تاریخچه و معرفی ورزش ها

پیدایش و تاریخچه فوتبال

بازی فوتبال ورزشی است تیمی که در آن دو گروه یازده نفره در مقابل هم بازی می‌کنند و اغلب آن را پرطرفدارترین ورزش جهان می‌دانند. این ورزش در زمینی مستطیل شکل با پوشش چمن یا چمن مصنوعی انجام می‌گیرد که در انتهای عرضی دو ضلع آن دو دروازه قرار داده شده‌است. هدف وارد کردن توپ به دروازهٔ حریف است. دروازه‌بان تنها کسی است که در این بازی حق دارد از دست‌ها و بازوهای خود برای گرفتن و مهار توپ استفاده کند. دیگر اعضای تیم توپ را اغلب با استفاده از پا و ضربه زدن به آن به گردش درمی‌آورند، گاه نیز ممکن است از سینه یا سر خود استفاده کنند. هر تیمی که بیش‌ترین گل را به حریف بزند برندهٔ بازی است. اگر بازی در پایان با گل‌های برابر پایان پذیرد نتیجه بازی را مساوی اعلام می‌کنند یا این که بازی به وقت اضافی کشیده می‌شود و سپس ممکن است ضربات پنالتی تعیین‌کننده بازی باشد.

قوانین فوتبال مدرن و به شکل امروزی آن در کشور انگلستان وضع شد. نهاد اداره‌کننده فوتبال در جهان فیفا نام دارد که اغلب آن را به اختصار فیفا (به انگلیسی: FIFA) می‌نامند. معتبرترین مسابقه در این رشته ورزشی جام جهانی فوتبال نام دارد که هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود. این رویداد هنگام برگزاری بینندگان زیادی دارد که شمار آن دو برابر بینندگان بازی‌های المپیک تابستانی است.

تاریخچه

اگرچه اطلاعاتی در مورد ریشه اصلی و حقیقی این ورزش در دست نیست ولی از مطالب جالب و شخصی در مورد تاریخچه آن اطلاع داریم. فوتبال امروزی به تدریج رشد کرده‌است ولی گفته می‌شود که نوعی از آن قبل از مسیح بازی می‌شد. در چین نیز نوعی بازی شبیه به فوتبال در ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح وجود داشت. عکس‌های مصریان نیز نوعی بازی شبیه به فوتبال را نشان می‌دهد ولی در یونان یک بازی به نام اسپیشکیروز به طرز جالبی به فوتبال امروزی شبیه‌است. فوتبال در برزیل از سال ۱۸۹۴ شروع شد. این ورزش به وسیله چارلز میلر برزیلی که اجداد او بریتانیایی بودند به مردم برزیل معرفی شد. در سال ۱۹۷۰ مسابقه‌ای بین ایتالیا و برزیل برگزار شد و هیچ کس تصور نمی‌کرد که ۸۰۰ میلیون نفر از مردم جهان ناظر بر اجرای مسابقه باشند. امروزه اکثر مردم جهان به فوتبال بیشتر از سایر ورزش‌ها می‌پردازند.

فوتبال مدرن از کشور بریتانیا سرچشمه گرفته‌است. در ابتدا اختلافات عقیده‌ای بسیاری میان علاقمندان راگبی و فوتبال وجود داشت زیرا راگبی با دست و فوتبال با پا اجرا می‌شد. این مسئله در سال ۱۸۶۳ زمانی که طرفداران فوتبال شروع به اجرای این ورزش توسط پاها کردند اتفاق افتاد. گروه دیگر انجمن راگبی را تأسیس کردند و بالاخره در سال ۱۸۷۱ این دو رشته ورزشی کاملاً از یکدیگر جدا شدند. از آن زمان به بعد هر دو رشته پیشرفت‌های شایانی نموده و طرفداران بسیاری پیدا کردند. فدراسیون بین‌المللی فوتبال در سال ۱۹۰۴ بنیان گزاری شد. این فدراسیون وظیفه دارد که به نحوه اجرای مسابقات نظارت داشته باشد. قوانین فوتبال بدون موافقت و تصویب سایر کشورهای عضو فدراسیون تغییر نمی‌کند.

اولین مسابقه بین‌المللی فوتبال جهان در سال ۱۸۷۲ بین تیمهای انگلیس و اسکاتلند در شهر گلاسگو انجام شد، که با نتیجه صفر-‌صفر پایان یافت. در سال ۱۹۲۰ بازیکنان فوتبال در مسابقات المپیک بلژیک شرکت کردند و در سال ۱۹۳۰ اولین جام جهانی فوتبال در کشور اروگوئه برگزار شد.

استادیوم همدن پارک [۱] در شهر گلاسگو رکورددار تعداد تماشاچیان در مسابقات فوتبال اروپا است؛ در سال ۱۹۳۷ جمعیتی معادل ۱۴۹٫۵۴۷ نفر در این استادیوم شاهد بُرد ۳ بر ۱ تیم ملی اسکاتلند در مقابل تیم ملی انگلیس بودند.

تاریخچه نامعلوم

اولین سوابق ثبتی آنچه که احتمالاً قدیمی ترین فعالیت شبیه به فوتبال به حساب می‌آمده را می‌توان در دست نوشته‌های چینی نظامی در دوره سلسله هان و حدود قرن دوم قبل از میلاد پیدا نمود.

دیگر بازی آسیائی که با ضربه توپ سرو کار داشته و تحت نفوذ «کوجو» بوده‌است، بازی «کماری» است. بر طبق سوابق موجود، این بازی در زمین بازی سلطنتی ژاپن در کیوتو از سال ۶۰۰ میلادی انجام می‌شده‌است. در بازی «کماری» چندین نفر در یک دایره می‌ایستاده و با ضربه پا توپ را به سمت هم دیگر می‌رانده و سعی می‌کردند که توپ از زمین خارج نشود (خیلی شبیه کیپی آپپی).

این بازی سالیان زیاد انجام می‌شد ولی به‌نظر می‌رسد که در حدود نیمه قرن ۱۹ میلادی از بین رفته باشد. در سال ۱۹۰۳ و در یک اقدام سمبلیک در جهت احیای سنت‌های باستانی، این بازی مجدداً احیاء گشته و هم اکنون نیز در برخی فستیوال‌های توریستی قابل رویت می‌باشد.

قدمت بازی‌های همراه با توپ فرا امریکائی که با توپ‌های لاستیکی انجام می‌شده‌اند حتی بسیار قبل از مورد بالا ثبت گردیده‌اند و تصور می‌شود که در مراحل اولیه پیدایش، شباهت زیادی به فوتیال داشته‌اند. اما از آنجائی که فرم‌های بعدی این بازی‌ها شباهت هائی با بسکتبال و یا والیبال داشته‌اند و همچنین بدلیل آنکه نفوذ این گونه بازی‌ها بروی بازی مدرن فوتبال بسیار کم بوده‌است، بیشتر آن‌ها به‌عنوان فوتبال طبقه بندی نمی‌گردند.

یونانیان و اهالی رم نیز به داشتن بازی‌های همراه با توپ که در آنها از پای خود استفاده می‌کرده‌اند، شناخته شده‌اند.

نویسنده رومی سیسرو در یکی از نوشته‌های خود وضعیتی را توصیف می‌کند که در آن مردی در مغازه سلمانی و در حال اصلاح بخاطر شوت شدن یک توپ به داخل مغازه کشته می‌شود. اعتقاد بر این است که بازی رومی هارپستوم از نوعی بازی تیمی بنام «επισκυρος» (اپی اسکایروس) یا فنیدا که اولین بار توسط نمایشنامه نویس یونانی انتیفانس (۳۱۱-۳۸۸ قبل از میلاد) بکار برده شده و بعدا کلمنت الکساندریا نیز به آن اشاره داشته‌است، گرفته شده‌است. به‌نظر می‌رسد این بازی بنوعی نه چندان واضح شبیه به راگبی بوده‌است.

البته سوابق غیر مستند دیگری از بازی‌های ماقبل تاریخ، باستانی و یا سنتی انجام شده با توپ که توسط مردم بومی در سراسر جهان انجام می‌شده نیز در دسترس می‌باشند. به‌عنوان مثال، در سال ۱۶۱۰ ویلیام استراچی از منطقه جیمز تاون اولین شخصی بود که یک نوع بازی بنام پاهساهمان را که توسط امریکائی بومی باز می‌شده را ثبت نموده‌است. در منطقه ویکتوریا، استرالیا، مردم بومی استرالیا نوعی بازی به نام مارن کروک را انجام می‌دادند.در کتاب رابرت برو-اسمیت که در سال ۱۸۷۸ بنام «مردم بومی منطقه ویکتوریاً منتشر شد نیز از مردی بنام ریچارد توماس نام برده شده که در سال ۱۸۴۱ شاهد انجام این بازی توسط مردم بومی منطقه بوده‌است.» آقای توماس توصیف مینماید که چطور بازیکن جلو توپ ساخته شده از پوست صاریغ را شوت نموده و دیگر بازیکنان برای گرفتن آن به هوا برمیخواستند.«امروزه اعتقاد گسترده‌ای مبنی بر اینکه مارن کروک تأثیر زیادی بر پیشرفت قواعد فوتبال استرالیا داشته، وجود دارد (بخش زیر را ببینید). در سرزمین کانادای شمالی و / یا آلاسکا، اینیوایت (اسکیمو‌ها) نوعی بازی بروی یخ بنام»آکاساکتوک" را انجام می‌داده‌اند. هر بازی با حضور دو تیم روبروی هم در دو خط موازی آغاز می‌شد. سپس دو تیم سعی در ضربه زدن به توپ، هدایت آن به سمت خط دروازه حریف و کاشتن گل داشتند.

قدمت این بازی‌ها و امثال آنها بطور عمیق در روزگاران باستان قرار داشته و در طول قرون متمادی، تأثیر خود را بروی فوتبال داشته‌است. بهرحال، به‌نظر می‌رسد که مسیر حرکت بسوی فوتبال مدرن در اروپای غربی و بخصوص در انگلستان شکل گرفته باشد.

شرایط بازی

در این بازی هر تیم دارای ۱۱ بازیکن است که یکی از آن‌ها در دروازه قرار می‌گیرد و بقیه با توجه به استراتژی‌ بازی در نقاط مختلف زمین قرار می‌گیرند. در تقسیم‌بندی‌ دقیق، بازیکن‌ها با توجه به مکان قرارگیری‌شان در زمین به مدافع، هافبک و مهاجم تقسیم می‌شوند.

داوری مسابقات فوتبال به عهدهٔ چهار داور است. یکی از داوران که به نام داور وسط معروف است که در زمین فوتبال هم‌راه با بقیهٔ بازیکنان حرکت می‌کند، دو کمک‌داور نیز در کناره‌های زمین قرار می‌گیرند و داور چهارم نیز بیرون زمین است.

هر تیم فوتبال دارای حداقل یک سرمربی، یک مربی و یک مربی دروازه‌بان است. هم‌چنین هر تیم دارای تعدادی بازیکن ذخیره‌است که می‌توانند در میان بازی با بازیکن‌های درون زمین تعویض شوند. تعداد تعویض‌های هر تیم به سه تعویض محدود است.

تاریخچه فوتبال

واژه فوتبال ترکیبی از دو جزء (پا foot) و (توپball) می باشد. دو تیم یازده نفر در یک زمین با اندازه های معین، درصدد رساندن توپ به دروازه مقابل اند و هیچ یک از افراد، جز دروازه بانها حق استفاده از دست را ندارند. فوتبالی که امروزه شاهد آن هستیم تاریخی چند هزار ساله دارد. چین، یونان، مصر و روم باستان زادگاه های اولیه فوتبال بوده اند. تحقیقات نشان می دهد که ملل مختلف هزاران سال قبل از میلاد بازیهای شبیه فوتبال داشته اند. کشیشی به نام اشپانوت از اهالی آلمان، پژوهشهایی درباره فوتبال به عمل آورده است. او می گوید: « طبق نوشته های هومر -نویسنده و شاعر یونانی- در قاره گمشده آتلانتیس، ورزشگاه عظیمی بوده که تماشاگران زیادی جهت تماشای توپ گرد در آن جمع می شدند.»

فوتبال در چین باستان
تحقیقات باستان شناسان نشان می دهد که بین سالهای 200 تا 220 قبل از میلاد، هوانگ تین، امپراتور چین مبتکر بازی «تی-سو-چو» (T-So-Cho) بوده است. تی-سو در زبان چینی همان لگد زدن و با پا زدن است و چو، به معنی توپ می باشد. وی، تی-سو-چو را به این منظور ابداع کرد که سربازانش با هم مبارزه کنند و به رقابت بپردازند. پس از چندی این بازی از محدوده سربازخانه ها به میان مردم راه یافت. چو یا همان توپی که در آن زمان مورد استفاده قرار می گرفت، هشت تکه ای و از جنس چرم بود. این چرم را به هم می دوختند و درون آن را از پر، پشم و یا پنبه پر می کردند. بازی تی-سو-چو با فوتبال امروزی وجوه اشتراک فراوانی داشته است. دروازه ها از پایه هایی از جنس چوب بامبو تشکیل می شد که بلندی آن به حدود 5 متر می رسید. این دروازه ها، دقیقاً بسان دروازه های امروزی بازی فوتبال، با تور پوشش داده می شد و جالب تر آن که نوشتارهای بدست آمده، حاکی از آن است که استفاده از شکم، سر، پا و سینه برای حمل توپ، مجاز ولی استفاده از دست، غیرمجاز بوده است. البته در پایان بازی تی-سو-چو، برنده بی نصیب از جایزه و بازنده بی بهره از مجازات نبود. جایزه برندگان، تنها کف زدن و هورا کشیدن بود، اما گروه بازنده باید بی دفاع در جای خود می ایستادند و کتک می خوردند.

فوتبال در ژاپن
در سال 587 میلادی، فوتبال از چین به ژاپن راه یافت و این حرکت با تحولات جدید و تکامل نسبی همراه بود. «کوماری» واژه ای است که ژاپنی ها به فوتبال اطلاق می کردند. در کتیبه های بدست آمده از آن دوران، فوتبال، عملی مذهبی و جزو آداب دینی شمرده می شده است. طبق اسناد معتبر، امپراتور وقت ژاپن، تنیشی-تنو که در سالهای 617 تا 621 سلطنت می کرد، علاقه فراوانی به این آئین داشت، چون خودش در زمان ولیعهدی، از بازیکنان زبده کوماری بود. به محض آنکه تنیشی-تنو به بازی فوتبال مبادرت ورزید، آئین ژاپنی سین توئیزم که برای امپراتورها شرف خدایی بود، کوماری را از ارج و قرب بالایی برخوردار کرد.
هر ساله در فصل پائیز، تشریفات و مراسمی به مناسبت بازی کوماری برگزار می شد. قبل از مراسم، توپ را برای تبرک نزد روحانی اعظم می بردند و او با خواندن دعا از درگاه خدایان برای سرزمین آفتاب، آرامش و برکت آرزو می کرد. سپس نجیب زادگان و بزرگان با لباسهای فاخر، در گوشه هایی از میدان مستقر می شدند. میدان بازی به شکل مربع بود و در هر گوشه میدان، درختی کاشته شده بود: کاج در شمال غربی، سرو در جنوب غربی، بید در جنوب شرقی و آلبالو در شمال شرقی. توپ 24 سانتی متر قطر داشت و زمان بازی در هر نیمه، حدود بیست دقیقه بود. کوماری در ژاپن برخلاف تی-سو-چو در چین، یک بازی اشرافی، آرام و بدون خشونت و برخورد بود. اگر بازیکن، کوچکترین حرکت خشنی از خود نشان می داد، از بازی اخراج می شد. کافی بود بازیکنی به بازیکن دیگر تنه بزند تا فوراً از زمین اخراج شود، البته اگر حریف، طرف مقابل را می بخشید، بازیکن در زمین می ماند و اخراج نمی شد. سالها بعد در اوایل قرن دهم میلادی، فوتبال از حالت اشرافیت خارج و همگانی شد.

