نام پرچمداران مکتب سرخ روح ا... که در اقصي نقاط دنيا به ترويج اسلام پرداختند

محمد ابوترابي، فرزند حسين‌علي، در سال 1341 در روستاي «سيدآبادشاخن» از توابع شهرستان بيرجند، ديده به جهان گشود .تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد در حالي که در دانشگاه تبريز پذيرفته شده بود، خدمت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي را ترجيح داد. با شروع جنگ تحميلي، بيشتر مدت خدمتش را در مناطق جنگي و حضور در خط مقدم گذراند. او که مسئوليت اطلاعات عمليات لشکر نصر 5 را بر عهده داشت، در مرزهاي غربي ايران رشادت‌هاي فراواني از خود نشان داد محمد ابوترابي پس از انجام چندين ماموريت مهم سرانجام در تاريخ شانزدهم تيرماه سال 1365 در منطقه هماکوه افغانستان بر اثر انفجار مين در سن 24 سالگي به آرزوي ديرينه‌اش يعني شهادت نايل گشت. پيکر مطهر اين شهيد بزرگوار در گلزار شهداي بيرجند به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد1   -  صفحه: 30

"صديقه احمدزاده" در سال 1304 در روستاي سياه کلا محله شرقي از توابع شهرستان بابل ديده به جهان گشود. وي در يک خانواده‌ي کشاورز که پايبند به عقايد مذهبي بودند، رشد کرد. سنين بالندگي را با محبت خانواده درآميخت و عواطف درونش با ازدواج با همسرش محمد حسن‌زاده شکفت. محمد مردي کارگر و فقير بود و از درآمد کمي بهره داشت؛ اما "صديقه" که در مکتب اسلام پرورانده شده بود، پيشنهاد محمد را براي ازدواج پذيرفت. زندگي مشترک صديقه و محمد در اوج سادگي و صفا و صميميت در سال 1323 آغاز شد که حاصل آن 7 فرزند است.
محمد در عين حالي که به کارهاي سخت مي‌پرداخت، متولي امور مسجد هم بود و صديقه در کارهاي کشاورزي و امور مسجد با عشق و علاقه به همسرش کمک مي‌کرد. صديقه زني خوش‌قلب بود و همه خلق حسنه‌ي او را مي‌ستودند. او با صبوري همه‌ي مشکلات را تحمل مي‌کرد ولي در عين حال سختي‌ها خدشه‌اي به عقايد مذهبي و واجبات او وارد نمي‌کرد. حجاب و خوش‌زباني از صفات بارز او بود. در تظاهرات انقلاب تا واپسين روزها نقش فعالي داشت و عميقاً معتقد به رهبري و ولايت بود و استدلال او بر اين اعتقادش از آن جهت همگان را به تعجب وا مي‌داشت که او سوادي نداشت. در زمان دفاع مقدس هم ياريگر رزمندگان در جبهه‌ها بود.
رفتار او با فرزندان بسيار خوب بود و سعي مي‌کرد که آن‌ها را افرادي معتقد و انقلابي بار بياورد. آرزوي ديرينه‌ي اين دو همسر، ديدار و زيارت خانه‌ي خدا بود. فرزند کوچکشان در اين خصوص مي‌گويد: پدر و مادرم از زماني که براي حج ثبت‌نام کرده بودند، بي‌صبرانه منتظر رفتن بودند.
سال 1366 فرا رسيد؛ پس از سال‌ها انتظار نام اين زوج در ليست سفر درآمد و آن‌ها از خوشحالي سر از پا نمي‌شناختند. روز وداع به صورت زيبا و دلنشيني از همه خداحافظي کرد و براي رفتن بي‌تاب شده بود. روز گرم برائت از مشرکين سال 1366 بود؛ جمعه‌ي آن سال حال و هواي ديگري داشت و گويا فضا،بوي خون مي‌داد. همه در حال انجام فريضه‌ي برائت از مشرکين بودند که ناگهان حمله‌ي صعودي‌ها آغاز شد. همه‌ي حجاج سراسيمه به اين طرف و آن طرف مي‌گريختند. همسرش صديقه را گم کرد؛ س از تظاهرات همه‌ي خانم‌ها به محل استقرار کاروان بازگشتند ولي صديقه برنگشت. همسرش نگران شد همه جا را به دنبال او گشت اما خبري از او نبود. در همين هنگام رييس کاروان اعلام کرد او به شهادت رسيده است. پيکر صديقه با لباس خونين احرام ،که از شدت ضربات جانفرساي عمال سعودي به شهادت رسيده بود، سبکبال بر دست‌هاي مردم تشييع شد و در تاريخ بيست و پنجم مردادماه 1366 در حالي که 62 سال داشت، در مزار شهداي سياه کلا محله شرقي از توابع بابل به خاک سپرده شد.

