محلول های محافظ یا نگهدارنده گل ها

عمر گل های بریده، از یک سو مرتبط با شرایط درونی گیاه، مثل رقم آن، و از یک سو مرتبط با شرایط بیرونی، مثل زمان برداشت گل است. به کمک محلول های محافظ هم می توان گل بریده را مدت بیشتری نگهداری کرد.

تعریف محلول محافظ: محلول هایی هستند که باعث مقاوم سازی گیاه بعد از برداشت می شوند و سبب می شوند عمر گل به مدت طولانی حفظ شود.

روش تهیه ی دو نوع محلول نگهدارنده ی خانگی:

الف) 25/0 تا 5/0 لیتر سون آپ غیر خوراکی + مقدار مساوی آب + نصف قاشق چایخوری سفید کننده ( وایتکس )

ب) 1 لیتر آب + 2 قاشق غذا خوری آب لیمو + 1 قاشق غذاخوری شکر + نصف قاشق غذاخوری سفید کننده

سفید کننده و آب لیمو ( به خاطر حالت اسیدی اش )، نقش ضد میکروب و ضد قارچ را بازی می کنند و میکروارگانیسم های محیط را از بین می برند و پوسیدگی ساقه را به تاخیر می اندازند. باید دقت کنید که مقدار سفید کننده از حد مجاز بیشتر نشود، وگرنه می تواند اثر عکس داشته باشد و ساقه سریعا دچار پوسیدگی شود. شکر و سون آپ، نقش تامین مواد غذایی را بر عهده دارند.

فراموش نکنید که هر3-2 روز یک بار، محلول باید تعویض شود و پایین ساقه ی گلها نیز باید برش داده شود. چون با تجمع قند در پایین محل برش، میکروارگانیسم ها رشد می کنند و باعث مسدود شدن آوندها می شوند. پس آب و مواد غذایی به قسمت های بالاتر نمی رسد و گل سریعا از بین می رود.

نام چند نوع محلول محافظ تجاری: فلورو لایف، رز لایف، آوربلوم.

كاكتوس ربوتیا چیست
C.Rebutia

كاكتوس ربوتیا C.Rebutia، جنسی ازخانواده كاكتوسها cactaceae است كه بلندی آن درانواع مختلف به 4 تا 8 سانتیمتر میرسد . اندامی كروی شكل مركب از غده های كوچك كنار هم و پوشیده از تیغ های كوچك دارد و علیرغم جثه كوچك گلهای نسبتأ درشتی به رنگهای قرمز ، نارنجی و زردمیدهد .

این كاكتوس بومی مناطق شمالی آرژانتین و بولیوی بوده و اندازه آن بقدری كوچك است كه در یك سطح 100×20 سانتیمتری حدود 150 عدد آن جا میگیرد .
ربوتیا C.Rebutia فقط در ماسه خالص یا پیت رشد میكند لذا نیازی نیست كه بخاك آن چیز دیگری اضافه گردد .
تابستانها باید گلدان را برابر آفتاب و هوای تازه قرار داده مانند سایر گیاهان مرتبأ به آن آب بدهند .
دادن كود بصورت گهگاه نیز ضرورت دارد .
در زمستان نظیر سایر كاكتوسها باید در مكانی سرد ( بدور از خطر یخ زدگی ) قرار گرفته ابتداء به میزان ناچیزی به آن آب داده رفته رفته با سرد شدن هوا دادن

آب را كاملا متوقف نمایند و با شروع بهار مجددأ بر میزان آب بیافزایند .
انواع مختلف ربوتیا :
1 ـ ربوتیا مینوسكولا C.Rebutia minuscula: اصل این گونه از كشور آرژانتین است . اندامی كروی و مركب از غده های كوچك كنار هم و به رنگ سبز و

گلهای قرمز متمایل به نارنجی میباشد .
2 ـ ربوتیا هلیوزا C.Rebutia heliosa: بلندی این گونه از 5/2 سانتیمتر تجاوز نمی كند . گلهای آن به رنگ نارنجی درخشان میباشد .
3 ـ ربوتیا سنیلیس C.Rebutia senilis : اصل آن از كشور آرژانتین است با رنگ سبز و گلهای صورتی .
4 ـ ربوتیا مارسونری C.Rebutia marsoneri : با گلهای نارنجی .
5 - ربوتیا آلبی فلورا albiflora C.Rebutia : این گونه از كشور بلیوی می باشد . اندامی كروی و كوچك دارد و تیغ های بسیار نازك و ظریفی و بلند و انبوه

دارد .
گلها سفید و پشت گلبرگها قرمز میباشد .
تكثیر :
زیاد كردن این گیاه به دو روش كاشتن بذر و كاشتن « بچه ها » پاجوش های كوچك كه در كنار گیاه مادر بوجود میآیند ، به راحتی امكان پذیر است

قارچهای چیده شده را به اطاق سرد و خنک انتقال داده و در اسرع وقت نسبت به درجه بندی آن اقدام نموده و قارچهای لک‌دار و ناقص و کج و ناجور را جدا کرده و برای مصارف تهیه پودر فرستاده و قارچهای سالم را در بسته‌های درجه یک و درجه دو به بازار عرضه کنید.

