ليست شهداي تفحص

ابراهيم در سال 1355 هجري شمسي در ميان خانواده‌اي مؤمن و متعهد در شهر تبريز چشم به جهان گشود. يازده بهار بيشتر از عمر پربارش نگذشته بود كه رهسپار منطقه‌ي عملياتي بيت المقدس 2 گشت. او دوران كودكي و نوجواني را در كنار بچه‌هاي مسجد محل سپري كرد و براي انجام حركتي اسلامي به عضويت انجمن اسلامي مدرسه درآمد. ابراهيم پس از پايان دوره‌ي راهنمايي به دبيرستان «مكتب الحسين (ع)» سپاه رفت و زحمات بسياري را جهت برگزاري كنگره سرداران شهيد آذربايجان، طرح تابستاني سال 1373 و پادگان آموزشي 8 شهيد قاضي طباطبايي لشگر كشيد. احمد پوري فعالي به دليل عشق به اباعبدالله (ع) در تمام عزاداري‌هاي امام حسين (ع) شركت فعال داشت و هميشه با تشكيل كلاس‌هاي سخنراني اساتيد و پخش فيلم در مساجد جوانان را از خطر تهاجم فرهنگي دور مي‌كرد. عشق او به رزمندگان جبهه باعث شد به عنوان يك نيروي فعال پايگاه مقاومت مسجد حضرت علي (ع) كار خود را آغاز نمايد و هم‌چنين به ياري گروه تدوين تاريخچه «لشگر 31 عاشورا» برود. ابراهيم در سال 1374 همزمان با سالگرد ارتحال حضرت امام (ره) به همراه كاروان عاشقان روح الله (ره) از لشگر 31 عاشورا با پاي برهنه صدها كيلومتر راه را پياده به حرم رفت و پس از بازگشت با اصرار فراوان به گروه تفحص پيوست و راهي منطقه عملياتي «فكه» شد. سرانجام ابراهيم احمد پوري فعالي زماني كه در منطقه عملياتي والفجر 1 در دماي 50 درجه در ساعت 12 ظهر مشغول جست و جوي پيكر مفقودين جنگ بود، در تاريخ 7/4/1374 در فكه درسن 19 سالگي بر اثر انفجار نارنجك پوسيده‌اي به شهداي گلگون كفن جنگ تحميلي پيوست. پيكر معطر ابراهيم در حالي كه انگشتان دست و پاي راستش قطع شده بود، در گلزار شهداي وادي رحمت تبريز آرميد تا روحش در آسمان‌ها به جست و جوي شهيدان اسلام برود.

منبع:كتاب زائر   -  تاریخ:  0, ,

غلام‌حسين بهارشاهي، فرزند محمد، در سال 1348 در روستاي «مهديه» از توابع شهر خوسف، در خانواده‌اي کشاورز ديده به جهان گشود. تحصيلات خود را تا سال اول دبيرستان ادامه داد.
در سال 1365 براي گذراندن دوره‌ي سربازي به خدمت ارتش درآمد. سپس به ميدان‌هاي نبرد حق عليه باطل اعزام شد. او در بيست و هفتم آبان‌ماه سال 1373 هنگام جستجوي اجساد متبرک شهدا، بر اثر برخورد با مين در سن 25 سالگي به درجه رفيع شهادت نايل آمد.
پيکر پاکش پس از تشييع در شهرستان بيرجند براي خاکسپاري به زادگاهش انتقال يافت.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد1   -  تاریخ:   , , , -  صفحه: 110