منبع:مجله عشق و آتش  

کاظم اخوان علاف در سال 1338 در يکي از محلات قديمي اطراف مشهد به دنيا آمد. او آخرين فرزند خانواده بود و پدر به دليل تقارن تولد فرزند با ميلاد امام کاظم (ع) نام هفتمين پيشواي شيعيان را براي او انتخاب کرد.
پدر از خادمان بارگاه ملکوتي علي بن موسي الرضا (ع) بود و به کاظم آموخت که چگونه با عشق به اهل بيت (ع) و مدد ائمه اطهار زندگي‌اش را پربرکت کند. کاظم آموختن علم را تا اخذ دو مدرک ديپلم رياضي و تجربي ادامه داد .علاقه زيادي به ورزش داشت. به گونه‌اي که در مسابقات کشتي آموزشگاه‌هاي استان صاحب عنوان شد.
اخوان در اوقات فراغت به حرم حضرت ثامن‌الحجج (ع) مي‌رفت و همراه پدر به زائران حرم خدمت مي‌کرد.
انقلاب اسلامي و تحول عظيم جامعه ايران عليه ظلم و استبداد اخوان را نيز در جرگه ياران امام خميني (ره) قرار داد. با پيروزي انقلاب کاظم سر از پا نمي‌شناخت با تمام وجود به حمايت از دستاوردهاي انقلاب روي آورد.
با آغاز جنگ تحميلي سريع خود را به اهواز رساند و در ستاد جنگ‌هاي نامنظم به مقابله با دشمن پرداخت و در بيش از 70 عمليات در کنار شهيد چمران با دوربين عکاسي و فيلم‌برداري حقايق جنگ را ثبت نمود. شجاعت و رشادت، ايمان و اعتقاد او به بزرگي خداوند متعال در ميان تمام آنان‌که او را مي‌شناختند زبانزد بود. او در طول يک‌سال و نيم صحنه‌هايي بديع و استثنايي را به تصوير کشيد تا نسل فرداي ايران بداند به پاس رشادت کدام سرباز، او اين‌گونه آزاد و در آرامش زندگي مي کند. يکي از مشوقين بزرگ کاظم در کار عکاسي دکتر چمران بود که هميشه او را به خاطر کارهايش تحسين مي‌کرد، اخوان در نمايشگاه عکس که در موزه هنرهاي معاصر به مناسبت سومين سالگرد پيروزي انقلاب برگزار شد به خاطر صميميت و ويژگي‌هاي خاص و تأثيرگذار در ثبت صحنه‌هاي بديع مقام اول را در ميان 75 عکاس ديگر به دست آورد. تعدادي از کارهايش نيز در ويژه‌نامه ستاد تبليغات جنگ، در تاريخ 22/11/1361 چاپ شد و يکي از کارهايش به عنوان طرح روي جلد استفاده شد.
اخوان پس از ثبت لحظات تاريخي فتح خرمشهر در تيرماه سال 1361 به کشور لبنان دعوت شد. دوستان و آشنايان به خاطر وضعيت خاص اين کشور او را از اين کار منع کردند. اما کاظم که شاگرد دکتر چمران بود و عشق و عرفان و رشادت را از استادش آموخته بود، با توکل دل به خطر سپرد و همراه يک هيئت ديپلماتيک راهي بيروت شد تا ظلم و استبداد متجاوزين صهيونيست را به تصوير کشد. اما قبل از ورود به بيروت نيروهاي فالانژ وابسته به رژيم صهيونيستي در روز چهاردهم تيرماه سال 1361 او و سه تن از همرزمانش را ربودند." برباره‌" آخرين خاطرات رشادت و دلاوري خبرنگار اعزامي ايرنا، را ثبت نمود. و ديگر نشاني از اين عارف و سالک راه حق پيدا نشد.

