خاطرات همسران شهدا و جانبازان

- سال 1355 بازعلي با برگزاري يك مراسم ساده و ذكر صلوات مرا به خانه‌ي بخت برد. تنها خواسته‌ام، اخلاق خوب و ايمان بود. فرزند اولمان به دنيا آمده بود كه جنگ آغاز شد. بازعلي عشق وافري به نهادهاي انقلابي داشت. براي همين در سپاه پاسداران ثبت‌نام كرد. اكثر افراد خانواده‌مان به جبهه رفتند. علي آرام و قرار نداشت. مي‌گفت: « اگر روزي جنگ تمام شد، ما جواب خانواده‌هاي شهدا را چه بدهيم؟ » تا اين‌كه سال 1363 بالاخره به جبهه رفت. 24 ماه در جبهه بود. من بودم و مشكلات يك زندگي روستايي كه به تنهايي مي‌بايست با آن‌ها دست و پنجه نرم مي‌كردم. اگر فرزندانم بيمار مي‌شدند، مي‌بايست آن‌ها را براي درمان به شهر مي‌بردم.
- عمليات والفجر 8 بود كه بازعلي از ناحيه‌ي دست مجروح شد و بعد از دو ماه استراحت به جبهه بازگشت. امام تا 2 ماه از او خبري نشد تا اين كه نامه‌اي برايم فرستاد كه نوشته بود: « من حالم خوب است اما به اين زودي نمي‌توانم بيايم. خيلي از بچه‌هاي لشكر ثارالله شهيد شده‌اند، برايمان دعا كن. عمليات نزديك است. »
- من هر روز شاهد عروج بچه‌هاي گردان عاشورا بودم. حديث هجران عاشوراييان با زندگيم عجين شده بود. از يكي از برادرانم كه از جبهه برگشته بود، سراغ بازعلي را گرفتم. گفت: « تمام شمس‌الديني‌ها شهيد شده‌اند به جز يك نفر. » روزها گذشت و از بازعلي خبري نشد. به هر دري كه زدم، بي‌فايده بود به كرمان آمدم و با بچه‌هاي لشكر ثارالله و گردان عاشورا تماس گرفتم؛ اما هيچ كدام از همسرم خبري نداشتند. ديگر مطمئن بودم كه بازعلي اسير شده. با گريه و زاري به روستا بازگشتم نمي‌دانستم جواب بچه‌ها را چه بدهم.
بعد از شهادت آصف‌علي ، بچه‌ها خيلي بي‌تابي مي‌كردند. علاقه‌ي زيادي به آصف‌علي ( از دوستان بازعلي بود ) داشتند و حالا هم سراغ بابا را مي‌گرفتند. بعد از چند هفته از بيمارستان طالقاني باختران تلگرافي آمد كه در آن نوشته بودند: «‌ بازعلي شمس‌الديني از ناحيه‌ي كمر و دست مجروح شده. »‌ برادرم آن تلگراف را به من نمي‌داد. فقط گفت: « بازعلي مجروح شده. » بعد از چند رز يك تلگراف ديگر از بيمارستان اصفهان به دست برادرم رسيد. به خانه‌ي برادرم رفتم و ديدم او و همسرش گريه مي‌كنند. پيش خودم گفتم حتماً بازعلي شهيد شده. خيلي زود به خانه برگشتم.
منزل را جمع و جور كردم و منتظر ماندم اما برادرم خبر داد بايد به اصفهان بروم. بچه‌ها را به خانه‌ي برادرم بردم و با هم راهي اصفهان شديم. پاهايم ناي راه رفتن نداشت. وقتي بالاي سر بازعلي رسيدم، حالش خيلي بد بود. تمام سر و صورتش را خون فرا گرفته بود. تركش خمپاره، كمرش را تكه‌تكه كرده بود. هراسان از دكتر پرسيدم: همسرم خوب مي‌شود يا نه. گفت: بايد از گوشت پاها به كمرش پيوند بزنيم.
بعد از 20 روز عمل جراحي را انجام دادند و بعد از سه ماه بستري بودن، به بيمارستان كرمان منتقل شد و به اصرار من از بيمارستان به خانه آمد. » آن زمان من 9 ماهه باردار بودم و مي‌بايست پرستاري " بازعلي " را هم مي‌كردم. هر دو دستش مجروح شده بودند و نمي‌توانست غذا بخورد. خودم غذا را به دهانش مي‌گذاشتم.
كم‌كم بهتر شد؛ كمكش مي‌كردم تا روي ويلچر بنشيند. ديگر همسرم نمي‌توانست راه برود. وقتي صداي ناله‌اش بلند مي‌شد، او را دلداري مي‌دادم و با صبر و آرامش به او كمك مي‌كردم. خيلي ناراحت دوستان و آشنايان بود. مي‌گفت: « همه شهيد شده‌اند؛ من مانده‌ام و حالا هم مزاحم شما هستم.‌» اما من طي اين چند سال به همه چيز عادت كرده بودم. خدمت به همسرم را بهترين سعادت مي‌دانستم و تا به امروز هيچ وقت احساس خستگي نكردم. رنج‌ها و سختي‌هاي فراواني را متحمل شدم؛ اما با توسل به ائمه‌ي اطهار و كمك گرفتن از شهدا، آن‌ها را پشت‌سر گذاشته‌ام تاكنون هم زندگي بسيار خوبي داشته‌ام. 6 فرزند دارم كه به لطف خدا همه اهل تحصيل و علم هستند.
بهترين و شيرين‌ترين خاطراتم لحظاتي است كه به همسرم خدمت مي‌كنم و لحظاتي كه در كنار او هستم، آرامش‌بخش‌ترين اوقات زندگيم را تشكيل مي‌دهد. اميدوارم فرادي قيامت شرمنده‌ي جان‌فشاني‌هاي همسرم نباشم و آرزوي سلامتي رهبر و فرج امام زمان (عج) را از خداوند دارم.