مجيد در آغازين روز بهار سال 1346 در تهران به دنيا آمد. از کودکي بسيار ساکت و صبور بود. در خيابان صفاري مسجدي واقع شده است به نام مسجد لرزاده؛ او همان‌جا با دوستان هم‌مراش آشنا شد و همراه با آنان در برنامه‌هاي آن‌جا شرکت مي‌کرد. بعد از انقلاب او تولّدي ديگر يافت. در 11 سالگي در اولين روزهاي حضور رهبر کبير انقلاب در کشورش، ايشان را ملاقات کرد و به واسطه‌ي نور معنوي اين ديدار تا آخرين دقايق عمر پربارش قلبي سرشار از نور و معرفت يافت.
مجيد در سال 1358 در بسيج ثبت‌نام کرد. سال 1359 و 1360 با اوج‌گيري فعاليت و درگيري‌هاي منافقانه‌ي گروهک‌هاي ضدانقلاب در مدارس و دانشگاه‌ها با آن‌ها به مقابله برخاست و از مرام و انقلاب خويش با علاقه و غيرت تمام دفاع کرد. تا اين‌که جنگ تحميلي آغاز شد. در سال‌هاي اوليه به علت نرسيدن به سنّ مناسب و کافي جهت نبرد، صبوري پيشه ساخت اما به محض رسيدن به سنّ قانوني به پادگان امام حسين (ع) شتافت و دوره‌ي آموزشي را گذراند و در عمليات والفجر مقدماتي شرکت جست تا سال 1367 که در عمليات الغدير شرکت کرد.
با اتمام جنگ لباس سبز سپاه پاسداران را بر تن کرد تا عشق و علاقه‌ي خود را به حضرت امام (ره) اثبات نمايد. در سال 1369 در سرکوب عمليات ضد انقلابيون در سردشت شرکت کرد و مجروح شد. تا اين‌که در سال 1370 اولين سفر مقدس خود را جهت يافتن پيکر مطهر شهدا در خاک عراق آغاز کرد و توانست پيکر متبرک بسياري از شهدا را بازگرداند. چند سال بعد در سال 1375 براي دومين بار به جست و جوي پيکر شهدا رفت تا اين‌که در سومين مرتبه به سوي نور پر کشيد. فرمانده‌ي گروه تفحص مفقودين لشکر 27 محمد رسول الله (ص) در تاريخ 17/7/1380 ساعت 11 صبح در منطقه‌ي فکه بر اثر انفجار مين والمري در سنّ 34 سالگي به شهادت رسيد.
مزار پاکش در بهشت زهرا (س) قرار دارد. از او 2 فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب حيات جاويد جلد1   -  تاریخ:   ,

خانواده «تشت زرين» از سلاله سادات در سال 1351 به تولد «سيد امير» بار ديگر سبزپوش شد. دوران كودكي را با علاقه به نماز و روزه به توشه تقوي مزين ساخت و كسب علم را تحقق بخش حديث «اطلبوالعلم من المهد الي اللحد» ساخت. سن كم او در زمان جنگ، مانعي در اذن دخول به خط بزم عاشقان بود ولي عشق به حضور، چون آرزويي بزرگ، روح او را متلاطم نگه داشت. دوران جنگ تمام شد و امير با ديپلم رياضي در رشته مهندسي نساجي دانشگاه قبول شد. او براي خانواده‌هاي بي‌بضاعت پول جمع كرده، براي دختران جهيزيه و براي پسران بساط عروسي فراهم مي‌ساخت. سيد امير با نشان دادن كتاب و عكس از شهدا به خانواده، اهميت فعاليت عده‌اي در گروه تفحص را نمايان كرد و خود با درك انديشه‌هاي والاي بسيجيان پا در اين ميدان امتحان نهاد و علي‌رغم برخورداري از برخي تنعمات زندگي و وجود مقتضيات سني با تحصيل در دانشگاه «جستجوگران نور»، شيريني دل‌چسب دنيا را به اهل دنيا سپرد و ماندن در صف عاشورايي امام عشق را لبيك گفت. او هر چند جنگ را نديده بود اما سخن از جبهه، آتش به دلش مي‌افكند. بوي عطر شهادت را از پيكرهاي تكيده‌ي شهدا مي‌گرفت و راه بهشت شهدا را يافته بود و گله از ماندش داشت، اشك‌هايش مرحم زخم‌هاي شهيدان بود تا اين‌كه در 27/5/ 1375 در منطقه عملياتي والفجر يك (فكه ) نداي «ارجعي الي ربك » را لبيك گفت و به افلاكيان پيوست.