منبع:پايگاه اطلاع رساني آسيكد  

منبع:پايگاه اطلاع رساني چهارديپلمات  

در سال 1344 اراک شاهد تولد کودکي بود که نام او را کبري نهادند.دوران کودکي را در آغوش پر مهر مادر سپري کرد اما دست روزگار با او چندان مهربان نبود.در چهارسالگي دامان گرم مادر را از دست داد و با غم دوري‌اش روزگار گردانيد. کبري دختري صبور و شکيبا بود در دوران جنگ که سنين نوجواني و جواني را پشت سر مي‌گذاشت کمک‌هاي بي‌دريغ خود را نثار رزمندگان اسلام مي‌کرد. در سال‌هاي بعد براي عمل به سنت رسول خدا ازدواج کرد و با تلاش زياد خانواده‌اي گرم و باصفا را تشکيل داد سرانجام در سال 1366 به همراه همسرش عازم سفر حج شد.در مسجدالحرام به فرمان امام (ره) در راهپيمايي برائت از مشرکين شرکت کرد و در نهم مرداد ماه در حالي که تنها 22 سال داشت توسط نيروهاي سعودي بر اثر اصابت گلوله به پيکر مطهرش جان باخت و به لقاء‌الله پيوست.پدر با کوله‌باري از غم خبر شهادت مادر را براي پنج فرزندش آورد.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد2   -  صفحه: 33

سيد جمال الدين در سال 1254 ه.ق (1213 ه‌ش) در«اسد آباد» همدان در خانواده‌اي روحاني متولد شد. از 5 سالگي نزد پدرش به تحصيل علم پرداخت و با قرآن و كتاب‌هاي فارسي و عربي آشنا شد. او براي كسب دانش به كشورهاي مختلف سفر كرد و در هر مرحله‌اي از تحصيل، ستايش و تحسين معلمان خود را برانگيخت.
در سال 1278براي ديدار با «دوست محمدخان» امير مبارزه با استعمار وارد كابل شد و 4 سال در آن‌جا ماند. در سال 1296 حزب وطني را پايه گذاري كرد و پس از آن با همكاري «شيخ عبده» به تأسيس و انتشار مجله عروه الوثقي اقدام نمود. سيد جمال الدين اتحاد ميان كشورهاي مسلمان را بزرگترين هدف خود اعلام كرده بود و به همين خاطر مورد خشم و غضب استعمارگران قرار گرفت.
او در آزادي و عدالت‌خواهي ملت‌هاي مسلمان، تأثير به سزايي داشت و به خروش انسان‌ها، جهت و مقصد الهي بخشيد. سيد پس از اينكه به لندن رفت به كمك «ملكم خان» مجله «ضياء الخا ئفين» را منتشر ساخت و به مبارزه‌اش عليه ظلم و ستم شدت بخشيد. هنگامي كه او به عثماني سفر كرد، «سلطان عبدالحميد» او را به زندان افكند و عاقبت سيدجمال الدين اسدآبادي را در پنجم شوال 1314 ه.ق (1373 ه‌ش) مسموم كرده و به شهادت رساندند، اما آينده ثابت كرد كه انديشه‌هاي سبز او هر گز غروب نخواهد كرد.