راوي:جميله شمس الديني

منبع:مجله شميم عشق    

-سفره‌ي عقدمان يك پارچه مليله‌كاري زيبا بود. اين سفره جهيزيه مادرم بود. دو تا شمع‌دان شيشه‌اي به قيمت 25 تومان و يك آينه معمولي كه دور آن آبي‌رنگ بود. آن هم به قيمت 25 تومان. مهريه‌ام فقط يك جلد كلام‌الله مجيد بود.
-اگر برايتان بگويم از همان ابتداي زندگي با بهروز (1) تا موقع شهادتش هيچ مشكل خاص و غير قابل حلّي برايمان پيش نيامد، گزاف نگفته‌ام. هميشه دلخوري‌هاي نه چندان جدّي‌مان با گذشت طرفين حل مي‌شد. -شهريور سال 1359 بود كه فهميدم دارم مادر مي‌شوم و كودكي در راه دارم. در ارديبهشت‌ماه سال 1360 دخترم زينب به دنيا آمد. اما متأسفانه به خاطر نداشتن تغذيه مناسب و ضعف مفرط بدني، بعد از 40 روز فوت كرد.
-محمدعلي يك ساله بود كه فهميديم ميهمان ديگري در راه است. آن موقع ما چالوس بوديم و بهروز هم مدام به مأموريت مي‌رفت. اما متأسفانه اين زايمان نيز ناموفق بود. تكرار اين ضايعه‌ها تأثير نامطلوبي روي من گذاشت و براي اولين بار در طول 5 سال زندگي مشترك از او خواستم كنارم بماند و موقتاً از رفتن به جبهه و اعزام خودداري كند. بالاخره مجاب شد. همان سال خداوند زينب را به ما هديه داد و دوباره جبهه رفتن‌ها شروع شد.
-سال 1363، من و محمدعلي را به اهواز برد و ما در پايگاه شهيد بهشتي اهواز مستقر شديم. -توي جبهه مجروح شد؛ شب‌ها از درد زانويش پيچ مي‌خورد و موقع راه رفتن مي‌لنگيد. اما او اعتقاد داشت كه درد هميشه هست و مي‌شود خوبش كرد، يا با آن ساخت. اما اگر زود نجنبد، مهران ديگر از نقشه‌ي ايران حذف مي‌شود. به همين خاطر دوباره به جبهه رفت. -عاقبت بعد از 7 سال زندگي مشترك كه حدود نيمي از آن در تنهايي و جدايي سپري شد، بهروز پرواز كرد و من ماندم و محمدعلي 5/5 ساله و زينب 5 ماهه با كوله‌باري از خاطرات شيرين و تلخ. -بهروز در يادداشتي براي محمدعلي نوشته بود: « پسرم ناراحت نباش محمد رسول الله (ص) هم يتيم بود و تو بالاتر از پيامبر (ص) نيستي. » (1) شهيد جعفر شيرسوار

راوي:سوسن ملکيان

منبع:كتاب مجموعه عشق و آتش 4 (چهارفصل)    

