خاطرات آزادگان از دوران اسارت

همان روز در جشن ازدواج فرزند يکي از سرداران شهيد و از سرآمدان شهداي تخريب خبر را شنيدم. اول جمله اي که به زبان آوردم اين بود که امير به حق خود رسيد. اين بار قصر شيرين مشهد امير شد و از پيکرش هم چيزي نماند.
سال 62 که او را در ميان نيروهاي گردان تخريب در جنوب ديدم از قديميهاي تخريب و معروف به "برادر امير" بود که احترامش مي کردند. چهره آفتاب خورده، قد نسبتا کوتاه، لبخند بر لب، تواضع و افتادگي، کم حرفي و پايي که در وقت راه رفتن کمي مي لنگيد چيزهايي بود که در برخورد اول با او در ذهنت جا مي گرفت. رفيق شدن با او هم خيلي زمان لازم نداشت.
امير اسدي از اهالي گنبد، بچه محل کوي کارمندان. وقتي سال سوم دبيرستان بود در مهر60 وارد جبهه شد و تا آخر ماند. آنهايي که با او در همان ايام يا پس از آن از گنبد به گردان تخريب آمدند کم نبودند ولي امير از ماندگارترين آنها در تخريب شد.
شهيد اسدي پس از آموزش تخريب در اهواز وارد عرصه خنثي سازي ميادين مين شد در حالي که هنوز معبرزني و پاکسازي تشکيلات منظم و درستي نداشت. وي نخستين تجربه کاري را در ميادين سوسنگرد گذراند و پس از آن وارد عمليات طريق القدس به عنوان نيروي تخريب تيپ ثارالله شد. پس از آن در فتح المبين تجربه ديگري کسب کرد و اولين جراحت ها بر جسم او با ترکشهاي مين سوسکي نشست.

اصلا قصه امير با اين مين شنيدني است. بارها در جريان شناسايي يا پاکسازي، مين سوسکي عمل کرد و يکي از نيروها شهيد شد و ترکشي از آن هم بر بدن امير نشست. اصلا امير معروف شده بود که نيروها را با خود مي برد آنها را شهيد مي کند و خود را مجروح! مثل رفتن او و حسن نوري در روز سيزده فروردين 63 براي شناسايي ميادين چزابه که مين سوسکي عمل کرد و حسن شهيد شد و امير راهي بيمارستان شهرباني آن زمان در خيابان بهار... البته پيش از اينها يک پاي خود را در پاکسازي ميادين منطقه پاسگاه زيد در ايام پس از عمليات رمضان از دست داده بود که گاهي در مواجهه با بچه هاي کوچک با خنده مي گفت: صدام پايم را گاز گرفته!
شهيد اسدي از ابتداي سال 61 معبرزن حرفه اي شبهاي عمليات شد. پس از بهبودي جراحت عمليات فتح المبين، در عمليات بيت المقدس مسؤل پاکسازي ميادني شد و در رمضان هم که ذکر آن رفت. اما او کسي نبود که پاي معيوب مانع حضور مجددش در جبهه شود. اين همان حقيقت نوراني و درياي پاک دفاع مقدس بود که گوهرهاي ناب درون آن شباهتي به سربازان جنگهاي معمول دنيا نداشتند که جراحت جسمي بهانه بازگشت از جبهه باشد.
بارها و بارها مسؤليت آموزش صدها نيروي اعزامي را بر عهده گرفت و از معبرزن کارکشته تبديل به مسؤل آموزش مبرز و بعدها مسلط بر اصول انفجارات شد و در يکي دو سال آخر جنگ هم به عنصر در خوري براي عمليات برون مرزي در سايه فرماندهي سردار شهيد عاصمي مبدل شد.
اين حضور دائم در صحنه هاي آتشين جنگ، زنده ماندن او در جنگ را به معمايي تبديل کرد. او بارها و بارها در عرصه هايي وارد شد که بچه هاي تخريب او را رفتني دانستند. برادر صلواتيان همرزم و رفيق ديرين و هم شهري او در جايي گفته است که " امير در عمليات خيبر مافوق تصور عمل کرد. آنگاه که در شب سوم که آتش دشمن و سختي کار عرصه را به حدي تنگ کرد که مقرر شد نيروها از داخل ميادين مين تنها از يک معبر و به صورت متمرکز عبور کنند، شهيد عاصمي براي معبرزني خود را به همراه اميرمهدي صالحي، عباس عبادي، مهدي آزادي و تعدادي ديگر از قديمي ها و رده اول تخريب قرارگاه داوطلب کرد.