منبع:كتاب مرغ حق  

منبع:كتاب مفخر شرق  

سيدصمد در سال 1348 به دنيا آمد. شهر تبريز ميزبان اولين قدم‌هاي کودکي‌اش شد. 7 ساله بود که به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد. عاشق امام و جبهه و شهادت بود ولي حيف که دير به عرصه رسيده و فرصت طلايي را از دست داده بود؛ فرصت و امکان شهادت در راه خدا را. تنها کاري که فکر مي‌کرد آبي بر آتش درونش بريزد، رفتن به قم و ملحق شدن به جرگه‌ي طلبگان و شاگردان امام زمان (عج) است تا بلکه فرجي به دست او حاصل شود و او را به آرزويش برساند.
صمد خود را شديداً سرگرم درس خواندن و مطالعه کرد؛ با دست نوشته‌ها و آثار شهيد دکتر چمران و گروه چريکي او آشنا شد و علاقه‌اش دوچندان گرديد. تأثيري که دکتر چمران در سيدصمد گذاشت، فوق‌العاده بود و او را در تصميم قبلي‌اش ثابت قدم‌تر کرد او هم مثل شهيد چمران، در سر انديشه‌ي رفتن به لبنان را مي‌پروراند؛‌ همان انديشه‌اي که باعث شد در تابستان سال 1369 محل خدمت نظام وظيفه را ترک گفته و سعي کند از مرز ترکيه خارج شده و به سوي کشور آرزوهايش سفر کند؛ کاري که باعث شد تنبيه شود.
او داشت خود را براي شهادت مطهر مي‌کرد. طي چهار سال تحصيل در حوزه‌ي علميه‌ي قم مکاتباتي هم با آيت‌الله خامنه‌اي، پيشوا و مرجع خود داشت و حرف دلش را با ايشان درميان مي‌گذاشت. او در تاريخ 4/6/1374 آزاد شد و نيروي آن صمد را فارغ البال به سوي آرمانش هدايت کرد. ابتدا به سوريه رفت و از آن‌جا وارد لبنان شد تا در کنار ساير برادران ديني مقابل ظلم صهيونيست‌ بايستد. صمد در يکي از دست‌نوشته‌اش اين‌گونه نگاشته:
« مسلمانان دو قبله دارند، کعبه براي عبادت و قدس براي شهادت»
صمد مدت 8 ماه در جبهه‌ي لبنان جنگيد و يک دستش را در راه دفاع از اسلام به پيشگاه احديت تقديم کرد و بالاخره در تاريخ 26/1/1375 در سنّ 27 سالگي ملکوت را مقابل چشمانش ديد و با آغوش باز پذيرايش شد ولي بر آستان حضرتش بي‌سر و بي‌دست بايد رفت. او ابايي نداشت و سر و دست را با کمال ميل تقديم کرد.
5 روز بعد پيکر خون‌آلودش را به خانواده تحويل داده و در گلزار شهداي وادي رحمت تبريز به خاک سپردند.

