم مذهبي آغاز کرد و توانست تا پايان سال سوم راهنمايي درس بخواند. زمان هنوز هم لبريز از حس پرواز بود. محسن به تامين معاش خانواده همت گماشت. تا لحظه‌ي اوج‌گرفتن فرا رسيد. چندي بعد به عشق خدمت به نظام جمهوري اسلامي رانندگي را رها کرد و قامت رعنايش را مزين به لباس سربازي روح‌الله در واحد ژاندارمري نمود. دوره‌ي آموزشي را که به پايان رسيد، به شيراز منتقل شد. اما شوق حضور در عرصه‌ي گاه جانبازي او را به ميدان کشاند. هماي سعادت بر شانه‌اش نشست. بيست و چهارم بهمن ماه سال 1361 ملائک به استقبالش آمدند. 19 سال گذشت و محسن لبريز از حس پرواز، قفس تن را شکست و پا بر جايگاه لاهوتيان گذارد. پيکر پاکش براي هميشه در خاک دهلران باقي ماند تا چون سپيده‌اي در ظلمت شب راهگشاهي انسان باشد.

منبع:كتاب سرگذشت سرافرازان جلد 1 صفحه‌ي 337

صداي گريه نوزاد در سال 1337 خنده را بر لبان مادر نشاند و عباس با شوق سر بر سجده الهي نهاد و خدا را سپاس گفت. مصطفي روزهاي شيرين کودکي را با شوق سپري کرد سپس به مدرسه رفت و تا پايان دوره ابتدايي تحصيل نمود. چندي بعد درس و مدرسه را رها کرد و شغل جوشکاري را براي خويش برگزيد روزهاي سختي بود ظلم و اختناق حکومت پهلوي مردم محروم را تحت فشار قرار داده و آنها را معترض ساخته بود. با پيروزي انقلاب و آغاز جنگ، مصطفي به شوق حمايت از خميني کبير (ره) راهي ديار نور شد. جوان رعناي سرزمين پاک اصفهان قدم در راهي گذاشت که انتهايش قرب حق بود او در نبرد طريق القدس در روز نهم آذرماه سال 1360 لاجرعه شراب طهور بهشتي را سر کشيد و در سرزمين بستان در سن 23 سالگي حق را مشاهده کرد.گلزار شهداي اصفهان زيارتگاه عاشقان و پيروان مکتب روح‌الله است که به اميد شفاعت شاهدان هر پنج‌شنبه گرد مزارش جمع مي‌شوند.

منبع:كتاب سرگذشت سرافرازان جلد1ص73

يدالله در بهمن ماه سال 1340 در شهر «رهنان» از توابع استان اصفهان چشم به جهان گشود. او دوران كودكي و نوجواني را با گذشت ايام و تجربه خاطرات تلخ و شيرين زندگي‌اش در عرصه‌هاي تحصيل، كشاورزي، دامپروري، نجاري و ... سپري كرد. آن هنگام كه مردم از خواب غفلت بيدار شده و مبارزه عليه رژيم ستمشاهي را آغاز كردند تقي‌يار نيز يكي از فعالترين افراد به شمار مي‌رفت و در جاي‌ جاي اصفهان مقابل مأموران حكومت نظامي مي‌ايستاد تا انقلاب اسلامي ثمر دهد. پس از پيروزي انقلاب در بهمن ماه سال 1357 وي براي اينكه به مخالفان و منافقان ثابت كند که به همراه ساير مردم هوشيار، هميشه در صحنه حاضر خواهد بود، در خيابانها نگهباني مي‌داد با برپايي غائله كردستان در تيرماه سال 1359 به آن منطقه عزيمت نمود و پس از درگيري با مزدوران، مجروح شده به اصفهان بازگشت و در تاريخ 10/11/1359 راهي خطه‌ جنوب شد. وي با فرماندهي گروهي از رزمندگان در شكست حصر آبادان حضور داشته و مجروح گرديد و پس از بهبودي، نگهباني و محافظت از بيت شريف حضرت امام خميني را بر عهده گرفت و پس از بازگشت از جماران فرماندهي عمليات سپاه «خميني‌شهر» را پذيرفت. وي به طور منظم در عملياتهاي مختلف شركت كرده و در جبهه حضوري فعال داشت. در فروردين ماه سال 1361 سنت نبوي را ارج نهاد و زندگاني مشترك خويش را آغاز نمود كه حاصل آن 2 فرزند به نامهاي مصطفي و مريم مي‌باشد. در مرداد ماه سال 1361 و آبان ماه سال 1362 دو برادرش به نامهاي صمد و فتح الله از او سبقت گرفته و در قربانگاه عشق به معشوق پيوستند. وي در سال 1364 در جوار مرقد مطهر ثامن الحجج (ع) خواستار پذيرايي در درگاه الهي شد و در سرزمين عشق، منطقه عملياتي 5 در ديماه سال 1365 دعايش مستجاب شد و بر اثر تركش خمپاره بر سينه‌اش در شهر آسمانيان سكني گزيد.

منبع:كتاب سرداراران سپاه توحيد