خاطرات جوانان در بازديد از مناطق جنگي

آسماني ‌ها

اسرار ازل

يكي از خانم‌ها كه دانشجوي پزشكي در شهر تهران بود، با اصرار همكلاسي‌هاي خود به اردوي زيارتي شهداي جنوب آمد. خودش تمايل زيادي نداشت. با اين‌كه بچه‌ها تحت تأثير فضاي مناطق عملياتي قرار گرفته بودند، اما او به همه چيز بي‌اعتنا بود و اين بي‌اعتنايي را در عمل نشان مي‌داد.
بعضي از بچه‌ها قصد داشتند، به رفتار او اعتراض كنند. اما من نگذاشتم. سفر به پايان رسيد. مدت‌ها گذشت. يك روز يك خانم چادري را در حياط دانشگاه ديدم. نشناختمش. خودش را معرفي كرد. همان دختري بود كه در منطقه آن‌طور رفتار مي‌كرد.
لب به سخن گشود: «بعد از اين‌كه از منطقه برگشتيم، تصميم گرفتم چادر سر كنم. بعد از شهادت دايي‌ام مادرم 6 سال به من اصرار كرد، نپذيرفتم. بعد از سفر جنوب وقتي مادرم مرا با چادر ديد بغلم كرد و از خوشحالي چند دقيقه فقط گريه كرد. مادرم پرسيد: «آن‌جا چي به تو گفتند كه از حرف من بيشتر تأثير داشت؟
اســـــــرار ازل را نه تو داني و نه من
وين حرف معما نه تو خواني و نه من

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 22

راوي: رضادادپور

باور شهدا

در ايام عيد نوروز سال 1381 مصادف با محرم و ايام عزاداري سالار شهيدان حضرت امام حسين (ع) براي برگزاري شب خاطره در مقر شهيد جعفري، اردوگاه بسيجيان يزد، دعوت شدم شب خاطره به ياد ماندني، با شور و حال خاصي برگزار شد. همه جمعيت كه خواهران و برادران پيش‌دانشگاهي و دانشجو بودند با شنيدن خاطرات شهدا اشك مي‌ريختند و ناله مي‌كردند. در پايان وقتي حسينيه را ترك مي‌كردم، خواهر جواني به بنده گفتند كه سوالي دارم، گفتم: بفرماييد، گفت: من هم پدرم و هم مادرم مسلمان و مؤمن هستند ولي به شهدا شك دارم ذهنم نمي‌تواند شهدا را باور كند امشب نگاه مي‌كردم ديدم همه گريه مي‌كنند، ولي من هرچه التماس به چشمان خود كردم اشكم جاري نشد. عرض كردم،‌ كه شهدا نياز به اشك ريختن ندارند. گفت: چكار كنم كه دل من شهدا را باور كند؟ من چند خاطره واقعي از شهدا و زندگي بچه‌ها در جنگ براي او نقل كردم يك مرتبه بغض او تركيد و با صداي بلند گريه كرد. چون وقت گذشته بود، گفتم: بقيه مطلب را فردا از شهدا گوش كن. صبح به عنوان راوي با كاروان آن‌ها به زيارت قتلگاه شهدا در طلائيه رفتيم و بعد عازم شهداي هويزه شديم، بعد از صحبت و توجيه منطقه خداحافظي كردم كه به اهواز برگردم. برادر مصون مسئول كاروان گفت: حاجي خواهري با شما كار دارد. نگاه كردم ديدم همان خواهري است كه شب گذشته اظهار شك و ترديد در شهدا مي‌نمود، گفتم: بفرماييد با گريه و حالت معنوي خاصي گفت: «حاجي جواب را گرفتم و يقين پيدا كردم و رفت!؟»