-مصطفي پاسدار بود. يكي از آن 20 نفر اول كه سپاه ملاير را تشكيل دادند. 19 سالش بود با ماهي هزار تومان حقوق كه بعد از ازدواج شد دو هزار تومان. -به حلال و حرام خيلي مقيّد بود. اما با هيچ كس قطع رابطه نمي‌كرد. خانه‌ي همه اقوام سر مي‌زديم. اگر يقين داشت اهل خمس و و زكات نيستند خودش زكات شام و نهار را كه خورده بوديم، كنار مي‌گذاشت. -صداها را نمي‌شنيد، پيش دكتر رفتيم گفت: تا حالا كجا بودي؟ پرده‌ي هر دو گوش آسيب جدي ديده، انگار بغل گوش‌هايت بمب منفجر كرده‌اند. راست مي‌گفت، هر دو مي‌دانستيم كار آرپي‌چي و خمپاره است. دكتر گفت: قابل درمان است اما ديگر نبايد سر و صدا بشنوي، حتي به اندازه‌ي بوق ماشين يا صداي بلند راديو، وگرنه شنواييت روز به روز كمتر مي‌شود. -بيرون كه آمديم گفت: اين يعني گوش يا جبهه، براي من معلوم بود كه كدام را انتخاب مي‌كند. -آن سال‌ها اغلب مصطفي ما را گم مي‌كرد آن‌قدر دير مي‌آمد كه موعد اجاره تمام مي‌شد. مي‌گشتيم و خانه‌ي ديگري پيدا مي‌كرديم. مصطفي معمولاً نصفه شب مي‌رسيد. مي‌رفت خانه‌ي قبلي، نبوديم، آن وقت از مادر همسر برادرش كه با هم خانه مي‌گرفتيم آدرس جديد را مي‌پرسيد و مي‌آمد منزل نو مبارك. -سمت راست بدن او از شاه رگ تا نوك پا، سانت به سانت تركش خورده بود. بعد از چند روز براي دقايقي از خانه خارج شدم تا به يكي از دوستان سري بزنم، خانمش گفت: چرا آمده‌اي اينجا؟ مصطفي دارد مي‌رود جبهه، هراسان به خانه برگشتم. آمبولانس دم در ايستاده بود. درهاي عقب باز بود و دو تا برانكارد گذاشته بودند، گفتم: مصطفي با اين وضع كجا؟ گفتم: نرو گفت: عمليات نيمه تمام مانده، ما هم مسئول محوريم. بايد برگردم. -گاهي كه سرفه مي‌كرد از گلويش خون مي‌آمد. مي‌ترسيدم، آرامم مي‌كرد و مي‌گفت: چيزي نيست سرما خورده‌ام گلويم ملتهب شده. وقتي از حج برگشت، گفت: هديه‌ي اصلي شما چيز ديگري است، در مسجدالحرام به نيّت شما يك ختم قرآن خواندم. قلبم فشرده شد، چه‌قدر وقت گذاشته بود، چقدر با آن زانوهاي مريض نشسته بود تا يك ختم قرآن