نام پرچمداران مکتب سرخ روح ا... که در اقصي نقاط دنيا به ترويج اسلام پرداختند

سيد مهدي عندليب مقدم فرزند سيد محمدعلي در سال 1330 در شهرستان بيرجند در خانواده‌اي روحاني و متدين ديده به جهان گشود. دوران کودکي را تحت سرپرستي ويژه‌ي پدري روحاني و مادري والاتبار و فعال در امور ديني گذراند. در هشت سالگي قرآن را در کمتر از يک ماه به طور معجزه‌آسا فرا گرفت و آن را با صورت خوش تلاوت مي‌کرد. علاوه بر تحصيل درمدارس جديد، از مطالعه‌ي کتب فقه و تفسير غافل نبود.
به طوري که اطلاعات وسيعي در اين زمينه کسب کرده بود. تحصيلاتش را در رشته تکنسين آمار و مدارک پزشکي به پايان رساند. در سال‌هاي اوج‌گيري انقلاب اسلامي نقش بسيار مؤثري در جريان مبارزه بر عهده داشت. و زماني که دوران سربازي را در دامغان و سمنان مي‌گذراند در امور انقلابي بسيار فعال بود و از آن‌جا که خط خوشي داشت پلاکاردها،‌ تراکت‌ها و اعلاميه‌ها را او مي‌نوشت. اعلاميه‌هاي امام خميني را پس از نوشتن، تکثير مي‌نمود و در ميان مردم توزيع مي‌کرد. در 23 سالگي ازدواج نمود که ثمره اين پيوند 3 پسر مي‌باشد که از او به يادگار مانده است.
او بعد از پيروزي انقلاب اسلامي در مجتمع درماني امام‌ رضاي بيرجند استخدام شد و تا جايي که امکان داشت به بيماران بي‌بضاعت و مستضعف کمک مي‌کرد. وي براي خدمت بيشتر به محرومين، صندوقي تشکيل داده بود و با جمع‌آوري کمک در رسيدگي به امور محرومين از هيچ کوششي دريغ نداشت و با قراردادي که با چند داروخانه بسته بود داروي رايگان در اختيار محرومين قرار مي‌داد.
شهيد در سمت‌هاي مختلف هفت‌بار به حج مشرف شد. آخرين بار که به عنوان مسؤول کاروان به مکه معظمه اعزام شده بود در جريان راهپيمايي برائت از مشرکين در حالي که براي نجات زني که زير دست و پا مانده بود اقدام کرد بر اثر اصابت تير مزدوران سعودي در 36 سالگي در تاريخ 11/5/1366 نايل آمد.
پيکر پاک شهيد پس از تشييع در شهرستان بيرجند در گلزار شهداي اين شهر به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 531

در سال 1309 ه.ش در تبريز نوزادي ديده جهان گشود كه او را علي ناميدند، كودكي دو ساله بود كه از نوازش دستان پر مهر پدر محروم گشت. مادر بزرگوراش كه از سلاله پاك نبوي بود به تربيت فرزند دلبندش همت گماشت. در آغاز ششمين بهار عمر مادر او را به مكتب‌خانه اي در تبريز سپرد و ميرزا علي پس از گذراندن مراحل مقدماتي با شوق فراوان به شهر قم هجرت كرد تا از سرچشمه علم عالمان با فضيلت كام تشنه‌اش را سيراب سازد. ايشان در مدت 5 سال حضور در قم از محضر بزرگاني چون «آيت‌الله سيد حسين بروجردي، آيت‌الله عباس‌علي شاهرودي و‌ آيت‌الله سيد احمد خوانساري» بهره‌هاي فرواني برد و پس از اتمام دروس سطح روح پرسشگر و جوياي علمش او را به نجف اشرف رهنمون ساخت. آيت‌الله ميرزا علي غروي در آن ديار سرشار از فضيلت از محضر اساتيد بزرگي چون آيت‌الله شيخ حسين حلي و آيت‌الله ميرزا محمد باقر زنجاني و ديگر بزرگان بهره‌هاي فراواني برد. او پيوسته مراقب گفتار و كردار خويش بود و وابسته به مستحبات شرعي و ترك مكروهات بود. ايشان همزمان با حضور در درس‌هاي خارج فقه و اصول به تدريس سطوح عاليه ، مكاسب و اصول پرداخته و آثار زيادي از خود به يادگار نهاد. آيت‌الله ميرزا علي غروي پس از اقامه نماز صبح در كنار مرقد مطهر امير مؤمنان مقيد به خواندن زيارت عاشورا بود و اين پايبندي شهادتي مظلومانه را برايش به ارمغات آورد. در بيست و هشتم خرداد ماه سال 1377 مصادف با شب جمعه پس از زيارت مرقد مطهر سيد‌الشهدا عازم نجف اشرف بودند كه در كنار پست بازرسي سازمان امنيت ملي عراق مظلومانه به شهادت رسيده و مشعل فروزان هدايت را به عالمي ديگر سپردند.