کنف چیست؟

نحوه استفاده : در ذیل به آن اشاره خواهد گردید :
خواص : گیاهی بوته مانند و دارای ساقه های پوشیده از خار است منشأ اصلی آن نواحی مختلف آفریقا ذکر شده است از دانه آن روغن خوراکی استخراج و از الیاف آن محصولات مختلف منجله کاغذ گونی و چتائی و ... تهیه می شود.

کنف گیاهی است دو لپه و گلدار یکساله با ریشه های متراکم و عمیق و سفید رنگ ، ساقه این گیاه نسبتاً علفی و اکثراً بدون انشعاب و ارتفاع آن از یک تا 4 متر تغییر می کند. ارتفاع متوسط ساقه کنف بین 4/2 تا 6/3 متر است. برگهای کنف متناوب بادمبرگی نسبتاً بلند، رگبرگهای پنجه ای و برگها ساده یا پنجه ای است که هر دو نوع برگ ممکن است روی یک بوته وجود داشته باشد. برگها دارای لبه های دندانه دار بوده و در سطح برگ و ساقه کرکهای ریزی وجود دارد. گل بصورت منفرد نسبتاً بزرگ در روی ساقه در نقطه بین برگ و ساقه قرار دارد. گل کنف کامل و منظم میباشد. کاسه گل از 5 کاسبرگ که در قاعده کم و بیش به یکدیگر چسبیده اند و جام گل از 5 گلبرگ غالباً متقارن که در قاعده پیوسته هستند تشکیل یافته است. کاسه گل دارای کاسچه (کاسه فرعی) که باریک و معمولاً دارای 8 لوب میباشند. جام گل زرد ولی در وسط بنفش رنگ است و گلبرگهاسه تاچهار برابر بلندتر از کاسبرگها می باشد. نافه که از تعداد بسیاری پرچم تشکیل یافته است. مادگی فوقانی از 5 برچه پیوسته تشکیل یافته و تمکن آن محوری است. تخمدان 5 خانه ای مجزا و در هر خانه دو ردیف تخمک واژگون (آناتروپ) قرار دارد. میوه کنف کپسول لوکولیسید، تخم مرغی شکل، نوک تیز کرک دار و اندازه آنها تقریباً برابر نصف کاسبرگ است. هر کپسول دارای 5 برچه است. که در داخل هر برچه حداقل یک دانه وجود دارد. دانه ها به رنگ سیاه و خاکستری و در داخل هرکپسول حدود 18 تا 20 دانه وجود دارد.این گونه دارای چهار واریته به قرار زیر می باشد :

(1) Hici var. Viridis (2) H.c.var.vulgaris

(3) H.c. var purpurea (4) H.c. var sinplox

از ارقام مهم کنف می توان از کوبا 108 و کوبا 2032 ، کوبانو ، مصری ، اورگلاید ، فلوریدا ، رودزین و سودان تر ادیف نام برد.

نیاز اکولوژیکی

آب و هوا : گیاه برای رشد و نمو و تولید الیاف بذر کافی باید در مناطق گرم و نیمه گرمسیری کشت گردد. کنف در برابر سرما حساس بوده و یخبندان عامل مهم محدود کننده کاشت ، تولید جوانه و رشد آن است. حداقل درجه حرارت برای تولید جوانه کنف حدود 12 درجه سانتی گراد است مناسبترین درجه حرارت برای کنف در طول دوره رشد 25 تا 30 درجه سانتی گراد می باشد در فصل تابستان می تواند گرمای 35 تا 40 درجه را تحمل کرده به رشد خود ادامه دهد.هر گاه کنف در مناطق مرطوب و در زمین هایی که در نزدیکی دریا کاشته شود، رطوبت نسبی 68 تا 82 درصد را تحمل می کند.

کنف گیاهی روز بلند و در مناطقی که روزانه کمتر از 5/12 ساعت روشنایی وجود دارد، بخوبی رشد نکرده با رور نشده و کشت آن موفقیت آمیز نمی باشد. مناطق با ورزش باد شدید برای رشد کنف مناسب نیست زیرا باد شدید علاوه بر تبخیر سریع باعث خوابیدگی (و رس) ساقه ها میشود. کشت کتف بخصوص انواع وحشی آن در زمین های هم سطح دریا تا ارتفاع 1250 متری امکان پذیر است لکن مناسب ترین ارتفاع برای انواع اصلاح شده کنف از سطح دریا حدود 600 متر می باشد.

خاک : خاک محل کشت کنف باید دارای عمق کافی و کاملاً قابل نفوذ و حاصلخیز باشد برای همین زمین های رسی برای کاشت این گیاه مناسب نمی باشند.بهترین خاک برای کاشت کنف زمین های رسی شنی ، شنی رسی لمونی شنی و یا لمونی با مواد ارگانیکی کافی میباشند.

زمین هایی که سفره آب زیرزمینی آنها بالا و بخوبی زه کشی نشده باشند و همچنین زمین های باتلاقی برای کاشت و رشد و نمو کنف مناسب نیستند. کنف نسبت به شوری کم و بیش مقاوم است.

pH مناسب برای رشد کامل کنف بین 7/4 تا 8/7 است لیکن در خاکهائی که pH آنها بین 6 تا 8/6 و حداکثر 7 باشد بهتر رشد می نماید.