برنامه ي فرزندان شهدا

در بعد از ظهر يكي از روزهاي نوروز 1380 گروهي از فرزندان شاهد دبيرستان دخترانه‌ي شهرستان ساري از استان مازندران براي بازديد مناطق عملياتي جنوب وارد منطقه‌ي عملياتي والفجر 8 (اروندرود) شدند و درخواست كردند كه نماز جماعت مغرب و عشا را در محمل يادمان شهداي گمنام باشند.
برادران لشگر 25 كربلا درخواست آن‌ها را پذيرفتند. بعد از اقامه‌ي نماز جماعت مغرب و عشا در حسينيه‌ي صحرايي لشگر، من طبق معمول براي عرض خيرمقدم و چند دقيقه صحبت پشت ميكروفون قرار گرفتم. از همان ابتداي مراسم صداي گريه و ضجه‌ي فرزندان شهدا بلند شد و يك وضع عجيبي به وجود آمد.
چند نفر به سمت اروندرود رفتند. صحبتم را قطع كردم. پزشك همراه ما كه خودش هم از فرزندان شهدا بود، ضمن اعتراض به من گفت: اجازه بدهيد من آن‌ها را ساكت كنم. گفتم: بفرماييد. هنوز بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم ايشان تمام نشده بود كه بغضش تركيد و صداي هق‌هق گريه‌اش فضاي حسينيه را پر كرد و وضع بدتر شد.
خيلي نگران شديم و با توسل به ائمه‌ي معصومين بچه‌ها ساكت شدند. ساعتي بعد هديه‌ي ناقابلي تقديم آن‌ها كرديم و آن‌‌ها منطقه را ترك كردند. در همان شب با حالتي مضطرب و نگران در اين فكر بودم كه چرا اين‌طور شد. به راستي وظيفه‌ي ما موقع حضور يادگاران شهدا در مشهد شهيدان چيست؟
در نهايت براي تعيين تكليف متوسل به شهدا شدم. در همان شب شهيد بزرگواري به خوابم آمد و فرمود: «هروقت فرزندان ما به اين‌جا آمدند، شما چيزي نگوييد. فقط امكانات را آماده كنيد و در اختيارشان بگذاريد و اجازه بدهيد خودشان برنامه داشته باشند. از آن روز به بعد برنامه را خود فرزندان شهيد اجرا كردند.

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 51

راوي: غلام رضا احمدي

به فرشته‌ ها بگو تنهايمان بگذارند!

من بيگانه بودم با تاروپود سفيدش، با سربندهاي سبز و قرمزش، با كلاه و پوتين، با قمقمه‌ي شرمنده از عطشش. من زير باران، توي خيابان‌هاي نمناك اين شهر به شعارها‌يشان خنديدم. گوش‌هايم پر بود از اين‌كه: «دم از عشق علي مي‌زنند».
اما حالا اين‌جا سكوي پرواز «هويزه» است. رو‌به‌روي من معبد تنهايي «حسين علم الهدي» است. سرم بلند نمي‌شود. چشم‌هايم را به خاك دوخته‌اند. فشار سنگين دقايق را روي قفسه‌ي سينه‌ام احساس مي‌كنم و قلبم تير مي‌كشد. مي‌بينم سياهي خلوت و تاريكش را، روشنايي نگاهش، اميد خونين پايان ناپذيرش.
مي‌شنوم صداي پوتين‌هاي خسته‌اش، انگار خاك سال‌هاست كه اين آهنگ را نجوا مي‌كند. خدايا! من دوباره گم شدم، اصلاً من هميشه گم شده‌ام! به فرشته‌ها بگو تنهايمان بگذارند. مي‌خواهم تنهاي تنها با خودت حرف بزنم: من رفتم شلمچه. آهنگ محزونش، صداي رگبار و غرش تانك بود. طنين يا زهرا، تمامي وجودم را به لرزه انداخت. من گريه نكردم. من چادر مشكي آغشته به خاك و خون را ديدم. من زارزار يك قلب بي‌پناه را شنيدم ولي گريه نكردم.
من از خود خسته‌ام، از چاره‌انديشي و نگراني، از ادامه‌ي راه، من فقط براي تو اعتراف مي‌كنم، همراه هميشگي‌ام! من توي طلاييه مي‌خواستم بدون كفش راه بروم ولي جوراب نداشتم! من توي دهلاويه مي‌خواستم بپرم ولي بال نداشتم. مي‌خواستم آدم باشم ولي... من خيلي بدم، خيلي بد؟! احساس مي‌كنم به بي‌دردي رسيده‌ام و بي‌دردي بد دردي است. چرا؟ با كدامين اشتباه؟ مرا تو آوردي اين‌جا ولي دارم دست خالي برمي‌گردم. تو مرا آوردي. تمام آدم‌هاي خوبت را رديف كردي و گفتي من دارم، من خوب فراوان دارم. تو كجاي كاري؟ چمران، علم الهدي، مهدي باكري، سيد مرتضي و... نشانم دادي و گفتي : تو هم بيا اين در براي تو هم گشوده است.
اگر بيايي در باز است و اگر نيايي حق بي‌نياز است.
نمي‌دانم اين مكر آوردي و يا به لطف خواندي؟ مي‌خواستي آدمم كني يا اتمام حجت كرده باشي؟ تو چمران داري ولي اين همه در خيال من نمي‌گنجد... من تنگ غروب شلمچه يادم رفت، من همه چيز يادم رفت....
الهي، به غربت علم الهدي تطهيرم كن!
به زلالي چمران پيدايم كن!
و به قلم آويني هرگز از من روي برمگردان!