منبع:روزنامه كثيرالانتشار  

سال 1343 بود که بهروز (مهدي) فلاحت‌پور چشم به جهان گشود.
از کودکي حال و هواي خاصي داشت. انقلاب که به پيروزي رسيد، در چشمان مهدي چيزي درخشيد. چندي بعد حمله نيروهاي بعثي او را به جبهه‌هاي حق عليه باطل کشاند. فعاليت خود را در زمينه‌ي فيلم‌برداري از اوايل سال 1364 آغاز کرد. زماني که گروهي از بسيجيان لشکر 27 محمد رسول الله در جبهه‌ي جنوب تصميم گرفتند واحدي ايجاد کنند که اعضاي آن، همراه با گردان‌هاي خط شکن، در شب عمليات در رزم شرکت کرده و تصاوير وقايع روي داده در ساعات اوليه عمليات را ثبت کنند. فلاحت‌پور پس از طي دوره‌ي فشرده‌ي آموزش فيلم‌برداري در مقر نجف، اولين کارهايش در زمينه‌ي فيلم‌برداري را مقارن با عمليات کربلاي 1 و آزادسازي شهر مهران آغاز کرد.
فيلم‌برداري با دوربين‌هاي سوپر هشت و بدون صدا. اين شيوه‌ي کار تا بعدها و در عمليات‌هايي نظير کربلاي 5 و 8 نيز ادامه يافت.
تابستان 1365، فلاحت‌پور ضمن شرکت در کلاس‌هاي آموزش بيان تصويري که از سوي گروه روايت فتح بر پا شده بود، با شهيد آويني آشنا شد.
اين آشنايي زمينه را براي همکاري او با گروه روايت فتح و نيز شخص شهيد آويني در مقام کارگردان و مونتور فيلم‌هاي روايت فتح فراهم ساخت. اپيزود پاياني مستند «گلستان آتش» به همراه مجموعه سه قسمتي «دسته‌ي ايمان» حاصل اين همکاري بود.
بعد از پايان جنگ که شهيد آويني فعاليت خويش را متوجه بررسي تأثيرات ناشي از انقلاب اسلامي در ديگر کشورها نمود، فلاحت‌پور که به تازگي در رشته‌ي سينماي دانشگاه هنر پذيرفته شده بود، يکي از فيلم‌برداران فعال روايت فتح بود. ماحصل تلاش‌هاي او در اين دوره مجموعه‌ي «با من سخن بگو دوکوهه» با موضوع دفاع مقدس و فيلم‌برداري قسمت‌هايي از مجموعه «سراب» بود.
ارديبهشت سال 1371 براي مهدي بوي خوش سفر را به همراه آورد. او به همراه اکيپ روايت فتح براي فيلم‌برداري مجموعه‌ي«سه نسل آواره» به لبنان رفت تا جنايات اسرائيل و وضعيت آوارگان فلسطيني را به تصوير بکشد.
صبح پنج‌شنبه 1/3/1371 در حالي که مهدي 28 سال داشت در منطقه بقاع غربي در هنگام فيلم‌برداري و در نزديکي خط تماس رزمندگان لبناني و سربازان اسرائيلي، با اصابت راکد هوا به زمين يکي از هلي‌کوپترهاي ارتش اسرائيل به شهادت رسيد و يک‌بار ديگر امت حزب‌الله فرياد برآورد: اللهم تقبل منا هذا القربان.
مزار پاکش در گلزار شهداي چنوار ساوجبلاغ قرار دارد.
تنها فرزندش 6 ماه پس از شهادت پدر چشم به جهان هستي گشود و براي هميشه از نعمت محبت پدر محروم شد.