بخواند... -فروردين سال 1373 حال مصطفي خيلي بد شد. پوست دست چپش پر شد از جوش‌هاي بزرگ و عفوني و دردهاي استخواني و تب و لرز كه با هيچ مسكني آرام نمي‌شد. جواب آزمايشات كه آمد گفتند: سرطان خون است. دستش عفوني شده بود. اجازه قطع دست نمي‌دادند، چون كوچك‌ترين كاري كه به خون‌ريزي ختم مي‌شد، مي‌توانست مصطفي را بكشد. دندان‌هايش درد مي‌كرد اما حتي كارهاي دندان‌پزشكي برايش ممنوع بود. -در اوج گرماي مرداد ماه ژاكت و كاپشن مي‌پوشيد. مي‌گفت: استخوان‌هايم يخ كرده است. لاغر شده بود. 40 كيلو وزن كم كردن شوخي نيست. دكتر گفته بود هيچ‌كس نزديكش نيايد يك سرماخوردگي ساده يك بيماري ضعيف كه براي ما اصلاً مهم نبود، مي‌توانست او را از پا بيندازد فقط من وقت داروها كه مي‌شد مي‌رفتم نزديك تا نيم متريش دستم را دراز مي‌كردم تا بتواند ليوان آب و قرص‌هايش را بگيرد. روي كاغذ نوشته بودند به خاطر رعايت حال مصطفي لطفاً او را نبوسيد. -گفت: مي‌خواهم وضو بگيرم. گفتم: آب براي تاول‌ها ضرر دارد. تيمّم كن. گفت: اين آخرين نماز را مي‌خواهم با وضو بخوانم. نمازش را خواند، بي‌هوش شد.... -ميلاد را آورديم تا پدرش را ببيند؛ مي‌گفت: اين باباي من نيست. باباي من خوشگل بود. اين شكلي نبود. طول كشيد تا قانعش كنيم با ديدن ميلاد اشك از چشمان مصطفي جاري شد. دلم ريخت گريه مصطفي را نديده بودم.... بچه‌ها را ديد و چشم‌هايش را براي هميشه بست. -دكتر گفته بود اصلاً نبايد پيكرش را نگه داريم. زير پوست تمام رگ‌هاي بدن پاره شده بود. داخل بدن به خاطر موادشيمايي در حال از هم پاشيدن بود. سه ساعت بعد ملاير بوديم مصطفي بر روي دست‌ها به سمت بهشت هاجر مي‌رفت. غسلش كه دادند مرا صدا كردند كه براي آخرين بار ببينمش. مهيا برايش گل آورده بود. شاخه‌هاي بلند اركيده... ميلاد چادرم را مي‌كشيد و مي‌گفت: تو گفتي بابا خوب شده. بگو از جبهه بياد بيرون برگرديم خانه من خسته شدم... بغلش كردم و گفتم: «بابا ديگر نمي‌آيد خانه. نمي‌تواند بلند شود و با ما برگردد بايد همين جا خداحافظي كنيم...