منبع:كتاب گل معراج   -  تاریخ:   , , ,

روز هفتم دي‌ماه سال 1354 خانواده حيدري صاحب فرزندي شدند، نامش را علي‌رضا نهادند. از همان کودکي به معارف اسلامي عشق مي‌ورزيد و از آن‌جا که خدا صداي خوبي به او داده بود، با شوق زيادي به مداحي اهل‌بيت (ع) رو آورد و در مدرسه براي بچه‌ها از مصائب اهل‌بيت (ع) مي‌گفت. تحصيلات خود را تا اول راهنمايي ادامه داد و پس از آن مشغول به کار شد.
دوران نوجواني را در سال‌هاي جنگ گذراند سال‌هايي که او را هرچه بيشتر با هدف متعالي اسلام و جواناني که خون خود را فداي آرمان‌هاي مقدس جمهوري اسلامي مي‌‌کردند آشنا نمود. پس از مدتي براي خدمت مقدس سربازي عازم دوکوهه شد. او که محل اصلي خدمتش واحد لجستيک لشگر 27 محمدرسول‌الله (ص) در پادگان دوکوهه بود هربار که همراه با برادران تفحص براي انجام کاري به فکه مي‌رفت مصرانه از آنان خواهش مي‌کرد مانند آنان تفحص‌گر شود. او سرانجام موفق شد به عضويت گروه تفحص لشگر درآيد در روز نهم فروردين ماه سال 1371 در حالي‌که مشغول جستجو و تفحص پيکر پاک شهدا بود در ارتفاعات 146 منطقه فکه، در منطقه عملياتي والفجر1 سرباز 17 ساله مخلص لشگر اسلام به علت انفجار مين والمري، قباي سرخ شهادت را پوشيد و به خيل عاشورائيان کربلاي فکه پيوست. پيکر پاکش در قطعه 27 بهشت زهرا (س)‌ در خاک خفته است.

منبع:بروشور معبر تنگ شماره 5   -  تاریخ:   , , -  شماره مجله: 5

در اسفند ماه سال 1347 نوزادي به نام سعيد كانون پر مهر خانواده را گرما بخشيد. خردسال بود كه به بيماري سختي دچارشد. مادر كه بي‌تاب شده بود به غنچه‌ي نشكفته‌ي اهل بيت حضرت علي اصغر(ع) توسل يافت و شفاي فرزند را طلبيد. سعيد كودكي آرام و شاداب بود. روح پرتلاطمش در امواج خروشان انقلاب قرار گرفت و به ساحلي آرام رسيد. به دنيا و ظواهر آن تمايلي نداشت و به شركت در مجالس مذهبي علاقه‌مند بود و حضور در تشييع جنازه شهدا را بر خود فرض مي‌دانست. سعيد در سال 1361 عضو پايگاه بسيج شهيد مطهري شد و هم‌زمان نيمكت تحصيل را رها كرده و دانش‌آموز مدرسه‌ي عشق گشت. او تا سال 1367 در تسليحات لشگر 27 محمد رسول‌الله و سپس در گردان حمزه سيد‌الشهدا به نبرد با دشمن مشغول بود. شاهدي در اكثر عمليات‌ها حضور داشت و 5 بار مجروح شد. در جريان عمليات كربلاي5 و مرصاد از ناحيه بازو و شكم و پا جراحات شديدي برداشت.
پس از اتمام جنگ جهاد اكبر را آغاز نمود. درشب ولادت مولاي متقيان علي(ع) سال 1369 هيئت عشاق‌الخميني را تأسيس كرد و خود اداره آن را بر عهده گرفت. دو سال بعد طبق سنت نبوي ازدواج كرد و براي فرزند شهيد رضا مؤمني (محمدرضا مؤمني) پدري مهربان شد. سعيد شاهدي در همان سال وارد كميته تفحص شد و با عنوان تخريبچي به جستجوي پيكر پاك شهدا پرداخت. سرانجام در روز دوم دي‌ماه سال 1374،‌ در ارتفاعات 112فكه بر اثر انفجار مين جام شهادت را نوشيد و گرد يتيمي بر چهره‌ي فرزندش محمد صادق نشست و محمدرضا مؤمني بار ديگر از سايه پر مهر پدر محروم گشت.