تناوب : کنف گیاهی است که در دوره رشد مواد غذائی زیادی را جذب و زمین را از وجود مواد غذایی بویژه ماده ازته و فسفره نسبتاً ضعیف می نماید. کاشت مداوم یا چند ساله آن در یک زمین سبب بروز بیماریهای گیاهی بخصوص بوته میری شده و موجب نقصان محصول می شود. علاوه بر اینها در مناطقی که کاشت کنف و پنبه رواج دارد چون این دو گیاه از یک تیره هستند و دارای آفات و بیماریهای مشترک می باشند نباید آنها را در تناوب بدنبال هم قرار داد و حتی در یک مزرعه حتی المقدور باید این دو را با فاصله نسبتاً زیاد و دور از یکدیگر کاشت در صورتی که در گردش زراعی کنف بعد از گیاهان تیره حبوبات کاشته شود،تولید الیاف و بذر رضایت بخش خواهد بود.

کنف را می توان در تناوب همراه با گیاهانی مانند حبوبات ، بادام زمینی ، گندم ، ذرت و حتی برنج قرار داده، تناوب دو یا سه ساله بر قرار نمود. در شمال ایران برای تولید کنف اغلب تناوب سه ساله شرح زیر برقرار می گردد:

سال اول: ذرت

سال دوم: حبوبات

سال سوم: کنف.

آماده سازی خاک

زمین کشت کنف باید از لحاظ موادآلی غنی باشد. لذا اگر برای تقویت و اصلاح زمین در سال قبل کود سبز داشته شده باشد باید در اواسط پائیز زمین را شخم زد تا در اثر زیر خاک رفتن کود سبز و پوسیدن آن مواد آلی زمین (هوموس) افزایش یابد یا با اضافه کردن کود دامی پوسیده در پائیز به مقدار 20 تا 30 تن در هکتار آنها با شخم عمیق به زیر خاک برد. عمق این شخم بستگی به عمق خاک زراعتی دارد و حد متوسط آن 20 سانتی متر است در بهار پس از یخبندان و سرما باید زمین را شخم سطحی و یا دیسک زد تا کلوخ ها کاملاً خرد شوند شخم و یا دیسک بهاره باید عمود بر شخم پائیزه باشد در صورت وجود بقایای محصول سال قبل از قبیل ریشه و ساقه یا علف های هرز در سطح زمین بایستی آنها را جمع آوری و از زمین خارج کرده و سپس به تسطیح زمین اقدام نمود.

مواد غذایی مورد نیاز کنف.

برای آنکه کنف محصول کافی تولید نماید با توجه به شرایط آب و هوایی و نوعی که کاشته می شود لازم است از کود های شیمیائی بویژه ازت و فسفر و پتاس به مقدار مورد نیاز استفاده شود.برای استفاده بیشتر گیاه از مواد فسفره و پتاس بهتر است این دوماده را قبل کاشت و به وسیله دیسک در عمق 4 یا 5 سانتی متری خاک قرارداد.لیکن اگر کود ازته (اوره) دردو مرحله و به صورت سرک به زمین اضافه شود نتیجه بهتر خواهد بود. مرحله اول پخش کود ازته همزمان با تنک کردن بوته های اضافی و مرحله دوم 30 روز بعد از مرحله اول است. هر گاه کنف به منظور تولید بذر کاشته شود مصرف بیش از حد مورد نیاز ماده ازته سبب دیرسی گیاه و علفی شدن آن گردیده و به ورس ساقه کمک می کند.در شمال میزان کود شیمیائی به قرار زیر است ازت 100 کیلوگرم در هکتار ، فسفر 60 کیلوگرم در هکتار و پتاس 30 کیلوگرم در هکتار.

کاشت

زمان کاشت باید طوری انتخاب شود که شرایط جوی و خاک از هر نظر برای کاشت و رویش بذر مناسب باشد و برای رسیدن به این هدف تعیین مقدار بذر در هکتار نیز عامل مهمی برای تولید محصول خواهد بود. لذا پس از رفع سرما و افزایش درجه حرارت خاک در بهار هر چه زودتر اقدام به کشت شود زیرا کاشت به موقع دارای مزایای زیر است :

(1) کشت به موقع سبب می گردد که در موقع بارش باران های بهاری جوانه به سرعت از بذر خارج و رشد اولیه آن بهتر انجام می شود.

(2) رشد گیاه تا زمان برداشت کامل شده و مقدار محصول نیز افزایش یابد در مورد ارقامی که نسبت به نور حساسیت کمتری دارند زمان کاشت آنها هر چه زودتر انجام گیرد مرحله تولید گل و رسیدن و در نتیجه برداشت محصول نیز زودتر انجام خواهد شد.

اگر موقع کاشت بذر رطوبت و حرارت خاک کافی و شرایط مناسب باشد بذر کاشته شده پس از 5 تا 6 و حداکثر 8 روز جوانه تولید می نماید از تولید جوانه تا ظهور اولین گل حدود 90 تا 105 روز و از گل دادن تا رسیدن کامل حدود 45 تا 50 روز طول می کشد. زمان کاشت کنف در مازندران از حدود اواخر فروردین تا حدود اواخر اردیبهشت مطابق شرایط جوی تغییر می کند. بهترین زمان کشت کنف در خوزستان ( دزفول) از اوایل اسفند تا اواسط اردیبهشت و در ایرانشهر از اواسط بهمن تا اواخر اسفند ماه است. در ورامین مناسب ترین زمان کاشت از حدود اوایل اردیبهشت تا اواخر خرداد ماه می‌باشد.