فوتبال در مكزيك:
نوعي فوتبال در مكزيك نيز توسط باستان شناسان كشف شده كه در آن نوعي از وحشيانه ترين فوتبال را به معرض گذاشته است. براي برپائي مسابقه، به جاي استفاده از توپ، از سر انسان استفاده مي كردند و سر كاپيتان تيم بازنده را نيز براي مسابقه بعدي مي بريدند.
فوتبال در روم و یونان
رومی ها نوعی بازی به نام "Harp Stum" (هارپ استوم) داشتند که در آن، دو گروه در دو سوی زمین قرار می گرفتند و زمین هر تیمی با خط کشی معین شده بود. برای بازی، از نوعی توپ استفاده می شد که رویه ای چرمی داشت. میان دو زمین، فاصله ای وجود داشت که با دوخط دیگر تعیین شده بود و بازی در میان این فاصله انجام می شد و هر تیم باید توپ را از خط مرزی عبور داده و به زمین حریف برده و تا به انتهای آن می رساند. در مرز هر زمین، همه می توانستند توپ را روی هوا با دست مانند دروازه بان امروزی بگیرند و مانع از ورود توپ به زمین خود شوند. این بازی در روم، بازی خاص سربازان بود و هر تیم فرمانده خود را به عنوان مربی انتخاب می کرد. در این بازی هل دادن، گلاویز شدن و کشیدن حریف امری عادی به شمار می رفت. در هر تیم، یازده بازیکن حضور داشتند که در سه خط دفاع، میانی و حمله قرار می گرفتند. بعدها دو خط میانی که منطقه مرزی را مشخص می کرد، از میان رفته و تنها یک خط، نیمه زمین را معین می کرد. این بازی تا به آنجا در میان سربازان ومردم رواج یافت که شکل قانونی به خود گرفت و هر سرباز رومی می بایست در آن شرکت می کرد. هنگامی که سربازان ژولیوس سزار، در قرن سوم به بریتانیا پا نهادند، باعث گسترش بازی در آنجا نیز شدند. پس از خروج سربازهای روم در سال 217 بعد از میلاد از ولز، بازی یی به نام «تراک» در آنجا شکل گرفت که منشاء اولیه بازی فوتبال در انگلستان بود.
در یونان هم بازی یی به نام «اسفروناشیا» که بسیارشبیه هارپ استوم بود، انجام می شد. افلاطون در مورد این بازی می گوید: «اسفروناشیا، سودمندترین تمرین نظامی است که یک سرباز را می سازد.»

انگلستان:

وقتي امپراطور رم كلاوديوس اول در سال 43ميلادي انگلستان را فتح كرد سربازان رمي بازي هار پاستوم را در انگلستان رواج دادند.

اهالي دربي انگلستان ادعا مي كنند كه در سال 217ميلادي توانسته اند يك دسته از سربازان رمي را شكست دهند از آن به بعد به افتخار فراري دادن دشمن هر سال در همان روز جشن با شكوهي مي گرفتندو در اين روز به بازي فوتبال مي پرداختند.

بازي فوتبال رفته رفته چنان در قلب جوانان انگليسي جاي گرفت كه هر چه زمان مي گذشت گروه بيشتري مايل به بازي و تماشاي آن مي شدندو به اين ترتيب چنان گسترش در اين كشور يافت كه انگلستان تبديل به مهد فوتبال شد.

قرون وسطي:

توپ بازي با پا در قرون وسطي در مناطق مختلف اروپا رواج داشت كه چون قوانين يكسان و معيني براي آن موجود نبود به شكلي پر هياهو و بسيار خشونت آميز همراه با مشت و لگد و پشت پا زدن انجام مي شد. به همين دليل حكمرانان محلي و پادشاهان تصميم گر فتند مانع از اجراي آن در شهر ها و روستاها شو ند.

در فرانسه در قرن چهاردهم ميلادي بازي فوتبال چندين بار از سوي پادشاهان كشور ممنوع اعلام شد.

پادشاهان انگلستان در قرنهاي 14و 15فوتبال را به عنوان اينكه كاري ناشايست و زيانبار استيك عمل شيطاني دانستند و اعلاميه هاي در ممنوعيت آن انتشار دادند.ممنوعيت فوتبال درانگلستان همچنان در اواخر قرن 18ادامه داشت اما اين قبيل سختگير ها هرگز نتوانست عملا مانع از توپ بازي با پا شود و فوتبال به شكلهاي گوناگون در گوشه و كنار اروپا به ويژه در انگلستان گسترش مي يافت و حتي در مدرسه ها و دانشگا هها اجرا مي شد.

در سال 1863دانشگاه كمبريج انگلستان بازي فوتبال را رسما پذيرفت و قوانين خاصي براي آن به وجود آورد كه به مقررات كميريج معروف شد.اين قوانين را تيمهاي آزاد هم پذيرفتند و در بازيهاي خود اجرا كردند.

سیر تکوینی فوتبال

از قرنهای اولیه پس از میلاد تا قرن هجدهم میلادی، ورزش فوتبال به شکل قانونی و غیرقانونی به اشکال مختلفی در کشورهای گوناگون انجام گرفت. بازی دسته جمعی با توپ، هرچند در دوره هایی توأم با خشونت بود و گاه به تعطیلی آن در برخی کشورها انجامید؛ ولی علاقه مردم به آن کم نگردید. در سالهای 1130 تا 1180، بازی فوتبال با نام «لاسول» در فرانسه رایج شد و در میان شاهان فرانسه، لوئی هفتم که از 1140 تا 1173 فرمانروایی نمود؛ به گسترش این ورزش همت گمارد. او جوانان بسیاری را به این ورزش تشویق نمود و تیمهای فراوانی را بوجود آورد. در طی سالیان پس از آن، این بازی خشن که گاهی با مرگ بازیکنان هم همراه بود، توسط بریتانیایی ها شامل قوانین و مقرراتی گردید. در حقیقت، منشاء فوتبال امروزی، مناطقی از بریتانیا بوده است که برای این بازی قوانینی وضع نمودند و تلاش کردند ضمن کاستن خشونت از آن، جاذبه های آن را افزایش دهند.

در سال 1681، در لندن بازی فوتبال با قوانین و مقررات خاصی دنبال می شد و حتی مسابقاتی هم در حضور پادشاه انگلستان برگزار گردید. تا سال 1832، بازی یی که به عنوان فوتبال در سراسر انگلستان رواج داشت، هیچ محدودیتی در استفاده از سر و پا و دست برای آن در نظر گرفته نشده بود و بیشتر شبیه راگبی امروزی بود. اما از این سال به بعد، فوتبال به سمت جدایی از راگبی پیش رفت و درنهایت در سال 1841، مقرر گردید که فوتبال بازی یی با پا و راگبی با دست و پا باشد. در نیمه دوم سال 1846، شاگردان سابق مدرسه «شرزبوری واتون» که دانشجویان دانشگاه کمبریج شده بودند، نخستین باشگاه فوتبال را تأسیس کردند و دو سال بعد، نخستین قوانین فوتبال را با همکاری سایر تیمهای دانشگاهی بنیان نهادند.

درسال 1862، باشگاه فاتس کانتی در شهر ناتینگهام تأسیس شد که به عنوان قدیمی ترین باشگاه فوتبال در لیگ باشگاههای انگلیس، هنوز هم حضور دارد و امروزه با نام «ناتینگهام فارست» شناخته می شود.

جام انگلیس (FACup)، قدیمی ترین مسابقات فوتبال جهان است که در سال 1871 پایه ریزی شده است. در روز بیستم جولای 1871، هفت عضو اتحادیه فوتبال انگلیس به دفتر مجله « اسپورت من» وارد شدند که یک هفته نامه ورزشی بود و به دبیرآن پیشنهاد نمودند تا اعلامیه مسابقات فوتبال میان باشگاههای لندن را منتشر کند و مسئولیت آن را برعهده گیرد. براساس این اعلامیه، هر تیمی با یک شکست حذف می شد و هر تیمی که خواهان شرکت بود، باید «یک گنی» (واحد پول انگلستان در آن زمان که اندکی بیشتر از یک پوند بود) می پرداخت. این مسابقات به سرعت شکل گرفت و فاتح آن، تیم فوتبال واندرز لندن بود که با نتیجه یک بر صفر، تیم سلطنتی مهندسان را شکست داد.

نخستین مسابقه بین المللی فوتبال، در روز شنبه 30 نوامبر 1872 بین دو تیم انگلیس و اسکاتلند در گلاسکو برگزار شد که با نتیجه بدون گل به پایان رسید.

تاریخچه تیر و کمان

تيروكمان يكي از قديمي‏ترين هنرهايي است كه هنوز تمرين مي‏شود . اين تاريخچه نه تنها شما را به سفر تكامل تدريجي تيروكمان مي‏برد ، بلكه با تاريخچه انسانها نيز آشنا مي‏سازد كه به طور قطع هردو اينها بهم پيوسته و متصل هستند . شواهد باستاني بودن اين ورزش در سراسر جهان پيدا شده‏ ، حتي در استراليا كه كمان هم استفاده نمي‏شده است.

اگرچه احتمال مي رسد تاريخچه تيراندازي به دوران سنگي (در حدود 000/20 سال قبل از ميلاد ) برسد . مردمان باستان در مصر چگونگي استفاده از تيروكمان را براي شكار و جنگ دست كم از 5000 سال پيش مي‏دانستند .

در 1200 سال قبل از ميلاد شكارچيان عهد باستان از اقليتهاي آسيايي و سوري با استفاده از اين كمان هاي سبك در درشكه هاي دواسبه جنگي به رقيباني سرسخت در جنگهاي خاورميانه‏اي تبديل شده بودند . همسايگانشان آشوريها امپراطوري باستان در جنوب غربي آسيا از تيراندازي در همه جا زياد استفاده مي‏كردند . آنها تيرها را از انواع جنس هاي مختلف مي‏ساختند : پي ، شاخ و چوب . آنها هم چنين يك خم كوچك تيز به كمان مي‏دادند كه بسيار قدرتمندتر و كوتاهتر از نوع فعلي آن است كه حمل آن براي تيرانداز بر پشت اسب‏ شان بهتر بود . در چين تاريخچه تيراندازي به سلسله شنگ به سال 1766 تا 1027 قبل از ميلاد مي‏رسد . درشكه هاي دواسبه جنگي در آن زمان با يك تيم سه نفره مردان كه شامل راننده ، نيزه زن و تيرانداز بود ، وارد جنگ مي‏شدند . در طي روي كارآمدن سلسله چو 1027 تا 256 قبل از ميلاد ، افراد اصيل در زمين بازي ، مسابقات تيراندازي را به همراه موسيقي و فرستادن دروردهاي باشكوه به انجام مي‏رساندند . تيراندازي متمدن چين از قرن ششم به ژاپن معرفي شد كه اثرات آن بعدها شامل آئين ، رسوم و تكنيك ها نيز شد .

يكي از هنرهاي اساسي ژاپني كه به طور معمول شناخته شده بود كايوجا تسو (kyujutsu) (هنر كمان) كه امروزه به عنوان كايودو (kyudo) كه ادامه دهنده سنتهاي پيش است شناخته مي شود . بعد از مراسم عبادت ، تيراندازي با حركات سنجيده به هدف 36 سانتيمتري كه در قطر دايره واقع است از فاصله 28 متري پرتاپ مي شود . اندازه كمان 21/2 متر است و نوارهاي نازك شده از جنس چوب ياني هندي تهيه مي شود . در دوره يونانيان ـ روميان ، كيان براي شكار و كارهاي برجسته استفاده مي شده است البته به جز جنگ بنابر گفته روميان آنان داراي تيراندازي با روش ديگر تا قرن پنجم بوده اند كه تيراندازيشان به وسيله تركه هايي بوده كه از جلوي سينه پرتاپ مي شده اند ، در عوض تيراندازي از جلوي صورت داراي دقت و پرتاپ بيشتري است . اغلب ، حريفانشان داراي مهارتهاي بهتري بودند . به عنوان مثال پارتيزانها به عنوان اسب سوار مهارتهاي آويزان كردن خود را از اسب در حاليكه اسب شان چهار سفل مي تاخت به سمت عقب تيرانداي مي كردند را به دست آورده بودند .

خاور ميانه اي ها برتري خود را در وسايل تير و كمان و تكنيك در تيراندازي را براي قرنها به دست آورده بودند . آنها با كمانهاي آشوريها ((Assyrians و پار تي ها (Parthians) ، آتيلا (Attila) و هان (Hun) و تيراندازان تركيه اي (Turkish) با نتيجه بخشهاي زيادي از آسيا (Asia) و اروپا (Europe) به سربازان صليبي جواب دادند . براي آمريكائيان بومي ، كمان هم وسيله امرارمعاش و هم هستي و وجودشان قبل و در طي روزهايي كه انگليسي ها و سپس آمريكايي ها مستعمره شان را تاسيس كنند ، بود . هنوز اين موضوع در بعضي از كشورهاي قاره آفريقا وجود دارد.

تاریخچه جودو

در نزدیکی کوبه ژاپن در شهر ساحلی میکاز، جیگوروکانو در تاریخ 28 اکتبر 1860 متولد شد. کانو پسر بچه‌ای بود ضعیف‌الجثه و لاغر اندام که دائماً مریض بود و بیماری‌ها یکی پس از دیگری به سراغ او می‌آمدند. کانو برخلاف نظر پزشکش تصمیم گرفت برای بهبود سلامتی خود به ورزش روی آورد و از همان جا کانو یاد گرفت که چگونه مقابل هم سن و سالهای زورگو و گردن کلفت خود دفاع کند.
خانواده کانو در سال 1871 به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن 18 سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تن‌جین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبت‌نام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن می‌شد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.