منبع:پرونده شهيد در گروه تحقيقاتي شهيد شاهدي   -  تاریخ:   , , ,

جلال در سال 1351 هجري شمسي در روستاي «آق تپه نشر» از توابع شهرستان همدان چشم به جهان گشود. دوران كودكي را در روستا سپري كرد و در سن شش سالگي به شهر همدان مهاجرت نمود. پانزده سال بيشتر نداشت كه براي گذراندن آموزش‌هاي نظامي به پادگان قهرمان شهر رفت ولي پس از اتمام دوره مسئولان به علت كمي سن از اعزام او به جبهه جلوگيري كردند. جلال پس از اخذ مدرك ديپلم و انجام خدمت سربازي در امتحانات ورودي دانشگاه شركت نمود. سپس از طرف نمايندگي جستجوي مفقودين ستاد كل نيروهاي مسلح به قرارگاه غرب مستقر در ايلام و از آن‌جا منطقه سومار اعزام شد. شعباني بار ديگر براي شركت در مرحله دوم امتحانات ورودي دانشگاه به همدان بازگشت. (1) وي مدتي بعد مجدداً در جبهه حاضر شد. او مدت‌ها در نيمه شب ميهمان مزار شهدا در باغ بهشت [گلزار شهداي همدان] بود. با آنان صحبت مي‌كرد و مي‌خواست واسطه اجابت دعايش شوند. سرانجام موعد وصال فرا رسيد و جلال شعباني، بسيجي و سرباز 23 ساله آيت الله خامنه‌اي در ظهر روز پنج شنبه مورخ30/6/1374بر اثر انفجار مين در منطقه «قلاويزان» به عرشيان پيوست.
پيكر خونين و پاره پاره جلال در حالي كه فقط دست راستش سالم بود، بدون سر، با سينه‌اي سوراخ و دست و پايي قطع شده در گلزار شهداي همدان (باغ بهشت) به خاك سپرده شد تا همه بدانند درهاي آسمان هنوز باز است.
1-وي در رشته حسابداري دانشگاه پذيرفته شد.

منبع:كتاب پرواز دل   -  تاریخ:  0, ,

ارديبهشت ماه سال 1347 كه شكوفه‌هاي بهاري در چهلمين شب شهادت دومين پسر حضرت فاطمه (س) خلعت ماتم بر تن كرده بودند، صداي گريه غنچه نوشكفته‌اي به نام «حسين» در فضاي خانه پيچيد، او دوران كودكي را در خانواده‌اي پر محبت همراه برادرانش با بازي هاي كودكانه سپري كرد. صابري هميشه مؤدب و بسيار تيز هوش بود و به فراگيري علم علاقه زيادي داشت. اوبا اوج گيري مبارزات مردمي عليه رژيم ستم‌شاهي هم‌پاي ديگر اقشار مردم در تظاهرات و راهپيمائي‌ها با عشق به امام خميني حضور پيدا مي‌كرد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي در 14 سالگي به عضويت بسيج پايگاه مسجد امام حسين (ع) درآمد . شب‌ها در سنگر مسجد به پاسداري مشغول بود و در اين پايگاه الهي حضوري چشم‌گير داشت تا جايي كه چند بار توسط منافقين مورد تهديد و تعقيب قرار گرفت ولي اين امر نمي توانست مانعي در حركت او ايجاد كند. با شروع جنگ تحميلي، مدت 3 ماه دوره آموزشي را در پادگان گذراند و راهي كردستان شد در اولين مأموريتش در پاوه هنگام مبارزه با اشرار از ناحيه سر مجروح شد و پس از بهبودي دوباره سوداي سفر به ديار دوست نمود. حسين با شركت در عمليات‌هاي مختلف از جمله كربلاي 5 و كربلاي 8 در منطقه حلبچه به خيل جانبازان شيميايي پيوست. او در دوران دفاع مقدس به عنوان تيربارچي ، تك تيرانداز، تخريب‌چي و در قسمت‌هاي مختلف توپ‌خانه (توپ 106) و پدافند حضوري عاشقانه‌اي داشت.
پس از جنگ و بعد از شهادت دومين برادرش عباس كه يكي از اعضاء گروه تفحص بود در كميته جستجوي مفقودين جنوب به عنوان مديريت داخلي قرارگاه مشغول به خدمت شد. هنوز يازده ماه بيشتر از فعاليتش نمي‌گذشت كه در تاريخ 28/3/76 دقيقاً يك‌سال پس از عروج خونين برادرش هنگامي كه 7 روز به شب اربعين و سالگرد تولدش مانده بود، در ماه صفر، بار بر بست و بر اثر انفجار مين «والمري» در منطقه «فكه» اجر صابران را دريافت كرد و مزارش در قطعه «40 بهشت زهرا» دارالشفاي آزادگان شد.

