با توجه به اينكه قاعده ي كلي و طبيعي در املاء كلمات زبان نوشتار بايد
مطابق با زبان گفتار باشد لكن در پاره اي موارد صورت گفتاري واژه با صورت
نوشتاري آن مطابقت ندارد ( نا مطابق هاي املائي) كه در گويش مردم همدان
نيز همين نكته مشهود است و همانند زبان فارسي معيار فرآيندهاي واجي مانند
كاهش افزايش ابدال ادغام اتباع وتكرار و... با ويژگي هاي مخصوص اين زبان
اعمال مي شود .
كاهش
دس بن = دست بند صحب = صاحب
را رف = راه رفت بيس دو = بيست و دو
افزايش
خانه ي حسن = خانه حسن
ابدال
وا = با(وام = با من ). و = ب ( وردار = بردار )
(كفدر = كفتر . كبوتر ) ( درخد = درخت )
( شي = چي ) ( شيه = چيه )
( مثد = مثل ) ( شمه = شنبه )
( جوق . جوب = جوي )
ابدال و ايجاز در واژه
ميوا = مي بايد
ادغام
( زوتر = زودتر ) ( شوپره = شب پره . پروانه )
اتباع و تكرار
( چوب موب ) ( درخت مرخت) ( جان مان ) ( باران ماران ) ( د س مس)
كار برد مصدرهاي لازم از زبان پهلوي
بايستن = باييدن = لازم بودن . واجب بودن
بايستني بري . با يستي بگي
پناميدن = باز داشتن . منع كردن
پنام كردن = پنهان كردن
كار برد حاصل مصدر از زبان پهلوي
خوازه گري . خواز مني = خواستگاري دختر
كار برد تركيبات اصيل
آفتاب زرد . آفتاب زردي = غروب آفتاب
( و آفتاب زرد پيش امير آمد وگفت ... ) چهار مقاله عروضي . مقاله دوم شعر در باب فرخي.
كار برد قيد مركب پسوند با اصالت زبان پهلوي
تاريكان = به هنگام تاريكي تاريك + آن ( تاريكان را افتاد )
دودمان = خاندان . خانواده دود + مان ( دود مانش بباد داد)
كار برد مصدر مركب
ايسپا = ايستادن + پائيدن ( نگاه كردن )