کانو پس از تحصیل در مدرسه «تن‌جین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرم‌تر و ملایم‌تر از رشته «تن‌جین شینوریو» بود که در آن بر ضربه‌های آزاد و تکنیک‌های سمبلیک و تکنیک‌های پرتاب کردن تاکید می‌شد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبک‌های دیگر جوجیتسو، مثل «سکی‌گوشی‌ریو» و «سیگوریو» پرداخت.
کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزشها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد.
کانو در سال 1880 بازنگری تکنیک‌های جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیکهای مدارس رزمی مختلف و جمع‌آوری آنها در یک سیستم، می‌تواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقه‌ای و رقابتی داشته باشد.
به این ترتیب کانو در سال 1882 با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیکهای خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد.
او ورزش خود را «کودوکان جودو» نام نهاد. واژه کودوکان متشکل از کان=محل و سالن، دو=مسیر، کو=یادگیری است که در کل یعنی «محل یادگیری مسیر». همچنین جودو از کلمات زیر تشکیل شده است: دو=مسیر و جو= آرام و ملایم، یعنی مسیر آرام و ملایم. کانو مدرسه جودو خود را که کودوکان نام نهاده بود در معبد بودایی «ایشوجی» در توکیو تشکیل داد. برای رقابت بین مدرسه جوجیتسو و جودو، در سال 1886 مسابقه‌ای تدارک دیده شد که در آن دانش‌آموزان جودو به راحتی قهرمان مسابقه شدند که همین مسئله باعث برتری جودو نسبت به جوجیتسو گردید.
تقسیمات و گروه بندیهای مربوط به کودوکان جودو در سال 1887 کامل شد که در آن سه هدف اصلی «تمرینات فیزیکی»، «مهارتهای مبارزه» و «تمرینات روحی» دنبال می‌شد.
با شروع سال 1889، کانو ژاپن را به مقصد اروپا و آمریکا ترک کرد. او به منظور آموزش جودو و شرکت کردن در جلسه اعضای المپیک‌ها سفر کرد.
از سال 1892 به بعد شعبه‌های آموزشی جودو در سراسر دنیا گسترش یافت. در این سال «تاکاشیما شیداچی» یک سخنرانی در خصوص جامعه ژاپن، تاریخچه و گسترش جودو ارائه داد.
دسته بندی حرکات پرتابی جودو در سال 1895 توسط کانو صورت گرفت و در سال 1900 انجمن عالی رتبگان کودوکان تاسیس شد.
آموزش جودو در آمریکا با ورود «گونجی کویزومی» در سال 1907 به خاک آمریکا آغاز شد. سیستم آموزشی جودو کودوکان در سال 1909 با تغییرات بزرگی که متحمل گردید به یک بنیاد رسمی ژاپنی تبدیل گشت. در همان سال جیگوروکانو به عنوان اولین عضو ژاپنی کمیته بین‌المللی المپیک انتخاب شد.
در سال 1910 جودو به عنوان ورزشی که سلامتی در آن حفظ می شود شناخته شد و در سال 1911 به عنوان بخشی از سیستم آموزش ژاپن منظور گردید. در همین سال انجمن ورزش ژاپن،‌ انجمن مربیان جودو کودوکان و مجمع کمربند سیاهان کودوکان تشکیل گردید.
در سال 1920 جودو با تغییراتی در خصوص کاهش ضربات و فنون، به تعداد 40 حرکت پرتابی منجر گردید که فنون حذف شده عبارت از 8 حرکت مربوط به دسته‌بندی قبلی جودو کودوکان بود.
در سال 1921 سازمان تحقیقات پزشکی جودو تشکیل شد.
شعار کودوکان عبارت است از «حداکثر کارایی - آرامش و بهره دو جانبه» که در خصوص تمرینات تکمیلی روحی، اخلاقی و جنبه‌های غیرمادی در کنار فعالیت فیزیکی جودو تاکید دارد.
بالاترین هدف جودو عبارت از «تکامل فرد به منظور ارزشمند و مفید واقع شدن در جامعه» است. این جنبه غیرمادی جودو رفته رفته پیشرفتهای چشمگیری را کسب کرد و حدود سال 1922 کامل شد. در همین سال سازمان فرهنگی جودو کودوکان تاسیس شد.
در زمان جنگ جهانی دوم جودو شاهد تحولات و توسعه متفاوتی بود چرا که در آن زمان به جای اینکه صرفاً با هدف ورزشی آموزش داده شود، تبدیل به یکی از فنون جنگی گردید که برای کماندوها و نیروهای ویژه آموزش داده می‌شد. جودو برای اولین بار در المپیک 1964 توکیو به این بازیها پیوست. از 16 مدال تدارک دیده شده، ژاپن موفق به کسب سه مدال طلا و یک نقره شد.
در المپیک 1968 مکزیکو، جودو از مسابقات المپیک حذف شد اما در بازیهای 1972 مونیخ دوباره به المپیک بازگشت. جودو در حین پدیدار شدن و پیشرفت و توسعه خود، شاهد دو تغییر عمده بود که یکی در خصوص وزنها بود. ابتدا تفاوت وزن جودوکاران با هم، مورد توجه قرار نمی‌گرفت و به طور مثال مبارزه دو نفر که از لحاظ تکنیک با هم برابری می‌کردند در نهایت منجر به پیروزی شخص سنگین وزن می‌شد. این مسئله مورد انتقاد بسیاری قرار گرفت که در نتیجه گروههای وزنی به وجود آمدند که ابتدا سه گروه وزنی بود و بعدها به پنج گروه افزایش یافت.
کانو در رشته جودو موفق به اخذ مدرک دکترا شد و درجه معادل دان دوازدهم که فقط به بالاترین مقام‌های این رشته اعطا می‌شود به وی اعطا شد.
او بعد از تلاشهای بی‌ وقفه خود در جهت توسعه و گسترش جودو در دنیا سرانجام در ماه مه 1938 به علت بیماری ذات‌الریه درگذشت

پیدایش و تاریخ بسکتبال

بسکتبال

بَسکِتبال یک ورزش گروهی و با کمک یک توپ است. هدف هر تیم از انجام بازی کسب امتیاز از طریق انداختن توپ در داخل حلقه تیم مقابل می‌باشد، لذا تاکید فراوانی بر تقویت مهارت‌های پرتاب صورت می‌گیرد. هر توپی که از حلقه حریف عبور کند و داخل آن برود گل نامیده می‌شود.

پیدایش بسکتبال

تاریخچه بسکتبال زادگاه بازی بسکتبال آمریکاست . این بازی در اوایل پاییز سال ۱۸۹۱ میلادی توسط شخصی به نام جیمز نای اسمیت پایه ریزی و ابداع شد . اما ، از قرن‌ها پیش در میان ساکنان نقاط مختلف قاره آمریکا ، به ویژه آمریکای مرکزی و جنوبی انواعی از بازی و مسابقه رایج بوده که کم و بیش به بسکتبال شباهت داشته‌است .

سابقه تاریخی در کشور آرژانتین ، نوعی بازی سنتی و قدیمی در میان گله دار‌ها متداول است که آن را (پاتو) (PATO) می‌نامند . در این بازی ، دو تیم سوار بر اسب در می‌دانی وسیع به تاخت و تاز می‌پردازند و هر تیم کوشش می‌کند توپی را که شش حلقه (مانند دستگیره) بر بدنه آن هست ، با پرتاب کردن و پاس دادن به یاران خودی ، به آن سوی میدان برساند و از حلقه و توری سبدی که در انتهای میدان بر روی ستونی چوبی نصب شده ، عبور دهد . این بازی تا حدی شبیه بسکتبال است اما شباهت بازی پوک تاپوک با ورزش بسکتبال بیش از پیش است . پوک تاپوک ، در میان اقوام متمدن قاره آمریکای جنوبی و مرکزی رواج بسیار داشت به ویژه اقوام مایا و تولتک (در ناحیه مکزیک کنونی) این بازی را کهن با توپ و حلقه‌های ثابت در می‌دانی وسیع انجام می‌شد ، با علاقه و هیجان زیادی برگزار می‌کردند .

 تولد بسکتبال

جیمز نای اسمیت یک پزشک کانادایی بود که با ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و تابعیت آن کشور را گرفت . در سال ۱۸۹۱ یعنی زمانی که دکتر نای اسمیت در دانشگاه ورزش اسپرینگ فیلد (واقع در ایالت ماساچوست آمریکا) درس می‌داد ، رئیس دانشگاه از او خواست ورزشی ابداع و اختراع کند که دانشجویان بتوانند در فصل زمستان در سالن به آن بپردازند تا آمادگی جسمانی خود را برای پرداختن به مسابقات میدانی فوتبال ،هاکی و بیسبال، در فصل بهار و تابستان حفظ کند .

دکتر نای اسمیت پس از بررسی رشته‌های موجود ورزشی ، دریافت که ورزش جدید باید :

توپ در آن نقش داشته باشد .
به صورت گروهی به اجرا در آید .
اصل رقابت در آن رعایت شود .
و بر مهارت استوار باشد .
هیچ گونه خشونتی و برخوردهای سخت بدنی مبتنی نباشد .
حاصل این افکار و اندیشه‌ها ورزشی شد به نام بسکتبال که امروزه پس از سپری شدن نزدیک به یک قرن و اندی از اختراع آن ، از پر طرفدارترین و هیجان انگیزترین رشته‌های ورزش بین المللی است . دکتر نای اسمیت در شروع کار دو سبد که مخصوص حمل میوه بود بر دیوار دو طرف سالن ورزش دانشگاه و در ارتفاعی بلندتر از قد یک انسان قد بلند نصب کرد و به دو گروه از ورزشکاران جوان دانشگاه آموزش داد که توپی را دست به دست بدهند و سعی کنند آن را به درون سبد بیندازند . در این حال ، تیم مقابل باید بکوشد که مانع از انجام این کار شود و توپ را هم از چنگ حریف بربایند و تصاحب کند. نخستین مسابقه‌ای که به این ترتیب و به صورتی تجربی ترتیب یافت میان دو تیم ۹ نفره در کالج اسپرینگ فیلد بود و اولین گل تاریخ بسکتبال را هم یکی از بازیکنان به نام «ویلیام چیلس» به سبد انداخت . بعدها شخصی به نام «فرانک ماهان» با توجه به اینکه در زبان انگلیسی سبد را بسکت (BASKET) و توپ را بال (BALL) می‌گویند ، این ورزش را بسکتبال نامید . دکتر نای اسمیت ، برای آنکه بازی بسکتبال خشن نشود ، مقررات دقیقی برای آن به وجود آورد . بعضی از مقررات اولیه بسکتبال چنین بود :

بازیکنان حق نداشتند توپ را از دست هم بربایند .
بازیکنی که توپ را در اختیار داشت ، نباید با آن راه برود یا بدود .
هل دادن و هر نوع خشونت ممنوع بود .
فقط بازیکنانی که توپ را در اختیار نداشتند می‌توانستند به هر طرف بدوند و جا بگیرند .
بازیکن توپ به دست باید توپ را به طرف یاران خود پرتاب کند و به آنها برساند .
در آغاز ، ته سبد هم بسته بود و هر بار که توپ به درون سبد می‌افتاد باید کسی به کمک نردبان توپ را از سبد بیرون بیاورد . در سال ۱۸۹۲ شخصی به نام «لئو آلن» سبد بسکتبال را که تا آن روز از ترکه چوب یا الیاف بود و به همین دلیل به زودی پاره و فرسوده می‌شد ، از سیم بافت تا استحکام بیشتری داشته باشد . دیری نگذشت که این ورزش جدید طرفداران زیادی در میان دانشجویان دانشگاه اسپرینگ فیلد و دیگر دانشگاه‌ها یافت .دکتر نای اسمیت هم مقررات و قوانین بسکتبال را کامل تر کرد و نسخه‌هایی از آن را به هر دانشگاه یا باشگاهی که علاقمند بود ارسال داشت . این مقررات در سال ۱۸۹۲ میلادی به صورت کتابچه‌ای برای استفاده عموم منتشر شد . کشور کانادا نخستین کشور خارجی بود که ورزش بسکتبال به آن راه یافت . دیگر کشور‌ها هم بتدریج و در سال‌های بعد پذیرای این ورزش جدید شدند : فرانسه در سال ۱۸۹۳ ، چین و هندوستان در سال ۱۸۹۴ ، انگلستان در سال ۱۸۹۴ ژاپن در سال ۱۹۰۰ و .. . نخستین مسابقه رسمی بسکتبال در سال ۱۸۹۶ بین دو تیم از دو دانشگاه شیکاگو و آیوا برگزار شد . نتیجه این بازی تاریخی ۱۵ بر ۱۲ به سود تیم دانشگاه شیکاگو بود . در سال ۱۹۳۰ دکتر نای اسمیت کتابی درباره خواص بسکتبال تالیف کرد تا نشان دهد که بازی بسکتبال گرچه بسیار پر تحرک است اما حتی برای سالمندان هم خطری ندارد و آسیبی متوجه اعضای حیاتی بدن (قلب و کلیه) نخواهد شد .

پیشرفت بسکتبال بعد از جنگ جهانی اول

بعد از جنگ جهانی اول بسکتبال تبدیل به ورزشی رقابت‌آمیز و بزرگ شد. با گذشت زمان مربیان بسکتبال وضعیت مناسبی پیدا کردند و فعالیتشان مؤثر واقع شد. بسکتبال شناخته شد و به اروپا گسترش یافت. در سال ۱۹۲۴ نخستین مسابقات جهانی بین تیم‌های بسکتبال فرانسه، ایتالیا، انگلستان و آمریکا در پاریس برگزار گردید و از سال ۱۹۳۲ فدراسیون آماتوری بسکتبال در ژنو با نمایندگی چند کشور تشکیل شد. در مسابقات المپیک ۱۹۳۶ برلین برای نخستین بار ۲۳ کشور در مسابقات رسمی بسکتبال شرکت نمودند و آمریکا قهرمان المپیک گردید.

ویکیپدیا

تاريخچه فوتبال در ايران

براي تاريخچه فوتبال ايران دو نظريه بيان شده است:
نظريه اول:
تاریخ شروع فوتبال در ایران ، به حدود یک قرن پیش باز می گردد یعنی زمانیکه یک گروهان انگلیسی برای اکتشاف نفت در جنوب ایران عازم کشورمان شد. پس از حفر اولین چاه نفتدر" مسجد سلیمان" به سال 1908، فوتبال به شکل جدی در این شهر دنبالگردید.
چندی بعد همین اتفاق در" بوشهر" افتاد. شهروندان انگلیسی در اوقات فراغت باهیجان رودروی تیم های محلی کشورمان می ایستادند والبته این رقابت هابیشترحالت تفریحی داشت.

 فوتبال به تدریج درشهرهای دیگرایران ازجملهبندرانزلی و بندرعباس در یک زمان حساس و تعیین کننده مطرح شد. قبل از شروعجنگ جهانی اول(1914) فوتبال در مدرسه آلمانی ها بازی می شد ، اما بعد ازخاتمه جنگ، کالج آمریکایی ها در تهران پیگیراین ورزش شد. همچنین مسابقاتیبین اعضای سفارتخانه های اروپایی درایران پایه ریزی و دنبال گردید. گسترشمنظم فوتبال درادامه ، مرزهای شهرهایی چون آبادان و مشهد را نیز در نوردیدو جوانان بیشتری را به سوی این رشته ورزشی جلب کرد.
اولین تیم فوتبال

درپایان دوره قاجاریه(1919) برای قدردانی از کوشش های برادران سردارخان کهتحصیل کرده بلژیک بودند و درامر بسط و گسترش فوتبال نقش داشتند، یک تیمتشکیل شد. بازیکنان معروف آن تیم" برادران مفتاح"،" اکبر توفان"،" پاناسدالله"، "رضا والی کلانتری"، "هراند گالوستیان" و" گالیک هاراتونیان" بودند.

نخستین رقابت های داخلی

"ابوالفضلصدری" رئیس سازمان وقت ورزش، تشکیل تیم های آزاد در تهران را تشویق وترغیب کرد و حتی برای برندگان رقابت های داخلی جوایزی تعیین نمود. تیمی بهنام تهران که اعضای آن از بازیکنان رشته های ورزشی مختلف جمع آوری شدهبودند، موفق به فتح نخستین دوره رقابت های داخلی فوتبال شد، با بازیکنانیچون" برادران سردارخان"، "اکبر توفان "، "حیدری"،" کریم زند" و" مفتاح".
چندیبعد" حسین صدیقانی" که برای ادامه تحصیلات عالیه به ترکیه رفته بود، بهتیم فنر باغچه این کشور وسپس" راپیدوین اتریش" ملحق شد. او پس از بازگشتبه ایران، موسس یک تیم در شهر مقدس مشهد شد . صدیقانی از جمله اولین کسانیبود که دراروپا با فوتبال مدرن و نوین آشنا شده بود. حضور او در فوتبالایران مصادف شد با انتقال تجربه و دانش روز فوتبال جهان به جوانانعلاقمندی که تشنه یادگیری صحیح این رشته ورزشی بودند.
اولین دیدار برون مرزی

تیممنتخب اتحادیه کارگران تحت عنوان تیم تهران اولین سفر برون مرزی که جنبهغیر رسمی داشت را به" بادکوبه" انجام داد. البته حاصل 3 بازی فوتبالیستهای آن موقع کشورمان، 3 شکست پیاپی با نتایج 4 بر یک ، 3 بر صفرو 2 بر صفربود.
درسپتامبر1941،تیم ملی فوتبال ایران اولین بازی رسمی خود را در برابر افغانستان و درکابل برگزار کرد، مسابقه ای که به تساوی بدون گل انجامید. اساس تشکیلنخستین تیم ملی رسمی کشورمان به سال 1940 باز می گردد. بین سالهای تشکیلنخستین تیم ملی رسمی کشورمان به سال 1941و 1963 ، ملی پوشان کشورمان فقطدر سال 1951( بازی های آسیایی دهلی نو) به مرحله فینال دور نخست رقابت هاراه یافتند و این تنها موفقیت تیم ملی در طول این سالها محسوب می شد.

ازسال 1960 اولین دوره مسابقات باشگاهی ایران شکل گرفت و در طی سالهای 1962 تا 1970، تدریجاً فوتبال ایران قوی تر شد و در صحنه های بین المللی چهره موفقتری از خود نشان داد. حضور در مرحله یک چهارم نهایی المپیک توکیو(1964)،قهرمانی در بازی های آسیایی( 1968) فتح جام باشگاه های آسیا توسط استقلالتهران(1970) از جمله مواردی بود که رشد توانایی های فوتبال ایرانی راتایید می کرد.
دومین دوره مسابقات لیگ سراسری کشورمان در سال 1968 شروع و 11 سال ادامه داشت( تا سال 1978).