منبع:كتاب درد نوشان بلا   -  تاریخ:   , ,

در هشتمين روز از فصل پاييز غنچه بهاري ديگري در خانواده‌ي «صابري » به نام «عباس» شكفته شد. هنوز چند ماهي از تولدش نگذشته بود كه در فصل بهار، خزان بيماري او را روانه بيمارستان كرد ولي با كرامت حضرت ابوالفضل (عليه السلام) شفا يافت. او از همان دوران كودكي و در سن 4 سالگي نفرتي عميق نسبت به خاندان پهلوي داشت تا حدي كه بر روي عكس پسر شاه پا مي كوبيد و مي گفت: اين شاه نمي شود! او مبارزي كوچك بود كه در سنگر انقلاب رشد كرد و بعد از پيروزي انقلاب اسلامي وارد مدرسه شد و هميشه با صوت داوودي‌اش بر سر صف هنگام صبح قرآن مي خواند. عباس از سال 1363 در بسيج مسجد نارمك شروع به فعاليت كرد و در سن 13 سالگي قامت به لباس زيباي بسيج آراست و با تغيير سال تولدش در شناسنامه و ارايه رضايت نامه‌اي به امضاي برادرش«حسن» عازم جبهه شد و در عمليات آبي – خاكي در منطقه فاو عراق شركت نمود. وي به مسائل اسلامي و انجام فرامين ديني اهميت زيادي مي داد و با روحيه و ايماني عالي همه كارها را فقط براي رضاي خدا انجام مي داد و دوست نداشت كسي از كارهاي او باخبر شود، حتي زماني كه بر اثر بمباران شيميايي دشمن در شهر فاو مجروح شد به كسي اطلاع نداد. او با توجه به حضور در ميدان‌هاي نبرد توانست ديپلم رياضي را با موفقيت دريافت كند . وي در طول مدت جنگ در عمليات‌هاي مختلف با عنوان بسيجي با سمت تخريبچي و بي سيم چي شركت داشت و بعد از جنگ نيز با حضور در عمليات‌هاي برون مرزي ، بحران خليج فارس و عضويت در كميته جستجوي مفقودين هميشه در جستجوي شهداء چون عاشقي دل‌سوخته در تمناي شهادت بارها روانه بيابان‌هاي قلاويزان، فكه، طلائيه و شملچه شد تا محبت الهي را در دل خود به جايي برساند كه به وصال حضرت دوست دست يابد، او پيوسته دعا مي كرد تا به برادر شهيدش«حسن» بپيوندد. عباس كه هميشه آرزو داشت در محرم شهيد شود، سرانجام در روز هفتم محرم مصادف با 5/3/1375 براي پيدا كردن شهدا در كانالي معروف به «والمري» مشغول به كار شد و پس از لحظاتي، كربلا لبريز عطر ياس شد، نوبت جانبازي عباس بود و او هم‌چون مولايش ابوالفضل العباس(عليه السلام) با دست و پاهاي قطع شده و صورتي در داغ شقايق سوخته بر اثر انفجار مين در منطقه عملياتي والفجر يك (فكه) به وصال حق رسيده و از چشمه شهادت جرعه اي نوشيد. او در جستجوي پيكر شهدا بود كه در جوار آن ارواح طيبه مأوا گرفت.