منبع:بروشور روايت فتح

محله‌ي تجريش شهر تهران در سال 1316 شاهد تولد طلعت بود، او در خانه‌ي علي‌اکبر بزرگ شد و در سال‌هاي جواني ازدواج کرد. از آن زمان به بعد تربيت سه پسر و يک دختر تنها دغدغه‌ي او شد. طلعت براي کمک به همسرش در تأمين معاش خانواده شغل آرايشگري را برگزيد.
با اوج‌گيري انقلاب در صف عاشقان حکومت اسلامي قرار گرفت و از امام حمايت کرد. مردادماه سال 1366 به زيارت بيت‌الله‌الحرام مشرف گرديد. اما روز برائت از مشرکين نهم مردادماه در تاريخ با واقعه‌ي کشتار زائران حرم خدا ثبت شد. طلعت در سن 50 سالگي به آسمان زيباي شهادت پر گشود.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 137

عمار، در سال 1340 در خانواده‌اي ايراني و مذهبي شيعي متولد شد، ايشان در دوران تحصيل خود همراه برادرش (شهيد مهند) و گروهي از دانش‌آموزان انقلابي مدرسه خود اقدام به مبارزه فرهنگي و سياسي نمودند، که بارها و بارها به دليل همين فعاليت‌ها توسط مأموران رژيم عراق تهديد شدند. اما آنان دست از کار خود برنداشتند و همواره از روش مبارزه دانش‌آموزان انقلابي در ايران، که همانا استفاده از اعلاميه است سرمشق مي‌گرفتند.
آنان از پيام‌هاي امام خميني (ره) در آن دوران که براي ملت مسلمان و انقلابي ايران ارسال مي‌نمودند، نيز از طريق واسطه‌هايي که داشتند استفاده مي‌نمودند و قصد داشتن نسل جوان انقلابي را در عراق بيدار و هوشيار سازند و هر شب جمعه به زيارت عتبات عاليات نجف اشرف کربلاي معلا مي‌رفتند و از خداوند و امامان طلب کمک مي‌کردند، و همواره نيز موفق بوند، تا اين‌که سرانجام ايشان به همراه برادرش (شهيد مهند) روز هفتم آذر ماه سال 1359 توسط مأموران استخبارات رژيم بعث در بامداد روز جمعه با يورش به منزل بازداشت شدند و خانواده را به دليل ايراني‌الاصل بودن و شيعي مذهب بودن و مخالفت با رژيم در همان سال از عراق به خاک مقدس جمهوري اسلامي ايران راندند ولي آن‌ها در شکنجه‌گاه‌هاي رژيم باقي گذاشتند تا به ارتش امام (ره) ملحق نشوند، و از آن زمان تاکنون خبري دقيق از سرنوشت آن دو شهيد در دست نيست.

