ليست شهداي دفاع مقدس (پ)

سعيد پورکريم در 4 فروردين 1348 شمسي در شهر تهران متولد شد. سعيد تا سال سوم دبيرستان تحصيل کرد. او جواني محبوب و کم‌حرف بود. او هميشه به خانواده به خصوص مادرش کمک مي‌کرد و مي‌گفت: « از خدا مي‌خواهم ثواب کمک به مادرم را نصيبم کند. »
براي خودسازي روحي‌اش روزي يک‌صد آيه از کلام‌الله مجيد مي‌خواند. هر شب حداقل نيم ساعت تفکر مي‌کرد. از زدن حرف‌هاي بيهوده و لغو خودداري مي‌کرد؛ هميشه با وضو بود و به کسي تهمت و دروغ نمي‌بست. نماز شب مي‌خواند و در مراسم دعا شرکت مي‌کرد. قبل از خواب، شب‌ها سوره واقعه را مي‌خواند و اگر نمي‌توانست اين اعمال را انجام دهد و اجرا کند، براي خود جريمه‌هايي در نظر مي‌گرفت.
هنگامي که تصميم گرفته بود به جبهه برود، با مخالفت ديگران رو‌به‌رو شد. مسئولين پايگاه شهيد بهشتي از او خواسته بودند که رضايت‌نامه بياورد و او هم به دست خود نامه‌اي نوشت و از قول خانواده، ابراز رضايت کرد و به پايگاه ارائه داد و از اين طريق به جبهه اعزام شد.
بيش از يک بار به جبهه رفت تا اين که در تاريخ 24/11/64 در منطقه‌ي عملياتي فاو – والفجر 8 بر اثر اصابت ترکش خمپاره به پشت، در سن 16 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:يادواره 5600 شهيد دانش آموز و شهيد فهميده

محمد فرزند رضا از اهالي شهرستان کنگان بود که در آغازين روز از آبان‌ماه سال 1339 ديده بر جهان هستي گشود. او در محضر پدر با امام حسين (ع) و مکتب سرخ حسيني آشنا گشت و در سال‌هاي جواني در جرگه‌ي پيروان امام (ره) قرار گرفت.
پورکوهي شغل کارگري را رها کرد و در زمان جنگ تحميلي همراه بسيجيان جان بر کف به ميدان رزم شتافت و سرانجام در تاريخ 24/2/1361 در خرمشهر در سنّ 22 سالگي به خون سرخ خود غلطيد و نامش در جرگه‌ي شهداي عمليات بيت‌المقدس قرار گرفت.

منبع:مجله فتح / ويژه نامه عمليات بيت المقدس ،‌ مجله عرشيان شماره 26

قاسم در سال 1344 در يک خانواده متدين متولد شد، کودکي او در سايه پر مهر مادر سپري گشت سال‌ها گذشت و قاسم در سن 17 سالگي آماده ميدان نبرد شد، دلش مي خواست او هم سهمي در رهايي ايران از چنگال بعثيان تجاوزگر داشته باشد، دوره‌ي آموزشي را در پادگان امام حسين (ع)‌ به مدت 1 ماه طي کرد، آن‌گاه روانه نبرد با دشمن بعثي شد. قاسم در عنفوان جواني پا به مسلخ عشق نهاد تا بار ديگر ياد کربلاي سيدالشهداء (ع) و قاسم بن الحسن (ع) را در دل‌ها زنده کند.
پورگل در عمليات والفجر 4 در تپه کله قندي در سال 1362 مفقودالاثر شد، او 11 ماه مردانه جنگيد و بارها در فکه، شلمچه، آبادان و ... زخمي جانکاه از کينه دشمنان بعثي به جان خريد. پيکر پاکش را 10 سال بعد به ميهن اسلامي آوردند، و در خاک مقدس کشور به خاک سپردند.