منبع:كتاب درد نوشان بلا   -  تاریخ:   , , ,

در سال 1346 در نجف آباد اصفهان محمود پا به عرصه هستي نهاد. دوران شيرين كودكي را در كانون پر مهر خانواده گذراند و از همان ابتدا با مسجد و مجالس مذهبي آشنا شد. روح و روانش را با تلاوت قرآن صيقل داد. خورشيد انقلاب درخشيد و محمود نوجواني‌اش را در سايه نظام جمهوري اسلامي آغاز كرد. سيزده ساله بود كه وارد بسيج شد و به فعاليت‌هاي فرهنگي پرداخت.
دو سال بعد در سال 1362 دفاع از اسلام و كيان ايران را سرلوحه‌ي زندگي خويش قرار داد، لباس سبز سپاه پوشيد و همراه برادرش عازم جبهه‌هاي حق عليه باطل شد. او تا پايان جنگ در جبهه و در عمليات‌هاي مختلف حضور داشت. در جريان عمليات والفجر 4 و كربلاي 5 مجروح شد.
محمود طبق سنت حسنه نبوي در سال 1368 با بانويي مؤمنه ازدواج كرد كه ثمره‌ي اين زندگي مشترك يك فرزند به نام زينب مي‌باشد.
پس از پايان جنگ در آذرماه سال 1369 به عنوان تخريبچي وارد گردان تفحص شد. مدتي بعد نشان لياقت دريافت كرد و مسئوليت «فرمانده تخريب» به وي داده شد. محمود از سنگر تحصيل غافل نشد و در سال 1374 موفق به اخذ مدرك ديپلم شد. اين عاشق وارسته بندهاي تعلق را از روحش گشود و در دوم دي‌ماه سال 1374، ارتفاعات 112 شمال فكه را با خون خويش مزين نمود و روحش در عرش ميهمان ملائك گشت.

منبع:پرونده شهيد در گروه تحقيقاتي فتح الفتوح   -  تاریخ:   , ,

علي (امير) در سال 1343 در روز هفدهم صفر ماه قمري در تهران پا بر خاک نهاد، تحصيلاتش را تا پايان دوره راهنمايي ادامه داد، با آغاز جنگ تحميلي به عضويت بسيج مسجد درآمد و با شوري وصف‌ناشدني به فعاليت مذهبي پرداخت. تابستان سال 1361 هم‌زمان با شروع عمليات رمضان در هفده سالگي به جبهه رفت و کارش را در گردان تخريب لشگر 27 محمدرسول‌الله (ص) آغاز نمود. در عمليات والفجر مقدماتي همراه گردان حنظله به منطقه فکه رفت و از ناحيه دست مجروح شد. در عمليات والفجر 8 براي هميشه پايش را از دست داد و با وجود 70 درصد جانبازي (شيميايي، موجي، قطع پا و 25 ساچمه در دست) باز هم از ميهن اسلامي دفاع نمود. او در سال 1367 با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد، علي به علت علاقه به نظام مقدس جمهوري اسلامي به عضويت نهاد مقدس سپاه درآمد و توانست با تلاش بسيار مدرک ديپلم خود را دريافت نمايد.
محمودوند در سال 1371 بعد از شهادت سيدعلي موسوي به ياري برادران گروه تفحص شتافت و 8 سال در ميان خاک هاي تفتيده جنوب براي يافتن پيکر شهدا تلاش نمود، به طوري که دو مرتبه پاي مصنوعي خود را بر اثر کار زياد از دست داد، فرمانده‌ي دلير گروه تفحص لشگر27 محمدرسول‌الله (ص) سرانجام در تاريخ 22/11/1379 در منطقه فکه بر اثر انفجار مين در جرگه شاهدان قرار گرفت. علي در سن 36 سالگي تنها پسرش عباس را که نابينا و فلج بود، به همراه دخترش در نزد ما به يادگار گذاشت. پيکر پاکش را در قطعه 27 بهشت‌زهرا طبق وصيت او به خاک سپردند.