منبع:يادنامه5600 شهيد دانش آموز و شهيد فهميده  

مهند، در سال 1342 در خانواده‌اي ايراني و مذهبي متولد شد، ايشان در دوران تحصيل خود همراه برادرش (شهيد عمار) و گروهي از دانش‌آموزان انقلابي مدرسه خود اقدام به مبارزه فرهنگي و سياسي نمودند، که بارها و بارها به دليل همين فعاليت‌ها توسط مأموران رژيم بعث عراق تهديد شدند، اما آنان دست از کار خود برنداشتند و همواره از روش مبارزه دانش‌آموزان انقلابي در ايران، که همانا استفاده از اعلاميه است سرمشق مي‌گرفتند.
آنان از پيام‌هاي امام خميني (ره) در آن دوران که براي ملت مسلمان و انقلابي ايران ارسال مي‌نمودند، نيز از طريق واسطه‌هايي که داشتند استفاده مي‌نمودند و قصد داشتن نسل جوان انقلابي عراق را بيدار و هوشيار سازند و هر شب جمعه به زيارت عتبات عاليات نجف اشرف و کربلاي معلا مي‌رفتند و از خداوند و امامان طلب کمک مي‌کردند و همواره نيز الحمدالله موفق بودند، تا اين‌که سرانجام ايشان به همراه برادرش (شهيد عمار) در تاريخ 7/9/1359 توسط مأموران استخبارات رژيم بعث در بامداد روز جمعه با يورش به منزل بازداشت شدند و خانواده را به دليل ايراني‌الاصل بودن و شيعي مذهب بودن و مخالف با رژيم در همان سال از عراق به خاک مقدس جمهوري اسلامي ايران راندند ولي آن‌ها را در شکنجه‌گاه‌هاي رژيم باقي گذاشتند تا به ارتش امام (ره) ملحق نشوند، و از آن زمان تاکنون خبري دقيق از سرنوشت آن دو شهيد در دست نيست.

منبع:يادنامه5600 شهيد دانش آموز و شهيد فهميده  

در کوچه پس کوچه‌هاي جنوب شهر تهران صداي گريه نوزادي نشاط خاصي را به خانه آقاي قياسي آورد، محمدعلي در بيست و ششم خردادماه سال 1345 چشمانش را به روي اعضاي خانواده گشود. اما هنوز طعم شيرين خوشبختي را نچشيده بود که براي هميشه پدرش را از دست داد، با آغاز هفتمين پائيز زندگي با اميد فراوان راهي مدرسه شد، تا با آموختن علم زحمات خانواده را جبران نمايد. در سن 14 سالگي به جبهه‌هاي حق عليه باطل شتافت، و تا پايان جنگ تحميلي شجاعانه از ايران اسلامي دفاع نمود. قياسي چندين مرتبه در عرصه‌هاي نبرد مجروح شد، اما هربار مصمم‌تر به جبهه بازگشت، وي در سال 1365 با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج کرد، و در اواخر سال 1367 به جرگه کارگزاران جمهوري اسلامي در وزارت امور خارجه پيوست حضور در منطقه محروم و ناامن افغانستان پيشنهاد خود محمدعلي بود، او با اقتدار به اميرمؤمنان (ع) دستگيري نيازمندان را سرلوحه کار خويش قرار داد و عازم ديار پرخروش افغان گشت، و سرانجام در تاريخ 17/5/1377 در سن 32 سالگي کارشناس امور کنسولگري در کنسولگري جمهوري اسلامي ايران پس از 60 روز خدمت صادقانه توسط مأموران طالبان به حکومت اعلا پيوست، پيکر خون‌آلود محمدعلي نمودي از مظلوميت شيعه و ايران در سرزمين افغانستان بود، از او دو فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب مسافران ملكوت  