پساز پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 و تغییراتی که در ساختار اجرایی واموراداری فدراسیون فوتبال رخ داد، برای مدتی رقابت های باشگاهی سراسری بهتعویق افتاد. این امر تا شروع لیگ قدس که در آن تیم های منتخب استان هایکشور حضور داشتند، ادامه یافت. از سال 1989 دوباره بازی های باشگاهی و اینبار تحت عنوان لیگ آزادگان راه اندازی شد و این برای کشوری که هشت سال(1980تا 1988) درگیر جنگ با عراق بود یک افتخار بزرگ به حساب می آمد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي فوتبال ايران با پايانجنگ تحميلي سير صعودي خود را آغازكرد و توانست در جام*جهاني 1998فرانسه شايسته*ترين نماينده قاره آسيا باشد و پس از آن نيز در جام جهاني 2006 آلمان حاضر شد.
نظريه دوم:
فوتبال را برای اولین بار انگلیسی های مقیم ایران در تهران وبرخی شهرهای بزرگ و همچنین ملوانان کشتی های خارجی در بنادر خرمشهر،بوشهر، بندرعباس و... به راه انداختند. در پایتخت، اعضای سفارت انگلیس،بانک شاهی و تلگراف خانه، اوقات فراغت خود را با فوتبال می گذراندند ووقتی به تدریج بر تعداد اعضای آن ها افزوده شد، سه تیم فوتبال مستقل تشکیلدادند و در هر فرصتی که به دست می آوردند در زمینهای گوشه و کنار شهر باهم مسابقه دادند.
در سال ۱۲۸۶ شمسی اسپیرینگ رایس وزیر مختار انگلستان در ایران بهمنظور ایجاد حس رقابت در بازیکنان و جنبه رسمی دادن به بازی ها دو جام(کاپ) یکی فوتبال و دیگری برای هاکی تهیه کرد و اولین دوره رسمی مسابقهفوتبال بین سه تیم موسسه های یاد شده در همان سال انجام شد. این جام ها تامدت ها در انجمن ملی تربیت بدنی ایران قرار داشتند و روی آن این جملهنوشته شده بود: تهران فوتبال آسوسیاشن کلاب (کلوب اجتماعیون) ۱۹۰۷، بازیهای تیم های انگلیسی بیشتر در میدان مشق انجام می شد و تا چند سال هیچایرانی در این بازی ها شرکت نداشت. این تیم ها گاهی اوقات که بازیکن کمداشتند، از بین ایرانیانی که در کنار زمین تماشاچی بازی آن ها بودند، برایتکمیل شدن تعداد بازیکنان تیم خود استفاده می کردند.
اولین ایرانی که به تیم های انگلیسی پیوست، کریم زندی بود که در سالهای ۱۲۸۷ تا ۱۲۹۵ در آن تیم ها بازی کرد. هیاهوی بازیکنان انگلیسی درزمینفوتبال به تدریج نوجوانان و جوانان ایرانی به ویژه تهرانی ها را به کنارزمین های فوتبال کشاند. به هر حال نوجوانان و جوانان ایرانی در شهرهایی کهانگلیسی ها حضور داشتند آنقدر در حاشیه زمین های فوتبال، بازی های انگلیسیها را تماشا کردند تا به فوت و فن این بازی آشنا شدند. سپس درصدد برآمدندبه تقلید از آن ها تیم فوتبال تشکیل دهند و به بازی بپردازند.
اما بر سر راه عملی کردن این خواست یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن همنداشتن توپ بود. به دست آوردن یک توپ فوتبال بزرگ ترین آرزوی جوانان ونوجوانان علاقمند به فوتبال در آن زمان بود، لیکن هر چند توپ واقعی دردست نبود ولی شوق فوتبال سبب شد تا بچه های هر کوی برزن به ابتکار خود باوسایل موجود توپی ساخته و در زمین های بایر که در گوشه و کنار شهر بهفراوانی یافت می شد، بازی کنند، یکی از ابتکارها در ساختن توپ فوتبالاستفاده از مثانه گاو بود. آن ها مثانه گاو را باد کرده و با پارچه روپوشیبرای آن می دوختند و با آن بازی می کردند.
البته یکی دیگر از راه های دستیابی به توپ (کش رفتن) توپ فوتبال انگلیسی ها بود. برای رسیدن به این مقصود بچه های علاقمند به فوتبالدرکنار زمین های فوتبال انگلیسی ها به کمین می نشستند و به محض اینکه توپاز زمین بازی دور می شد در یک چشم به هم زدن دست به دست می گشت و در کوچهو پس کوچه ها ناپدید می شد
هم زمان با حرکت خودجوش جوانان محلات در رواج فوتبال در تهران وایران در حدود سال های ۱۲۸۸ و ۱۲۸۹ (میلادی) مدرسه آمریکایی ها (البرزفعلی) واقع در چهار راه کالج آموزش فوتبال به دانش آموزان ایرانی را درسال ۱۹۱۰ برای اولین بار آغاز کرد. در این مدرسه، دانش آموزان با توپ تنیسیا توپ های دست ساز بازی می کردند.
چندی بعد دکتر جردن رئیس مدرسه توپی را از انگلیسی های مقیم تهرانگرفت و به برنامه ریزی، آموزشی و تمرین فوتبال در مدرسه پرداخت و مسابقههایی را بین محصلین ترتیب داد.
این بازی ها در کنار مسابقه های فصلی تیم های شرکت های انگلیسی بهطور مرتب تا سال ۱۲۹۳ شمسی ادامه داشت و با آغاز جنگ جهانی اول به طورکامل قطع شد. پس از جنگ بار دیگر فوتبال در تهران و برخی شهرهای ایران جاندوباره گرفت و حضور سربازان انگلیسی باقی مانده از جنگ مزید علت گردید وجهشی قابل توجه در کیفیت و کمیت فوتبال ایران پدید آمد.
موسسات انگلیسی همچون سالهای گذشته تیمهایی تشکیل دادند و زیر نظرشخصی به نام هوارد که در کنسولگری انگلیس در تهران مشغول به کار بود، بهفعالیت پرداختند و چون تعداد انگلیسی های مقیم تهران برای تشکیل یک تیمکامل برای هر موسسه - تلگرافخانه، کنسولگری و بانک شاهی - کافی نبود باردیگر از بازیکنان ایرانی در تیم های خود استفاده کردند.
با افزایش تعداد بازیکنان ایرانی در این موسسه ها، عده ای از اینبازیکنان به فکر ایجاد تیمی متشکل از بازیکنان ایرانی افتادند. اوایل سال۱۲۹۹این تیم با عنوان کلوپ ایران تشکیل شد.
اعضای این تیم عبارت بودند از: برادران خان سردار، برادران امیراصلا نی، کریم زندی، محمدعلی شکوه، عزیزالله افخمی، رضا کلا نتر، شیبانی،حسن مفتاح، هراند، گالوستیان، خواجه نوری، رضا ربیع زاده، هامبارسون،اشرفی و... کلوپ ایران در مسابقات سال ۱۲۹۹ میدان مشق که انگلیسی های مقیمتهران در آن شرکت داشتند، حضور یافت. بچه های این تیم با بازی های درخشانخود به فینال رسیدند و با این که در مقابل انگلیسی های مقیم مرکز شکستخوردند اما امیدواری فراوانی به آینده به وجود آوردند.
بچه های کلوپ ایران سرانجام در سال ۱۳۰۲ موفق به کسب مقام قهرمانیشدند و پس از آن دسته جمعی به تیم تازه تاسیس کلوپ تهران رفتند. از دیگرتیم های آن زمان باید به تیم اسپرت ارامنه و تیم طوفان اشاره کرد که در آنایام تشکیل شدند و رقابت های این سه تیم فوق العاده دیدنی بود.
در سال ۱۳۰۴ در مسابقات سالا نه که توسط موسسات انگلیسی برگزار میشد، تیم کلوپ تهران موفق شد با نتیجه ۲ بر یک بر انگلیسی های مقیم مرکزغلبه کند و بر آرزویی دیرینه جامه عمل بپوشاند.
پس از این موفقیت سفیر ورزشی شهر بادکوبه شوروی یک تیم را از ایرانبه این شهر دعوت کرد و بازیکنان گلچین شده از ۳ باشگاه کلوپ تهران، ارامنهو طوفان به عنوان منتخب تهران به سوی بادکوبه روانه شدند. اینها اولینسفیران فوتبال ایران در خارج از کشور بودند، به همین دلیل وقتی واردبادکوبه شدند، چند هزار نفر به استقبال آنها آمدند. در اولین مسابقه تیمایران در برابر منتخب بادکوبه ۲-۰ شکست خورد.
دومین حریف، تیم دانشکده نفت بادکوبه بود که آن بازی با تساوی بدونگل خاتمه یافت. در آخرین بازی هم تیم منتخب تهران با نتیجه ۴-۱ در برابرکلنی بادکوبه شکست را پذیرا شد.
اولین سازمان و تشکیلات فوتبال در ایران، «انجمن ترقی و ترویجفوتبال» بود که توسط افرادی چون ابوالفضل صدری، میرباقر عظیمی و سیدمحمدتدین که از نخستین معلمین ورزش کشور محسوب می شدند در سال ۱۳۰۰ شمسی تشکیلشد.
از این سال به بعد انجمن هر ساله در کنار ثبت نام باشگاه ها و تیمهای جدید، برگزاری مسابقه های فوتبال را بر عهده گرفت و با تدوین و ترجمه«قوانین فوتبال» در جهت ایجاد نظم و قانونمند کردن فوتبال در ایران گامبرداشت.
انجمن ترقی و ترویج فوتبال موفق شد اولین دوره مسابقه های فوتبالپایتخت را بین تیم های حاضر در تهران در سال ۱۳۰۲ برگزار کند، مسابقاتی کهتقریبا بدون وقفه هر سال انجام شد و با توسعه فوتبال در سراسر کشور و ظهورتیم های قدرتمند در شهرستانها به مسابقه های سراسری (لیگ) تبدیل گردید. این انجمن تا سال ۱۳۱۳ که با تشکیل «انجمن تربیت بدنی و پیشاهنگی» از سویدولت وقت، جای خود را به آن داد، اعزام اولین تیم منتخب ایران به بادکوبهشوروی، برگزاری دوازده دوره مسابقات فوتبال باشگاه های تهران، انتشاراولین رساله قوانین فوتبال در ایران و ثبت نزدیک به ۵۰ باشگاه فوتبال درسراسر کشور را در کارنامه خود داشت.
نخستین تشکیلات ورزش ایران در سال ۱۳۱۲ با تشکیل «انجمن تربیت بدنیو پیشاهنگی» زیر نظر وزارت معارف (فرهنگ) به وجود آمد و از این تاریختمامی برنامه ها و مسابقه های ورزشی مدارس و آموزشگاه ها را زیر نظر گرفت. انجمن ترقی و ترویج فوتبال نیز کم کم در انجمن تربیت بدنی ادغام شد وفعالیت های آن به مدارس محدود گردید. سازمان یافتن ورزش ایران به رشد آندر کشور کمک شایانی نمود.
در سال ۱۳۱۹ به منظور شرکت ورزشکاران ایرانی در بازی های المپیک،نخستین گام ها برای تشکیل فدراسیون های ورزشی از جمله فدراسیون فوتبالبرداشته شد و از این سال فوتبال کشور عملا زیر نظر این فدراسیون که مجمعفوتبال خوانده می شد، قرار گرفت.
این مجمع در سال های اشغال ایران، اداره فوتبال را در سخت ترینشرایط به عهده داشت و توانست از حضور ارتش متفقین در ایران بهره گرفته وبا برگزاری یک سری مسابقه های فوتبال بین تیم های این ارتش و تیم هایداخلی تنور فوتبال ایران را همچنان داغ نگه دارد.
همچنین مجمع فوتبال موفق شد در سال ۱۳۲۰ امکان اولین سفر رسمی تیمملی ایران را به خارج از کشور فراهم آورد و این تیم را به افغانستان گسیلدارد.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، مجمع فوتبال ایران در سال ۱۳۲۵ بهفدراسیون فوتبال ایران تغییر نام داد و در اوایل سال ۱۳۲۶ تقاضای خود راجهت عضویت به فیفا فیفا ارائه داد. این درخواست در جلسه ۲۰ ژانویه ۱۹۴۸ برابربا ۳۰ دی ۱۳۲۶ مورد پذیرش فیفا قرار گرفت.
تیم ملی ایران تا کنون در سه دوره جام جهانی به سال های ۱۹۷۸،۱۹۹۸و ۲۰۰۶ حضور داشته است.


آفتاب
توپ طلايي

تاریخچه والیبال در ایران

ورزش والیبال حدود سال 1299 شمسی یعنی 86 سال قبل، (در سال 1385) توسط جناب آقای میرمهدی ورزنده استاد بزرگ ورزش، به ایران آورده شد و از دارالمعلمین ورزش آغاز به تعلیم گردید. بازی والیبال در ایران در ابتدای امر دارای قواعد خاصی نبود و به شکل های مختلف آن را بازی می کردند. فنون و تاکتیک های والیبال نیز مانند قوانین آن پایه واساس اصولی نداشت و هر بازیکن به ابتکار شخصی و اختصاصی خود که اکثراٌبا مشت زدن یا سمبه زدن همراه بود با توپ بازی می کرد. لیکن در سال 1302 شمسی با استفاده از تــرجــمـه مجلات خارجی قوانینی که در آن زمان در کشورهای ديگر اجراء می شد ، در ایران نیزتاحدودی از آن پیروی گردید.