منبع:ويژه نامه وادي عشق   -  تاریخ:   1380 -  صفحه: 10

آيت الله شيخ احمد انصاري قمي در سال 1297 شمسي در شهر قم به دنيا آمد. پدر وي شيخ محمدحسين قمي بود که در محله چهل اختران قم سکونت داشت و به زهد و تقوي مشهور و در ميان مردم به «شيخ» معروف بود.
وي چهارمين فرزند شيخ محمدحسين بود و فرزند بزرگ او شيخ مرتضي انصاري خطيب و سخنور نامي ايران در دهه‌ي چهل و پنجاه شمسي مي‌باشد.
وي در کودکي پدر خود را از دست داد و در 11 سالگي به همت برادر بزرگ خود به تحصيل مقدمات علم روي آورد. شوق او به آموختن وي را واداشت تا در سن 17 سالگي به همراه مادر خود، به نجف اشرف هجرت کند. نخست براي زيارت به نجف مشرف شد ليکن آستانه اميرالمؤمنين او را به خود جذب نمود و مادر تنها به ايران بازگشت، وي قصد اقامت دائمي را در نجف نمود و با جديت تمام به تحصيل پرداخت به گونه‌اي که حتي براي فوت برخي عزيزان و فاميل نزديک خود حاضر به ترک نجف نگرديد. در اين مدت از اساتيد مشهور و معروف حوزه نجف از جمله مرحوم ميرزا عبدالهادي شيرازي، سيدمحمود شاهرودي، سيدمحسن حکيم و سيدابوالقاسم خوئي بهره‌ها برد.
از ديگر اساتيد ايشان مرحوم آيت الله حاج سيد محمد روحاني است که بسياري از دروس سطوح عالي حوزه را به همراه برخي ديگر از معاريف حوزه هم‌چون شهيد سيدمحمدباقر صدر نزد ايشان تلميذ نمود و با شهيد صدر و چند تن ديگر به مباحثه پرداختند.
در ميان اين بزرگان رابطه بسيار نزديکي با آيت الله العظمي خوئي برقرار نمود و از شاگردان بسيار نزديک ايشان به حساب مي‌آمد و اين رابطه تا آخر ادامه يافت به گونه‌اي که طرف مشورت ايشان بود.
آيت الله انصاري در کنار اشتغالات علمي و تدريس، همت بسيار بلندي در انجام کارهاي خير و عالم المنفعه داشت و به علت روابط بسيار گسترده خود با بيوت مراجع تقليد و ديگران از چهره‌هاي صاحب نفوذ در امور اجتماعي حوزه علميه و شهر نجف گرديد و گره‌گشاي بسياري از مشکلات به شمار مي‌آمد.
در جريان حوادث 15 خرداد سال 1342 و واقعه مدرسه فيضيه ايشان نقش فعالي در نجف داشت و حوزه را به تعطيلي کشانيد و ديداري ميان علماء و مرجع وقت حضرت آيت الله حکيم در کوفه ترتيب داد و بعد از هجرت امام خميني به نجف ارتباط نزديکي با ايشان داشت.
يکي از اقدامات ارزشمند وي به عهده گرفتن مسئوليت کمک‌رساني به نزديک به 700 زنداني ايراني در زندان شهر حله عراق بود. اين افراد که که معمولاً زائران بودند که با عدم آگاهي از قوانين اقامتي عراق به تناوب در سال‌هاي 1350 تا 1354 دستگير و در زندان به سر مي‌بردند به علت دور بودن از خانواده شرايط بسيار سختي را در زندان مي‌گذراندند. به همت آيت الله انصاري و توافق مسئولين زندان شرايط مناسبي براي اين افراد فراهم گرديد و هزاران دينار عراقي صرف بهبود وضعيت معيشتي آنان گرديد، و در نهايت با اقدامات ايشان و گفتگو با مسئولين مربوط حکم عفو عمومي تمامي آنان صادر گرديد و همگي در سال 1355 ش به ايران بازگردانده شدند.
پس از به قدرت رسيدن صدام در سال 1358 که شرايط عراق بسيار سخت و حساس گرديد، و تهاجم همه جانبه‌اي براي شکستن قدرت حوزه علميه نجف و مراجع تقليد آغاز گرديد، بسياري از چهره‌هاي صاحب نفوذ حوزه تحت فشار قرار گرفتند و در اين رابطه آيت الله انصاري از نخستين افرادي بود که مورد تعرض قرار گرفت، و در چندمين نوبت به اشکال گوناگون براي او مزاحمت‌هايي ايجاد شد و در چند نوبت تهديد به اخراج از عراق گرديد که با حمايت مرجعيت از ايشان موضوع موقتاً منتفي گرديد. ولي هم‌چنان فشار بر ايشان ادامه داشت، آيت الله انصاري قصد خروج از عراق را نمود. ليکن آيت الله خوئي صريحاً به ايشان فرمود که بيرون رفتن شما از نجف حرام است و شما از ارکان حوزه علميه به شمار مي‌رويد.
در نيمه دوم سال 1359 رژيم عراق که در حال آمادگي براي تهاجم به جمهوري اسلامي ايران بود، براي آماده سازي شرايط جنگ در فاصله کوتاهي اقدام به دستگيري‌هاي گسترده‌اي در سطح حوزه علميه نجف و علماي مؤثر ديگر شهرهاي مهم عراق زد، از آن جمله در نجف شهيد آيت الله صدر را دستگير و اعدام نمود و در همان زمان در نيمه شبي بيش از 20 نفر از مأمورين امنيتي به خانه آيت الله انصاري يورش برده و او را دستگير و مستقيماً به بغداد انتقال دادند، و آزادي او را مشروط به همکاري و تأييد آيت الله العظمي خوئي و حوزه نجف از رژيم صدام قرار دادند، تأييدي که هرگز حوزه و مراجع آن حاضر به انجام آن نبودند.
اقدامات فراواني براي رهايي ايشان از زندان در داخل عراق و خارج آن از سوي سازمان‌هاي بين‌المللي انجام گرفت ليکن بي‌نتيجه ماند و همواره رژيم صدام از پاسخگويي طفره مي‌رفت.
سرانجام پس از سقوط رژيم صدام و گشوده شدن زندان‌ها، اثري از اين عالم بزرگوار و ديگر علماء و مؤمنين دستگير شده بدست نيامد و مشخص شد همگي به دست جلادان آن رژيم خون آشام به شهادت رسيده‌اند.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1382/5/20 -  صفحه: 8