معبرزني که آغاز شد دشمن از داخل سنگر کمينهاي درون ميدان و از پشت خاکريز خود با 20 تيربار و يک توپ ضد هوايي تمام ميدان را در ارتفاع نيم متر از سطح زمين پوشش آتش داد و به تعبيري از اول تا آخر ميدان را دائما جارو مي کرد. نيروهاي معبرزن هم براي در امان ماندن از آسيب سر خود را تا حد امکان در خاک فرو مي کردند. پس از دقايقي خمپاره زني شروع شد که ايجاد چاله هاي انفجار نعمتي براي تخريبچي ها بود تا کمي خود را درون آنها محفوظ کنند.
در عين حال حجم آتش کار را به جايي رساند که نيروها به پشت خاکريز خودي آمدند و در حالت بي تدبيري منتظر سبک شدن آتش شدند. دقايقي که گذشت يکباره امير اسدي از چاله خود به وسط ما پريد و از فرمانده خود شهيد عليرضا عاصمي اجازه ادامه کار را گرفت که علي بدون مکث سر او را به سمت خود کشاند و با بوسه اي بر او ، موافقت خود را نشان داد.
امير هم به سرعت و در حالتي نيم رکوع کار را ادامه داد. من در زير نور منورهايي که گاهي دشمن مي زد امير را در قالب يک قهرمان اسطوره اي و موجود افسانه اي در دل ميدان مي ديدم که بالاخره کار را تمام کرد و بقيه نيروها براي عريض کردن معبر وارد ميدان شدند."
شهيد امير اسدي از قديميترين نيروهاي تخريب و ميدان ديده اي تمام عيار و شجاعي بود که با اينهمه بسيار دوست داشتني، رئوف، خوش سخن، کم سخن و به تبع آن بي ادعا و گمنام بود. اما حقيقت وجودي او چيزي نبود که پنهان بماند و آنهايي که مدتها با او بودند گوشه هايي از آن را درک کرده بودند.
بي جهت نبود که شهيدعلي عاصمي او را خيلي قبول داشت و امير هم قفل شکن کارهاي گره خورده علي بود. عشق و ارادت اين دو به هم نيز تفصيل زيادي لازم ندارد. همين بس که وقتي پيکر علي پودر شد و آنگونه به مهماني ملائک رفت امير گفت: شهادت هم اينگونه خوب است که از ما چيزي بر زمين باقي نماند.
اما مقدر نبود که امير در جنگ به شهادت برسد و با خاتمه جنگ به گنبد برگشت. وي سال 67 با دلي پر خون و غصه و نگاهي حسرت از اردوگاه شهداي تخريب بيرون آمد. شهيد اسدي از غمهايش هيچ نمي گفت، بي صدا و بي شکوه و گلايه جنگ و زندگي کرد و حتي خاطرات بي شمار خود از شهدا و صحنه هاي تکرار ناشدني عمليات و معبرزني را هم نگفت. اما ما خبرداشتيم که با دهها شهيد حشر و نشر داشت.
شهيد اسدي تعداد زيادي از شاگردان جنگي خود را از دست داد و در مقابل چشمان خود پيکرهاي قطعه قطعه شده بسياري از دوستانش را ديد. با اين همه هيچ نمي گفت. او به گنبد رفت و "آقا معلم" شد و در گوشه دنج گمنامي زندگي کرد. برخي از دوستانش مي گفتند او با آنهمه زخم بر پيکر پرونده اي هم در بنياد جانبازان دست و پا نکرد.
کاروان شهداي تخرب که ما در گيرودار زندگي روزمره و پس از بيست و چند سال يادي از آنها نمي کنيم يا ديگر حسرتي از عقب ماندگي خود بر دل نداريم دو سال است که امير را هم با خود برده است.
اميرجان حق تو همين بود... جاي گله اي نيست. اما با دل پر دردمان که گاه گاه در وقت غروب يا نيمه شب رخ مي نمايد چه کنيم. جنگ تمام شد فکر کرديم تو را از دست فرشته ها گرفتيم و بر زمين نگه داشتيم تا يادگاري از آن بچه هاي سفر کرده در جمع خود داشته باشيم اما...