طول و عرض زمین درآن موقع 10×20 متر بود و در هر طرف زمین 9 تا 11 نفر با استفاده از سر و دست ، با توپ بازی می کردند. گردش یا چرخش بازیکنان به طور جدی وجود نــداشــت و هـر کــس در هـر محلی که بیشتر تخصص داشت به طور ثابت در آن محل بازی میکرد از سال 1304 توجه بیشتری از جانب علاقمندان نسبت به این ورزش معطوف گردید و ظرف مدت کمی طرفداران بسیاری جذب این ورزش شدند، به طوری که تمرینات والیبال در سه محل، به طــور جدی و مستمر شروع و دنبال شد.
این سه محل عبارت بودند از :
1. دارالنعلمین ورزش 2. کلوپ شایسته یا اجتماعیون 3. کلوپ ورزشی کالج البرز.
محل سوم درای امکانات و زمینهای زیادتری بود و در نتیجه جوانان بیشتری به تمرینات اشـتغال داشتند. پس از چند ماه تمرین، اولین مسابقه والیبال در سال 1304 بین دو تیم دارالمعلمین ورزش و کـــلوپ شایسته انجام گردید که باهیجان فراوان توام بود. چون مسابقه برای مردم تازگی داشت لذا حضور آنان باعث شد که رقابت بیشتری بین دو تیم مسابقه دهنده بوجود آمده و بر هیجان آن افزوده شود. این مسابقه مقدمه ای برای توسعه روز افزون این ورزش گردید.
برای تــمــریــنــات و آماده نمودن افراد کلوپ شایسته یا اجتماعیون ، مرحوم آقای شمس الدین شایسته که سالیان دراز خدمات ارزنده ای در ورزش کشور انجام داده اند ، تلاش بسیار می نمــود و خود نیز یکی از بازیکنان ورزیده آن دوره محسوب می شد.
از بازیکنان خوب دوران قدیم میتوان آقایان : حسن گوشه _ بدیع الله مجذوب _ ناصرخان رفیعا _ دکتر علی کنی _ دکتر علی یوسفی _ علی اکبر همایونی _ حاجی مقدم _ نصراله مقدم _ صادق ریاحی و چارلی اسمعیل زاده _ اوشار _ نقابت و پالیزی را نام برد. بازی والیبال به تــدریج بمدارس راه یافت و در اندک زمانی توسط مربیان فارغ التحصیل دارالمعلمین ورزش در مدارس و همچنین در شهرستانهای کشور رواج و عمومیت یافت.
شهرستان اصفهان اولین شهری بود که بعد از تهران در امر توسعه این ورزش فعالیت داشت. اولین مسابقه شهرستان های ایران بین دو تیم والیبال کالج اصفهان و کالج البرز تهران، برگزارشد.
تهیه توپ والیبال یکی از مشکلات آن زمان بود و برای بازی والیبال اکثراً از توپ فوتبال استفاده می شد. سرانجام اولین توپ والیبال توسط شخصی به نام قمشه ای ساخته شد.
در سال 1314 یکدوره مسابقه باشگاهی در تهران برگزار گردید که تیم والیبال باشگاه دربند برنده جـام قهرمانی گردید. در همین سال نیز چند مسابقه دوستانه و تشویقی بین تیمهای بانوان تهران انجام شد.
در سال 1318 اولین دوره مسابقات والیبال قهرمانی ایران همزمان با مسابقات ســـایـر رشــــته های ورزشی برگزار شد. در ابتداي تاسیس فدراسیون های ورزشی (سال 1324)، والیبال و بسکتبال دارای فدراسیون مشترک و تا سال 1336 به همین نحو ادامه داشت و همه ساله مسابقاتی تحت عنوان قهرمانی باشگاهها، دستجات آزاد، انتخابی، قهرمانی مدارس و دانشکده های هر شهرستان و نهایتاً قهرمانی کشور انجام می گرفت.
اشغال ایران توسط نیروهای متفقین در جنگ جهانی دوم ، ارتباط ورزشی کشور ما به ویژه تیم های والیبال را با سربازان این نیروها بهمراه داشت و راهی برای آشنا شدن با والیبال خارج از کشور بود. در آن زمان یک مسابقه دوستانه بین یک تیم از کشورمان با ارتش روسیه در بندر انزلی انجام شد که بنفع ایران خاتمه یافت (بازیکنان این تیم عبارت بودند از : شاملو _ هاکوپیان _ چارلی _ احمدي نیا _ شادمان _ بزرگمهر _ خاتم _ ..... ). مسافرت ورزشکاران ایــن رشته چه به صورت شخصی و یا ورزشی به خارج از کشور و مشاهده مسابقات والیبال خـــارجی تاثیر فراوانی برای والیبال ایران در بر داشت و این تغییرات از سال 1331 به بعدکاملاً محسوس بود و پاس های قوسی بلند به ابتکار آقای محمد حسن اشتری و آبشار زدن با روش جفت در والیبال ثمره این مسافرت ها بود که در آن زمان آبشار زدن با روش لنگ رواج داشت (یعنی پرش به بالا به وسیله یک پا انجام می شد) و کسانی که با روش جفت آبشار می زدند مورد پسند جامعه مربیان آنروز ایران قرار نمی گرفتند و مخالف آبشار زدن با روش جفت بودند.
ترجمه کتاب قوانین والیبال در سال 1333 توسط دکتر سید ضیاءالدین شادمان رئیس فدراسیون والیبال و بسکتبال وقت و تهیه و تنظیم آن به توسط آقای کاظم رهبری رئیس تربیت بدنی آموزشگاههــای پایتخت که از داوران ممتاز والیبال و چند رشته ورزشی در کشورمان بودند اقدامات ارزنده ای بود که شکل منظمی را در برگزاری مسابقات والیبال آن زمان فراهم نمود.
همچنین تمرینات منظمی در تهران و شهرستانها آغاز شد و برگزاری مسابقات شکل مناسبتری پیدا کرد. تمرینات و مسابقات ادامه داشت.
در پایان سال 1336، والیبال دارای فدراسیون مستقل شد و آقای امیرعباس امین بسمت اولین رئیس فدراسیــون والیبال منصوب گردید. علاقمندی و دلسوزی آقای امین موجب شد که فعالیت اساسی والیبال و رقابت بین تیمها از این زمان در کشور آغاز شود. آغاز والیبال نوین را می توان از بدو ریاست امیرعباس امین و دبیر فدراسیون والیبال آقای حسین جبارزادگان که از مربیان لایق و با قدرت والیبال و بسکتبال بود بحساب آورد. مسابقات و برنامه های تمرینی تیمها به صـــورت وسیع تر و با کیفیت بیشتری تعقیب می شد.
در سال 1337 برای اولین بار تیم ملی والیبال مردان پاکستان به تهران دعوت شد و چند مسابقه دوستانه با تیمهای ملی وباشگاهی و ارتش انجام گرفت که پاکستان در چهار مسابقه پیاپی با تیم ملی و تیمهای دیگرمان سه بر صفر پیروز شد ولی در پنجمین مسابقه با تیم ارتش که در هوای آزاد و با توپ لاستیکی انجام شد سه بر دو شکست خورد. تیم ملی والیبال مردان کشورمان برای اولین بار در این سال تشکیل شد. شکست در این مسابقات، والیبال ما را از خواب بیدار کرد و با بهره گیری از این تجربه، تمرینات تیمها، با شکل منظم تری ادامه یافت.
چند ماه بعد تیم ملی مردان ایران به مسابقات والیبال بازیهای آسیائی 1958 توکیو اعزام شد. اعضاء تیم را هشت بازیکن به ترتیب کمال پورهاشمی، عبدالمنعم کمال، محمد اسمعیل اشتری، محمد شریف زاده، عباس تهرانی، مـحمود عدل، حسینعلی امیری و سیاوش فرخی و مربی تیم آقای فریدون شریف زاده که از استادان بزرگ والیبال، بسکتبال و فوتبال بودند و قبلاًعضویت در تیم های گالاتا سرای ترکیه را داشتند و یک سرپرست آقای امیر عباس امین تشکیل می دادند و داور همراه تیم، آقای ابراهیم نعمتی و بازیکن نهم تیم آقای شعبان محمدی از لیست 125 نفری اعزامی به بازیهای آسیائی توکیو بدون علت حذف شدند. این تیم که برای اولین بار در چنین رویداد مهمی شرکت کرده بود، توانست در میان کلیه تیمهای شرکت کننده با افتخار و سربلندی مقام دوم مسابقات را کسب نموده و مدال نقره اولین دوره مسابقات والیبال بازیهای آسیائی را به ارمغان آورد. پس از این مسابقات، فعالیت بین المللی بیشتری در ورزش والیبال ایران آغاز شد. اعزام مربیان و داوران به کلاسهای بین المللی، دعوت از تیمهای زنان و مردان خارجی به کشور و اعزام تیمهای ملی زنان و مردان به تورنمنت ها و مسابقات رسمی بین المللی مانند بازیهای آسـیائی، مسابقات قهرمانی آسیا، قهرمانی جهان، دانشجویان جهان، ارتشهای جهان، ناشنوایان جهان، معلولین جهان و راه آهنهای جهان و جامهای جمهوریت ترکیه و غیره، از اهم این فعالیتهـا می باشد که در این تاریخچه از مربیان و داوران بین المللی ایران بازیکنان تیمهای ملی نـام برده خواهد شد. مسابقات مهم بین المللی که تیمهای ملی و دیگر تیمهای نهادها و ارگانها کشور ما در هر رده سنی چه در داخل و چه در خارج کشور انجام داده اند بهمراه اسامی کلیه بازیکنان تیم ملی در رده های سنی مختلف که از سال 1337 تاکنون (سال 1379) با تیمهای مختلف بازی کرده اند در این تاریخچه به ترتیب با نام معرفی می شوند.
در رویـداد های داخلی، برگزاری مسابقات والیبال لیگ سراسری ایران با عنوان جام پاسارگارد که در سالهای 1353، 1354 و 1355 انجام شد و مسابقات بین المللی دهه فجر و لیگ های برتر و دسته اول باشگاهها كه از سال 1372 تاکنون سال 1385 انجام مي شوداز اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و در رواج و گسترش و پیشرفت والیبال در کشور تاثیر فراوان برجای گذارده است.
مسابقات رسمی تا کنون (سال 1385) تیمهای ملی والیبال زنان و مردان و سایر تیمهای والیبال نهادها و ارگانهای ایران شرکت نموده و توانسته اند مقام قابل معرفی را در آسیا یا جهان بدست آورند به ترتیب زیر اعلام می شود :
1. مقام دوم بازیهای آسیائی 1958 میلادی در توکیو مردان، مدال نقره.
2. کسب مقام قهرمانی (اول) ارتشهای جهان (سیزم) و مدال طلا در تهران سال 1347 شــمــسی (مردان).
3. رتبه سوم در مسابقات والیبال بازیهای آسیائی بانکوک بسال 1966 (زنان و مردان).
4. رتبه پنجم در مسابقات والیبال بازیهای آسیائی بانکوک سال 1970 (مردان).
5. رتبه چهارم در مسابقات والیبال بازیهای آسیائی بانکوک سال 1970 (زنان).
6. رتبه پنجم در مسابقات والیبال بازیهای آسیائی تهران سال 1974 (زنان).
7. رتبه چهارم در مسابقات والیبال بازیهای آسیائی تهران سال 1974 (مردان).
8. مقام قهرمانی ناشنوایان جهان سال 1976 (مدال طلا) (مردان).
9. مقام قهرمانی ارتشهای جهان (سیزم) سال 1979 (مدال طلا) (مردان).
10. مقام قهرمانی معلولین جهان در سال 1985 (مدال طلا) (مردان)
11. مقام قهرمانی معلولین جهان در سال 1986 (مدال طلا) (مردان)
12. مقام قهرمانی مسابقات والیبال معلولین جهان در سال 1989 در تهران (مدال طلا)
13. مقام قهرمانی مسابقات ناشنوایان جهان.
14. رتبه ششم مسابقات والیبال قهرمانی آسیا در بحرین سال 1981 (مردان).
15. مقام چهارم در اولین دوره مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان در دوبی سال 1990 (مردان) که بسیار ارزشمند است.
16. مقام پنجم در مسابقات قهرمانی باشگاههای آسیا در هیروشیما سال 1992 تیم باشگاه بنیاد شهید (مردان).
17. مقام چهارم در مسابقات قهرمانی جوانان آسیائی در تهران سال 1993 (مردان).
18. مقام پنجم در مسابقات قهرمانی باشگاههای آسیائی در هیروشیما سال 1993 تیم باشگاه بانک ملی ایران (مردان).
19. مقام اول در مسابقات انتخابی جوانان جهان در تایلند سال 1993 (مردان).
20. مقام پنجم در مسابقات قهرمانی آسیا در تایلند سال 1993 (مردان).
21. مقام قهرمانی جوانان آسیا در تهران سال 1998 (مدال طلا) مردان از وقایع مهم است.
22. مقام اول مسابقات والیبال آسیای میانی – بزرگسالان (مدال طلا) مردان در سال 1998 در تهران.
23. مقام اول تورنمنت انتخابی جوانان جهان در منطقه آسیا که تیم ملی جوانان برای شرکت در مسابقات قهرمانی جوانان جهان در بحرین انتخاب شد سال 1377 شمسی.
24. مقام دوم تورنمنت انتخابی قهرمانی جهان – بزرگسالان در تهران _ تیم ملی برای شرکت در مسابقات قهرمانی جهان در ژاپن انتخاب شد 1376 شمسی.
25. مقام نهم قهرمانی نوجوانان جهان در تهران سال 1997.
26. مقام نهم قهرمانی جوانان جهان بحرین سال 1997.
27. مقام هشتم قهرمانی جوانان جهان در تایلند سال 1999.
28. مقام پنجم قهرمانی بزرگسالان آسیا در تهران سال 1378 شمسی.
29. مقام دوم قهرمانی باشگاههای آسیا در سال 1998 در لبنان ، تیم باشگاه پیکان تهران.
30. مقام سوم قهرمانی باشگاههای آسیا با عنوان اولین دوره کاپ کنفدراسیون والیبال آسیا در سال 1999 در چین ، تیم باشگاه پیکان تهران.
31. مقام دوم قهرمانی باشگاههای آسیا با عنوان دومین دوره کاپ کنفدراسیون والیبال آسیا در سال 2000 در تایلند _ تیم والیبال باشگاه پیکان تهران.

والیبال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران

در سالهای اول پیروزی انقلاب اسلامی ایران ، بعلت تعویضهای پی در پی رئیس فدراسیون و تـغییرات وسیع در کادر هیئت رئیسه، برنامه های والیبال شکل پایداری نداشت و مسابقات بین المللی چه در داخل و چه در خارج از کشور متوقف گردید و فقط کوشش می شد در زمینه ورزش عمومی گسترش وسیعتری بوجود آید و مسابقات قهرمانی کشور نیز همــه ساله انجام گردد. اعزام داوران به کلاسهای داوری بین المللی تقریباً شکل منظمی داشت، اما اعزام مربیان به کلاسهای بین المللی قطع گردید.
کم کم برنامه ها و مسابقات والیبال در سراسر کشور شکل بهتری بدست آورد. از لحاظ کیفیت تعداد تیمهای بیشتری در مسابقات شرکت نمودند ، ولی تماسهای بین المللی به ویژه تیمهای قدرتمند به همان ترتیب متوقف باقی مانده بود. با فعالیتی که طی چند سال اخیر از سال 1368 تا کنون 1385 آغاز شده است و با استعدادی که جوانان کشور در این رشته از خود نشان داده اند، به ویژه در مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان که در دوبی برزگزار شد و تیم ملی نوجوانان کشورمان با سربلندی کامل مقام چهارم این مسابقات را بدست آورد. و همچنین مقام چهارم قهرمانی جــوانـان آسیائی در تهران و کسب مقام اول در مسابقات انتخابی جوانان جهان در تایلند که انعکاس جهانی فراوانی داشت و از همه مهمتر طی سه سال سالهای 76-77و 78 موفقیت های چشمگیری نصیب تیمهای ملی ما شد بویژه کسب مقام قهرمانی تیم ملی والیبال جوانان در مسابقات والیبال قهرمانی جوانان آسیا که در سال 1377 در تهران برگزار شد علاقمندان این رشته را چند برابر نمود.
طرح و آغاز برنامه مسابقات والیبال بین المللی دهه فجر انقلاب اسلامی از سال 1365 تا سال 1379 از دیگر رویدادهای ارزنده والیبال بعد از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی است که دگرگونی فراوانی در والیبال کشورمان بوجود آورده است.
امید می رود که آینده بهتر و روشن تری در انتظار والیبال کشورمان باشد که باید بـه حساب برنامه ریزی صحیح و دقیق فدراسیون والیبال گذارده شود ، به ویژه حضور مستمر و ارائه خط مشی های صحیح و کمک های بسیار ارزنده آقای حاجی محمدرضا یزداني خرم رئیس فدراسیون والیبال جمهوری اسلامی ایران که در همه زمینه ها در کسب موفقیتهای یاد شده سهم اصلی و گرانبهائی داشته است. آقاي یزدانی خرم از اواخر سال 1368 به ریاست فــدراسـیون والیبال منصوب شده اند. كه تا اين فعاليت تا نيمه سال 1385 ادامه داشت.
در رویدادهای داخلی، برگزاری مسابقات لیگهای سراسری برتر (سوپر لیگ)، ليگ دسته اول، دسته دوم، دسته سوم بزرگسالان و جوانان بشکل نوین و با همکاری مدیران کل تربیت بدنی و روسای هیئتهای والیبال استانها که زحمات آنها قابل تقدیر است و با همیاری صمیمانه مدیران و روسای باشگاههای شرکت کننده در لیگها و سایر مسابقات قهرمانی کشور از اهمیت خاصی برخوردار بوده و اثرات جالب توجهی را به همراه داشته که در سال 1378 این اثرات کاملاً محسوس و نتیجه بخش بوده است (کسب مقام قهرمانی توسط تیم ملی جوانان کشورمان در چندين نوبت و شرکت تیم های ملی جوانان و بزرگسالان کشورمان در قهرمانی های جهان). امید است برگزاری اینگونه مسابقات موجب درخشش بیشتر والیبال کشورمان در آینده در جهان گردد.

تاریخچه چوگان

این ورزش بازی شاهان نامیده شده*است (زیرا بیشتر در میان پادشاهان و بزرگان رواج داشت) و از ورزشهای کهن ایرانی است. نام چوگان از نام چوبی که در آن استفاده می*شود برگرفته شده*است. این بازی در ابتدا ورزشی عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسب*های جنگی خود را به نمایش می*گذاشتند.
چوگان به هنگام کشور گشایی داریوش اول در هند، در آن سرزمین رواج یافت. اروپاییان در زمان صفویان و در زمان استعمار خود در هند، با این بازی آشنا شدند و آن را در سراسر اروپا پخش کردند.

