شعرای سیستان از متقدمین در آن مملکت بوده اند و دو دسته می باشند.دسته اول آنان که به عربی شعر می گفتند همچون ابوالفتح بستی از نامداران زمان خود و نادره آفاق بود و دسته دوم آنانکه به فارسی شعر می گفتند همچون ابوالفرج رونی که در غزل و قصیده طبع توانایی دارد و دیگری استاد فرخی سیستانی (که در مورد ایشان در پستهای قبلی توضیحاتی ارائه نمودم) و حکیم منجیک سیستانی که از مشاهیر سیستان می باشد و در زمان ملک علی که قاضی کریم الدین ٬ اقضی القضات بود در فن شعر استاد بوده است. و دیگری میر سراج که رکن الدوله بوده است و زمان دولت شاه دین پناه شاه طهماسب ٬ یکصد صاحب تخلیص در سیستان بوده است که در تذکره خیر البیان نیز مطرح گردیده است.