امير آقا مدتها بود که در هيئت گردان چشم انتظار آمدنت بوديم تا بيايي و خاطره بگويي و قول داده بودي که مي آيي، اما تقدير اين بود که به محفل دوستان ديگري وارد شوي که آسماني اند و آغوش خود را سالها براي تحويل گرفتنت باز کرده بودند. تو حسرت شهادت عاصمي را مي خوردي که از او چيزي نماند و خدا مرگي را براي تو مقدر کرد که پيکرت از او هم تکه تکه تر شد.
سالهاي پس از جنگ را معلمي کردي و سالها در غربت ماندي تا فرصتي دست داد و در يکي دو سال اخير باز قدم در ميدانهاي مين گذاشتي تا تجربه و خبرگي تو در اين عرصه کمک کار مردم مرزنشين باشد و زمينهاي خود را بي دغدغه مرگ يا جراحت انفجار مين، زير کشت برند و اينگونه بود که ميدان مين نقطه پرواز تو شد.
اميرجان به علي عاصمي که مراد تو بود و امروز همسايه او شده اي و به همه شهداي اردوگاه تخريب، سلام رسان ما باش.

دلم هجر شهيدان گرفته باز امشب دوباره سينه ز غم شد ترانه ساز امشب نشسته شمع و خموش است مرغ خنياگر نمي کند گل شب بوي ناز امشبز سوگ تک تک آلاله هاي دشت خطر نشسته بر دلم آلام جانگداز امشب

خاطرات اسارت از زبان جانباز فریدون مولایی از لشگر 77 ثامن الائمه(ع)؛
فریدون مولایی دوران سربازی خود را در لشکر 77 پیروز خراسان (ثامن الائمه(ع)) گذرانده است. او هنگام جنگ کردستان به آن جا منتقل و با هجوم دشمن بعثی به خاک میهنمان، عازم جبهه های جنوب می شود، و در منطقه ابوغریب به اسارت دشمن در می آید.
مولایی خاطرات زیادی از دوران دفاع مقدس دارد. هم خوب خاطره تعریف می کند و هم خوب می نویسد !و اکنون مشغول کار نجاری است. از مولایی خواستیم خاطرات خود را برایمان بنویسد و این گوشه ای از انبوه خاطرات جانباز آزاده فریدون مولایی است.
*********************************************
وقتی گفتین خاطرات خودتان را بیان کنین چون داره به فراموشی سپرده می شه رفتم تو فکر؛ راست می گفتی، انگار تمام خاطرات تلخ و شیرین اون زمان را داریم از یاد می بریم. برای چند لحظه رفتم تو حال وهوای اردوگاه «رمادیه»، «کمپ تکریت» به یاد اون کسانی که زیر شکنجه و ضرب و شتم جون دادن و جسم نحیف و ضعیفشان را غریبانه به خاک سپردیم. به یاد اون کسانی که در اثر ضربه های کابل و چماق معلول شدن، به یاد بچه هایی که بعد از آزادی بعضی هاشون تحصیل کردن و تا دکترا رسیدن و بچه هایی که با چندرغاز مستمری و بعضاً با گرفتن وام در کارگاهی کوچک یا زمین کشاروزی و ... برای امرار معاش خود عاشقانه کار می کنن. هر چند با رنج و زحمت بسیار و...
پس می نویسم تا شرمنده هم رزمهایم نباشم. می نویسم تا ادای دین کرده باشم به اسرایی که زیر شکنجه های سخت به شهادت رسیدند.
*********************************************
تا لحظه تیرباران
بعد از جابجایی تیپ ازمریوان (غرب) به منطقه ابوغریب (جنوب) ده تا پانزده روز گذشته بود که ساعت 5 صبح در یک روز گرم تابستانی آتش توپخانه های عراقی ها شروع شد. باران گلوله توپ و خمپاره می بارید، فقط سنگرهای حفره روباه می توانست از جانمان محافظت کند. بعد از یک ساعت که آتش سبکتر شد، وقتی از سنگرهایمان بیرون آمدیم، متوجه شدیم دشمن از دو محور نفوذ کرده و ما محاصره شده ایم. شروع به تیراندازی کردیم. تا ساعت 10 صبح مقاومت کردیم، اما مقر، توسط تانکهای بی شمار دشمن تسخیر شد و خیلی از بچه ها هم شهید شدند. حدوداً 40 نفر از ما را زنده به اسارت گرفتند. دستهایمان را از پشت بستند و در زمینی نسبتاً مسطح 3 نفر را بالای سرما گذاشتند تا از ما محافظت کنند. یکی از محافظ ها در یک لحظه برای روشن کردن سیگار به طرف نگهبان دیگر رفت و من در یک آن فرصت را غنیمت شمردم و دستهایم را باز کردم. خودم را داخل شیاری انداختم، حدود بیست متر سینه خیز به جلو رفتم که ناگهان سایه یک نفر را بالای سرم احساس کردم. تا آمدم سرم را بلند کنم، با پوتین چنان ضربه ای به چانه ام کوبید که صدای شکسته شدن استخوان فکم را شنیدم. چند لحظه بعد جلو بچه ها مرا سرپا به ستونی بسته و به عنوان عبرت دیگران آماده تیرباران کردند. صدای گلنگدن اسلحه را که شنیدم، چشمهایم را بسته و اشهدم را گفتم که ناگهان...
صدای فرماندهشان که تازه متوجه شده بود، مانع تیراندازی شد.