شهر آبادان در ماه ذيحجه مصادف با نوزدهم خرداد سال 1338 تولد كودكي را به نظاره نشست كه به حق كمال دين بود. «سيد كمال الدين» در سه سالگي به تهران مهاجرت كرد. دوران كودكي سيد در ميان خانواده‌اي مهربان و عاشق دين مبين اسلام سپري شد.
او هنگام تحصيل با زندگي اهل بيت (ع) آشنا گشت و پس از اخذ ديپلم از دبيرستان هدف شماره‌ي 4 در سال 1356 در رشته «گياه پزشکي » دانشگاه تهران تحصيل خود را ادامه داد. وي در همين زمان به جرگه سربازان روح الله (ره) پيوست و به مبارزه عليه رژيم پهلوي پرداخت و با كلام زيباي دكتر مفتح،آيت الله مطهري و دکتربهشتي آشنا شد.در زمان ورود امام در گروه سرود کميته استقبال از امام شرکت کرد
پس از پيروزي انقلاب اسلامي براي خدمت به مردم محروم به روستاهاي كهگيلويه و بوير احمد رفت و تمام تلاش خود را مصروف احداث جاده و تربيت كودكان نمود و براي ريشه كن كردن محروميت مردم مصمم به تشكيل «ستاد مركزي هيأت‌هاي هفت نفره» شد. وي در تاريخ 16/6/1361 جهت جاري نمودن خطبه عقد به نزد امام (ره) رفت و ازدواجش را با كلام امام (ره) متبرك ساخت.آن گاه در همين سال به جبهه رفت. «كامروا» همكاري خود را با جهاد سازندگي از سال1362شروع كرد و همراه تشكيلات جنگ جهاد در عمليات‌هاي بسياري شركت نمود.سيد ضمن حضور در ميدان نبرد ،تحصيل را تا اخذ مدرک کارشناسي در زمستان سال 1364 ادامه داد و در شهريور 1365 به دانشگاه تربيت مدرس راه يافت. او با وجودي‌که دو مرتبه به علت پخش گازهاي شيميايي مجروح گشت، مسئوليت قرارگاه تاكتيكي عمليات كربلاي 5 را بر عهده گرفت و از ناحيه شکم،دست و پا به علت اصابت ترکش خمپاره 60مجروح شد.
همزمان با عمليات نصر 4 كامروا در تدارك سفر خودسازي و جهاد نفس بود كه خبر شروع عمليات را شنيد به همين دليل از طواف خانه خدا دل كند و به جبهه رفت. وي در اين عمليات از ناحيه پا مجروح شد و عصا به دست براي انجام فريضه الهي به مكه سفر نمود. سرانجام مرد فداكار صحنه‌هاي نبرد در روز برائت از مشركين در جوار «بيت الله الحرام» توسط عاملان رژيم سعودي به شهادت رسيد.

منبع:كتاب ره يافتگان  

منور در سال 1310 در شهر تهران ديده به جهان گشود. کودکي او در سايه‌ي پر مهر مادر و لطف بي‌حد پدر سپري شد و در عنفوان نوجواني با آقاي حسين قمي، پيمان بست تا زندگي مشترک خود را در پناه حق آغاز نمايند.
در سال‌هاي قيام ملت مسلمان عليه شاه، همراه ديگر مردم اين مرز و بوم به خيابان آمد و فرياد مرگ بر شاه سر داد.آن روزها خانه منور محل اختفا و فعاليت مبارزان بود.
پس از پيروزي انقلاب، با تشکيل جلسات قرآني و تعليم خواهران، رسالت خود را در شکوفايي اسلام تداوم بخشيد. در زمان جنگ تحميلي چهار پسرش، حسن، علي، ولي الله و وحيد قمي به شهادت رسيدند و او صبورانه تحمل کرد. تا اين‌که خدا شهادتي در کنار خانه خود را براي او رقم زد و مکه در نهم مردادماه سال 1366 در هنگام مراسم برائت از مشرکين او را به وصال حق رساند.
منور کفايي زاده در سن 56 سالگي به لقاء حق دست يافت. از او تنها يک دختر به يادگار ماند.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 158

زهرا در سال 1303 در شهرستان فراهان (استان مرکزي) متولد شد. روزهاي کودکي او در هاله‌اي از فقر سپري شد. درد بي‌پدري خيلي زود بر سرش سايه افکند. سال‌ها گذشت و زهرا ازدواج کرد، اما چندي بعد همسرش دار فاني را وداع گفت و او به ناچار با رختشويي توانست آب و ناني براي تغذيه‌ي فرزندانش تهيه کند.
سرانجام رنج او پايان يافت و در مراسم برائت از مشرکين مکه‌ي مکرمه در تاريخ 9/5/1366 در سن 63 سالگي پر پرواز يافت و به فرزند شهيدش محمدرضا ساروق فراهاني که مدتي قبل در عمليات والفجر 8 به شهادت رسيده بود پيوست.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 164