منبع: ماهنامه سبزسرخ  

راوي: سميه لطفي دانشجوي دانشكده ي علوم پزشكي ساري سفر راهيان نور 84

بوي بهشت

در يكي از روزهاي بهمن ماه توفيق حضور در منطقه طلائيه به عنوان راوي همراه دانشجويان فردوسي مشهد و خواجه نصير تهران حاصل گرديد. در حالي كه آن سال جاده بين طلائيه جديد و قديم (12 كيلومتر) آب گرفتگي داشت و به سختي مي‌شد به قتلگاه شهدا رسيد، دانشجويان با عشق و علاقه دل به دريا زدند و با گذشتن از آب كه با حدود يك متر ارتفاع به روي جاده آمده بود، به قتلگاه شهدا و معراج رسيدند. برنامه توجيه مناطق و ذكر خاطرات انجام شده و سپس با هماهنگي كفن يكي از شهداي تفحص شده را باز كردم كه احساس باور و يقين كنند اين‌ها شهيد هستند و نمايشگاه و دكور نيست.
جمجمه‌ي شهيد را در دست گرفتم و از دانشجويان دانشگاه فردوسي خواستم يكي به نمايندگي از آن‌ها بيايد و جمجمه‌ي شهيد را لمس كند و بو كند و به ديگران بگويد چه خبر است! برادري آمد جمجمه را گرفته و شروع به بو كردن آن نمود فرياد زد و از هوش رفت و او را به هوش آوردند گفتم بگو چه خبر است؟ فرياد زد بوي بهشت را حس مي‌كنم بوي حضرت زهرا (س) و دوباره از هوش رفت. گفتم يكي از برادران دانشگاه خواجه نصير بيايد و بگويد چه خبر است؟ برادر جواني حدود 24 ساله بلند شد جمجمه را لمس كرد و بو نمود و سؤال كرد آيا به آن‌ها عطر يا گلاب پاشيده‌اند؟ گفتم نه بنده خدا اين بوي خود شهداست و نه تنها استخوان‌ها بلكه خاكي كه در آن مدفون بودند هم معطر شده است! تا اين را گفتم ضجه زد و شروع به گريه كردن با صداي بلند نمود گفتم چه شده است؟ چرا حرفي نمي‌زني؟
گفت:‌ من اين‌ها را باور داشتم، آمده بودم جلوي جمعيت تو را مسخره كنم. مگر مي‌شود استخوان ها 15 سال بعد از شهادت بوي خوش بدهند؟ ولي وقتي جمجمه‌ي شهيد را بو كردم حس ديگري به من دست داد و حالا از خودم خجالت مي‌كشم ولي بوي بد من همه جا را گرفته است و شهيد 15 سال بعد از شهادت بوي خوشي دارد كه همه را مست مي‌كند.

منبع: كتاب خاك وخاطره  

راوي: محمدامين پورركني

تصوير عشق

شهيد حسني از دانشجويان دانشگاه صنعتي اصفهان بود. او توي يكي از مناطق عملياتي فرمانده‌ي محور بود. در همان روز بر اثر اصابت تركش به شهادت رسيد. شدت انفجار، به حدي بود كه از بدنش فقط سر و دو پا باقي ماند.
بعد از جنگ توي شلمچه عكسي از بدن سوخته‌ي او، براي مشاهده‌ي بازديدكنندگان نصب شد. بيش از چهارهزار نامه از طرف زائران شلمچه براي آن شهيد نوشته شد. دختر خانمي نوشته بود: «من يك جوان رپي هستم، اهل نماز نيستم، چادر را براي اولين بار در اين سفر به سر كردم... رپ بودم اما ديگر نيستم. به شهيدان قول دادم كه انشا‌الله نمازم ترك نشود و چادرم را برندارم....