عبدالحميد بادروج در سال 1335 در شهر گرم و قديمي دزفول پا به عرصه گيتي نهاد. او اولين فرزند خانواده بود و پدر با تمام وجود به تربيتش همت گماشت، تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را با موفقيت به پايان رساند و در دوران دبيرستان به جمع مبارزان رژيم پهلوي پيوست. او چندي بعد به علت فعاليت از مدرسه اخراج شد اما از پاي ننشست و در قالب فعاليت‌هاي مذهبي به ياري امام امت شتافت. يکي از دوستانش در همين زمان معترضانه به او گفت: «چرا به فکر خودت نيستي؟» چرا به دانشگاه نمي روي و درس نمي‌خواني؟» و او پاسخ داد: «من براي اين کار آفريده شده‌ام و همين راه را هم ادامه خواهم داد».
حميد در اوائل انقلاب در خانه آيت‌الله قاضي محل تجمع انقلابيون نامش را به عنوان شهيد در منزل ايشان نوشت و با پيروزي انقلاب به جمع سبزپوشان دشت شقايق سپاه پاسداران پيوست و سپاه دزفول را به همراهي دوستانش بنيان نهاد. براي مدتي فرماندهي سپاه انديمشک را بر عهده گرفت سپس مسئوليت زندان اهواز را پذيرفت و در سال 1361 به لشگر 7 ولي عصر (عج) رفت و به عنوان جانشين ستاد لشکر 7 ولي عصر (عج) منصوب گشت. سرانجام سردار دلاور خوزستان در سال 1366 هنگام زيارت کعبه معظمه در حرم امن الهي توسط مزدوران آل سعود به شهادت رسيد.حاج عبدالحميد بادروج در سن 21 سالگي به ديدار حق شتافت و ايران اسلامي را در غمي بزرگ فرو برد.

منبع:لوح فشرده كنگره شهداي خوزستان  

حيدرعلي در سال 1324 در نيشابور از توابع استان خراسان چشم به جهان گشود، از همان آغاز طفوليت، با فرامين اسلام آشنا شد و تمام زندگي خويش را مصروف عمل به دستورات دين رسول‌الله (ص) نمود. وي همزمان با اوج‌گيري انقلاب اسلامي در صف سربازان روح‌الله (ره) قرار گرفت، و به مبارزه با رژيم پهلوي پرداخت، و نقش عمده‌اي در حمل مجروحين و شهداء ايفا نمود. در سال 1369 جهت خدمت به مسلمانان در وزارت خارجه مشغول به کار شد، رفتار ملايم او با خانواده و دوستان زبانزد عام و خاص بود، در تمام کارهايش به امير‌المؤمنين(ع) اقتدا مي‌کرد. وي در تاريخ 1/1/1374 جهت مأموريت به افغانستان رفت؛ در قسمت کنسولگري مشغول به کار شد، سرانجام باقري در تاريخ 17/5/1377 در سن 53 سالگي توسط گروه طالبان در مزارشريف به شهادت رسيد، از او هشت فرزند به يادگار ماند.