سال 1342 در شهرستان فسا از توابع استان فارس فرزندي به نام صادق چشم به جهان گشود. نه سال بیشتر نداشت که از نعمت پدر محروم شد. وي در كنار كار و كوشش دوران تحصيل را در سطوح بالاتر طي نمود و در مقطع دبيرستان با همكاري دوستانش گروه نداي حق را تشكيل داد. از بدو پيروزي انقلاب اسلامي در سپاه انقلاب اسلامي بوشهر به فعاليت پرداخت و با سخنراني در محافل مختلف و چاپ و تكثير اعلاميه به افشاي چهره گروه‌هاي سياسي و منافقين مي‌پرداخت. در سال 61-60 وارد مدرسه عالي شهيد مطهري شده و در سال 1364موفق به اخذ ليسانس معارف اسلامي شد و كليه دروس حوزوي را در محضر اساتيد دنبال نمود. او ضمن آشنايي با زبان‌هاي انگليسي و عربي مبادرت به نوشتن چند كتاب و جزوه و مقاله نمود. از جمله كتابنامه زن به ضميمه گزيده مقالاتي در مورد زن كه به تعبير بيشتر متخصصين و اهل فن تقريباً كاملترين و بهترين تأليف در اين زمينه مي‌باشد. از آغاز جنگ تحميلي نزديك به 7 بار به جبهه رفته و ضمن نبرد نظامي با تشكيل كلاس هاي مذهبي و سياسي براي رزمندگان كارنامه درخشاني از خود به يادگار گذاشت. در سال 1365 به استخدام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در تهران درآمد. پس از چندي بر اثر لياقت و شايستگي كه در وي متبلور بود به عنوان رئيس خانه فرهنگ جمهوري اسلامي ايران در لاهور پاكستان منصوب گرديد. چيزي نگذشت كه در لاهور زبان اردو را فرا گرفت و به محافل «فرهنگي، ادبي» پاكستان راه يافت و هر روز بيش از پيش بر پيشرفت وي افزوده گشت تا آنجا كه تحمل وجود او براي دشمنان زجرآور و كشنده شد. در حالي كه چند روزي به اتمام ماموريتش در لاهور نمانده بود در شامگاه 28/9/1369هنگام ورود به آخرين جلسه توديعي به رگبار گلوله گرفته شد و در سن 27سالگي زندگي سراسر شور و شوق و تعالي و درخشان وي پايان پذيرفت.