مقدار بذر :

مقدار بذر برای هر هکتار تابع عواملی نظیر درجه حرارت محیط در زمان کاشت،نوع زراعت(دیمی یا آبی)،هدف از تولید (تهیه بذر یا الیاف) و همچنین روش کاشت (خطی یا کرتی دستپاش) تغییر می کند.

در کاشت کنف به منظور تهیه الیاف در زراعت های خطی که با ماشین کاشته می‌شود مقدار بذر مورد نیاز حدود 20 تا 25 کیلوگرم در هکتار است و فاصله خطوط کاشت 15 تا20 و گاهی 25 سانتی متر و بین بوته ها 5 سانتی متر می باشد هرگاه منظور از کاشت کنف تولید بذر باشد مقدار بذر مصرفی 10 تا 15 کیلوگرم و فاصله خطوط را باید بین 40 تا 60 سانتی متر و فاصله بوته ها را بین 5 تا 7سانتی متر انتخاب کرد. در زراعت‌های دستپاش مقدار بذر مورد نیاز بیشتر از زراعتهای خطی و حدود 35 تا 40 کیلوگرم در هکتار است.

در زراعتهای خطی که کاشت بوسیله بذر پاش انجام میشود معمولاً بذر را در وسط و یا کناره های خطوط کاشت میکارند. عمق کاشت بذر کنف در شرایط مختلف بین 1 تا 3 سانتی متر تغییر کرده و مناسب ترین آن حدود 2 تا 3 سانتی متر است.

هنگام کاشت برای پیشگیری و از بین بردن پاره ای از بیماریهای بذر زاد بهتر است قبل از کاشت بذر را با سموم سیستمیک و یا سمومی بر مبنای P.C.N.B ضدعفونی نمود.

داشت

داشت،آبیاری تنک کردن،وجین و مبارزه با آفات و بیماریها از ضروریات داغشت می باشد.

آبیاری :

مقدار آب مورد نیاز کنف از زمان کاشت تا رسیدن کامل بستگی به تراکم بوته ها،جنس خاک ، درجه حرارت و رطوبت نسبی محیط و مقدار ریزش باران دارد در مناطقی که حدود 500 تا 750 میلی متر بارندگی سالیانه داشته باشد می توان زراعت دیم کنف را انجام دهد در غیر این‌صورت آبیاری الزامی است. در جنوب ایران به علت شور بودن زمینها بهتر است از کاشت کنف به صورت کرتی اجتناب کرده و این گیاه را به صورت خطی کشت کرد.

تنک کردن و وجین : پس از آنکه رشد اولیه کنف کامل شد و ارتفاع بوته ها حدود 10 تا 12 سانتی متر گردید. بایستی بوته های اضافی را تنک و از بین خارج نمود عمل تنک کردن یا معمولاً با دست انجام میشود پس از پایان آن باید فاصله بوته ها در روی خطوط بین 5 تا 7 سانتی متر و فواصل خطوط در مورد کنف لیفی 20 تا 30 و در مورد کنف بذری 40 تا 60 سانتی متر باشد.برای جلوگیری از رشد علفهای هرز لازم است در 2 تا 3 و حداکثر 4 مرتبه مزرعه را وجین کرد. مناسب ترین وسیله مبارزه استفاده از کولتیواتور است.

آفات و بیماریها :

مهمترین آفات کنف عبارتند از : آفات کرم خاردار ، کارادرینا ، تریپس ، آگروتیس و شته . که سم مورد مصرف برای تریپس ، شته متاسیستوکس 5/1 در هزار میباشد و برای کرم خاردار وکارادرینا و آگروتیس می توان از سم سوین به نسبت 2 کیلو در هکتار استفاده کرد. از دیگر آفات سر پولک (Padagrica mentriesi) میباشد که با سم تیودان می توان با آن مبارزه نمود. آفت دیگر کرم ریشه یا لارو پروانه (Agrotis segetum) که برای مبارزه با آن باید با علف های هرز مبارزه و با لیندین 25 درصد طعمه پاشی نمود.

آفت دیگر کرم ساقه کنف( pyrausta nubilalis )می باشد که با قطع و سوزاندن علفهای هرز اطراف مزرعه در ماههای تیر و مرداد می توان با آن مبارزه نمود.

از بیماریهای مهم کنف عبار تند از :

(1) بیماری پوسیدگی طوقه و ریشه کنف (Fusarium bucharicum) که عامل آن قارچ می باشد که برای مبارزه و پیشگیری آن کارهای زیر ضروری است:

(1) تهیه ارقام مقاوم، (2) رعایت اصول آیش و تناوب. (3) خود داری از کشت در زمین های باتلاقی و یازمین هائی که دارای املاح کلسیم زیاد می باشند. (4) مبارزه شیمیائی که تا حدودی مشکل می باشد.

2- بیماری لکه ارغوانی برگ کنف

3- بیماری لکه دودی کنف

4- بیماری پوسیدگی خاکستری کنف می باشد.