منبع:كتاب اينك شوكران (مصطفي طالبي)    

- تحصيلات براي من اهميتي نداشت. حتي به شغل و پول و اين حرف‌ها هم خيلي فكر نمي‌كردم. آن وقت‌ها اوج رونق كتاب‌هاي شريعتي بود و من هم به شدت تحت تأثير آن‌ها بودم. بعد از مدرسه و روزهاي تعطيل، از اين مكتب به آن جلسه و از آن جلسه به فلان هيأت مي‌رفتيم. شنيده بودم حاجي هم مهديه مي‌رود و پاي منبر آقاي كافي مي‌نشيند. همان شبي كه به مشهد آمدند، من و حاجي با هم مفصل بحث كرديم. من آتشم خيلي تند بود. خودم را خيلي مكتبي مي‌دانستم. به حاجي گفتم: « چادر مشكي و جوراب مشكي از من جدا نمي‌شه. فكر نكنيد اگه تهران بيايم، وفق مراد تهراني‌ها مي‌شم. » پيش خودم فكر كردم محيط تهران خيلي خراب است. حاجي آدم‌شناس بود. بيش‌تر شنيد و كم‌تر گفت. گذاشت من خوب خودم را لو بدهم. فقط آخر سر گفت: «‌ من هم چون دنبال اين‌طور آدمي مي‌گشتم، اومدم سراغ شما. »
- بهترين سال زندگيم همان سال بود كه بچه نداشتيم. تابستان سال بعد حميدرضا به دنيا آمد. يك سال گذشت تا استعفايش را قبول كردند بعد هم چند ماه طول كشيد تا استخدام سپاه شد. توي اين يك سال و چند ماه از هيچ‌جا حقوق نمي‌گرفت. سخت گذشت. خيلي. مجبور شد مادرش را بفرستد گنبد پيش خواهرش. ما را هم بعد از چند ماه، صاحب‌خانه جواب كرد. گفت خانه قديمي است مي‌خواهيم درستش كنيم. زنگ زد گفتم: صاحب‌خانه جوابمان كرده، چه كار كنيم؟ تازه رفته بودند اسلام‌آباد غرب كه تيپ 27 را تشكيل بدهند. گفت: من تا 6 ماه ديگر نمي‌توانم بيايم هر جور خودت مي‌داني. بند و بساطمان را جمع كردم و با بچه‌ها رفتيم مشهد خانه‌ي مادرم و تمام مدتي كه آن‌جا بوديم، حتي يك بار هم به ما سر نزد. طوري شد كه صداي آقاجان درآمد. مي‌گفت: « دخترجان بگو بيايد يه سري بزند و بره. اين بچه‌ها بايد بفهمند پدر بالاي سرشان هست يا نه؟ » حميدرضا مريض شد. دكتر مي‌گفت مشكل روحي پيدا كرده. تلگراف زدم كه بچه مريض شده هر طور شده، خودت را برسان. يكي دو روز بعد زنگ زد گفت: حالش چه‌جوره؟ نتوانستم دروغ بگويم، گفتم: يه ذره بهتره. گفت: خدا را شكر من نمي‌توانم بيايم.
- گفت: پاشو بيا منطقه. خيلي از بچه‌ها همسرانشان را آورده‌اند. رفتيم. نصف شب رسيديم شوش. هوا سوز داشت. خيلي. قرار بود بيايد دنبالمان ولي كسي منتظرمان نبود. برادرم گفت: بذار از راننده‌ي اين وانت بپرسم بچه‌هاي سپاه كجا هستند. انگار سپاهي است ماشين. كنار خيابان پارك بود. ولي راننده پشت فرمان خوابش برده بود. برادرم كه بيدارش كرد، متوجه شديم خودش است. خيلي ناراحت شدم. 6 ماه تمام كه نيامده بود سراغمان هيچ، حالا هم كه ما آمديم، خوابش برده بود.
- آخرهاي فروردين، برگشتيم دزفول. يكي دو ماه بيش‌تر مي‌آمد خانه. پانسمانش را بايد هر روز عوض مي‌كرد. زخم پايش خيلي عميق بود. وقتي با پنبه و الكل زخم را تميز مي‌كردم، دستم تا مچ توي زخم مي‌رفت. هر روز مي‌آمد خانه كه حمام كند و پانسمانش را عوض كنم بعد دوباره برمي‌گشت دوكوهه.
- تصادف كرده بود. با ماشين كوبيده بود به تير چراغ برق. هر كس ماشين را مي‌ديد، باور نمي‌كرد كه كسي از آن زنده بيرون آمده باشد. از زور بي‌خوابي تصادف كرده بود. رفقايش مي‌گفتند: توي اين هفته چشم روي هم نگذاشته است. اين‌قدر محكم به تير كوبيده بود كه نصف تير افتاده بود روي ماشين. نگذاشت ببريمش بيمارستان مي‌گفت: وقت تنگه فردا بايد برگردم. همين كه سرش به زمين رسيد، خوابش برد. اين‌قدر درد داشت كه توي خواب هم ناله مي‌كرد تا آن شب هيچ وقت صداي ناله‌اش را نشنيده بودم. تا صبح بالاي سرش نشستم گريه مي‌كردم و تكه‌هاي شيشه را از سرش مي‌كشيدم بيرون. سرش پر از خرده شيشه بود.
- اين‌قدر نگاهش كردم تا نمازش تمام شد. آمد طرفم محكم بغلم كرد. گفت: به خدا سپردمت و راه افتاد طرف در. عصايش را برداشت و بيرون رفت و ديگر هيچ وقت برنگشت. روز بيست و سه دي پرواز كرد و من براي هميشه چشم در انتظار بازگشتش بودم.