منبع:پرونده شهيد در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي  

صادق گنجي در سپيده‌دم روز ششم ارديبهشت 1342 در خانواده‌اي مذهبي در شهر فسا ديده به جهان گشود. (‌به علت مأموريت پدرش که فردي ارتشي بود، از برازجان به فسا رفته بودند. ) در هشت سالگي از نعمت پدر محروم گشت. پانزده ساله بود که انقلاب اسلامي به پيروزي رسيد. در سال 1359 با آغاز جنگ تحميلي به جبهه شتافت و به عنوان مبلغ به جبهه‌ها اعزام شد و در سال 1363 در 21 سالگي ازدواج کرد.
صبح روز هفدهم اسفند 1364 پيام شادي‌آفرين تولّد پسرش را دريافت کرد. ولي ساعتي بعد که هنوز شيريني احساس پدر شدن را مزه مزه نکرده بود، خبر شهادت شوهر خواهرش را شنيد. چهل روز از آن واقعه گذشت که برادرش نادر را در جبهه‌ي فاو از دست داد. به سبب ديد سياسي قوي و معلومات و اطلاعات گسترده‌اي که داشت، مسئولان وزارت ارشاد منصبي را در آن وزارتخانه به او پيشنهاد دادند. چند ماه بعد در 24 سالگي شايستگي‌اش براي کار در خارج از کشور براي همه روشن شد و در نهم تير سال 1365 همراه خانواده‌اش عازم کشور پاکستان شد، تا در شهر لاهور مسئوليت نمايندگي جمهوري اسلامي ايران را به عهده بگيرد. او توانست ارتباط قوي با همه‌ي احزاب گروه‌ها و همه‌ي افراد سرشناس حکومتي، نمايندگان مجلس و حتي مردم کوچه و بازار ارتباط برقرار کند.
صادق گنجي نامي محبوب و دوست‌داشتني در بين اقشار مردم پاکستان به ويژه شهر لاهور بود. او تقريباً هر هفته به يکي از شهرهاي اطراف لاهور مي‌رفت و براي مردم سخنراني مي‌کرد و از اين طريق ضمن رساندن پيام اسلام، سعي در افشاي آمريکا و ايادي استکباري آن داشت. روز چهارشنبه 28/9/1369 در مراسم توديعي که از طرف ادبا، نويسندگان، شعرا، خبرنگاران در هتل اينتر نشنال لاهور برگزار شد، صادق به منظور شرکت در اين جلسه در ساعت 45/7 به جلو در هتل رسيد؛ به محض پياده شدن از ماشين در سنّ 27 سالگي مورد حمله و هجوم وحشيانه‌ي چند تن از ايادي استکبار جهاني قرار گرفت و با رگبار دشمن به خون غلتيد و خون مطهرش زمين لاهور را براي هميشه رنگي کرد.
مزار پاکش در بهشت سجاد (ع) برازجان قرار دارد.

منبع:ماهنامه عرشيان   -  شماره مجله: 28

شهرستان نوشهر در سال 1325 ميزبان کودکي مهربان و زيبا به نام شاه‌زنان بود. او از همان آغاز دوران خردسالي به کسب معارف الهي همت گماشت.‌
و در سال‌هاي نوجواني ازدواج کرد و به کرج مهاجرت کرد. شاه زنان سخت‌کوش و پرتلاش،‌ صبور و باايمان بود. در زمان جنگ تحميلي همسر، دو فرزند و دامادش را روانه جبهه نمودو خود با داشتن فرزند خردسال در پشت جبهه فعاليت داشت. در همان زمان فرزندانش فرشاد و مهرداد کاوياني به شهادت رسيدند و پيکر يکي از آن‌ها هيچ‌گاه به وطن بازگشت. همسرش نيز از ناحيه دوپا جانباز شد. شاه‌زنان در طول دوران درمان به ناچار همسر را بر دوش مي‌گرفت و به بيمارستان مي‌رساند چرا که خيابان محل سکونت آن‌ها امکان تردد ماشين را نداشت.
حتي بعد از گرفتن ويلچر و پاهاي مصنوعي براي حرکت دادن ويلچر همراه و همقدم همسر جانبازش بود. سال 1366 به اتفاق همسرش، به زيارت بيت‌الله الحرام مشرف شد اما در روز نهم مردادماه در سن 41 سالگي در راهپيمائي برائت از مشرکين با پيکري خونين به سوي بهشت موعود خداوند شتافت.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 121