منبع:يادواره شهداي وزارت امور خارجه  

حاج شيخ مرتضي بروجردي فرزند حاج شيخ علي محمد بروجردي نجفي در سال 1307 ه.ش در شهر نجف متولد شد.او در خانواده‌اي روحاني و متقي پرورش يافت.در سن 6 سالگي به مکتب رفت و آموختن را تجربه نمود. بعد از به پايان رساندن دوره‌ي سطح از محضر اساتيدي هم چون آيت‌الله حلي، حکيم، خوئي کسب فيض نمود و به دليل هوش سرشار خود 16 جلد از مطالب درس فقه خود را با عنوان مستند العروه الوثقي به چاپ رساند. که24 جلد ديگر از اين کتب در دست انتشار است.بروجردي پس از اتمام کلاس‌ها با اساتيد خود بحث مي‌کرد و متن اين مباحث را در آغاز کتاب‌هايش مي‌نوشت.پدرش در سال‌هاي جواني او به ايران بازگشت اما آقا مرتضي در جوار حرم اميرمؤمنان (ع) ماند و براي سال‌ها در قسمت بالاي سر حضرت (ع) به اقامه نماز جماعت پرداخت.او قبل از حضور در حرم امام علي (ع) امام جماعت مسجدي درنزديکي محل زندگيش بود. اما ماموران مانع از اقامه نماز او شدند.در سال 1334 ه.ش با نوه آيت‌الله ميرزاي نائيني ازدواج نمود و صاحب 5 فرزند شد. در سال 1340 بعد از فوت مرحوم بروجردي با اصرار مردم، پدرشان رساله‌اي تنظيم نمودند اما تا قبل از نظر فرزندشان آقا مرتضي از انتشار آن خودداري کردند.معظم‌له در تيرماه سال 1355 ه.ش به منظور زيارت حرم مطهر امام رضا (ع) به ايران مسافرت نمود.مردم خواستار حضور دائمي ايشان در کشور شدند ليکن علاقمندي ايشان به حوزه علميه نجف اشرف باعث شد، به عراق بازگردند..بعد از رحلت آيت‌الله خوئي از ايشان درخواست رساله گشت اما شيخ مرتضي نپذيرفت.وي علاقه خاصي به سيد شهيدان (ع) داشت و زيارت عاشورا را هر روز به ياد حضرت (ع) مي‌خواند. در محرم سال 1415ه.ق (1374ه.ش)تصميم گرفت به ايران بازگردد ولي در آخرين لحظات از سفر ايشان جلوگيري شد او همچنين اعضاي خانواده خود را به حرم امام حسن عسگري (ع) سامرا مي‌فرستاد و خود از لحاظ مالي و معنوي خانواده زندانيان عراقي را حمايت نمود.آيت‌الله بروجردي يک بار در شوال سال 1375 ه. ش مورد سوء قصد قرار گرفت، اما جان سالم به در برد بعد از مدتي دوباره مزدوران بعثي در راه حرم مطهر مولي الموحدين به ايشان حمله کردند و معظم له به علت اصابت ترکش به پا در بيمارستان «حي السعد» نجف بستري شد.و سرانجام سه‌شنبه شب اول ارديبهشت ماه سال 1377 ه.ش در شب مباهله در حرم مولايش در سن 70 سالگي به فيض عظيم شهادت نائل آمد.

منبع:روزنامه كثيرالانتشار  

25 اسفند ماه سال 1325 بود که روستای «ماشل علم» در خطه ی سبز گیلان شاهد تولد کودکی در خانواده‌ای پر مهر بود که نام او را انیس نهادند.
انیس با تولدش خیر و برکت را برای خانواده‌اش به ارمغان آورد. در دوران کودکی توسط خانواده با مسائل دینی آشنا شد و از سرچشمه وحی بهره‌ها برد.
در آخرین روزهای سیزده سالگی همراه خانواده اش به تهران عزیمت کرد دوران کوتاهی از اقامتش در تهران نگذشته بود که پیوند مقدس ازدواج را با مردی مومن بست و حاصل ازدواجش کودکی بود که نام او را اسماعیل نهادند.
انیس زنی مؤمن و فداکار بود به امر به معروف و نهی از منکر توجه خاصی داشت و در دوران جنگ فعالیت‌های جدی برای کمک رسانی به رزمندگان اسلام داشت تا این‌که در سال 1366 به زیارت خانه خدا مشرف شد پس از هشت روز اقامت در مکه در حالی که سلاله ی وجودش عاری از هر ناپاکی شده بود به هنگام شرکت در راهپیماییی پرشور برائت از مشرکین که به فرمان امام خمینی (ره) ترتیب داده شده بود بر اثر استنشاق گازهای خفه کننده در حرم امن الهی به دیدار صاحب‌خانه شتافت و مونس ابرار زنان بهشتی شد.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 45