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 20

راوي: مرحوم حجه الاسلام شيخ عبدالله ضابط

حضور سرخ

وارد خوزستان كه شدم، احساس كردم مي‌توانم برادر شهيدم را زيارت كنم تا اين‌كه ديشب او به خوابم آمد.
در خواب، او در كنار مقام معظم رهبري ايستاده بود. از برادرم _ كه چند سال پيش پاره‌هاي پيكرش را گروه تفحص پيدا كرده بودند، پرسيدم: «مگر تو شهيد نشدي؟ پس براي چه دوباره آمدي؟» برادرم با لبخند گفت: «بله حق با توست ولي كار ما هنوز تمام نشده. وقتي ديدم كه رهبرمان ياور مي‌خواهد، آمدم تا در كنارش باشم».
از خواب كه بيدار شدم به خودم گفتم: «شهدا با استخوان‌هاي درهم شكسته و نيم سوخته‌شان هم حاضر نيستند اسلام را تنها بگذارند... ولي ما چه‌طور؟...»

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 12

راوي: مريم خواجوي

خاك طلائيه

به همراه تعدادي از برادران و خواهران دانشگاه علوم پزشكي كاشان، براي بازديد از منطقه عمليات خيبر در خاك طلائيه عازم شدم. بعد از شرح عمليات، توضيح منطقه، خاطرات عمليات خيبر و تفحص شهدا، خاك طلائيه كه شهدا را در آن تفحص كرده بودند و به صورت دسته‌بندي به زائران هديه مي‌كردند، بين دانشجويان تقسيم كرديم، در حين تقسيم برادر دانشجويي بسته خاك را گرفته و به طرفي پرتاب نمود و گفت:«جمع كنيد مگر اين خاك چه دار كه من آن را به عنوان تبرك ببرم؟» هيچ‌كس حرفي نزد من با كارواني عازم شهداي هويزه و سپس اهواز شدم و آن كاروان عازم خرمشهر شد. يك روز بعد مسئول بسيج دانشجويي، به محل كار من مراجعه نمود و درخواست كرد يك بار ديگر كاروان انها را به طلائيه ببرم، سوال كردم جريان چيست من چندين سال توفيق خدمت به كاروانها را دارم ولي اولين بار است كه يك كاروان دوباره مي‌خواهد از طلائيه بازديد كند، گفت: برويم در منطقه تعريف مي‌كنيم.اصرار كردم گفت:«بعد از اينكه از شما جدا شديم شب در خرمشهر اسكان داشتيم در اخر شب كه همه در حال استراحت بودند، ما سه چهار نفر از برادران بسيج مشغول برنامه‌ريزي روز بعد بوديم كه ديديم برادري با وحشت و اضطراب و فرياد از خواب پريد، دست و پاي او را گرفتيم و آرام كرديم. گفتيم:«چه شده است؟» گفت:«بياد مرا دوباره به طلائيه ببريد، گفتيم :«امروز كه رفتيم براي چه مي‌خواهي دوباره به زيارت طلائيه بروي؟» گفت:«در خواب ديدم كسي به من گفت:«كه كي گفته است بيايي روي خون ما پا بگذاري و ما را مسخره مي‌كني چرا امروز ما را مسخره كردي؟ حالا اگر مرا به طلائيه نبريد، من به كاشان نخواهم آمد، دوباره همراه آنها عازم طلائيه شديم ولي اين بار، بعد از كانال پنجاه متري با سينه‌خيز به طرف قتلگاه شهداء رفتند و ساعتي را در كنار شهدا گمنام ضجه زدند و آشتي كردند.