راوي:قدسيه بهرامي

منبع:كتاب نيمه پنهان ماه شماره10    

_ روز سيزدهم آبان ماه بود كه آمديد. تو بودي و مادرت و خواهر بزرگت. غروب يك روز پائيز بود. كسي در درونم: اين يكي با همه فرق دارد. نگفتي: من دانشجوي پزشكي‌ام، نگفتي فرمانده‌ام، نگفتي برايت رفاه و ثروت مي‌آورم، خوشبختي...
گفتي: فكر مي‌كنم از همين اول بهتر است، به شما بگويم راهي كه انتخاب كردم، دير يا زود به شهادت ختم مي‌شود. اين آرزوي من است. زير لب آهسته ادامه دادي «اگر قسمتم بشود»
تنم لرزيد. دوباره گفتي: به هر حال شما حق داريد تصميم بگيريد، اما بدانيد كه من براي زندگي، شما را انتخاب كردم و اين را سعادت خودم مي‌دانم.
وقتي با هم حرف مي‌زديم، احساس مي‌كردم سال‌ها با هم زندگي كرده‌ايم. حرف‌هايت آشنا بود و مي دانستم عاقبت تنها خواهم شد.
_ صحبت به مهر رسيد. گفتم: اگه با شما باشم تمام دنيا مهريه من است و اگر بدون شما، همه چيز برايم ناچيز است. به نظرت چهارده تا يك قراني خوب است. با صداي بغض آلود گفتي: «خوشحالم! نه براي اين‌كه مهريه‌ات كم است براي اين‌كه مي‌بينم خيلي به هم نزديك هستيم. مي‌خواهم صادقانه بگويم مي‌ترسيدم شما مهريه بالايي بگوييد و اگر كسي پرسيد، خجالت بكشم. چون ازدواج ما صرفاً تشكيل زندگي نيست، بلكه تكميل اعتقادات مذهبي ماست. حالا اگر اجازه بدهي، من هم پيشنهادم را بگويم...
من چهارده سكه طلا را پيشنهاد مي‌كنم.
_ يادم هست وقتي سپاه اولين سكه را به مناسبت روز عيد به تو داد، آن را داخل پاكت گذاشتي و به طرفم گرفتي. "اين چيه؟" لبخند زدي و گفتي: «بگير، قابل شما را ندارد، اولين بخش از مهريه‌‌ات است.» باور نمي‌كردم، اما تو جدي بودي: «بفرماييد خانم! اين دين به گردن من است.» گرفتم، فقط به خاطر قلب پاك تو؛ و يك سال بعد دومين سكه را دادي. وقتي رفتي، مي‌دانستم تا قيامت نگران پس ندادن دوازده تاي ديگر هستي مي‌بخشم حميد، حلال تو باشد. آسوده باش.
_ روز جمعه سيزدهم خرداد ماه مراسم عروسيمان در مسجد امام صادق (ع) برگزار شد. تو مي‌خواستي ناشناخته‌هاي مسجد را نشان بدهي و بگويي در مسجد هم مي‌توان شاد بود و شادي كرد. ساعت چهار تا هفت آن روز بهترين روز آغاز زندگي من بود.
_ حسين كه به دنيا آمد به هر مراسمي مي‌رفتي او را با خودت مي‌بردي. حسين كم‌كم بزرگ مي‌شد و شيطنت‌هاي او زيادتر. تو هر بار با شنيدن خبر عمليات به جبهه‌ها مي‌رفتي و وقتي برمي‌گشتي از درس‌ها عقب افتاده بودي، براي جبران، شب بيداري‌هاي زيادي را تحمل مي‌كردي. «شيطنت‌هاي حسين نمي‌گذارد به درست برسي.» لبخند مي‌زدي: «بچه بايد تحرك داشته باشد، بگذار بازي‌اش را بكند.»
_ آخرين بار كه اعزام شدي، وضو گرفتم و نماز حاجت خواندم. در اين روزهايي كه نبودي بعد از هر نماز نماز حاجت مي‌خواندم و دعا مي‌‌كردم كه سالم برگردي. اما روز شنبه بعد از نماز مغرب و عشاء ديگر نماز حاجت نخواندم. همان لحظه بود كه به خودم گفتم: «تمام شد»
_ وقتي خبر شهادتت آمد. دوباره قامت بستم دو ركعت نماز شكر بجا مي‌آورم قربتاً الي الله. تو سال‌ها منتظر چنين روزي بودي، سختي‌هاي زيادي كشيده بودي و حالا به آن‌چه مي‌خواستي رسيدي.
_ كنار پيكر بي‌جانت نشستم، جز سرت، همه جاي بدنت سالم بود. لباس بسيجي تنت بود، با يك بلوز مشكي كه زير آن پوشيده بودي. همه رفتند. فقط من و تو مانديم. با ناله گفتم: «حميد جان!» بي‌اراده دستت را توي دستم گرفتم. هنوز دست‌هايت زبر بود و كنار ناخن‌هايت پوسته پوسته! دو روز قبل از اين كه بروي، كمكم كردي آشپزخانه را با وايتكس تميز كنم و انگار پوستت به وايتكس حساسيت داشت، چون سريع خشك و ترك ترك شد. بغضم تركيد: حميد جان از خدا بخواه به من صبر دهد و در تمام عمرم به ياد ارزش‌ها و اهداف تو باشم. بعد سرم را روي صورتت گذاشتم و آرام گفتم: در تمام لحظات زندگي ما حضور داشته باش و براي ما دعا كن...