نجمه بيگم كرابي در سال 1292 در شهر سبزوار ديده به جهان گشود . با رسيدن به جواني ازدواج كرد اما اندك زماني بعد همسر خويش را از دست داد. پس از گذشت مدتي دوباره پيمان ازدواج بست اما گويي زندگي روي مساعد خويش را از او دريغ مي داشت. نجمه بيگم ماند و سه فرزند و چرخ خياطي كه مي گشت و ناني به سفره محقر آن ها مي آورد.
زيارت خانه خدا آرزوي او بود . تا اين كه در سال 1366 جامه سپيد بر تن كرد و به مکه مشرف شد. هيچ كس نمي داند در كنار ديوار كعبه با خدا چه گفت. نهم مرداد ماه بود؛ نجمه بيگم 74 ساله در راهپيمائي برائت از مشركين شركت كرد تا حج خود را به كمال برساند . اما دژخيمان بر او و همسفرانش كه ميهمان رب اعلي بودند، يورش بردند. در آن وانفسا دژخيمي با باطوم بر سر نجمه كوبيد و او را راهي ديدار جانان ساخت.
كعبه كجاست ؟ خانه خدا – آيا در خانه خدا مي توان خدا را ديد؟
آري، نه تنها مي توان او را ديد بلكه مي توان در او ذوب شد، فاني شد، از نجمه بيگم بپرس.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد1   -  صفحه: 153

رشيد پارياو فلاح در سال 1340 در يكي از روستاهاي محروم سوادكوه استان مازندران چشم به جهان گشود. او دوران كودكي را در زادگاهش سپري كرد و پس از اتمام تحصيلات ابتدايي به شهرستان قائم‌شهر رفت. رشيد ضمن تحصيل به فعاليت‌هاي سياسي روي آورد. پس از پيروزي انقلاب او نيز هم چون ديگر امت حزب‌الله ايران به مبارزه با گروهك هاي منافقين پرداخت. چندي بعد با لباس مقدس سربازي از طرف واحد عقيدتي_ سياسي ارتش عازم جبهه‌هاي نبرد شد. با اتمام دوره خدمت سربازي پارياو فلاح به حوزه علميه رفت و در محضر اساتيد حوزه به تحصيل پرداخت. در همين دوران بنا به درخواست مسئولين بنياد شهيد سوادكوه به آن نهاد منتقل گشت و به عنوان معاون فرهنگي خدمت به خانواده شهدا را جزو وظايف خود قرار داد. وي در سال 1367 ازدواج كرد و صاحب 3 فرزند شد و تحصيلات خود را در رشته علوم سياسي ادامه داد. رشيد در همان سال به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و چند سال بعد به عنوان كارشناس امور كنسولي سركنسولگري ايران عازم مزار شريف (افغانستان) شد. يك سال بعد مرد دلاور و سرباز وفادار به ولايت در تاريخ 17/5/1377 توسط گروه طالبان در سن 37 سالگي به شهادت رسيد.

منبع:يادواره شهداي وزارت امور خارجه  

انقلاب اسلامي با اهداف الهي‌اش در عمر کوتاه خود، از عقبات مختلفي گذر کرده است. اين انقلاب گاهي به حوادثي برخورد کرده که تعجب همه‌ي بشريت را برانگيخته است. هيچ کس باور نمي‌کرد که روزي ضيوف‌الرحمن و ميهمانان و زائران حرم امن خدا به دست کساني که عنوان خادمين الحرمين الشريفين را به يدک مي‌کشند، به خاک و خون بغلتند. در سرزمين مکه و در روزهايي که کشتن حيوانان موذي هم مجاز نيست، عده‌اي زن و مرد در حين انجام وظيفه‌ي شرعي خود، به شهادت مي‌رسند. چه چيز مي‌تواند اين جنايت هولناک را توجيه کند؟
طوبي تاجريزي، فرزند عبدالله، از اهالي شهرستان بيرجند، يکي از صدها شهيد اين فاجعه‌ي خونبار است. اين زن مومن به سال 1314 متولّد شد. او که در پنجاه و دومين بهار زندگي، راهي سفر حج شده بود، در نهم مردادماه سال 1366 در سن 52 سالگي به دست دست‌نشاندگان استکبار به شهادت رسيد.
پيکر پاک اين شهيد پس از انتقال به شهرستان بيرجند، با شکوه خاصي بر دوش مردم شهيدپرور تشييع و در مزار شهداي بيرجند در کنار خيل شهيدان به خاک سپرده شد.
ياد آن کبوتر خونين‌بال حرم امن الهي هميشه زنده باد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد1   -  صفحه: 138