منبع: كتاب راه ناتمام   -  صفحه: 39

رؤياي صادقه

كاروان زيارتي خواهران دانش‌آموز يزد موقع بازگشت از مناطق عملياتي جنوب بدون هماهنگي به پادگان آموزشي آباده رفت؛ تا كمي استراحت كنند. با آن‌كه هيچ‌كس از اين تصميم اطلاع نداشت اما هنگام ورود به پادگان متوجه شديم كاركنان آن‌جا آمادگي قبلي داشته‌اند. همه چيز براي پذيرايي آماده بود. حتي پاسدارها وسربازها به استقبال آمدند و پتويي را هم جلوي پاي زائران پهن كرده بودند.
آن‌ها از خواهران دانش‌آموز خواستند تا موقع ورود با كفش از روي پتو رد شوند. مي‌گفتند: «دستور سردار فتوحي است». به نزد سردار رفتيم و با اصرار از ايشان علت را جويا شديم. ايشان به ناچار گفتند: «ديشب توي خواب مهمانان بزرگواري را ديدم كه از زيارت كربلا و از پيش حضرت زهرا (س) آمدند. در خواب از من خواستند قدر قدم آنان را بدانم و به استقبالشان بروم» يكي پرسيد: «سردار اين پتو را ديگر براي چي پهن كرديد؟ آقاي فتوحي سرش را پايين انداخت. صورتش قرمز شده بود، با ناراحتي گفت: «پتو مال خودم است مي‌خواهم از خاك پاك زائران كربلا متبرك شود».