منبع:ويژه نامه مؤسسه فرهنگي عاشورا   -  تاریخ:   , ,

سال 1346بود، عطر ياس فضاي خانه را پر کرده بود. خانواده‌ي موسوي در تهران در انتظار تولد کودکي از سلاله زهراي اطهر بودند، سيدعلي که چشم گشود، آشنايان غرق در شادي شدند. دوران کودکي براي سيد علي سرشار از شادي‌هاي کودکانه بود. دانش‌آموز سال دوم راهنمايي بود که عشق امام چنان وجود مشتاقش را در بر گرفت، که با دست‌کاري شناسنامه برادر بزرگترش که قبل از تولد او جان سپرده بود، در 13 يا 14 سالگي برگه اعزام به جبهه را دريافت نمود. و به سوي جبهه شتافت، ميعادگاهي که ذره ذره وجودش را به سوي خود فرا مي‌خواند. سيد علي از سال 64-1363 لباس سبز سپاه پاسداران را بر تن کرد، و در گردان تخريب لشگر 27 محمد رسول‌الله (ص) مشغول شد، در همان گردان نيز هنگام پاک‌سازي ميدان مين بر اثر انفجار انگشت شصت خود را از دست داد، و ترکشي نيز در پايش يادگار داشت. جنگ به پايان رسيده بود، اما آشوب درون سيد علي را آرامشي نبود، بايد کمبودها را جبران مي‌کرد، سپس درمجتمع رزمندگان در طي دوسال تحصيل ديپلمش را در رشته ادبيات و علوم انساني گرفت. مسجد بقية‌الله و هيئت محبان‌الزهرا (س) از مراکز فعاليت او بودند. سيدعلي در سال 1370 ازدواج کرد، و در همان سال نيز با گروه تفحص آشنا شد و به اين گروه پيوست و به اطراف ارتفاعات 146فکه در منطقه عملياتي والفجر1 اعزام شد، و سرانجام نيز در نهمين روز از فروردين ماه سال 1371 در ايام ماه مبارک رمضان در سن 25 سالگي هنگام جستجوي پيکر شهدا بر اثر انفجار مين و اصابت ترکش به ريه به آرزوي ديرينه‌اش رسيد و به آسمان پر گشود. پيکر پاک او را در بهشت‌زهراي تهران در قطعه 53 به خاک سپردند.

منبع:پرونده شهيد در گروه تحقيقاتي فتح الفتوح   -  تاریخ:   , ,

سال ها از دفاع دليرانه امت اسلام در مقابل تجاوزگران بعثي مي‌گذشت، اما هنوز سرزمين ايران آغشته به خشم و نفرت بعثيان است. هنوز هم يلان صف‌شکن ايران اسلامي در جست و جوي پاره‌هاي پيکر عزيزانشان در خاک هاي شلمچه مي‌گردند تا نشاني از آن يوسف گمگشته به دست آورند.
محمدرضا نيز در جرگه‌ي آناني بود که به شوق شاد کردن مادري دلسوخته که سال‌ها در انتظار فرزندش چشم به در دوخته بود، راهي ديار جنوب شد و همراه تکاوران لشگر 58 ذوالفقار نيروي زميني ارتش به منطقه مهران رفت و سرانجام در جست و جوي گل گم شده‌‌ي مادري پير در روز دوم آبان‌ماه سال 1382 جان به جان آفرين تسليم کرد محمدرضا آن روز مأمور پاکسازي ميدان مين بود و در اثر سانحه انفجار به علت شدت جراحات وارده به شهادت رسيد. مزار پاکش در امامزاده عقيل اسلامشهر قرار دارد.

منبع:روزنامه كيهان   -  تاریخ:  1382/8/7,