بعدها نیز ورزش*هایی از قبیل گلف و هاکی پدید آوردند که دسته*های استفاده شده در این بازی*ها به همان چوب چوگان برمی*گردد.
این ورزش در ایران پس از صفویان کم کم رو به فراموشی رفت. البته در زمان پهلوی، در ارتباط با اروپاییان، چوگان دوباره مورد توجه قرار گرفت، ولی مانند گذشته رواج نیافت. امروزه سعی می*شود توجه بیشتری به این ورزش نشان داده شود. همچنین اقداماتی برای تاُسیس زمین*هایی سرپوشیده برای زنان انجام شده*است.

مشخصه*های زمین چوگان
طول و عرض زمین چوگان به ترتیب ۲۷۴ و ۱۴۵ متر است (البته در کشور ایالات متحده آمریکا و آرژانتین این ابعاد کمی از استاندارد رایج بزرگ*تر می*باشد). طول دروازه نیز ۷ متر می*باشد.
مدت زمان مسابقه
یک بازی چوگان به ۶ دوره زمانی (چوکه) که هر کدام ۷ دقیقه می*باشد تقسیم می*شود. البته این استاندارد مربوط به کشور انگلستان می*باشد ولی در آرژانتین و آمریکا این مدت زمانی به هشت قسمت تقسیم شده و بین هر چوکه استراحتی معادل۳ دقیقه و بین دو نیمه ۵ دقیقه در نظر گرفته می*شود.
تعداد بازیکنان
در هر تیم چهار نفر بازی می*کنند. نفر اول یک مهاجم است و کار او حمله و نیز کمک به مدافع است. نفر دوم نیز مهاجم است، ولی وظیفه او در دفاع مهم*تر است. نفر سوم که معمولاً بهترین بازیکن تیم است، وظیفه دارد تا حرکات دفاعی را به ضد حمله تبدیل کند. نفر چهارم نیز مدافع است و وظیفه دارد توپ را از دروازه دور کند. از آن جایی که چوگان بازی*ای با روند سریع است، امکان دارد بازی کنان یک تیم در قسمت*های مختلفی از زمین قرار گیرند که مربوط به وظیفه بازیکن دیگر باشد. در این حالت باید وظایف آن بازیکن را انجام دهند تا به جای خود بازگردند.
هدف و قوانین بازی
هدف این بازی فرستادن توپ در دروازهٔ حریف می*باشد. هنگامی که توپ از پشت دروازه خارج می*شود، پرتاب توپ به تیم مورد حمله قرار گرفته تعلق می*گیرد، مگر این که خود این تیم باعث خارج شدن آن شده باشد. در این صورت به تیم مقابل یک پرتاب آزاد (از ۸۴ متری محل خروج) تعلق می*گیرد. پس از هر گل، دو تیم زمین خود را تعویض می*کنند و داور توپ را در مرکز زمین قرار می*دهد. در صورتی که دو تیم برابر شوند، وقت اضافی به آن*ها تعلق می*گیرد و اولین تیمی که گل بزند برنده اعلام می*شود. هنگامی که بازیکنی به سمت جهتی که توپ در آن پرتاب شده*است می*تازد، تقدم با اوست در صورتی که (و تنها در این صورت) که توپ در سمت راست او باشد. در این صورت هیچ بازکنی اجازه ندارد راه او را سد کند، مگر آن که در فاصلهٔ معقولی قرار گیرد که هیچ جای خطر نباشد.
خطاهای ورزش چوگان
قطع مسیر سوارکاری که در طول مسیر خود در حال زدن توپ است و با این کار، انداختن جان او در مخاطره.
ضربه زدن از جهت مخالف (از سمت چپ).
سوارکاری و یا زدن ضربه به شکلی که برای سایر سوارکارها خطرناک باشد.

انواع جریمه*های بازی چوگان
احتساب یک گل برای تیم مقابل درصورت برخورد خطرناک و یا خطای عمد در نزدیکی دروازه.
زدن یک ضربه آزاد از فاصله ۲۷ متری در جهت مخالف دروازه، و قرار گرفتن مدافعین در پشت خط دروازه. مدافعین تنها زمانی اجازهٔ دخالت دارند که ضربه زده شود.
زدن یک ضربه آزاد از فاصله ۳۶ متری با همان شرایط.
زدن یک ضربه آزاد از فاصله ۵۴ متری به طوری که هیچ مدافعی تا فاصله ۲۷ متری نقطه زدن توپ قرارداشته باشد.
زدن یک ضربه آزاد از وسط زمین (بدون وجود قانونی مانند آفساید و... مانند فوتبال).
زدن یک ضربه آزاد از محل وقوع خطا. در این شرایط هیچ مدافعی نباید تا فاصله ۲۷ متری از نقطه زدن ضربه قرار داشته باشد.
کورنر مانند فوتبال وجود ندارد ولی حرکتی مشابه به شکل زیر انجام می*گیرد: یک ضربه آزاد از فاصله ۵۴ متری دروازه به این شرط که مدافعین در فاصله ۲۷ متری از زدن ضربه قرارداشته باشند.
داوری در چوگان
بازی چوگان توسط دو سر داور و یک داور قضاوت می*شود. سرداوران برای اینکه در کم و کیف بازی قرار داشته باشند سوار بر اسب می*باشند. در صورت توافق بین کاپیتان*های دو تیم می*توان قضاوت را به دو سرداور واگذار کرد ولی در صورت عدم توافق بین آن دو، تصمیم گیری حکم قطعی به عهده داور سوم است.
شروع مسابقه چوگان
در ابتدای شروع مسابقه، هر دو تیم در میانه زمین و پشت خط میانی صف آرایی کرده و چیدمان مخصوص به خود را می*گیرند. سپس داور توپ را از فاصله ۶/۴ متری به میان آنها پرتاب می*کند و بازی با تصاحب توپ از طرف یکی از دو تیم شروع می*شود.
توقف بازی
توقف مسابقه چوگان در شرایط معمولی فقط در زمان پایان یک چوکه، جهت استراحت و تعویض اسب*ها صورت می*گیرد، ولی اگر در میان یک چوکه یکی از اتفاقات زیر رخ دهد داور می*تواند دستور توقف بازی را صادر نماید:
زمین خوردن یکی از اسبها در حین مسابقه.
مصدوم شدن یک اسب بر اثر سانحه و یا اتفاقی غیر منتظره برای یکی از اسب*ها (در صورت زمین خوردن سوار کار از اسب به طوری که اتفاق جدی برای سوارکار رخ نداده باشد، بازی همچنان ادامه خواهد داشت.).
نحوه ثبت امتیازات
زمانی یک امتیاز برای تیمی ثبت می*شود که توپ از خط دروازه آشکارا بگذرد و داور صحت آن را تصدیق نماید. در صورتی که توپ به قسمت فوقانی دروازه برخورد کند ثبت امتیاز مشروط به تاُیید داور است.
اسبهای چوگان
در ورزش چوگان معمولاً از اسبهای کوتاه قد استفاده می*شود، بدین منظور پونی*ها از جایگاه ویژه*ای برخوردارند. در یک بازی معمولاً از یک اسب حداکثر در دو چوکه استفاده می*شود، البته باید بین آن*ها یک چوکه استراحت به اسب داده شود.
وسائل ضروری اسب در حین مسابقه چوگان
بانداژ برای حفاظت چهار ساق اسب به منظور عدم برخورد ضربات توپ و یا چوب چوگان به ساق*ها.
انتخاب افسار (دهنه، لگام) مناسب جهت کنترل هرچه بهتر اسب در حین مسابقه.
وسائل ضروری سوارکار
کلاه ایمنی مخصوص چوگان
دستکش
شلاق چوگان که اندازه آن تقریباً معادل ۱۰۶ سانتیمتر می*باشد و علت آن نیز سهولت استفاده از آن حین مسابقه*است.
چکمه سوارکاری بدون بند
زانوبند
اندازه چوب چوگان و توپ
چوب چوگان دارای طولی معادل ۱۲۹ سانتیمتر می*باشد که انتهای آن به صورت استوانه*ای است. معمولاً برای ساخت آن از چوب بامبو یا چوب*های سبک و مقاومی همچون چوب درخت خرمالو استفاده می*شود. قطر توپ حدود نیز ۲۵/۸ سانتیمتر است و در حدود ۱۴۱-۱۲۷ گرم وزن دارد، جنس توپ از چوب بید و یا بامبو می*باشد. البته در بازی*های تمرینی از نوع پلاستیکی و فومی آن هم استفاده می*شود.

تاریخچه دوچرخه

وچرخه وسيله است مكانيكي كه با استفاده از قدرت حركتي پاها به هر شكلي قادر به حركت است . اين وسيله در ابتدايي ترين شكل در 2300 سال قبل از ميلاد مسيح در كشورهايي همچون چين ، مصر و هند ديده و بر روي ديواره غارها نيز اشكالي از آن موجود است .
لفظ دوچرخه از كلمه يوناني به نام KYKLOS گرفته شده و بعدها اين ريشه يوناني در زبان لاتين به كلمه BICYCLE تبديل گرديد ، كلمه پيشوند BI به مفهوم عدد دو و كلمه پسوند CYCLE به معني دايره و به عباراتي طوقه است . به هر صورت اولين دوچرخه شناخته شده رسمي در تاريخ اين وسيله ((سله ريفر)) نام دارد كه از دو طوقه چوبي تشكيل شده و با استفاده از پاها در حالتي شبيه به راه رفتن اين وسيله را به طرف جلو و عقب هدايت مي كرده اند .