برداشت

زمان برداشت کنف در گیلان و مازندران از حدود اوایل مهر تا اواخر مهر و در خوزستان و فارس از اوایل تا اواخر آبان ماه و در ورامین اواسط آبان تا اواسط آذر می باشد.

برداشت کنف زمانی باید انجام شود که ساقه کاملاً خشک نشده باشند در غیر اینصورت به علت چسبیدن الیاف به جدار ساقه جدا کردن آنها مشکل و از کیفیت آنها کاسته می شود. جهت مصرف در کارخانجات کاغذسازی موقعی به برداشت کنف اقدام می شود که مقدار محصول خشک ساقه حداکثر و کپسول ها رسیده باشد. اگر کشت کنف برای تهیه بذر باشد می توان در اواخر مرحله زندگی کنف بتدریج که کپسولها می رسند آنها را از ساقه جدا و در محل مناسبی انبار نمود و یا زمان رسیدن دانه ها که حدود 2 ماه پس از ظهور اولین گل در گیاه می باشد ساقه ها را به وسیله ماشین یا اره موتوری و با داس قطع کرده و در دسته های 20 تا 25 کیلوگرمی دسته بندی و در مزرعه در معرض جریان هوا قرار داده تا خشک شوند پس از 2 تا 3 و حداکثر 7 روز آنها را با وسایل مختلف کوبیده و دانه ها را از سایر مواد جدا کرده و در داخل گونی های کنفی ریخته و انبار می کنند. عدم وجود رطوبت و جریان داشتن مناسب هوا در انبار باید رعایت شود.

اگر هدف از کاشت کنف تهیه الیاف باشد معمولاً قبل از آنکه ساقه ها بطور کامل برسند و قبل از چسبیدن الیاف به جدار ساقه برداشت باید انجام گیرد. هنگام برداشت ساقه ها را از ریشه از زمین خارج می کنند در صورتیکه ساقه ها را از نزدیک سطح زمین کف بر نمایند.کیفیت الیاف بهتر می باشد و ریشه ها و گل و لای اطراف ریشه داخل ساقه ها نمی شوند. پس از برداشت برای کاهش رطوبت ساقه و افزایش سرعت تبخیر،ساقه ها را در دسته های کوچک به شکل خاصی در مزرعه به حالت ایستاده قرار می دهند که به آن چاتمه کردن می گویند. پس از چند روز دسته های ساقه را درون حوضچه هائی که در آن ها آب جریان دارد قرار می‌دهند و درجه حرارت آب داخل حوضچه ها باید حدود 30 تا 32 درجه سانتی گراد باشد. عمل تخمیر پوست ساقه توسط میکروارگانیسم های موجود در آب صورت می گیرد.

مدت زمان تخمیر بستگی به درجه حرارت آب داشته و در شرایط مساعد بین 10 تا 20 روز است و در صورت نامساعد بودن شرایط ممکن است تا دو ماه به تعویق بیفتند. پس از پایان عمل تخمیر و جدا کردن الیاف و شستشو دادن و تمیز کردن آنها الیاف را آویزان کرده تا خشک شوند. حدود یک بیستم وزن ساقه ها را الیاف خشک تشکیل می دهد. رنگ معمولی ساقه کنف هیچگونه تاثیری در رنگ الیاف نداشته و در صورتیکه تخمیر و شستشوی آنها دقیق انجام شود الیاف سفید و شفاف حاصل خواهد شد.

دامنه انتشار

مناطق کاشت کنف در گیلان و مازندران : قائم شهر، بابل ، آمل ، محمود آباد ، بندپی ، سرخ رود ،نور ، لنگرود آستانه ، رشت – بندر انزلی

استان فارس : داراب ، کازرون. کرمان : بم، رفسنجان و جیرفت . تهران : ورامین. خوزستان : دزفول ایرانشهر ، بندرعباس ، میناب ، مهران

پرورش تراریوم  در منزل

تعریف تراریوم : مجموعه ای از گیاهان سازگار است که در یک ظرف بسته یا حدودا بسته رشد می کنند.

تراریوم در واقع یک باغچه و فضای سبز کوچک درون خانه ی شماست، که شما می توانید به سلیقه ی خودتان در آن کاکتوس و گیاهان گوشتی کشت کنید و یا با کشت بنفشه ی آفریقایی و یا بعضی از انواع سرخس  یک فضای کوچک گرمسیری داشته باشید. تراریوم ها برای افرادی مناسبند که دوست دارند خانه و یا محل کارشان را با گیاهان تزئین کنند،‌ ولی وقت کافی برای نگهداری از آن ها را ندارند.

به عنوان ظرف تراریوم،‌ می توانید هر چیزی را که تصور می کنید و در دسترس تان هست استفاده کنید،‌ مثل جام های نسبتا بلند،‌ آکواریوم، تنگ ماهی و ... .  اما در ظروف دهان گشادی مثل آکواریوم کار کردن راحت تر است.

برای تهیه ی بستر کشت در تراریوم 4 مرحله وجود دارد :

1)      پایین ترین لایه ی بستر زهکش است. شامل: شن یا سنگریزه،‌ ریگ و یا ماسه ی خیلی درشت. این لایه برای جلوگیری از اشباع شدن خاک است، و از پوسیدگی ریشه جلوگیری می کند. بسته به اندازه ی ظرف حداقل 1 اینچ و برای ظروف بزرگ 3 اینچ زهکش استفاده می شود.

