روبرتو باجو، اسطوره فوتبال ایتالیا برنده جایزه صلح که از سوی موسسه نوبل اهدا می شود، شد
اسطوره 43 ساله دنیای فوتبال به خاطر خدمات خیرخواهانه ای که در طول دوران زندگی اش در سرتاسر دنیا انجام داد، به این عنوان برگزیده شد. اوروز جمعه در هیروشیمای ژاپن ، جایزه اش را را دریافت خواهد کرد.
بازیکن سابق باشگاه یوونتوس و تیم ملی ایتالیا با اهدای پول برای ساخت بیمارستان به قربانیان زلزله و بیماریهای اپیدمی کمک می کند .
باجو یکی از چندین فوتبالیستی است که با برگزاری بازیهای دوستانه به جمع کردن پول برای نیازمندان می پردازد و کمپین های مختلفی برای مقاصد خیر ایجاد کرده است

روبرتو باجو فوتبالیست نامدار ایتالیایی و از مشهورترین بازیکنان تاریخ فوتبال جهان است.
ظرافت بازی و تکنیک‌های نرم باجو هر فوتبالدوستی را به تحسین او وا می‌داشت. باجو برای بسیاری از تیم‌های ایتالیایی از جمله فیورنتینا، یوونتوس، آث میلان، اینترمیلان، بولونیا اف سی و برشا بازی کرد و تنها در 3 جام جهانی نیز در تیم ملی ایتالیا بازی کرد. اوج درخشش او در جام جهانی ۱۹۹۴ بود. ایتالیا به لطف بازی درخشان باجو و نه قدرت تیمی، به فینال مسابقات جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا رسید. اما با وجود اینکه او به خبره بودن در ضربات کاشته مشهور بود، آخرین پنالتی تیمش در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل را هدر داد تا ایتالیا جام را از دست دهد. آن پنالتی را می‌توان سیاه‌ترین نقطهٔ ورزشی باجو دانست. روبرتو باجو پیرو مکتب بوداست و در ایتالیا به او لقب بودای کوچک را داده بودند. او همیشه بازوبند کاپیتانی 3رنگ و خاصی مرتبط با بودا به همراه داشت که در تیمهای مختلف بر بازو میبست.
 روبرتو ساعت 18 و 15 دقیقه روز شنبه 18 فوریه سال 1967 در خانه شماره 3 خیابان ماركونی كالدونیو در ایالت ویچنتسا چشم به جهان گشود . از همان كودكی مشخص بودكه روبرتو برای درس خواندن زاده نشده است . او حتی با توپ تنیس فوتبال بازی می كرد همبازی های او معمولاًبرادران بزرگترش بودند .
چون پدرش عاشق شكار كردن بود ، روبرتو نیز به شكار عشق می ورزید ومعمولاً با پدرش همراه می شد و به همین دلیل اولین لقب او شكارچی بود ، چه كسی می دانست لقب بعدی او دم اسب طلایی خواهد بود ؟ روبرتو 13 ساله در مسابقه های ایالتی ، 42 گل به ثمر رساند و آوازه اش به گوش مردم ویچنتسا و جولیو ساوینی ، مربی تیم لانروسی – كه به تازگی مهاجم نامدارش پائولو روسی را از دست داده بود . رسید ساوینی می گوید : در بیمارستان ویچنتسا مرد پرستاری كار می كرد .
او هر بار كه پزشك باشگاه را می دید با هیجان تكرار می كرد در زادگاهش پدیده ای وجود دارد كه هر طور شده باید او را آزمایش كرد اولین باری كه او را دیدم دهانم از فرط تعجب بازماند . او با استعدادتر از هر كسی بود كه دیده بودم . در آن زمان "كاررا" ، بهترین مدافع تیم ما بود و در بازی تمرینی مقابل باجو بازی می كرد ، من روبی را صدا كردم و گفتم دریبلش كن .

او توپ را گرفت خود را به كاررای پر ابهت رساند و آن را از میان پاهایش رد كرد " كاررا " سخت عصبانی شده و جا خورده بود و به آهستگی گفت هی بچه این كار درست نیست اما روبرتو دیگر پا به این راه گذاشته بود . ویچنتسا او را به خدمت گرفت ولی خیلی زود باشگاه معتبر فیورنتینا او را دریافت و در پنجم ماه می سال 1985 به فلورانس رفت . باجو در عین جوانی بازیهای فوق العاده ای را با پیراهن بنفش فیورنتینا انجام داد سال 87 یك گل بسیار زیبا به ناپولی زد ، تیمی كه مارادونا را در خود داشت ، جالب این كه كارلا ، دروازه بان ناپولی چند سال بعد گفت افتخار می كندكه نخستین قربانی یكی از بهترین های جهان شده است .
گران قیمت ترین بازیكن جهان

ماندن باجو در فیورنتینا ممكن نبود . باجو دیگر ملی پوش بود و یكی از ستارگان دنیای توپ گرد به شمار می رفت .انتقال ركوردشكن 13 میلیون دلاری او از فیورنتینا به یوونتوس تورین ، موجب شد هواداران روبی در فلورانس 3 روز شورش كرده و تمام شیشه های باشگاه را خرد كنند .
آنها سال ها منتظر ظهور چنین ستاره ای بودند ، ولی مسئولان فیورنتینا مجبور بودند او را بفروشد . یك ماه بعد ، باجو با درخشش مسحوركننده در جام جهانی ، برای خود اعتبار بیشتری كسب كرد . او در 2 بازی اول روی نیمكت نشست ، اما در بازی سوم ایتالیا مقابل چك و اسلواكی (چكسلواكی سابق) با زدن یك گل انفرادی بی نظیر خود را ثابت كرد . گل او پس از گل مارادونا به انگلستان در جام جهانی 86 به عنوان زیباترین گل تاریخ جام جهانی شناخته شد .
شادی این گل برای باجو زیاد پایدار نبود . ایتالیا با تمام ستارگانش در مرحله نیمه نهایی و در ضربات پنالتی مغلوب آرژانتین شد و بدین ترتیب ایتالیا و باجو باید 4 سال دیگر صبر می كردند .
اولین مشكلات با تراپ