نام: عباس طاهری
نام پدر: ابوالقاسم
تاریخ ومحل تولد: 1334- شهرستان خمین
تاریخ و محل اعزام: 1359- خمین
مدت حضور در جبهه: 8 سال
درصد مجروحیت: 20 درصد شیمیایی
محل سكونت: تهران
خمینی هستند؛ اهل خمین - شهر امام و مرادشان -. زمانی كه دشمن بعثی جنگی نابرابر را به ایران اسلامی تحمیل كرد، مشت های این هفت برادر نیز همانند هزاران جوان غیور ایرانی، گره شد و خون غیرت در رگ هایشان جوشید و عزم رفتن به صف جهاد و شهادت كردند.
از این میان «علی اكبر» بی قرار دیدار با معبود بی همتا بود و به آسمان پركشید و چشم برادران دیگر را - در حسرت سعادتی كه نصیبش شده بود- بارانی كرد.
عباس امروز میهمان ماست. او كه زخمی روزهای پرواز است حالا نفس كشیدن برایش قدری دشوار شده ناگفته های بسیار و به یاد ماندنی دارد .....»
لطفا از خودتان بیشتر بگوید؟
عباس طاهری متولد 1334 در شهرستان خمین هستم.

ماسكم را زدم و با كمك نیروهای امداد مجروحین را به عقب منتقل كردیم . بمباران تا نیمه های شب ادامه داشت و این حملات به حدی بود كه دیگر ماسك هم چاره ساز نبود .

ما هفت برادر بودیم ، زمانی كه جنگ شروع شد به جبهه رفتیم . دو برادر بزرگم در ارتشی بودند. علی اكبر بسیجی بود و در لشكر 27 محمد رسول الله آرپی جی می زد و سرانجام در عملیات والفجر1 به شهادت رسید. علی اكبر مفقود الاثر بود و پیكر مطهرش سال سه سال پس از جنگ پیدا شد. برادر كوچكم ابوالفضل معلم بسیجی بود و در جبهه حضور دائمی داشت. همگی ما تا پایان جنگ در جبهه بودیم.
از فعالیت های دوران جنگ بگویید؟
سال 53 دیپلم گرفتم و در سپاه عضو شدم . بعد از مدتی به منطقه پاوه اعزام و در گروه شناسایی منافقین فعالیت می كردم.سال 59 كه جنگ شروع شد به گردان علی ابن ابی طالب اعزام شدم، مسئول پشتیبانی نیروها بودم. بعد از مدتی به گردان روح الله منتقل شدم.
مجروحیت شیمیایی تان چگونه رخ داد؟
سال 63 به همراه لشكر علی ابن ابی طالب به جزیره مجنون اعزام شدیم. جزیره برای دشمن ارزش زیادی داشت، می خواست به هر نحوآنجا را تصرف كند. ما به همراه حسین خلیلیان كه مسئول تشكیلات پشتیبانی بود به منطقه می رفتیم كه در بین راه هواپیماهای دشمن آمدند تا پل شناور را بزنند.
ابتدا فكر كردیم دشمن ماشین مهمات را هدف گرفته و سریع در رودخانه پریدیم.

