پاراگوئه

پاراگوئه

پاراگوئه کشوری است در آمریکای جنوبی. پایتخت آن آسونسیون است. مساحت این کشور ۴۰۶۷۵۲ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۴۹۲۹۰۰۰ نفر است. زبان رسمی آن اسپانیایی و واحد پول آن گوارانی است.

تاریخچه

نوشتار اصلی: تاریخچهٔ پاراگوئه‎
برای اولین بار اروپایی ها در اوایل قرن ۱۶ میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ ۱۵ آگوست ۱۵۳۷ توسط جهانگرد اسپانیایی، خوان د سالارز بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز ایالت مستعمره اسپانیایی و جایگاه اولیهٔ هیأت جامعهٔ جیسویت و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در قرن ۱۸ تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ ۱۴ مه ۱۸۱۱ با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد.

تاریخ پاراگوئه شاهد دروه‌های طولانی سلطهٔ دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی، جنگهای داخلی و جنگهای ویرانگر کشورهای همسایه بوده است. تاریخ مستعمره بودن این کشور را می‌توان به دوره‌های مشخص تقسیم کرد:

۱۸۱۱-۱۸۱۶: پیدایش تمدن
۱۸۱۶- ۱۸۴۰: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
۱۸۴۰- ۱۸۶۵: دولت های کارلوس آنتونیو لوپز و فرانسیسکو سولانو لوپز
۱۸۶۵- ۱۸۷۰: جنگ دول سه گانه
۱۸۷۰- ۱۹۰۴: بازسازی پس از جنگ و دولت حزب کلورادو (پاراگوئه) حزب کلورادو
۱۹۰۴- ۱۹۳۲: حزب آزادیخواه و حرکت بسوی جنگ چاکو
۱۹۳۲- ۱۹۳۵: جنگ چاکو
۱۹۳۵- ۱۹۴۰: دولت های حزب انقلابی فبرریستا و خوزه فلیکس استیگاریبیا
۱۹۴۰- ۱۹۴۸: دولت هیگینیو مورینیگو
۱۹۴۸- ۱۹۵۴: جنگ داخلی پاراگوئه، روی کار آمدن مجدد حزب کلورادو
۱۹۵۴-۱۹۸۹: دیکتاتوری آلفردو استروسنر
۱۹۸۹- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سول دموکراسی
جنگ دوَل سه گانه و جنگ چاکو مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئه اند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و خونریزی بود. پاراگوئه در جنگ دول سه گانه، با برزیل آرژانتین و اروگوئه مبارزه کرد و در سال ۱۸۷۰ پس از پنج سال جنگ خونین در آمریکای جنوبی، شکست خورد. پاراگوئه مقدار زیادی از اراضی خود را توسط برزیل و آرژانتین از دست داد. جنگ چاکو با کشور بولیوی بود که بولیوی در اوایل دههٔ ۳۰ میلادی شکست خورد.

پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقهٔ چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد.

تاریخ پاراگوئه مملو از اختلاف نظر بین تاریخ شناسان، فرهیختگان و سیاست‌مداران است. بسیاری از وقایع تاریخی، بخصوص جنگ ها، بسته به اینکه کتاب تاریخی نوشته شده در پاراگوئه، آرژانتین، برزیل یا بولیوی را بخوانید، تغییر می‌کنند. همچنین احزاب اصلی پاراگوئه مانند حزب کلورادو و حزب آزادیخواه (پاراگوئه) (حزب آزادیخواه نیز بر سر تاریخ پاراگوئه با یکدیگر اتفاق نظر ندارند.

جغرافیا

در کنارهٔ جنوب شرقی، رودخانهٔ پارانا قرار دارد که سد ایتایپو، بطور مشترک با برزیل بر روی آن احداث شده است. ای نسده در حال حاضر بزرگترین نیروگاه هیدروالکتریک در دنیا است و تقریباً تمام برق مورد نیاز پاراگوئه را تامین می‌کند. نیروگاه هیدروالکتریکی دیگری که بر روی رودخانهٔ پارانا قرار دارد، سد یا کیرتا) یاکیرتا است که بطور مشترک بین آرژانتین و پاراگوئه احداث شده است. امروزه پاراگوئه بزرگترین صادرکنندهٔ انرژی هیدروالکتریک در دنیا است.

آب و هوای محلی بین آب و هوای شبه استوایی تا آب و هوای معتدل تغییر می‌کند، در نواحی شرقی بارش زیاد باران و در نواحی غربی مناطق تقریباً خشک به چشم می‌خورند.

اقتصاد
‎
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانهٔ بارز آن، فعالیت عمدهٔ بخش خصوصی است که در زمینهٔ صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت می‌کنند. عمدهٔ فعالیتهای اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد.

پاراگوئه سومین کشور صادر کنندهٔ سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجه است. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش می‌کنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بوده است. هرچند این کشور از طریق رودخانهٔ پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل می‌شود.

به خاطر حالت مدیترانه ای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامه‌های متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر می‌کند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد.

پل دوستی که بر روی رودخانهٔ پارانا بین شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شده است، باعث تردد حدود ۴۰,۰۰۰ مسافر بین دو کشور شده است و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین می‌کند. اقتصاد پویایی بین سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر تجارت بین المللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس،می باشد. حدود %۶۰ تولید ناخالص ملی از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل می‌شود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال ۱۹۹۱ عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بوده است.