2)      روی زهکش لایه ی نازکی از زغال استفاده می شود. این لایه به تمیز کردن هوا از بخارهای حاصل از پوسیده شدن مواد آلی کمک می کند و همچنین از بو گرفتن تراریوم جلوگیری می کند.

3)      روی دو لایه ی قبلی لایه ی نازکی از خزه ی اسفاگنوم قرار می گیرد. این لایه از ریزش خاک به درون زهکش و بی فایده شدن آن جلوگیری می کند.

4)      آخرین و بالاترین لایه خاک است. برای خاک مناسب می توانید به مخلوط خاکی معمولی، ماسه اضافه کنید.

مخلوط خاکی دیگر: 1 قسمت ماسه ی ساختمان + 1 قسمت خاکبرگ پوسیده + 2 قسمت خاک باغچه

هیچ کودی به گیاه اضافه نکنید،‌ چون سبب می شود گیاه رشد سریع و زیادی داشته باشد و از محیط اطرافش به سرعت خارج شود.

برای درست کردن تراریوم، باید گیاهان مناسبی انتخاب شوند. گیاهانی که کوچک و فشرده باشند و رشد آهسته داشته باشند مناسبند. می توانید گیاهانی انتخاب کنید که از نظر ارتفاع، شکل،‌بافت و رنگ متفاوت باشند. نمونه های کوچک هر گیاه که سریع رشد نمی کنند بهترین انتخاب هستند. وقتی گیاهان را از گلدان خارج می کنید و می خواهید کشت کنید لازم نیست که ریشه های آنها را هرس کنید. گیاه را با همان ریشه ی فشرده کشت کنید، چون ریشه ی فشرده از رشد سریع گیاه،‌ که در اینجا برای ما نامطلوب است،‌ جلوگیری می کند. پس از کشت باید خاک را در اطرف گیاه کاملا فشرده کنید.

چند نکته ی مهم در مورد تراریوم:

_ برای جلوگیری از مشکل حشرات و بیماری ها، تنها باید از خاک تجارتی و با کیفیت خوب استفاده کنید و برای از بین بردن هر گونه میکروارگانیسم موجود در خاک،‌ باید پیش از استفاده خاک را پاستوریزه کنید. سایر موادی که استفاده می کنید،‌ مثل زهکش،‌ سنگ ها،‌ .. نیز باید پیش از استفاده با آب تمیز و گرم شسته شوند. پیش از کشت گیاه را نیز چک کنید که بیمار و یا آفت زده نباشد.

_ سه لایه ی زیری یکنواخت و هموار هستند، اما با استفاده از لایه های مختلفی از خاک ( بالاترین لایه )، می توانید در پشت تپه و در جلو دره درست کنید. با فرو بردن هر ظرف کم عمقی در خاک می توانید یک دریاچه ی کوچک در تراریوم تان بسازید.

_ تراریوم طوری باید بنا و تنظیم شود، که بهترین تاثیر را روی بیننده داشته باشد. مثلا اگر باغ از همه طرف دیده می شود، یک گیاه بزرگ باید در وسط کشت شود،‌ با گیاهانی کوتاه تر در اطراف. اگر تراریوم تنها از یک طرف دیده می شه، بلندترین گیاه باید در عقب ظرف کشت شود، با گیاهانی کوتاه تر در جلو.

_ پس از کشت گیاه، باید خاک، به آرامی و کمی مرطوب شود. دقت کنید که تراریوم تان باتلاقی نشود و آب زیادی در آن جمع نشود.

_ پس از کشت باید سرپوشی روی ظرف بگذارید. برای سرپوش می توانید از شیشه ی شفاف، ظروف شفاف، پلاستیک،‌... استفاده کنید. باید تجمع آب روی شیشه را بررسی کنید. اگر قطرات درشت آب روی شیشه ظاهر شد،‌ باید سر ظرف را برای مدتی بازکنید تا رطوبت اضافی خارج شود. گاهی باید سرپوش را نیمه باز نگه دارید تا هوای تازه اجازه ی گردش پیدا کند.

_ تراریوم نیازی به کوددهی ندارد. اما اگر گیاهان ضعیف و زرد شدند از کودهای خیلی ضعیف خانگی استفاده کنید.

_ هرس و جایگزین کردن گیاهان مرده ممکن است که لازم باشد. و گیاهان بیمار را سریعا باید خارج کنید. هر گیاهی را که خارج می کنید باید جایگزین شود.

پ.ن.: من بعضی از گیاهانی که برای این کار مناسب هستند و احتمالا شما هم می توانید آنها را به راحتی پیدا کنید، معرفی می کنم: سانسوریا،‌ بعضی از انواع سرخس،‌پرسیاوشان،‌ فیتونیا، بنفشه ی آفریقایی، پیله آ، پپرومیا،‌ عشقه،‌ پتوس، بگونیا رکس،‌ کریپتانتوس،‌ کراسولا،‌ کالانکوئه،‌ شبدر،‌ ...