سال 91 باجو در یووه نیمكت نشین شد . تراپاتونی ، مربی آن زمان یوونتوس به بهانه آمادگی نداشتن ، باجو را به زمین نفرستاد این اولین خاطره بد باجو بود ولی او خیلی زود جای اصلی خود را یافت و با زدن گلهای فراوان ، به تیم اصلی بازگشت . باجو با بازوبند كاپیتانی در سال 93 یوونتوس را فاتح جام یوفا كرد و تراپاتونی در باره او گفت : روبرتو به لطف اعتماد به نفس وبلوغ و تجربه انكار ناپذیرش ازعهده كاپیتانی در خارج و داخل میدان بر آمده است. در سال 93 باجو تمامی جوایز انفرادی دنیای توپ گرد را به خود اختصاص داد و بهترین بازیكن جهان شد .
بزرگ ترین ناكامی
 در جام جهانی 94 باجو به واسطه تكنیك و هنر انكارناپذیرش ایتالیا را به فینال جام جهانی رساند ، ولی در فینال یكی از پنالتی های ایتالیا را مقابل برزیل از دست داد تا این بار هم دست او به جام نرسد این اتفاق در حالی افتاد كه حضور او در فینال به واسطه آسیب دیدگی ، در پرده ای از ابهام قرار داشت .
یك سال بعد و در پایان فصل 95 – 94 او به میلان فروخته شد . مشكلات او با لیپی و بته گا و ظهور پدیده ای چون الكس دل پیرو از دلایل اصلی ترك یوونتوس پس از 5 سال حضور موفق بود ، باجو در كتابش دلیل اصلی ترك یوونتوس را بته گا ، مدیر باشگاه یوونتوس عنوان كرده و معتقد است بته گا هواداران یووه را علیه او شورانده است .
حاصل تلاش او در یوونتوس 141 بازی و 78 گل در سری A بود . در میلان باجو یكی از بدترین دوران ورزشی خود را تجربه كرد . آمدن و رفتن مربیان متعدد آسیب دیدگی و نیمكت نشینی های بی پایان ، صبر باجو را به سر آورد ، او در این میان به علت آسیب دیدگی و اختلاف نظر با ساكی بازیهای یورو 96 را نیز از دست داد .

عکس زیر مربوط به همان ناکامی است ...

طلوع دوباره
پس از 51 بازی و فقط 12 گل به بولونیا پیوست . این انتقال كه در سال 97 اتفاق افتاد بهترین تصمیم باجو بود . او با بازیهای فراموش نشدنی در بولونیا طی 30 بازی 22، گل به ثمر رساند و به وسیله چزاره مالدینی دوباره به تیم ملی برگشت و در جام جهانی 98 سومین حضورش در جام جهانی را تجربه كرد این بار هم ضربات پنالتی عامل حذف او و تیمش در مرحله یك چهارم نهایی رقابت ها مقابل فرانسه میزبان بود . در جام جهانی98 او رقیب اصلی دل پیرو برای قرار گرفتن در تركیب ثابت ایتالیا بود و به مراتب بهتر از دل پیرو بازی كرد .
با اتمام جام جهانی 98 او به اینتر پیوست . تا كنار رونالدو زوج روبی – رونی را به وجود آورد . اما بر خلاف تصوراتش آسیب دیدگی او را رها نكرد و در 2 فصل و 41 بازی ، فقط 9 گل در سری A به ثمر رساند و برای حضور ثابت در میدان به تیم برشا پیوست او توانست برشا را به بهترین مكان تاریخش یعنی رتبه هشتم سری A برساند باجو طی 2 فصل پیش 37 بار برای برشا به میلان رفت و 21 گل برای تیم منطقه لومباردی به ثمر رساند . او كارلو ماتزوته مربی برشا را چون پدر خود می داند و از حضور در برشا بسیار خرسند است .
باجو در 3 ژانویه سال 2002 و در مرحله نیمه نهایی جام حذفی ایتالیا مقابل پارما آسیب دید و درحالی كه همه از بازگشت او به میدان پیش از جام جهانی 2002 ناامید شده بودند 7 روز بعد به زمین برگشت و بازدن 2 گل همه دوست دارانش را به حضور درجام جهانی امیدوار كرد و با وجود این تراپاتونی او را به تیم ملی ایتالیا دعوت نكرد تا باجوی 35 ساله ناامید شود . در غیاب باجو ایتالیا یك ناكامی دیگر را تجریه كرد .
آسیب دیدگی ها در تمام این سالها باجو با وجود درد و آسیب دیدگی زانوی راستش كه در واقع پاشنه آشیل محسوب می شود ، می كوشید در میدان های فوتبال حضوری دایمی داشته باشد اما آسیب دیدگی هیچگاه او را رها نكرده است. حتی در آخرین عمل جراحی زانوی راست او از داخل 220 بخیه خورد تا تاندون پای او بهبود یابد .
. با وجود این باجو یكی از اسطوره های تاریخ فوتبال ایتالیا باقی می ماند .