 رسما در سال 1690 (سيوارك) فرانسوي لقب اسب چوبي به اين وسيله بدون چرخ را داد و تا سال 1790 وسيله مذكور چوبي را به اشكال مختلفي همچون مار ، اسب ، و ... مي ساختند كه وسيله اي بود مورد توجه كودكان و به عنوان ابزاري براي بازي مورد استفاده آنان قرار مي گرفت . اسبهاي چوبي در فرانسه تكامل بيشتري يافتند ، به نحوي كه با پا به زمين زدن و حالت مشابه راه رفتن سرعت حركتي اين وسيله در سطوح افقي و سراشيبي تا 5 كيلومتر در ساعت ثبت (سله ريفر) شده است . اين تكه چوب افقي در اشكال نختلف در آن زمان مورد توجه اهالي پاريس واقع نگرديد و استقبال شايسته اي از اين وسيله براي براي سنين بزرگسال در فرانسه ذكر نشده است .
تاريخچه تكاملي و تكميل دوچرخه را بر اساس تغيير اين وسيله در زير مشاهده مي فرمائيد:
1816: در اين سال فردي آلماني به نام «وندريز» فرمان را به «سله ريفر» اضافه نمود ولي كماكان با استفاده از حركت پاها بر روي زمين ، حركت آن امكان پذير بوده است ( سرعت به 15 كيلومتر رسيد).
1817: در اين سال دوچرخه كامل تري توسط «براون فون درياس» از شهر كالسروهه ساخته شد، كه داراي يك زين كوچك بود.«دنيس جانسون» يكي از دوچرخه هاي فون درياس را باخود به كشور انگلستان برد تا نمونه هايي از روي آن ساخته و يا آن را تكميل تر نمايد. در اين شرايط و در كنار اين هدف ، او اقدام به برگزاري كلاس هاي آموزشي براي استفاده از اين وسيله نمود و مشتاقان زيادي براي فراگيري اين فن به او مراجعه كردند . كم كم در كشور انگلستان دوچرخه و دوچرخه سواري بعنوان يك سرگرمي محبوب و متداول و جذاب رواج يافت .
1818: يك فرانسوي به نام «بارون ساوربرن» دوچرخه ديگري را طراحي كرده و ساخت . چرخ جلويي اين دوچرخه ، بسيار بزرگ و چرخ عقبي آن كوچك بود و در اين شرايط به چرخ جلويي و بزرگ يك طناب حلقوي به صورت دايره واربسته شده بود كه باكشيدن آن با دست چرخ جلو به حركت در مي آمد و وسيله حركت مي كرد . اين نوآوري ، وسيله مذكور را براي دوچرخه سواران به صورت يك مهارت در آورد به نحوي كه بند بازان در سيرك از اين وسيله بعنوان ابزاري تفريحي و سرگرم كننده براي مردم استفاده نمودند .
1821: «لوييس گوهبر» دوچرخه ديگري را مشابه با دوچرخه ساوربرن ساخت اما به جاي طناب از وسيله اي مشابه با زنجير دوچرخه هاي امروزي استفاده نمود و اين كار موجب شد تا حركت دوچرخه تسهيل گردد.
1834: يك آهنگر اسكاتلندي به نام «مك ميلان» به دوچرخه هاي موجود پنجه ركاب ابتدايي را اضافه كرد تا ديگر احتياجي به فشار پا بر روي زمين نباشد . او در طي 5 سال ، كار جدي بر روي اين وسيله در اشكال ويژه اي همانند كالسكه براي استفاده در مزارع و به جاي اسب انجام داد.
دوچرخه مك ميلان امروزه در موزه شهر لندن در معرض ديد همگان قرار دارد.
1839: اسكاتلندي ديگري به نام «كيرك پاتريك» دوچرخه ركابدار را به شكل كامل تري تهيه و در دسترس مردم قرار داد .
1860: كارخانه دار فرانسوي به نام «پيرميشو» مهندس جواني را به نام «پيرلالمنت» براي تغيير در ساختار دوچرخه استخدام نمود. او قسمت هايي از دوچرخه را كه از چوب ساخته شده بود با لوله هاي آهني تعويض كرده و بخش خارجي چرخ هاي چوبي را با نوارهاي لاستيكي ضخيم پوشانيد .
1861: دوچرخه ساخته شده پيرميشو به نام «ولوسپيديا ولوسي پتل» معروف گرديد. هر چند اين وسيله قديمي نسبت به دوچرخه هاي امروزي وسيله راحتي نبود اما اولين دوچرخه ترمز دار در دوران خود محسوب مي شد ولي از زنجير و دنده در دوچرخه هاي آن زمان گزارشي ثبت نگرديده است .
1862: دوچرخه ولوسي پتل ساخت پيرميشو و پيرلالمنت مورد توجه آمريكائيان واقع شد ، لذا نمونه انتقال يافته به آمريكا را
«بون شيكر» نامگذاري كردند . ركاب اين دوچرخه بر روي چرخ جلويي كه بزرگ بود استقرار يافته و عامل حركت محسوب مي شد.
1867: در اين سال هنوز طوقه جلو بزرگ تر از طوقه عقب بود و پدال و ركاب به صورت ثابت در چرخ جلو تعبيه شده بودند. طوقه هاي چوبي را در اين زمان با طوقه هاي آهني تعويض كردند لذا وزن دوچرخه ، در حدود 50 كيلوگرم گرديد. نام اين دوچرخه جديد «پني فارتنيك» لقب يافت .
1869: در اين سال اولين مسابقه رسمي در تاريخ دوچرخه سواري و به مسافت 34 كيلومتر از شهر پاريس تا وروان با 333 شركت كننده تدارك ديده شد . شركت كنندگان برتر قادر شدند با دوچرخه هاي جديد ، مسافت مذكور را 3 ساعت و 9 دقيقه طي كنند . اما قبل از آن مسابقه ديگري در انگلستان به نام «هندون» درسال 1868 نيز ثبت شده است .
1870 : هنوز تغيير چشمگيري در تكامل دوچرخه روي نداده است. چرخ جلو بزرگ و چرخ عقب هنوز خيلي كوچك مي باشد و براي تسهيل استفاده كنندگان از اين وسيله پله كوچكي را درست در بالاي چرخ عقب تا زين طراحي نموده اند . بهترين زمان ثبت شده در اين سال 30 كيلومتر در ساعت اعلام و ثبت شده است .
1871: يك انگليسي به نام «جيمز استانلي» دوچرخه اي شبيه به «بون شيكر» ساخت كه داراي يك پدال در چرخ بزرگ جلو بود ولي كماكان هنوز چرخ عقب اين وسيله كوچك است.
1873: «هاري لاوسون» بر اساس الهام از نقاشي هاي «لئوناردو داوينچي» چيزي شبيه به زنجير را براي دوچرخه طراحي نمود و براي اولين بار نخستين دوچرخه زنجيردار به بازار آمد. زنجير اين چرخ به طوقه عقب وصل مي شد و با گردش آن توسط فشار پا ، دوچرخه را به حركت در مي آورد اما هنوز لاستيك هاي آن توپر بودند. اين دوچرخه هم اكنون در موزه ميلان ايتاليا موجود است.
1876: «اف .ال.دادز» از دانشگاه كمبريج لندن، دوچرخه ديگري را ساخت كه سرعت متوسط 25 كيلومتر در ساعت را به نام خود ثبت داشته است و در اين زمان ركورد رسمي دوچرخه سواري از اين وسيله گرفته شد.
1879: ابداع ديگري توسط «باب توماس» در جهت افزايش سرعت دوچرخه انجام گرديد. او در مركز چرخ ها وسيله اي مشابه با بلبرينگ هاي امروزي قرار داد تا دوچرخه او ، از سرعت بالاتري برخوردار گردد.
1881: در دهه 1880 دوچرخه هاي زنجيردار با اتصال به مركز چرخ عقب و با بلبرينگ به بازار آمد، توليد اينگونه دوچرخه ها، در سال 1881 توسط يك كارخانه چرخ خياطي به صورت سريال انجام گرديد. اين كارخانه چرخ خياطي چرخ عقب و چرخ جلو را به يك اندازه طراحي كرد و انقلابي را در اين وسيله ايجاد نمود.
1885: رسماً توليد دوچرخه در كشورهاي مختلف آغاز گرديد و «پني فارتينگ» 50 كيلوگرمي با كاهش وزني در حدود 10 كيلوگرم هنوز هم مورد توجه همگان قرار داشت . سرعت اين دوچرخه به صورت متوسط 19 كيلومتر در ساعت ثبت شده است . همچنين در سال 1885 اولين مسابقه قهرماني در ايتاليا به مسافت 160 كيلومتر در شهر ميلان برگزار گرديد.
1888: شركت « دانلوپ» لاستيك هاي هوادار را به بازار عرضه نمود كه عمر آن در حدود 5000 كيلومتر اعلام گرديد. در پايان همين سال نيز يك گروهبان به نام «بلفاست» براي كمپاني دانلوپ ، لاستيك هاي تويي و رويي را همانند لاستيك هاي امروزي ساخت . نمونه هاي لاستيك اوليه شركت دانلوپ هنوز هم در موزه «ادينبور» در شهر لندن در معرض ديد همگان قرار دارد.
1892: رسماً خودرو و زنجير فرمان مشخص ، زين مناسب و طوقه به دوچرخه اضافه گرديد اما هنوز هم كماكان قطر طوقه جلويي كمي بزرگ تر از قطر طوقه عقب بوده است . در سال 1892IOC در شهر لندن و با عضويت چندين كشور اروپائي و آمريكايي ايجاد و اولين تشكل هاي دوچرخه سواري شكل گرفت .
1895: بر اساس ارزيابي هاي انجام شده در اين سال از هر 27 نفر آمريكايي يك نفر داراي دوچرخه بوده و قيمت اين وسيله در يك قرن پيش با قيمت خريد يك اسب خوب برابري مي كرده است. درسال 1896 با شروع اولين دوره بازي هاي ورزشي المپيك ، رشته دوچرخه سواري نيز به عنوان يكي از رشته هاي ورزشي مستقل و پرطرفدار آن روز ، به جمع رشته هاي ورزشي افزوده و به شكل رقابتي اجرا گرديد.
اولين مسابقه جهاني
1901: در 16 ماه مه سال 1901 با حضور 20 هزار تماشاگر مسابقات دوچرخه سواري جهان برگزار و «ژالكن» از فرانسه مقام اول و «ميجر تيلور» سياه پوست مقام دوم را كسب نمود.
1904: دومين دوره مسابقات دوچرخه سواري جهاني در اين سال برگزار و 60 دوچرخه سوار د رچند مرحله به مسافت 3890 كيلومتر به رقابت پرداختند در اين مسابقه كه به دليل درگيري دوچرخه سواران با هم تيراندازي هوايي توسط پليس انجام شد « موريس گارن » مقام اول را كسب كرد .
اولين مسابقه تور دور فرانسه
1903: اولين دوره مسابقات دوچرخه سواري دور فرانسه به پيشنهاد روزنامه «اتوپاريس» به مسافت طولاني و در چند مرحله شكل گرفت ، كليه دوچرخه سواران زبده از نقاط مختلف جهان در آن شركت كردند . اين مسابقه در چند مرحله با 60 دوچرخه سوار آغاز و در پايان21 دوچرخه سوار به خط پايان رسيدند و «موريس گارن» مسافت 2428 كيلومتر را در 94 ساعت و 33 دقيقه به اتمام رسانيد .
از سال 1904 به بعد هر ساله مسابقه تور دور فرانسه با مسافت بيشتر و كيفيت بالاتر در زمان معين انجام گرديد.
براي مثال در سال 1903 (اولين دوره ) مسافت مسابقه 2428 كيلومتر و از آن سال به بعد روند روبه افزايش مسافت مسابقه ادامه داشت تا اين كه در سال 1926 مسافت تور دور فرانسه به 5745 كيلومتر رسيد و از آن سال به بعد سعي شد مسافت مسابقه بين 4000 تا 4800 كيلومتر حفظ شود تا اين كه در سال 1979 مسافت مسابقه به كمتر از 4000 كيلومتر و در سال 2003 اين مسافت به 3370 كيلومتر تقليل يافت . لازم به ذكر است اين مسابقه به استثناي سال هاي 1918-1915 و همچنين 1946-1940 در بقيه سالها انجام و در سال 2003 با قهرماني « لانس آرمسترانگ » پايان پذيرفت .
تاكنون 5 نفر به اسامي : ژاك آنكيتل ، هينالت ، ايدوران ، ادي مركس و لانس آرمسترانگ توانسته اند 5 بار قهرمان تور مذكور شوند.
1905: سومين دوره مسابقات تور دورفرانس با حضور 60 دوچرخه سوار با اضافه كردن مسير كوهستاني آلپ به مسابقات در سال 1905 برگزار گرديد كه در پايان حدود24 دوچرخه سوار به خط پايان رسيدند . «لويي تروسيله» معروف به «تروترو» در اين مسابقات به مقام اول رسيد.
1906:چهارمين دوره مسابقات تور فرانسه به مسافت 4450 كيلومتر برگزار و «رندپوتير» مقام اول را كسب نمود.
رشته های مسابقات دوچرخه سواری
الف: پيست :
b200 متر Sprint
bالمپيك اسپرينت در پيست
bيك كيلومتر انفرادي
bچهار كيلومتر تعقيبي
bچهار كيلومتر تعقيبي تيمي
bاسكراش
bدورامتيازي
bحذفي
bمديسيون
bكايرين
ب : جاده
b100 كيلومتر تايم تريل تيمي
bاستقامت جاده
b40-20 كيلومتر تايم تريل انفرادي
رشته های کوهستان
1-دان هيل
2- کراس کانتری X.C
تاریخچه فدراسیون
فدراسيون دوچرخه سواري ايران در سال 1326 به رياست استاد ايزدپناه تشكيل گرديد و در زمان اسد بهادر به اوج شكوفائي خود رسيد.
دوچرخه سواراني كه آغاز گر مسابقات دوچرخه سواري بوده اند عبارتند از آقاغفار، نادر خاني ، امين سرور، گل طلب ، مزلقاني ، چيذري ، طلاكش و ابراهيمي .

تاريخچه تنیس روی میز

تنیس روی میز ورزش خیلی قدیمی نیست. اولین نشانه هان مربوط به این رشته ورزشی مربوط به دهه های پایانی قرن نوزدهم است که سربازان انگلیسی در هند و آفریقای جنوبی به وسیله ی بسته های سیگار و سرهای نوشابه، یک میز و تعدادی کتاب در وسط میز بازی می کردند. این ورزش در ابتدا تنیس داخل سالن نامیده می شد. به مرور زمان و در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان این ورزش با نام هایی چون (Whiff Whaff) و (gossima) شناخته می شد، برادران پارکر اولین افرادی بودند که لوازم مناسب برای این ورزش تولید کردند.

در سال 1902 اولین راکت های حرفه ای این ورزش ساخته شد و انجمن پینگ پنگ در انگلستان تاسیس شد. هر چند این ورزش ابتدا به عنوان یک سرگرمی در بین افراد رایج شد که با هم بازی می کردند ولی به تدریج در انگلستان و اروپا گسترش یافت. با ورود تجهیزات این رشته ورزشی به ژاپن در حدود سال های 1920 تعداد بیشتری از مردم دنیا با این ورزش جدید آشنا شدند.
فدراسیون بین المللی تنیس روی میز در سال 1962 در گردهمایی بین المللی که در برلین تشکیل شده بود با حضور کشورهای انگلیس، سوئد، مجارستان، هند، آلمان، دانمارک، چکسلواکی، استرالیا و ولز تأسیس شد. اولین دوره رقابت های قهرمانی جهان یک سال بعد در کشور انگلستان برگزار شد.
در سال های اولیه رقابت های جهانی تا حدود دهه پنجاه میلادی تیم های مجارستان، انگلیس، چکسلواکی و تیم های اروپایی بر سایر تیم ها برتری داشتند ولی با پیشرفت این رشته ورزشی در شرق آسیا و ورود ژاپن، چین، تایوان و کره جنوبی به این رقابت هاريال برتری ژاپنی ها و بعدها کره ایها و چینی ها به حدی رسید که امروزه در رقابت های جهانی و المپیک تمامی رویدادهای این ورزش با برتری ورزشکاران این کشورها به پایان می رسد.
ورزش تنیس روی میز از بازی های المپیک 1988 وارد برنامه بازی ها شد. البته این رشته ورزشی از 1958 و سومین دوره بازی های آسیایی در برنامه این رقابت ها قرار گرفت.

تاریخچه راگبی

در سال ۱۸۷۰ در بریتانیا، ۷۵ باشگاه وجود داشتند که به بازی راگبی مدرسه‌ای می‌پرداختند. این مدارس عبارت بودند از بلاک هیس (سال تأسیس ۱۸۵۸ که طبق سوابق مناقشه‌ای به‌عنوان قدیمی ترین باشگاه غیر دانشگاهی راگبی که هنوز وجود دارد، شناخته می‌شود). باشگاه‌های راگبی همچنین در کشور‌های ایرلند، استرالیا، کانادا و زلاند نو فعال بودند. بهرحال، تا سال ۱۸۷۱ یعنی زمانیکه ۲۱ باشگاه لندن گرد آمده تا اتحادیه فوتبال راگبی (آر. اف. یو.) را تشکیل دهند،

قواعد قابل قبولی برای راگبی وجود نداشت. (بصورت کنایه‌ای، بلاک هیس اقدام به ممنوع ساختن ضربه زدن نمود.)
اولین قواعد آر. اف. یو. در ماه ژوئن سال ۱۸۷۱ بکار گرفته شد. بر طبق این قوانین پاس دادن توپ مجاز اعلام شده بود. آن‌ها همچنین تلاش را در جائیکه بسمت دروازه و در بیرون خط با توپ تماس ایجاد شود شامل نمودند، اگر چه گل‌های ناشی از امتیاز و بازی عمومی و برگشت پنالتی هنوز در مناقشه بودند.

تاريخچه واليبال

واليبال در سال 1895 ميلادي مطابق با سال 1274 شمسي، يعني 111 سال قبل توسط ويليام . ج . مورگان مدير y.m.c.a در هوليوك ايالت ماسا چوست آمريكا ابداع شد. در ابتدا اين ورزش مينتونت نام گذاري شده بود و دليل انتخاب اين نام براي همگان نامعلوم بود. تحت تاثير محبوبيت بسكتبال در بين عامه، مورگان تصميم گرفت براي دانشجويان خود، ورزشي را بوجود آورد كه بازي از روي تور انجام گيرد و لذت بخش باشد. مورگان با استفاده از تور تنيس روي چمن كه به دو طرف ديوار سالن ورزش بسته مي شد و با استفاده از توئي توپ بسكتبال كه بدليل سبكي وزن به دستها آسيب نمي رساند، بازي را شروع كرد. با وجود اينكه بطور آهسته و كند از y.m.c.a آغاز شد ولي طولي نكشيد كه در كليه شهرهاي ماساچوست و نيوانگلاند عموميت يافت.

در اسپرينگ فيلد، دكتر ت ـ آ هالستيد با مــشاهده بازي ، مينتونت را به واليبال تغيير نام داد، زيرا قصد اساسي از بازي كردن ، فرستادن و برگـشت دادن (رد و بدل كردن) توپ از روي تور است كه كلمه واليبال در معنا اين نيت را مشخص مي سازد. با اينكه واليبال در آغاز ورزش سالني بود و در محل هاي سرپوشيده بازي آن انجام مي شد و اساسا” براي فعاليتهاي سرگرم كننده پيشه وران و تجار اختصاص يافته بود، ولي كم كم به زمين هاي روباز كشيده شد و بعنوان يكي از فعاليت هاي جالب توجه تابستاني در آمد و به شدت تعقيب مي شد.
در آغاز براي بازي واليبال قوانين خاصي تدوين نشده بود، هر فرد و در هر كشوري بميل خود و به طريق مختلف با توپ بازي مي كردند. رفته رفته واليبال در مناطق و نواحي مـختلف جهـان گسترش مي يافت. همچنانكه هر ابداع يا اختراعي در آغاز با نواقصي همراه بوده و به مرور زمـان تكميل و رفع نواقص مي شود، واليبال نيز از اين قاعده مستثني نبود و كم كم قوانين براي اين بازي وضع شد و روشها و حركات تكنيكي جايگزين حركات قبلي گرديد.
در سال 1900 پذيرفته شد كه امتياز هر ست بازي 21 پوان باشد.
در سال 1912 سيستم چرخش به تصويب رسيد.
در سال 1917 پذيرفته شد كه هر ست بازي 15 پوان (امتياز) باشد.
در سال 1918 تعداد بازيكنان هر طرف زمين 6 نفر پيشنهاد شد كه مورد قبول عامه قرار گرفت.
در سال 1921 موافقت شد كه هر تيم با سه ضرب توپ را به طرف ديگر بفرستد.
در سال 1923 اندازه زمين بازي 9×18 متر تعيين شد.