راوي:فخرالسادات ميرسعيدقاضي

منبع:كتاب بهشت كوچك ما    

- مثل همه‌ي روستايي‌ها آن زمان ما هم در يك خانه‌ي گلي زندگي مي‌كرديم كه سه تا اتاق نسبتاً بزرگ داشت. سقف خانه را هم با علف‌هاي خشك پوشانده بودند. در حياطمان درخت انگور و سيب و درخت‌هاي ميوه‌ي زيادي داشتيم. پدر و مادر خيلي سخت‌كوش و مهربان بودند. وقتي كه ميوه‌ي درخت‌هاي حياط مي‌رسيدند، دوره مي‌افتادند و ميوه‌ها را ميان همسايه‌ها خيرات مي‌كردند.
- جنگ كه شروع شد، بيشتر مردان ده رفتند جبهه. من چهارده سالم بود و چند سالي مي‌شد كه پدر دار فاني را وداع گفته بود. در همين دو خواستگار برايم آمد. مادر هر دو را رد كرد؛ اما در رسم و رسوم روستاي ما دختر بايد ازدواج كند. مدتي بعد خانواده‌ي كاظمي با عمويم صحبت كردند. سيدمهدي ديپلم‌اش را گرفته و به جاي اين‌كه سربازي برود، به عنوان بسيجي به جبهه رفته بود. بعد همان‌جا دوره‌ي خدمت نظام را تمام كرد و باز هم به عنوان بسيجي در جبهه ماند.
- حال و هواي سيدمهدي، حال و هواي بچه جبهه‌اي‌ها بود؛ غرق شده بود در جنگ و معنويات. وقتي به خواستگاري من آمد، 25 سال داشت. عمو و برادرم براي تحقيق رفتند. وقتي برادرم برگشت، اولين جمله‌اي كه گفت، اين بود:« همه بهش مي‌گن شهيد زنده.» و ادامه داد:« اخلاق و رفتارش تو محل و بين فاميل جوريه كه همه مي‌گن شهيد زنده است. زياد جبهه مي‌ره، اين‌جا زياد نيست. همه مي‌گن آخر شهيد مي‌شه.» من هم گفتم:« اگه مي‌دوني كه شهيد زنده است پس من مي‌خوام زن اين شهيد زنده بشم.»
- من و سيدمهدي همديگر را در خانه‌ي عمويم ديديم. سرش را پايين انداخت و حرف زد. خيلي كم به صورتم نگاه مي‌كرد. شمرده شمرده صحبت مي‌كرد. درست مثل اين‌كه روي هر كلمه‌اي مدتي فكر مي‌كرد. يك پيراهن كرم رنگ داشت و شلوار مشكي كه به آن قد بلندش خيلي به او مي‌آمد. موهايش مشكي بود و فر، ساده و عادي. خجالتي نبود. پر رو هم نبود. حجب و حيا داشت. از همان شروع صحبت در رابطه با حجاب بحث كرد. از من مي‌خواست در هر شرايط حجابم را رعايت كنم. خودم هم كه عاشق حجاب بودم و از اين‌كه مي‌ديدم او هم اين‌قدر روي اين مسئله پافشاري مي‌كند، خوشحال مي‌شدم. به من گفت: «من به جبهه مي‌روم. تا وقتي كه جنگ باشد و به ما احتياج داشته باشن، مي‌رم و بالاخره مي‌دونم كه شهيد مي‌شم. شما اگه مي‌خوايد بياييد با هم ازدواج كنيم.» حرف زدن ما با هم خيلي طول نكشيد قبول كرد.
- مهريه‌ام را صد تومان قرار دادند. بعد يك زنجير ساده گرفتند؛‌ وزني نداشت اما قبول كردم. پدر شوهرم خيلي اصرار كرد و به من گفت: «دخترم هر چي مي‌خواي بردار، تعارف نكن. » من هم فقط گفتم:« نه كافيه» نمي‌خواستم سيدمهدي براي نداشتن مال دنيا خجالت بكشد. من و سيدمهدي به بازار رفتيم و حلقه گرفتيم كه فكر مي‌كنم روي هم شد دو هزار تومان. پانزدهم ماه مبارك رمضان عقد كرديم.
- از فرداي آن روز سيدمهدي هم شد عضو خانواده‌ي ما؛ دو ماه بعد رفت جبهه. يك ماه ماند و برگشت. دوباره رفت. يك ماه بعد دوباره آمد. او هميشه بهانه‌ي جنگ و جبهه را داشت. مي‌دانستم خيلي مرا دوست دارد چون قبل از نامزدي ما مي‌رفت و هر سه ماه مي‌آمد. ولي از وقتي من آمده بودم به زندگي‌اش هر سي روز يا چهل و پنج روز مي‌آمد. هر ماه كه مي‌آمد، ده پانزده روز مي‌ماند و بعد مي‌رفت. دوره‌ي نامزدي،‌خيلي دوره‌ي خوبي است اما به ما خيلي سخت گذشت؛ به هر دويمان چون دور از هم بوديم.
