خاطرات آزادگان از دوران اسارت

سلام بر امام

در ميان اسرا برادري بود، اهل خمين كه عفونت سراسر بدنش را فرا گرفته و عضلات و رگ‌هاي بدنش در حال خشك شدن بود و همگي به مرگ او يقيت داشتيم. اما كاري از دستمان برنمي‌آمد.
از ياد نمي‌برم چنان درد و رنجي وجود آن برادر را در بر گرفته بود كه مرتب تب و لرز شديد مي‌كرد و ديگر حتي در پاسخ احوالپرسي و محبت‌هاي برادران نمي‌توانست كلامي بر زبان آورد. اما آخرين كلامي كه او در واپسين لحظات بر زبانش جاري شد، چنين بود: «من دارم مي‌ميرم و آخرين ساعات عمر من است، ولي شما اگر توانستيد به ايران برگرديد سلام مرا به امام برسانيد.»

منبع: كتاب مقاومت دراسارت جلد3   -  صفحه: 101  

سلامتي امام

سن رقاصي

سنگ سياه ، سيم خاردار

در اردوگاه ديگر سنگ سياه پيدا نمي‌شد، چون بچه‌ها به محض اين‌كه چشمشان به سنگ سياهي مي‌افتاد، آن را برمي‌داشتند و از آن لوازم تزييني نظير قلب مي‌ساختند.
بچه‌ها از سيم خارداري كه عراقي‌ها اطراف آن‌ها كشيده بودند، آن‌قدر تكه تكه جدا كردند كه فقط اسكلتي از آن باقي ماند.
آن‌ها از سيم‌هاي خاردار به عنوان قلاب جوراب‌بافي استفاده مي‌كردند.

منبع: كتاب فرهنگ آزادگان جلد5   -  صفحه: 173  

راوي: اسماعيل جان محمدي فيروز_ بعقوبه_ كمپ 18  

سنگ و سينه

سوراخي درسر

وقتي اسير شدم، تنها كلامي كه گفتم اين بود: من يك شاگرد بزازم و يك شب بيشتر در جبهه نبوده‌ام و هيچ اطلاعي ندارم. اما يكي از اسراي مجروح وقتي به هوش آمد، گفت: مسئوليت من با ابوترابي است... با اين سخن، عراقي‌ها با اصرار بيشتري با من برخورد كردند. تهديد كردند اگر صحبت نكنم، سرم را با ميخ سوراخ مي‌كنند. بعد هم مرا تحويل سربازي دادند و او را مكلّف كردند شب، مانع خوابيدن من شود. آخر شب دوباره سرهنگ آمد و من دوباره جواب‌هاي اول شب را دادم. او هم ميخ بزرگي روي سرم گذاشت و با سنگ بزرگي روي آن مي‌زد. صبح هيچ نقطه‌اي از سرم جاي سالم نداشت و همه جايش شكسته و خون‌آلود بود.

منبع: كتاب حماسه هاي ناگفته جلد 4    

سوزن

سوزن دست ‌ساز

سوزن در اردوگاه خيلي در پر كردن اوقات فراغت بچه‌ها نقش داشت.
بچه‌ها تكه‌هاي سيم خاردار را به سوزن تبديل مي‌كردند كه باور كنيد از سوزن‌هاي معمولي ظرافت و كارآيي بيشتري داشت.