بمرور ، در سال هاي بعد ، قوانين فراواني براي اين بازي وضع شد و در بسياري از قــوانين قبلي نيز تغيير حاصل گشت كه هنوز هم اين تغييرات (سال 2000) ادامه دارد و هر چهار سال يكبار در كنگره بين المللي واليبال تغييراتي در قوانين بازي به تصويب مي رسد و در كــنگره جهاني كه در سال 1998 ميلادي (سال شمسي 1377) همزمان با برگزاري چهاردهمين دوره مسابقات واليبال جهاني مردان و سيزدهمين دوره زنان در ژاپن برگزار شد با تصويب و تغيير قوانين مانند روش امتيازگيري با بردرالي، امتيازات 25 براي ست هاي اول، دوم، سوم وچهارم و امتيازات 15 براي ست پنجم و همچنين تصويب بازيكن دفاعي ليبرو، بكار بردن روش جديد مجازات ها و تصويب با پازدن تــوپ در كنگره قبلي كه همه اين قوانين جديد دگرگوني و هيجان فراواني در بازي واليبال بوجود آورده است.
اولين كشور خارجي كه واليبال را پذيرفت، كشور كانادا و بـه سال 1900 بود. اساساً نهضت y.m.c.a (سازمان جوانان مسيحي) در معرفي اين ورزش به ديگر كشورهاي جهان و تعميم آن سهم فراواني دارد.
بازي واليبال در پايان سال 1900 به هندوستان و در سال 1905 به كوبا ، 1909 به پورتوريكو، 1910 به فيليپين، 1912 به اوروگوئه، 1913 به چين و 1917 به ژاپن و به تدريج از سال 1914 به بعد بتوسط سربازان قواي آمريكا و مستشاران و اشخاص ديگر، به كشورهاي اروپائي از قبيل فرانسه، چكسلواكي، لهستان، شوروي و بلغارستان و ساير كشورهاي اروپائي معرفي شد و تعميم يافت. ولي بسبب بيگانه بودن اين ورزش براي اروپائيان، در ابتدا امر قبول آن به كندي صورت مي پذيرفت. فرانسه ، چكسلواكي و لهستان سه كشوري بودند كه قبل از ديگران اقدام به تشكيل فدراسيون ملي واليبال در كشور خود نمودند.
كشور شوروي كه در سال 1923 اقدام يه تاسيس انجمن ملي واليبال نمود ، براي پيشرفت و دگرگونـي آن فعاليت زيادي بعمل آورد. اصولاً شوروي از كشورهائي است كه در پيشرفت تكنيك و تاكتيك واليبال و تنظيم قوانين در جهان سهم بسزائي دارد و براي قهرماني هاي در مسابقات است كــه قدرت بزرگ جهاني بحساب مي آيد. كشورهاي فرانسه، چكسلواكي و لهستان پس از تشكيل فدراسيون ملي ، مصمم شدند كه با كمك كشورهاي ديگر كه فدراسيون بين المللي را تاسيس نمايند و در سال 1936 به هنگام بازيهاي المپيك در برلين آلمان، در اين زمينه فعاليت زيادي نمودند ولي باآغاز جنگ بين المللي دوم و طغيان آن در اروپا*، اقدامات آنان متوقف شد.

بطور كلي تغييرات و پيشرفت واليبال را مي توان به سه دوره تقسيم نمود. دور اول از سال آغاز تا 1918 ، دوره دوم از سـال 1919 تا سال 1946 و دوره سوم از سال 1947 به بعد كه تــغييرات و پيشرفت اساسي واليبال در دوره سوم صورت پذيرفته است.
پس از جنگ بين المللي دوم، فعاليت هاي فراوان براي حركت جديد به واليبال مجدداً آغاز شد و اولين مسـابقه يين المللي در قاره اروپا بين دو كشور فرانسه و چكسلواكي و در شهر پاريس برگزار گرديد. پيگـري براي تاسيس فدراسيون بين المللي واليبال ادامه يافت. مذاكرات بين سه كشور فرانسه، چك و لهستان منتج به موافقت در جهت تشكيل گنگره ويژه براي تاسيس اتحاديه بين المللي واليبال گرديد. سرانجام در تاريخ آوريل 1947 كنگره با شركت نمايندگان چهارده كشور از سراسر جهان در پاريس برگزار شد و مـوافقت شد فدراسيون بين المللي واليبال (f.i.v.b) تـاسيس گردد كه اين فدراسيون در پاريس تشكيل شد و آقاي پل ليبود از كشور فرانسه بعنوان اولين رئيس فدراسيون بين المللي واليبال انتخاب شد.
بزودي كشورهاي زيادي در خواست عضويت خود را براي پيوستن به فدراسيون بين المللي اعلام نمودند كه امروز اين فدراسيون حدود 218 كشور عضو دارد (سال 2006) و بيش از 250 ميليون نفر از مردم جهان واليبال بازي مي كنند. اولين رئيس انتخابي فدراسيون بين المللي واليبال آقاي پل ليبود از كشور فرانسه تا سال 1984 (يعني 37 سال تمام) رياست فدراسيون بين المللي را با قدرت برعهده داشت و توانست با كمك ساير اعضاء ، اين فدراسيون را در رديف فعال ترين فدراسيون ها و واليبال را در زمره بزرگترين ورزشهاي جهاني در آورد.
پس از تاسيس فدراسيون يبن المللي، كميته هاي مختلفي در داخل آن بوجود آمد و برنـامه مسابقات رسمي بين المللي تنظيم و آغاز شد.
در سال 1949 اولين دوره مسابقات جهاني واليبال بــراي مــردان در پراگ و در سال 1952 دومين دوره مسابقات جهاني مردان و اولين دوره مسابقات جهاني زنان در مسكو برگزار شد.
برنامه مسابقات واليبال بطور منظم هرچهار سال يكبار تاكنون در كشورهاي مختلف انجام شده است . در ســال 2006 دوره شــانـزدهم مسابقات واليبال جهاني مردان با شركت 24 تيم و دوره پانزدهم مسابقات جــهاني زنان با شركت 24 تيم در كشور ژاپن انجام يافت.
تيم ملي واليبال بزرگسالان مردان ايران در اين مسابقات شركت نمود . بسبب اهميتي كه واليبال در بين ورزشها بدست آورد، در سال 1964 مسابقات واليبال مردان و زنان به برنامه بازيهاي المپيك توكيو اضافه شد كه تاكنون (سال 2006) در ده دوره از بازيهاي المپيك برنامه هاي آن با اهميت خاصي انجام شده است.
علاوه بر مسابقات قهرماني جهان و المپيك، مسابقات واليبال مردان و زنان در سراسر جهان با عنوان، جام جهاني، ليگ جهاني، قهرماني اروپا، پان آمريكن، قهرماني آسيا، بازيهاي آسيائي ، واليبال ساحلي ، جهاني دانشجويان (يونيورسياد)، قهرماني آفريقا، ارتشهاي جهان، گراند پري زنان، راه آهن هاي جهان، قهرماني ناشنوايان، قهرماني معلولين، پارالمپيك، قهرماني كشورهاي عربي، چهار تيم برتر، جايزه بزرگ، ستاره ها و تورنمنت هاي بين المللي و دوستانه و غيره در گروههاي سني نوجوانان، جوانان و بزرگسالان و ميني واليبال بطور منظم انجام مي شود.
در تاریخچه والیبال جهان باید ژاپن را بعنوان دگرگون کننده تکنیک ها، تاکتیک ها و آمــادگی جسمانی در والیبال معرفی نمود (دگرگون کننده در سرویس، ساعد، انواع پاس ها، توپ گیری و انواع آبشارهای سرعتی با پاس های کوتاه الف و ب و ترکیبی و بویژه بدنسازی). انجمن های والیبال ژاپن از سال 1961 فـــعالـیت های بین المللی خود را و به همراه تیم های ملی زنان و مردان این کشور در کلیه مسابقات رسمی تحت نظر فدراسیون بین المللی و کنفدراسیون آسیائی انجام داده اند. مربی تیم ملی والیبال ژاپن آقای یاسوتاکاماتسودایرا با تنظیم یک برنامه هشت سـاله و مــنـطـقی از سال 1965 تا 1972 توانست مدال طلای المپیک مونیخ را به سال 1972 برای کشور خود بدست آورد. ماتسودایرا یکی از بزرگترین مردان والیبال جهان بحساب می آید و سمت هائی را با عنوان رئیس فدراسیون والیبال ژاپن، رئیس کنفدراسیون والیبال آسیا و نایب رئیس فدراسیون بین المللی و رئیس کمیته لیگ جهانی والیبال داشته است. ایشان سهم بسزائی در پیشرفت والیبال جهان دارد.
ماتسودایرا اولین دوره کلاس مربیگری بین المللی والیبال را در سال 1971 در دوکاتاگوری 1 و 2 در توکیو تشکیل داد که قریب 60 نفر از کشورهای مختلف جهان در این کلاس شرکت داشـتـند (ازکشورمان آقایان: ابراهیم نعمتی، رضا هدایتی و داود دارابیان در میان شرکت کنندگان بودند).
از دیگر مردان والیبال ژاپن که در این تاریخچه میتوان از وی نامبرد، آقای تویودا از کشور ژاپن می باشد، ایشان از لحاظ تئوری امور فنی و ارائه تکنیکها و تاکتیکهای والیبال در جهان سهم موثری داشته است، ضمناً آقای تویودا سمت هائی در فدراسیون بین المللی و کنفدراسیون والیبال آسیا و ژاپن داشته اند و هنوز هم دارند (سال 2006).
آقای هورست باکه از کشور آلمان شرقی نیز در پیش برد امور فنی والیبال جهان و آموزش ، نقش بسزائی داشته است و آغاز مینی والیبال برای کودکان از سن 9 تا 12 سال از ابـتکارات این شخص است.
تیم های صاحب نام زنان و مردان دنیا که از اولین مسابقات جهانی و المپیک و جام جهانی تاکنون توانسته اند مقام های اول تا ششم را در جهان بدست آورند عبارتند از: کشورهای شوروی، ایتالیا، ژاپن، چکسلواکی، آمریکا، لهستان، بلغارستان، رومانی، مجارستان، آلمان شرقی، کوبا، برزیل، آرژانتین، کره جنوبی، چین، پرو، فرانسه، كره شمالی، هلند، سوئد و کانادا.
امروزه فدراسیون بین المللی والیبال با سازمان مرکب از یک رئیس، دو نایب رئیس، پنج نائب رئیس از کنفدراسیون های والیبال قاره های جهان، یک مدیر فنی، یک خزانه دار، سیزده عضو و کمیته های مسابقات، مربیان، داوری، قوانین، پزشکی، گسترش و فعالیتها، شناسائی بازیکنان، اطــلاعات، حقوقی، تشریفات، والیبال ساحلی، لیگ جهان و همچنین حدود 218 کشور عضـو و پنج کنفدراسیون والیبال قاره ها با سازماني منظم و تعدادی مدرسین بین المللی در امور آموزش داوری و مربیگری، برنامه های والیبال را در سراسر جهان هدایت کرده و به پیش می برد.
در تاریخچه والیبال جهان از آقای دکتر روبن آكوستا کـه از سال 1984 در کنگره والیبال لوس آنجلس آمریکا به ریاست فدراسیون بین المللی انتخاب شده است به بزرگی باید یاد کرد. ایشان مدیری لایق و شایسته و دارای ابتكارات برجسته ای در زمینه پیشرفت والیبال می باشند. و به جرات میتوان گفت که امروزه بــه همت ایشان والیبال بعنوان یکی از سه ورزش بزرگ جهانی معرفی شده است.
مقر فدراسیون بین المللی واليبال در شهر لوزان سوئیس قرار دارد و در اداره امور جاری فدراسیون بین المللی و سیستم اداری و ارتباطی با جهان ورزش با والیبال، خانم مالوآكوستا همسر رئیــس فدراسیون بین المللی، سهم ارزنده ای داشته و دارد.
از رویداد های مهم والیبال بغیر از المپیک، مي توان قهرمانی جهان و جام جهانی لیگ سراسری مردان جهان را نام برد.اولین دوره لیگ جهان در سال 1990 با شرکت هشت تیم و جایزه ای معادل یک میلیون دلار آغـاز شد و به ترتیب دومین دوره به سال 1991 و باشرکت 10 تیم و دومیلیون دلار جایزه و سومین دوره در سال 1992 با شرکت دوازده تیم و سه میلیون دلار جایزه و بالاخره دهمین دوره آن در سال 1999 و جــایــزه ای معادل هفت میلیون دلار و باشرکت 12 تیم برگزار شده است. جایزه دوره یازدهم در سال 2000 ، یازده میلیون دلار است. كه در سال 2006

به پانزده ميليون دلار ارتقاء يافته است.
تیم ملی والیبال ایتالیا در ده دوره شرکت در مسابقات لیگ جهان جمعاً در هفت دوره و طی سال های 90 ، 91 ، 92 ، 94 ، 95 و 1997 و 1999 مقام قهرمانی و در سال 1996 به مقام دوم و سال 1993 مقام سوم و سال 1998 مقام نایب قهرمانی و از بهترین تیم های لیگ بشمار رفته است. اما در دوره ی چهارم برزیل و در دوره ی هفتم هلند و در دوره ی نهم کوبا مقام قهرمانی لیگ جهان را بدست آوردند.
از دیگر نکات مهم و موفقیت آمیز والیبال در سال های اخیر پیشرفت های سریع والیبال ساحلی است که به سبب اهمیت آن و با درایت و مدیریت دکتر آكوستا، کمیته بین المللی المپیک تصویب نمود که مسابقات والیبال ساحلی به برنامه هــای المپیک اضافه شود که مسابقات آن در المپیک 1996 آتلانتا برگزار گردید و هنوز هم در المپيك ها ادامه دارد.

تاریخچه بدمینتون

به طور دقيق معلوم نيست بدمينتون اولين بار در چه كشوري ابداع شده است، بعضي معتقدند كه شروع آن از كشور چين بوده است و بعضي مي گويند هندوستان يا انگلستان، اما اكثراً معتقدند آغاز آن در شهر پوناي هندوستان بوده است. به همين منظور در هندوستان اين ورزش را پونا مي ناميدند. اين بازي توسط افسران انگليسي از هندوستان به انگلستان برده شد و از آنجايي كه دوك بيفورت به اين بازي بسيار علاقمند بود. و در خانه ييلاقي خود به نام قصر بدمينتون براي سرگرم كردن مهمانان خود از اين بازي استفاده مي كرد پس از آن بازي پونا به بدمينتون تغيير نام پيدا كرد. قوانين اصلي اين رشته در سال 1877 در كراچي (در آن زمان جزو كشور هند بود. ) تنظيم و در سال 1887 در انگلستان اصلاح و تدوين گرديد.

 بدمينتون به تدريج به تمام نقاط دنيا گسترش پيدا كرد. اين رشته ورزشي در مدت زمان كوتاهي از طرف مردم مورد استقبال قرار گرفت و علت اساسي آن اين است كه اين رشته ورزشي، بازي ايده آلي براي خانواده ها مي باشد. بدين معني كه تمامي اعضاي خانواده بدون توجه به سن و جنس مي توانند در اين رشته فعاليت نمايند. و در ضمن تجهيزات آن سبك و قابل حمل است و در همه جا قابل اجرا است. اين رشته ورزشي براي سلامتي روان و تن مفيد و در ضمن هيجان و لذت در اين بازي به حدي است كه مي توان اوقات فراغت را با اين بازي سپري نمود. در حال حاضر كشورهاي چين- اندونزي - مالزي و دانمارك و كره جنوبي و انگلستان جزو تيمهاي برتر جهان به حساب مي آيند. در سال 1873 اولين كلوپ بدمينتون در انگلستان شكل گرفت. فدراسيون جهاني بدمينتون در سال 1934 تأسيس گرديد. در حال حاضر 14 كشور از جمله ايران جزو ibf مي باشند. در سال 1977 اولين دوره مسابقات قهرماني جهان در مالمو برگزار شد و اولين دوره بازيهاي المپيك بارسلون در سال 1992 اجرا شد.

بدمينتون در ايران:
با ورود كارشناسان نفتي انگليس به ايران، بدمينتون به كشور ايران راه يافت و كارمندان ايراني شركت نفت اين ورزش را از انگليسي ها ياد گرفتند. اين رشته ورزشي با خروج انگليس به فراموشي سپرده شد. تا اينكه ايران ميزباني بازيهاي آسيايي 1353 را تقبل نمود. ون بدمينتون يكي از رشته هاي اين بازيها بود در اين راستا سازمان تربيت بدني در سال 1351 فدراسيون بدمينتون ايران را تأسيس نمود و جهت راه اندازي اين رشته مربي صاحب نام هندي به نام ديپو گوش را به همكاري دعوت نمود اين مربي مدت پنج سال به كار تعليم و آموزش بدمينتون در ايران مشغول بود. اولين دوره مسابقات قهرماني كشور ايران در سال 1352 با حضور 24 تيم برگزار شد كه تهران و خوزستان و اصفهان به ترتيب اول تا سوم شدند. اولين بار تيم ملي بدمينتون ايران در بازيهاي آسيايي 1353 تهران شركت نمود و در بين 13 تيم هشتم شد. اولين رئيس فدراسيون بدمينتون در ايران آقاي امير نويدي بود كه تا سال 1356 عهده دار اين مقام بود و آخرين رئيس فدراسيون آقاي كرباسيان مي باشد. كه از سال 1368 عهده دار اين مقام است. هر ساله مسابقات قهرماني كشور در رده هاي مختلف سني (نونهالان - نوجوانان - جوانان - بزرگسالان - پيشكسوتان) برگزار مي گردد.