منبع:پرونده شهيد در گروه تحقيقاتي فتح الفتوح

ژرمن در سال 1325 در شهر همدان ديده به جهان گشود و در بوستان پر مهر و محبت خانواده پرورش يافت. در هفتمي پاييز زندگي به مدرسه رفت و در حد خواندن و نوشتن آموخت. چندي بعد در سال‌هاي جواني ازدواج کرد و ميوه‌ي دلش، کودکي گشت که براي تربيت او از مهر مسيحا مايه گرفت. سرانجام در روز بيست و يکم اسفند ماه سال 1366 در باغ شهادت به رويش بازگشت و او در سن 41 سالگي به همراه همسر ( شهيد آقاجان اودشيو ) و دختر عزيزش ( رامينا ) به علت حملات موشکي رژيم بعثي عراق به تهران به آسمان پرگشود.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد 1 صفحه 52

عبدالرضا جواني پاک و متديّن بود که در جرگه‌ي ياران امام امت (ره) قرار گرفت و با پيروزي انقلاب به عضويت بسيج درآمد.
محمد در زمان جنگ تحميلي عاشقانه به دفاع از خاک کشور پرداخت و دلاورانه جنگيد.
دلاورمرد استان بوشهر شهرستان دشتي بعد از نبردهاي بسيار در تاريخ 4/2/1361 در سرزمين چزابه به شهادت رسيد.

منبع:مجله فتح / ويژه نامه عمليات بيت المقدس

شهر اصفهان در روز دوازدهم فروردين‌ماه سال 1339 ميزبان کودکي مهربان و زيبا به نام مجيد بود. مجيد در سايه‌ي زحمات پدر و مهر مادر، بزرگ شد. پورمعراج در سن 7 سالگي به آموختن علم پرداخت. دانش‌آموز دوره‌ي دبيرستان بود که با آرمان‌هاي امام (ره) آشنا شد و با شرکت در تظاهرات‌ها از امام (ره) حمايت نمود. وي بعد از اخذ مدرک ديپلم در رشته‌ي فيزيک دانشگاه تهران ادامه تحصيل داد. با پيروزي انقلاب در انجمن اسلامي دانشگاه؛ به فعاليت پرداخت و در جلسات درس استاد مطهري حضور يافت.
مجيد در زمان کشف لانه‌ي جاسوسي همراه ديگر دانشجويان در اين مکان حاضر شد و بعد از تعطيلي دانشگاه‌ها به اصفهان بازگشت و در سپاه‌ پاسداران استخدام گرديد.
پورمعراج با شروع جنگ، قدم به عرصه‌ي ايثار نهاد و بر اثر اصابت ترکش دست و پهلويش مجروح شد، 4 ماه تلاش کرد تا عصب‌هاي دستش را به کار اندازد تا بتواند در عمليات فرمانده کل قوا _ خميني روح الله (ره) _ شرکت کند. سرانجام نيز در همين عمليات و در جبهه دارخوين بر اثر اصابت گلوله به قلب در سنّ 21 سالگي در تاريخ 21/3/1360 به شهادت رسيد. 4 ماه بعد همزمان با عمليات ثامن‌الائمه (ع) و پاک‌سازي منطقه، پيکرش را يافته و در اصفهان به خاک سپردند.

منبع:مطالب ارسالي از دانشگاه تهران  

حميد پورملکي در روز نهم اسفندماه سال 1347 در شهر مشهد مقدس در خانواده‌اي مذهبي ديده به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را در آغوش خانواده سپري کرد و راهي هنرستان سيدجمال الدين اسدآبادي شد. در مدت تحصيل در هنرستان از شاگردان ممتاز بود.
وي کوچک‌ترين فرزند خانواده و مورد لطف و محبت اعضاي خانواده قرار داشت. پس از پيروزي شکوهمند اسلامي علاقه‌ي زيادي به امام پيدا کرد و رساله‌ي ايشان را مطالعه نمود. از سال 1363 به عضويت بسيج مسجد محل درآمد و از طريق خطاطي به بسيج کمک مي‌کرد.
يک بار در سال 1363 از طريق هلال‌احمر عازم جبهه‌هاي نبرد شد اما به دليل بيماري پدر مراجعت نمود و مجدداً در سال 1364 از طريق ستاد پشتيباني جنگ جهاد خراسان عازم جبهه شد و به عنوان خطاط در مناطق عملياتي در خدمت رزمندگان اسلام بود.
وي در تاريخ 24/10/65 در منطقه‌ي کربلاي 5 بر اثر اصابت خمپاره، بدنش پاره‌پاره و در سنّ 18 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.
مزار پاکش در گلزار شهداي مشهد قرار دارد.