پانزدهم فروردين ماه سال 1332 از خانه محقر و کوچک آقاي متوسليان در محله امامزاده اسماعيل تهران صداي هلهله و شادي به آسمان بلند شد، گريه کودکانه احمد با شنيدن اذان محمدي آرام گرفت .هنوز کودکي بيش نبود که بيماري قلبي او را به اتاق عمل کشاند، او بعد از بهبودي نسبي به مدرسه رفت و ضمن آموختن علم ،پدر را در جهت تأمين معاش خانواده ياري رساند. در سن 10 سالگي کشتار بي‌رحمانه مردم را در 15 خرداد سال 1342 مشاهده کرد.و از همان زمان با خود عهد بست تا برپايي عدل و داد ياور خميني کبير (ره‌)باشد، تکثير اعلاميه‌هاي امام (ره) از جمله اقدامات او در مبارزه با رژيم بود، متوسليان در سال 1351 موفق به اخذ مدرک ديپلم فني گشت.سپس به خدمت سربازي رفت و با درجه گروهبان دومي در دسته سازماني فرمانده تانک به شهر سر پل ذهاب اعزام شد، بعد از اتمام خدمت سربازي در يک شرکت تأسيسات فني کارش را آغاز نمود . سال 1354 فعاليت‌هاي سياسي خود را گسترش داد و در بهار همان سال به بهانه مأموريت شغلي به عنوان کارگر برق به خرم‌آباد رفت ،اما مأمورين در اين شهر متوجه فعاليت‌هاي او شده و او را در پانزدهم شهريور ماه هنگام تکثير اعلاميه دستگير نمودند.50 روز شکنجه در زندان مخوف فلک الافلاک، احمد را ضعيف و رنجور نمود ،اما از پاي ننشست .در پائيز سال 1357 در پي اوج‌گيري اعتراضات مردمي آزاد شد و مسئوليت تظاهرات و اعتراضات محله‌هاي جنوب شهر تهران را پذيرفت، بعد از پيروزي انقلاب به همراه ديگر سربازان امام در برپائي کميته انقلاب اسلامي و سپاه پاسداران نقش عمده‌اي ايفا کرد.با آغاز غائله کردستان به آن‌جا رفت و ابتدا شهر بوکان را از حضور ضد انقلاب خالي نمود، سپس شهرهاي مهاباد، سقز،‌ بانه و مرزهاي غربي ايران را پاکسازي نمود.مردم در اين زمان او را اسد کردستان و يل کردستان مي‌ناميدند. با آزادسازي سنندج و مريوان، احمد يکه تاز ارتفاعات کردستان گشت. او بعد از انجام عمليات غرورآفرين محمد رسول‌الله (ص) و بازگشت از سفر حج ،تيپ 27 محمدرسول‌الله را تشکيل داد و در سوم خرداد ماه سال 1361 ،ساعت 11 صبح به همراه افراد تحت امرش قدم به خاک خونين خرمشهر نهاد. عمليات پيروزي فتح‌المبين و بيت‌المقدس از ديگر افتخارات حاج احمد متوسليان در طول سال‌هاي دفاع مقدس بود. او در همين زمان همراه دوستانش به لبنان رفت، در روز چهاردم تيرماه سال 1361 به همراه سه تن از همرزمانش به سمت بيروت حرکت کرد ولي در هنگام ورود به شهر در مقابل ايست بازرسي توسط مزدوران حزب فالانژ علي‌رغم مصونيت ديپلماتيک دستگير شدند. ديگر هيچ‌کس آن قامت رشيد و آن چهره پر صلابت جبهه‌ها را نديد.

منبع:كتاب درانتهاي افق  

در برگ‌ريزان بيست و چهارم مهرماه سال 1337 قامت کوچک مسعود در دستان مادر جاي گرفت. زن با کلام زيباي خداوند ذره ذره عشق به اهل بيت (ع) را در کام کودکش ريخت. مسعود در هفت سالگي براي آموختن علم قدم به مدرسه نهاد، او پس از طي سطوح مختلف و کسب مدارج علمي در بيست و هفتم شهريورماه سال 1360 با « بانو فاطمه السادات لعابي » ازدواج کرد و چندي بعد صاحب دو فرزند به نام‌هاي « محمدامين » و « اديب » گشت. مشايخي پس از پيروزي انقلاب اسلامي به عنوان خبرنگار راهي کشور پاکستان شد. تا خدمتي به نظام جمهوري اسلامي انجام دهد. سرانجام مرد فداکار و سرباز وفادار سپاه اسلام در بيست و هفتم دي‌ماه سال 1364 در کشور پاکستان به شهادت رسيد. مزار پاکش در بهشت زهرا(س) قرار دارد.

منبع:مصاحبه با خانواده شهيد