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 16

زهراعلمدار

من ژاكلين ذكرياي‌ثاني هستم. دوست دارم اسمم زهرا باشد. هجده سال سن دارم و در حال حاضر نيز پس از اين‌كه ديپلم گرفتم، در كنكور شركت كردم. من از يك خانواده‌ي مسيحي هستم و از اسلام اطلاعات كمي دارم.
وقتي وارد دبيرستان شدم، از لحاظ پوشش و حجاب وضعيت مطلوبي نداشتم كه برمي‌گشت به فرهنگ زندگيمان. توي كلاس ما دختري بود به اسم مريم كه حافظ هجده جز قرآن مجيد بود؛ بسيجي بود و از شاگردان ممتاز مدرسه. مي‌خواستم هر طوري كه شده با او دوست شوم.
... آن روز سه‌شنبه بود و توي نمازخانه‌ي مدرسه‌مان دعاي توسل برگزار مي‌شد. من توي حيات مدرسه داشتم قدم مي‌زدم كه ناگهان كسي از پشت‌سر چشمانم را گرفت. دست‌هايش را كه از چشمانم برداشت، از تعجب خشكم زد. بله! مريم بود و كه اظهار محبت و دوستي مي‌كرد.
او پيشنهاد كرد كه با هم به دعاي توسل برويم. اول برايم عجيب بود ولي خودم هم خيلي مايل بودم. من كه چيزي بلند نبودم، نشستم يك گوشه ولي ناخواسته از چشمانم اشك سرازير شد. از آن روز به بعد من و مريم با هم به مدرسه مي‌رفتيم چون مسير ما يكي بود. هر روز چيز بيشتري ياد مي‌گرفتم. اولين چيزي هم كه آموختم، حجاب بود. با راهنمايي‌هاي او به فكر افتادم كه در مورد دين اسلام مطالعه و تحقيق بيشتري بكنم.
هر روز كه مي‌گذشت بيش از پيش به اسلام علاقه‌مند مي‌شدم. مريم همراه كتاب‌هاي اسلامي، عكس شهدا و وصيت‌نامه‌هايشان را هم مي‌آورد و با هم مي‌خوانديم. مي‌توانم بگويم كه هر هفته با شش شهيد آشنا مي‌شدم.
... اواخر اسفند ماه 1377 بود كه براي سفر به جنوب ثبت‌نام مي‌كردند. مدتي بود كه يكي از كليه‌هايم به شدت عفونت كرده بود و حتماً بايد عمل مي‌شد. مريم خيلي اصرار كرد كه همراه آن‌ها به منطقه‌ي جنگي بروم. به پدر و مادرم گفتم ولي آن‌ها مخالفت كردند. دو روز اعتصاب غذا كردم و روز 28 اسفند ساعت 3 نصف شب بود كه يادم افتاد دعاي توسل بخوانم. شروع كردم به خواندن، نمي‌دانم در كدام قسمت دعا بود كه خوابم برد! در خواب ديدم در بياباني برهوت ايستاده‌ام، دم غروب بود. مردي به طرفم آمد و گفت:‌ « زهرا بيا... بيا... مي‌خواهم چيزي نشانت دهم. » راه افتادم دنبالش. در نقطه‌اي از زمين چاله‌اي بود كه اشاره كرد به آن داخل شوم. آن پايين جاي عجيبي بود. يك سالن بزرگ با ديوارهاي بلند و سفيد كه از آن‌ها نور آبي‌ رنگ مي‌تراويد؛ پر از عكس شهدا و آخر آن‌ها هم يك عكس از آقا سيدعلي خامنه‌اي مولا و سرورم بود. آقا هم شروع كرد به حرف زدن؛ فرمود: « شهدا يك سوزي داشتند كه همين سوزشان آن‌ها را به مقام شهادت رساند. مثل شهيد جهان‌آرا، همت، باكري و علمدار... » پرسيدم:‌ «‌علمدار كيست؟» چون اسمش به گوشه نخورده بود، آقا فرمود: « علمدار هماني است كه پيش تو است؛ هماني كه ضمانت تو را كرد كه بتواني به جنوب بيايي. »
از خواب پريدم. صبح به پدرم گفتم فقط به شرطي صبحانه مي‌خورم كه بگذاري به جنوب بروم؛ او هم اجازه داد. هنگام ثبت‌نام براي سفر، با اسم مستعار زهرا علمدار خودم را معرفي كردم. اول فروردين 78 همراه بسيجيان، عازم جنوب شديم. نوار شهيد علمدار را از نوار فروشي كنار حرم امام خميني (ره) خريدم و هر چه بيشتر اين نوار را گوش مي‌دادم، بيشتر متوجه مي‌شدم كه آقا چي مي‌گفت. در طي ده روز سفري كه داشتيم، تازه فهميدم اسلام چه دين شيريني است. وقتي بچه‌ها نماز جماعت مي‌خواندند، من يك كنار مي‌نشستم. زانوهايم را بغل مي‌گرفتم و به حال بد خودم گريه مي‌كردم. به شلمچه كه رسيديم، خيلي باصفا بود. نگفتم، مريم خواهر سه شهيد است. دو تا از برادرهايش در شلمچه عمليات كربلاي 5 شهيد شدند. با او رفتم گوشه‌اي نشستم و او شروع كرد به خواندن زيارت عاشورا. يك لحظه احساس كردم شهدا دور ما جمع شده‌اند و دارند زيارت عاشورا مي‌خوانند.
آن جا بود كه حالم خيلي منقلب شد و از هوش رفتم. فرداي آن روز، عيدقربان، قرار بود آقاي خامنه‌اي به شلمچه بيايد و نماز عيد را بخوانند و ما هم رفتيم. ساعت حدود 5/11 بود كه آقا آمد. چه خبر شد شلمچه! همه بي‌اختيار گريه مي‌كردند. با ديدن آقا تمام نگراني‌ام به آرامش تبديل شد. هنگامي كه خواست برود، دوباره همه‌ي غم‌هاي عالم بر جانم نشست. آقا داشت مي‌رفت و دل‌هاي ما را هم با خود مي‌برد.
خلاصه پس از اين‌كه از جنوب برگشتم، تمام شك‌هايم تبديل به يقين شد. آن موقع بود كه از مريم خواستم طريقه‌ي اسلام آوردن را به من ياد بدهد. او هم خيلي خوشحال شد بعد از اين‌كه شهادتين را گفتم، يك حال ديگري داشتم. احساس مي‌كردم مثل مريم و دوستانش شده‌ام؛ من هم مسلمان شده‌ام. فقط اين را بگويم كه همه‌ي اعمال مسلماني را مخفيانه به جا مي‌آوردم. لطف خدا هم شامل حالم شد و كليه‌هايم به كلي خوب شد. هنگامي كه اسلام آوردنم را به خانواده‌ام گفتم، آن‌ها عصباني شدند و حتي كار به ضرب و شتم كشيد؛ ولي صبر كردم و به پدر و مادرم تا الآن بي‌احترامي نكردم.