منبع:كتاب جهادسازندگي خراسان در دفاع مقدس صفحه 202

الياس پورملکي در اول تيرماه سال 1306 در خانواده‌اي عشاير و مذهبي به دنيا آمد. پورملکي در آن زمان با عزيمت نمودن به عراق و ديگر کشورها از جمله ترکيه به مکتب‌خانه رفته بود و از نعمت سواد بهره‌مند بود. الياس پس از پيروزي انقلاب اسلامي با تشکيل انجمن‌هاي اسلامي در روستاي خود فعاليت داشت. در آغاز جنگ تحميلي نيز همراه ديگر مردم ملکشاهي در منطقه گردل با دشمن بعثي به مبارزه پرداخت. سرانجام در تاريخ 16/8/1366 در منطقه کنجانچم در اثر برخورد با مواد منفجره در سن 60 سالگي به شهادت رسيد. از او 11 فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب لاله هاي افروختني   -  صفحه: 94

حشمت پورمند در سال 1344 در روستاي هرمزآباد مهران متولد شد. او دوران تحصيلات پايه ابتدايي را با موفقيت پشت سر گذاشت. دوران راهنمايي ايشان با پيروزي انقلاب اسلامي مصادف شد. با شروع جنگ تحميلي پورمند در بسيج نواحي مقاومت حضوري فعال داشت. ايشان در پشت جبهه نيز فعاليت‌هاي زيادي در راستاي خدمت به رزمندگان ارائه کرد. تا اين که در سال 1362 بر اثر بمباران هوايي دشمن به مردم بي‌گناه مظلومانه در سن 18 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:كتاب لاله هاي افروختني   -  صفحه: 96

حسن پورمند در سال 1346 در خانواده‌اي مؤمن در روستاي هرمزآباد مهران ديده به جهان گشود. او از همان دوران کودکي از استعداد خوبي برخوردار بود. ايشان تحصيلاتش را تا پايه دوم راهنمايي سپري کرد، با آغاز جنگ تحميلي و اشغال شهر مهران، حسن با همراه خانواده‌اش به ايلام مهاجرت کردند و موفق شد تا سال سوم مقطع متوسطه در استان ايلام به ادامه‌ي تحصيل بپردازد. ايشان به لحاظ عشق فراوان به جبهه در سال 1365 درس را ناتمام گذاشته و عازم اين مکتب شد. همچنين پورمند مدت 13 ماه در ميادين نبرد جانفشاني کرد که يک بار نيز در هنگام بمباران هوايي ايلام در اردوگاه شهيد بهشتي به شدت مجروح شد، تا اينکه سرانجام در تاريخ 23/8/1366 در منطقه جنگي قلاويزان شب هنگام مجروح و در سن 20 سالگي به ديدار معبودش شتافت.

منبع:كتاب لاله هاي افروختني   -  صفحه: 99

يکم آذرماه سال 1339 آغاز حيات حسين بود، از لحظه‌اي که چشمانش را به روي هستي گشود با فقر و رنج آشنا شد اما تحت تعليمات عالمانه پدر به رحمت خدا اميد بست و با شوق قدم در راه سيد شهيدان امام حسين (ع) نهاد تا هيچ گاه در مقابل ظلم سکوت نکند هنوز کودکي بيش نبود که پدرش را از دست داد به ناچار در تابستانها به کار پرداخت تا بخشي از هزينه زندگي خود را تأمين نمايد، تحصيلاتش را تا سال سوم دبيرستان در زادگاهش دزفول به پايان رساند سپس به استخدام ارتش درآمد تا اينکه قيام امام امت به اوج خود رسيد، حسين عاشقانه دل به روح‌الله بست و چون مريدي شيفته همگام با ملت ايران فرياد الله‌اکبر و درود بر خميني سر داد.
با آغاز جنگ تحميلي عراق بر عليه ايران پورمنگل شجاعانه به ميدان نبرد شتافت دفاع از حريم کشور و کيان ايران اسلامي برايش مهمترين هدف بود .در آخرين ديدار به مادربزرگ خود گفت:«مادر من ديگر برنمي‌گردم» سرانجام اين سرباز دلاور در تاريخ 24/7/1359 در آستانه عيد قربان در سن 20 سالگي خرمشهر را به خون خويش مزين ساخت و به ديدار حق شتافت.

منبع:كتاب شهداي دزفول صفحه 21

پورمهر در سال 1316 در آغوش پرمهر مادر جاي گرفت و از او فرامين دين اسلام را آموخت. هنوز كودكي بيش نبود، كه عشق اهل‌بيت (ع) در جانش ريشه كرد و او را با فرهنگ ايثار آشنا ساخت.
اسماعيل كم‌كم به خيل كثير ياوران امام (ره) پيوست و سلاح بر دوش به جنگ با متجاوزين عراقي پرداخت. وي سرانجام در سال 1359 در حالي‌كه 43 سال داشت، از خاك منطقه‌ي تكاپ در كردستان به ملكوت آسمان پر كشيد.