منبع: كتاب فرهنگ آزادگان جلد5   -  صفحه: 171  

راوي: اسماعيل جان محمدي فيروز _ بعقوبه _ كمپ 18  

سيد مهدي

صبح كه از آسايشگاه بيرون آمديم، چشممان به اطلاعيه‌هايي خورد كه بيشتر آن توسط منافقين تهيه شده و در يكي از آن‌ها به امام (ره) توهين شده بود. همان لحظه به ذهنم رسيد كه اطلاعيه را به هر شكلي كه شده از ديوار بكنم، ولي از عواقب كار مي‌ترسيدم. در همين فكر بودم كه سيد مهدي(1) با عصبانيت آمد و يكي از اطلاعيه‌ها را به من نشان داد. با ترس به او گفتم: «چرا كندي؟» اگر آن‌ها بفهمند دمار از روزگارت در مي‌آوردند. خنديد و گفت: «آب چه يك وجب از سر بگذره و چه ده وجب. براي آدمي كه دارد غرق مي‌شود، فرقي نمي‌كند.» گفتم: «سيدجان اين كار يعني خودكشي». با صلابت گفت: «سيد زنده باشد و به امام توهين كنند؟»
با چشماني كه پر از خشم بود، به اتاق نگهباني سربازان عراقي نگاه كرد و با عصبانيت به آن سمت رفت.....
پنج دقيقه بعد سرباز عراقي به سمت ما آمد و به بهانه‌ي نشستن بر روي بالكن، كشيده‌ي محكمي به صورتم زد. مطمئن شدم سيد كار خودش را كرد. بالاخره سيد بازگشت و پيروزمندانه گفت: «زدم تو برجكشون» هرچي سرباز اصرار كرد به امام (ره) فحش بده، ندادم. به همين خاطر با كابل افتادن به جونم. اما من پاسخ دادم: « زماني مي‌توانيد از زبانم توهين به امام (ره)‌ را بشنويد كه سرم را از بدنم جدا كنيد و روي زبانم آن را بنويسيد.»
1)سيد مهدي رضايي

منبع: ماهنامه سبزسرخ   -  صفحه: 7  

سيلي به شهيد

از بيمارستان العماره كه راه افتاديم تا برسيم به بغداد، دو سه نفر از بچه‌ها شهيد شدند. سرگردي آمد و با آن‌كه پيكر شهدا را ديد، با سيلي در گوششان زد و پرسيد: «ما اسمك؟» هرچه به او گفتيم آن‌ها شهيد شده‌اند، به خرجش نرفت. بالاخره بعد از اين‌كه كلي آن‌ها را كتك زد، جنازه‌شان را از ماشين بيرون انداخت.

منبع: كتاب اردوگاه آيينه ها  

سيم تلفن

در لحظه‌هاي اول اسارت چنان دستم را با سيم تلفن صحرايي محكم بستند كه جريان خون آن بند آمد. هر ده انگشتم سياه شد. ما را به اردوگاه رمادي بردند.
دور تا دور اردوگاه را نگاه كردم، حدود 50 حلقه سيم خاردار ديدم. بله، 50 حلقه سيم خاردار. هنگام ورود ما را با همان سنت پذيرايي هميشگي، مورد استقبال قرار دادند. تونل وحشت.

منبع: كتاب آزادگان بگوييد جلد5    

سينه اسير

كافران بعثي در مقابل ديدگان سايرين، سينه‌ي يكي از اسرا را مثل دهانه غار مي‌شكافتند و او را به شهادت مي‌رساندند.
با ديدن اين صحنه‌ي فجيع و دلخراش، اين سوال به ذهنمان خطور كرد كه جرم اين برادر بي‌دفاع چه بود.

منبع: كتاب مقاومت دراسارت جلد1   -  صفحه: 120  

شام اسارت

شب به يادماندني

براي حمام كردن نياز به آب گرم داشتيم؛ از اين رو بچه‌ها با ساختن يك المنت، زمينه را براي فراهم آوردن آب فراهم ساختند. برق را نيز از سيم هواكش آسايشگاه مي‌گرفتيم.
روزي مشغول گرم كردن آب بودم كه برق قطع شد. فهميدم از هواكش است. با دست سيم را كه در پشت هواكش قرار داشت، محكم كردم كه يك‌باره هواكش به كار افتاد و در نتيجه كف دستم پاره شد و شروع كرد به خونريزي. از يك طرف خونريزي شديد بود و از طرف ديگر نمي‌توانستم به بهداري مراجعه كنم، زيرا به طور قطع عراقي‌ها مي‌خواستند علت زخمي شدن دستم را پيدا كنند.
آن شب بچه‌ها با نخ و سوزن معمولي زخم را بخيه زدند و فقط خدا عالم است كه من آن شب چه كشيدم و چه درد جانكاهي را تحمل كردم.

منبع: كتاب مقاومت دراسارت جلد4    

شب شهادت مولا