منبع: كتاب راه ناتمام   -  صفحه: 101

راوي: ژاكلين ذكرياي ثاني

سوغات

جمعيت زيادي در خيابان‌هاي مكه در حال تردد بود. من به همراه جمعي از دوستانم به هتل برمي‌گشتيم. در بين راه فردي جلويم را گرفت و پرسيد: «شما ايراني هستيد؟»
گفتم: «بله». گفت: « بسيجي؟» نگاهي به چفيه‌ي دور گردنم انداختم و پاسخ دادم: «بله امرتان را بفرماييد» مرد لبخندي زد و دستش را روي شانه‌ام گذاشت و گفت: «من از مسلمانان كشور آلمان هستم». وقتي عازم عربستان بودم، چند نفر از دوستانم براي بدرقه آمده بودند. به آنان گفتم از من سوغاتي چي مي‌خواهيد؟
گفتند: «وقتي به عربستان رفتي برو پيش زائران ايراني. در ميان آن‌ها عده‌اي بسيجي و رزمنده هستند. آن‌ها را پيدا كن، بهترين سوغاتي براي ماست.» همان روز كلي از خاطرات جنگ برايش گفتم. «هنگام خداحافظي نيز نشاني قرارگاه راهيان نور خوزستان را به او دادم. يك سال بعد آن مرد به همراه 50 نفر از مسلمانان آلمان به خوزستان سفر كرد و خاك شلمچه را به عنوان تبرك براي ساير دوستان خود به آلمان برد.

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 34

راوي: علي زماني

شهداي من

عيد نوروز بود. كاروان‌هاي زيادي براي بازديد از جبهه‌ها عازم كربلاي جنوب شده بودند. عصر يكي از روزها در محوطه‌ي صبحگاه دوكوهه قدم مي‌زدم كه خانمي جلويم را گرفت. شروع كرد به صحبت.
معلوم بود كه حسابي منقلب شده، گريه امانش نمي‌داد. كلمات را بريده بريده ادا مي‌كرد. از دست خود و دوستانش شاكي بود. مي‌گفت: من و رفقايم براي تفريح آمده بوديم جنوب... ناخواسته به اين‌جا كشيده شدم. حال و هواي اين‌جا طور ديگري است... به خدا از اين‌جا كه برگردم ديگر آن زن قبلي نيستم. مي‌دانم حقم جهنم است. اما قول مي‌دهم توبه كنم. من زن بدي بودم... زن روي زمين نشست و زار زد.
من به آهستگي از او فاصله گرفتم. اما صدايش را هنوز مي‌شنيدم كه مي‌گفت: «آي شهدا... غلط كردم...».

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 32

شيعه

كارواني از خواهران دانشجوي زاهدان وارد مناطق عملياتي خوزستان شده بود. من مأمور شدم تا آن‌ها را در چند نقطه، به عنوان راوي همراهي كنم. ابتدا به دشت عباس رفتيم، بعد در تنگه‌ي چزابه توقف كرديم. كاروان حال و هواي عجيبي داشت. وقتي از حماسه‌ها و مظلوميت‌هاي شهداي چزابه برايشان تعريف مي‌كردم، صداي گريه و زاريشان طوري بود كه انگار با چشم خود شهادت عزيزانشان را مي‌بينند.
صحبت‌هايم كه تمام شد، گوشه‌اي رفتم. حال و هواي آن‌‌ها روي من هم تأثير گذاشت. احساس مي‌كردم من هم تازه به اين سرزمين پا گذاشته‌ام، برايم تاز‌گي داشت. در فكر بودم كه يكي از خواهران دانشجو آمد و در حالي كه سعي مي‌كرد متوجه اشك‌هايش نشوم گفت: «حاج آقا من اشتباه كردم پايم را اين‌جا گذاشتم». گفتم: «چه‌طور؟ اتوبوس را اشتباه سوار شديد؟» با صداي لرزانش حرفم را بريد و گفت: «آخر من ارمني مذهب هستم» تازه منظورش را فهميدم خنديدم، گفتم: «دخترم اشتباه مي‌كني. شهدا متعلق به همه هستند. اين سرزمين هم براي تمام انسان‌هاي آزاده جا دارد.»
دختر كمي مكث كرد و گفت: «من با راه و رسم شهدا خيلي فاصله دارم. دوست دارم شيعه شوم، اما مي‌ترسم كه خانواده من را بيرون كنند. براي همين من با شهداي چزابه عهد بستم كه در دل به ولايت اميرمؤمنان (ع) ايمان بياورم و اعمال شيعيان را مخفيانه انجام دهم.» از آن‌ها خواستم در اين راه كمكم كنند.
نمي‌دانم حرف‌هايش را تمام كرد يا نه گفتم: «دخترم توكلتان را از خداوند قطع نكنيد. انشا‌الله شهدا نيز كمكتان خواهند كرد. سعي كنيد هميشه به ياد شهدا باشيد».
مدتي گذشت. يك روز در اتاق خود مشغول كار بودم كه نامه‌اي را برايم آوردند. وقتي آن را باز كردم، ديدم از همان دخترخانم بلوچستاني است. نوشته بود: «حاج آقا! به بركت شهدا، رفتار من باعث شد تا خانواده‌ام نيز شيعه شوند».