دشمن یك خمپاره به دریاچه انداخت و حاج حسین هر دو پایش را از دست داد. او را به بیمارستان منتقل كردیم ، به لطف خدا زنده ماند. بلافاصله به منطقه برگشتم. زمانی كه به جزیره رسیدم دشمن منطقه را بمباران شیمیایی كرده بود. ماسكم را زدم و با كمك نیروهای امداد مجروحین را به عقب منتقل كردیم . بمباران تا نیمه های شب ادامه داشت و این حملات به حدی بود كه دیگر ماسك هم چاره ساز نبود .
چشمانم به شدت می سوخت، پوست بدنم قرمز شده بود انگار در كوره ای از آتش بودم چاره ای نبود باید در منطقه می ماندیم.
نحوه درمان مجروحیتتان چگونه بود؟
نیمه های شب از شدت درد و سوزش چشم دیگر نتوانستم طاقت بیاورم بلافاصله به بیمارستان بقایی اهواز منتقل شدم. در بیمارستان لباس هایمان را آتش زدند. سرفه های پی در پی امانم را بریده بود. چند ماه در بیمارستان بستری بودم بعد دوباره به منطقه برگشتم و در عملیات والفجر 8 شركت كردم و تا آخر جنگ در جبهه حضور داشتم.
از خانواده تان بگویید؟

چشمانم به شدت می سوخت، پوست بدنم قرمز شده بود انگار در كوره ای از آتش بودم چاره ای نبود باید در منطقه می ماندیم.

در جبهه دوستی به نام حسین بزرگی داشتم كه با هم به جبهه رفته بودیم. سال 60 با خواهر او عصمت بزرگی ازدواج كردم همسرم معلم است ، ثمره این زندگی دو فرزند به نام های علی اكبر و محمد امین است كه هر دو دانشجو هستند.
به عنوان یك جانباز شیمیایی چه انتظاری از مردم و مسئولین دارید؟
متاسفانه مسئولین نسبت به این موضوع توجه كافی ندارند و همین باعث دوری جانبازان از جامعه شده است.

باید تلاش شود تا راهكارهای مناسبی را برای جانبازان شیمیایی ارائه دهند. بی توجهی مسئولین باعث شده است كه جانبازان نسبت به آنها بی اعتماد شوند و این بی اعتمادی باعث دوری آنها از جامعه خواهد شد.
از همه مهمتر اینكه باید واقعیت های جنگ را به نسل جوان بازگو كرد تا هشت سال دفاع مقدس به دست فراموشی سپرده نشود.

نویسنده وبلاگ مشق شب در مطلبی نوشته بود : امشب یکی از دوستان خبری را نشانم داد که تاریخ آن گذشته بود اما داستانی از احترام خاص مقام معظم رهبری به جانبازان در آن وجود داشت که خواندن آن به نقل از جانباز ناصر افشاری خالی از لطف نیست:

در كل 14 بار مجروح شده‌ام. در كربلای 5 شیمیایی شده ‌ام. بیش از 200 ماه است كه روی تخت بیمارستان خوابیده‌ام و 67 بار مرا به اتاق عمل برده‌اند، در عمل‌های اخیر به دلیل ترس از مرگ مرا بیهوش نمی‌كنند و بدون بیهوشی جراحی می‌شوم. 7 عمل هم در كشور آلمان انجام داده‌ ام.
چند وقت پیش قبل از اعزام به آلمان خدمت مقام معظم رهبری رسیدم ولی نتوانستم از آمبولانس پیاده شوم. ایشان جلوی اتومبیل آمدند دست روی سینه من گذاشتند و فرمودند: من روزی را می‌بینیم كه با پای خودت به اینجا می‌آیی.
ایشان را به مادرشان حضرت زهرا (س) قسم دادم كه از خدا بخواهند هر چه زودتر مرا ببرد و خواستم برای عاقبت به خیری من دعا كنند. فرمودند: شهدا اگر یك بار شهید شدند ، لحظه لحظه زندگی تو شهادت است.