گیاه نرگس از خانواده نرگسیان (Amaryllidaceae ) و تیره Narcissus می باشد» نرگس گیاهی دائمی و پیازدار می باشد . پیازهای آن درشت و دارای ورقه های فلسی یا مطبق است . به عبارت دیگر پیاز آن می تواند چندین سال متوالی گل دهد و گل آن همه ساله درشت تر گردد. گلهای نرگس به رنگ سفید ، زرد ، نارنجی ، کم پر و پُر پر هستند . برگهای این گیاه از بن ریشه بصورت صاف یا شیاردار بیرون می آیند و در طول ساقه قرار میگیرند.نرگس‌ها به اندازه‌های مختلف یافت می‌شوند از گلهای 5 اینچی روی ساقه‌‌های 2 فوتی گرفته تا گلهای 5/0 اینچی روی ساقه 2 اینچی.
نرگس‌ها شاید آسانترین و مطمئن‌ترین پرورش از میان خانواده تمام گلها هستند و برای افراد مبتدی در باغبانی ایده‌ آل است. پیاز و برگها حاوی کریستالهای سمی هستند که فقط حشرات اصلی می‌توانند بدون آسیب رساندن به آن از آن مصرف کنند هر چند ممکن است جانوران آنها را از زیر خاک بیرون بیاورند.
تکثیر نرگس‌ها
نرگس‌‌ها به دو روش تکثیر می‌شوند. 1- روش تکثیر غیر جنسی (تقسیم پیاز) که دقیقاً نتیجه‌اش گلی است مانند گل پیاز اصلی. 2- روش تکثیر جنسی (دانه) که نتیجه‌اش گلهایی خواهد بود جدید و متفاوت. دانه‌ها در بخش تخمدان ایجاد می‌شوند این بخش متورم در پشت گلبرگهاست.

گلهای زمستانی گرچه در زیبایی فرم و تنوع رنگ با گلهای فصول دیگر قابل مقایسه نیستند ولی معمولا" رایحه مطبوعشان که فضای اطراف را عطرآگین می کند جبران این کمبود را می نماید

گل یخ همانگونه که از نامش پیداست یکی از این گلهای زمستانی است که در فصل سرما شکوفه می دهد و در قلب یخ گرمی می آفریند . این گل خصوصا" برای استفاده گل بریده و تزئین منزل بسیار طرف توجه است .

اصل این گیاه از چین می آید و شامل درختچه های همیشه سبز و یا برگ ریز می شود . از چهار گونه موجود این گیاه تنها c. praecox بطور عمده کاشته می شود . این همان گیاهی است که ما با نام گل یخ آنرا می شناسیم . بلندی این گیاه به سه متر و گسترش آن به 5/2-3 متر میرسد.

اطلسی گیاهی یکساله، گلدارِ زینتی و از گیاهان امریکای جنوبی محسوب می شود. نوع بومی آن در ایران هر چند با گلبرگ کمتر لیکن از عطر دلپذیر ی برخوردار است. این گیاه ساقه ای کرکدار و پرشاخه دارد. گل اطلسی، شیپوری شکل و مخملی است. ممکن است کم پَر یا پُر پَر باشد، بیشتر به رنگ های سفید، قرمز، بنفش، و دو رنگ دیده می شود. این گل خوشبوست و شب ها عطر آن بیشتر است.
اطلسی در هوای گرم و خشک و آفتابی به خوبی رشد می کند و پر گل می شود. نیازی به آب زیاد ندارد، مناسب ترین خاک برای کشت اطلسی، خاک رُسی ـ شنی است که کود آلی پوسیده داشته باشد. اطلسی را بیشتر با کاشتن بذر آن زیاد می کنند.

نام فارسی : فریزیا
نام علمی : Freesia spp
نام انگلیسی : Corm
خانواده : Iridaceae
مشخصات گیاهی :
فریزیا گیاهی است علفی، پیازی و بومی افریقای جنوبی که در گلکاری از نظر تولید گل بریده اهمیت بسیاری دارد. ارتفاع گیاه 30 تا 60 سانتیمتر و طول ساقه گل دهنده به 15 تا 32 سانتیمتر می‌رسد. گلهای آن معطر، قیفی شکل، به طول 5ـ 2 سانتیمتر در رأس ساقه مجتمع هستند و به رنگهای بسیار متنوع و زنده مانند: زرد، قرمز، آبی و بنفش، صورتی و غیره می‌باشند. برگهای فریزیا راست و شمشیری و سبز رنگ است. پیاز این گیاه توپر به شکل گلابی و به صورت ساقه زیرزمینی است.
زمان گلدهی :
اغلب فریزیاها در زمستان یا اوائل بهار گل می‌دهند. با استفاده از ارقام متنوع و روشهای مختلف کشت (کشت معمولی ـ تابستانه ـ دیررس ـ زودرس) می‌توان تمام سال گل به بازار عرضه نمود.

زالیا در رنگ‌های مختلف و اندازه‌های گوناگون و فرم‌های پُر پَر و کم پَر یافت می‌شود. اگر آزالیا به عنوان گیاه گلدار به گلدان منتقل شود باید تمام شرایط پرورشی برای گیاه آماده باشد:
الف) خاک متوسط و غنی از مواد غذایی، هم‌چنین افزودن پیت ماس یا خزه‌های مرطوب به حفظ رطوبت کمک می‌کند؛
ب) حفظ درجه حرارت ثابت برای گیاه؛
ج) ایجاد رطوبت نسبی 65-60 درصد برای گیاه.