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 29

راوي: محمدامين پورركني

غلام مرتضي

همه چيز براي سفر آماده بود. اما مسئول اردو كمي دلواپس بود، يكي از اتوبوس‌ها در آخرين لحظات خراب شد. چاره‌اي نبود بايد منتظر اتوبوس جديدي مي‌شديم. طولي نكشيد كه اتوبوسي با دو راننده «علي‌آقا و آقا غلام» با حدود 40 يا 50 سال سن، رسيد.
سيگاري به لب داشتند و زير چشمي ما را مي‌پاييدند. سبيل‌هايشان خيلي ديدني بود. در ميان راه هيچ صحبتي بين ما رد و بدل نشد. آقا غلام صاحب ماشين اهل مشهد بود. اما زياد اهل نماز و... نبود. تمام عشقش خانواده و ماشينش بود. وقتي به فكه رسيديم كنار مقتل شهيد آويني رفتيم. آقا غلام هم همراه ما آمد. بعد از صرف نهار به منطقه‌ي عملياتي فتح‌المبين رفتيم. آقا غلام ساكت ساكت بود. پرسيدم: «چيزي شده؟» با آن صداي زمختش گفت: «هيچي».
در منطقه‌ي عملياتي فتح‌المبين به من گفت: «حاج آقا پياده كه شديم، كارتان دارم. بعد از نهار سراغش رفتم. گفت: «آقا رضا شما هم آن بو را احساس كرديد؟» با تعجب پرسيدم: «كدام بو!» نگاهش را به زمين دوخت و پاسخ داد: «نمي‌دانم كي به خودش عطر زده بود. عطري به اين خوش‌بويي نديدم. پيش قتلگاه همان آقا سيد... من كنار شما ايستاده بودم». گفتم: «من كه چيزي احساس نكردم.» آقا غلام كمي به فكر فرو رفت. دستي به سبيلش كشيد و پرسيد: «اين يعني چه؟»
لبخندي زدم و گفتم: «يعني اين‌كه شهدا دوستت دارند. خوش به حالت آقا غلام. آن‌ها به تو نظر كردند، اما آقا غلام منظورم را نفهميد. در اهواز براي اولين بار نماز خواندن او را ديدم. حال و هواي او در شلمچه به اوج خود رسيد. با پاي برهنه توي گل‌ها مي‌رفت. انگار چيزي را گم كرده باشد. دور خودش مي‌چرخيد. زيارت عاشورا كه خوانده شد روي گل‌ها نشست و زار زد.
بچه‌ها كه سوار شدند، كف اتوبوس پر از گل شد. قيافه‌ي آقا غلام برايم از همه چيز ديدني‌تر بود. او بر خلاف هميشه ناراحت نشد. موقع بازگشت به خرمشهر ما را به مقر گروه تفحص لشگر 31 عاشورا دعوت كردند. پيكر چند تا از شهدا را كه تازه پيدا كرده بودند، در نمازخانه در معرض بازديد عموم قرار دادند غروب دلگير خوزستان و صداي شيون و زاري بچه‌ها آقا غلام را به شدت متأثر كرد. بعد از سفر به من گفت: «آقا رضا كمكم مي‌كني؟ مي‌خواهم توبه كنم. به مشهد كه برگردم اولين كارم اين است كه خانواده‌ام را بردارم و بياورم جنوب. به آن‌ها مي‌گويم قصد دارم طور ديگري زندگي كنم».
مدتي بعد آقا غلام ماشين‌اش را فروخت و راننده‌ي شهرداري شد. سال‌ها بعد كه او را ديدم با مهرباني گفت: «اين طور بيشتر مي‌توانم درمشهد بمانم و به حرم بروم».

منبع: كتاب خاك وخاطره   -  صفحه: 45