منبع:مجله‌ي اوج

عليرضا پورمهرابي در سال 1336 شمسي ديده به جهان گشود، 6 سال بيشتر نداشت مادرش دچار بيماري رواني شد و 4 فرزند خود را رها کرد ،عليرضا در همان سنين کودکي از وجود مادر محروم شد ولي حمايت پدر و ديگر نزديکان باعث پرورش صحيح عليرضا و ساير خواهران و برادران وي شد. تحصيلات خود را با وجود مشکلات فراوان تا پايان مقطع ابتدايي به پايان رساند، با اوج‌گيري مبارزات انقلابي بر عليه رژيم او نيز در صف مبارزان روح‌الله (ره) قرار گرفت و در تظاهرات خياباني و توزيع و پخش اعلاميه‌هاي امام نقش فعال و مستمري داشت .پس از پيروزي انقلاب اسلامي در مهرماه سال 1359 به خدمت سپاه پاسداران درآمد، پس از مدتي داوطلبانه عازم جبهه‌هاي جنگ تحميلي شد ،يک ماه پس از حمله دارخوئين براي مرخصي به اصفهان آمد و پس از چند روز دوباره به جبهه اعزام شد و در حمله طريق‌القدس شرکت کرد.در اين حمله به ضرب گلوله مزدوران ارتش بعث عراق در جبهه بستان مورخ 8/9/1360 در سن 24 سالگي شربت شيرين شهادت را نوشيد.

منبع:كتاب اسوه‌هاي شهادت در اصفهان صفحه‌ي 372

سيداحمد پورموسويان در ماه محرم سال 1340 به دنيا آمد. از همان دوران کودکي در کلاس‌هاي قرآن و اصول عقايد شرکت داشت. پس از پايان تحصيلات، با شرکت در امتحانات ورودي دانشگاه در رشته علوم سياسي دانشگاه تهران پذيرفته شد. او از چهره‌هاي فعال در جنبش دانشجويي بود. در دوران قبل از انقلاب در سال 1355، در جلسات مذهبي و مخفي تفسير قرآن، هم چنين مسائل سياسي و اجتماعي شرکت فعال داشت. او در تمام صحنه‌هاي انقلاب حضوري تأثيرگذار داشت. از روزهاي اول جنگ در سوسنگرد، هويزه، بستان و خرمشهر حضور يافت و سرانجام در تاريخ 13/11/1365 در عمليات کربلاي 5، در شلمچه، در سن 25 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:كتاب از ستاره تا خورشيد جلد 2   -  صفحه: 225

در دلم آشوبي برپاست. توان ايستادن ندارم. نه مي‌توانم دل بکنم از پيکرت و نه مي‌توانم تو را اين‌گونه ببينم. رويم را بر مي‌گردانم تا لحظه‌ي خاک‌سپاريت را نبينم.
احساس مي‌کنم گلزار شهداي صفي‌آباد دور سرم مي‌چرخد. دلم نمي‌آيد تنهايت بگذارم. سال 1336 در کوتيان چشم گشودي. تو، علي‌رضاي 25 ساله‌ي من بودي که دليرانه جنگيدي و خونت را به پاي درخت اسلام ريختي. تو، علي‌رضاي 25 ساله‌ي من بودي که عمليات رمضان خاطرات حضور تو را با افتخار پيش خود مرور مي‌کند و مغرورانه 28/4/1361 روز شهادتت را به ياد مي‌آورد.
بچه‌ها، حال و هواي خاصي داشتند و تو مضطرب از رسيدن و نرسيدن، مي‌جنگيدي. روز وصال تو، روز فراق ما بود. تو با خدا ملاقات کردي و ما با پيکرِ پاک تو، پيکر پاکي که هزار حرف نگفته داشت.
خوش به حال شلمچه، خوش به حالش که تو را موقع شهادتت در آغوش کشيد؛ خوش به حالش که هر لحظه مي‌ديدت. هزار بار آرزو کردم کاش جاي شلمچه بودم. کاش جاي خاکش بودم و تو را در بر مي‌گرفتم. اما ...
انگار تمام شد. تو را به خاکِ سرد گلزار شهداي صفي‌آباد سپردند تا گرمابخشش شوي و مرا به درد دوري تو سپردند تا تحمل کنم و به اين دل خوش باشم که آن دنيا انشالله شفيعم مي‌شوي.

منبع:كتاب سبك بالان ساحل ها صفحه 48