از آنجا که گیاه به استراحت تابستانه احتیاج دارد، اوایل بهار گیاه را به زیر سایه درختان انتقال دهید تا رشد رویشی داشته و سپس در اوایل تابستان سر برداری از گیاه را انجام دهید و بخش‌های هَرَس شده را به عنوان قلمه استفاده کنید (قلمه‌های نیمه خشبی آزالیا در فصل تابستان برای ریشه زایی بسیار مناسب هستند.

شاه پسند :

Lantana camar شاه پسند درختی درختچه ای پا کوتاه یا پا بلند است با برگ های متقابل و دائمی که در نتیجه ی خرد شدن بوی نسبتاً زننده ای

می دهد.گل های آن به صورت خوشه ای و به رنگ قرمز و زرد است و میوه ی آن به صورت حبه های آبی تا سیاه دیده می شود.

مقاومت این گیاه در آفتاب زیاد است مشروط برآن که مرتب آبیاری شود و خاک پای آن همیشه مرطوب باشد.

نام فارسی : فریزیا
نام علمی : Freesia spp
نام انگلیسی : Corm
خانواده : Iridaceae
مشخصات گیاهی :
فریزیا گیاهی است علفی، پیازی و بومی افریقای جنوبی که در گلکاری از نظر تولید گل بریده اهمیت بسیاری دارد. ارتفاع گیاه 30 تا 60 سانتیمتر و طول ساقه گل دهنده به 15 تا 32 سانتیمتر می‌رسد. گلهای آن معطر، قیفی شکل، به طول 5ـ 2 سانتیمتر در رأس ساقه مجتمع هستند و به رنگهای بسیار متنوع و زنده مانند: زرد، قرمز، آبی و بنفش، صورتی و غیره می‌باشند. برگهای فریزیا راست و شمشیری و سبز رنگ است. پیاز این گیاه توپر به شکل گلابی و به صورت ساقه زیرزمینی است.
زمان گلدهی :
اغلب فریزیاها در زمستان یا اوائل بهار گل می‌دهند. با استفاده از ارقام متنوع و روشهای مختلف کشت (کشت معمولی ـ تابستانه ـ دیررس ـ زودرس) می‌توان تمام سال گل به بازار عرضه نمود.

شاه پسند :

Lantana camar شاه پسند درختی درختچه ای پا کوتاه یا پا بلند است با برگ های متقابل و دائمی که در نتیجه ی خرد شدن بوی نسبتاً زننده ای

می دهد.گل های آن به صورت خوشه ای و به رنگ قرمز و زرد است و میوه ی آن به صورت حبه های آبی تا سیاه دیده می شود.

مقاومت این گیاه در آفتاب زیاد است مشروط برآن که مرتب آبیاری شود و خاک پای آن همیشه مرطوب باشد.

نام فارسی : فریزیا
نام علمی : Freesia spp
نام انگلیسی : Corm
خانواده : Iridaceae
مشخصات گیاهی :
فریزیا گیاهی است علفی، پیازی و بومی افریقای جنوبی که در گلکاری از نظر تولید گل بریده اهمیت بسیاری دارد. ارتفاع گیاه 30 تا 60 سانتیمتر و طول ساقه گل دهنده به 15 تا 32 سانتیمتر می‌رسد. گلهای آن معطر، قیفی شکل، به طول 5ـ 2 سانتیمتر در رأس ساقه مجتمع هستند و به رنگهای بسیار متنوع و زنده مانند: زرد، قرمز، آبی و بنفش، صورتی و غیره می‌باشند. برگهای فریزیا راست و شمشیری و سبز رنگ است. پیاز این گیاه توپر به شکل گلابی و به صورت ساقه زیرزمینی است.
زمان گلدهی :
اغلب فریزیاها در زمستان یا اوائل بهار گل می‌دهند. با استفاده از ارقام متنوع و روشهای مختلف کشت (کشت معمولی ـ تابستانه ـ دیررس ـ زودرس) می‌توان تمام سال گل به بازار عرضه نمود.

زالیا در رنگ‌های مختلف و اندازه‌های گوناگون و فرم‌های پُر پَر و کم پَر یافت می‌شود. اگر آزالیا به عنوان گیاه گلدار به گلدان منتقل شود باید تمام شرایط پرورشی برای گیاه آماده باشد:
الف) خاک متوسط و غنی از مواد غذایی، هم‌چنین افزودن پیت ماس یا خزه‌های مرطوب به حفظ رطوبت کمک می‌کند؛
ب) حفظ درجه حرارت ثابت برای گیاه؛
ج) ایجاد رطوبت نسبی 65-60 درصد برای گیاه.

از آنجا که گیاه به استراحت تابستانه احتیاج دارد، اوایل بهار گیاه را به زیر سایه درختان انتقال دهید تا رشد رویشی داشته و سپس در اوایل تابستان سر برداری از گیاه را انجام دهید و بخش‌های هَرَس شده را به عنوان قلمه استفاده کنید (قلمه‌های نیمه خشبی آزالیا در فصل تابستان برای ریشه زایی بسیار مناسب هستند.