- وقتي از جبهه مي‌آمد، مي‌گفت: من هميشه براي سلامتي تو توي جبهه دو ركعت نماز مي‌خونم. من هم به او گفتم: «آخه من اين‌جا هستم. مشكلي هم براي سلامتيم ندارم، تو وسط تير و تركش هستي براي من نماز مي‌خوني؟» اولين بار كه اين را گفت، واقعاً خجالت كشيدم. از آن به بعد هر وقت در جبهه بود و دلم برايش شور مي‌زد، مي‌رفتم و براي سلامتي‌اش نماز مي‌خواندم.
- من هميشه در دعاهايم به خدا مي‌گفتم:« خدايا اگر من مانع شهيد شدن سيدمهدي هستم، اين كار را نكن.» نمي‌خواستم مانع پيشرفت او باشم. باز دلم طاقت نمي‌آورد. دوستش داشتم. در همان نامزديمان بدجوري به او عادت كرده بودم. هر وقت كه مي‌رفت، من ساعت‌ها تب مي‌كردم و آن‌قدر گريه مي‌كردم كه خسته مي‌شدم و بعد از خستگي خوابم مي‌برد.
- طبق سنت خودمان رفتيم خريد عروسي. دو دست لباس برايم گرفتند و طلا، يك زنجير و سه تا النگو،‌ يك حلقه، يك چمدان و آينه شمعدان. براي روز عروسي بستگان و چند نفر از دوستان‌مان را دعوت كرديم. مراسم در مسجد برگزار شد. از سر جاده تا وسط روستا كه مسجد است، حدود دو كيلومتري راه مي‌شود، كه تمام اين راه، ماشين‌ها پشت‌سر هم پارك شده بودند. تمام دوستان سيدمهدي از جبهه و جاهاي ديگر آمدند. ما خانه‌ي مستقلي نگرفتيم. حانه‌ي پدر سيدمهدي دو طبقه بود كه در هر طبقه سه تا اتاق داشت. ما به طبقه‌ي بالاي خانه‌شان رفتيم و زندگي‌مان را شروع كرديم.
- بيست و سه روز بعد از عروسي‌مان گفت:« مي‌خواهم بروم.»گفتم: پس من هم مي‌آيم. گفت:« نه بذار حداقل دنبال يه خونه‌اي بگردم بعد ميام دنبالت و با هم مي‌ريم. » دوباره گفت:« اگه رفتي براي آزمايش بارداري، حتماً‌ برايم بنويس و جواب رو هر چه زودتر به من بده من منتظرم.»
- يك هفته بعد از رفتن مهدي برادرش آمد. آلبوم عكسمان را خواست. گفت دنبال عكس هاشم مي‌گردد. دلم ريخت گفتم: مهدي شهيد شده. گفت: نه هاشم زخمي شده. ولي عكس سيدمهدي را براشت و رفت بيرون. هنوز يك ماه از عروسي‌مان نمي‌گذشت. هنوز خيلي چيزها جا به جا نشده بود. رو طاقچه قرآن را ديدم. ديگر چيزي را جز قرآن و خدا نداشتم. بي‌كسي از سر و كولم بالا مي‌رفت. قرآن را برداشتم و قرآن به سر و پابرهنه رفتم داخل حياط، نمي‌دانم چه‌كار كردم و چه چيزهايي گفتم.
- در وصيت‌نامه‌اش هر چه گفت را انجام دادم. نوشته بود:« تو اي همسرم! از تو تشكر مي‌كنم كه هميشه مشوق من بودي در رفتن به جبهه. از تو مي‌خواهم كه هم‌چون حضرت زينب (س) پيام‌رسان خون من و فكر و عقيده‌ام باشي. در عزاي من هيچ‌گونه عزاداري نكن. بلكه هم‌چون كوه استوار باش و در اول جنازه‌ام حركت كن و سلاحم را بگير و به دشمن نشان بده كه اگر سلاحي افتاد، روي زمين نمي‌ماند و در روز تشييع جنازه‌ام حتماً سخنراني كن تا به دشمن بفهماني كه بيش از پيش مقاوم‌تر و استوارتريد و در حركت‌تان هيچ لغزشي وارد نشده.
- دوران بارداري‌ام را در خانه‌ي برادرم گذراندم. بچه‌ام دختر بود. پدر شوهرم به خاطر اسم مهدي، اسمش را مهديه گذاشت.
- حالا سال‌ها از شهادت سيدمهدي گذشته است و مهديه در دانشكده‌ي علوم پزشكي ساري در رشته‌ي بهداشت درس مي‌خواند.

راوي:بي بي حسيني

منبع:كتاب مي خواهم همسر اين شهيد زنده باشم